Μια ”πληκτικά όμορφη” μέρα για τα παιδιά μας στα Διαβατά

Της Ελένη Χοντολίδου με τη βοήθεια ΔΠ, ΓΜ

Προχτές ήταν μεγάλη μέρα για τα παιδιά μας στον καταυλισμό των Διαβατών: πήγαν για πρώτη φορά στο σχολείο. ΄Εστω το απογευματινό σχολείο, έστω όχι κοντά στον καταυλισμό, αλλά στον Άγιο Αθανάσιο σε δύο δημοτικά και στο Γυμνάσιο, έστω πολύ αργά. Ήμασταν όλες και όλοι εκεί για να τα ξεπροβοδίσουμε.

Φτάνω στα Διαβατά στις 12.30. Τρία λεωφορεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης περιμένουν τα παιδιά. Όλοι επί ποδός: οι μάνες περήφανες και με κάποια ανησυχία στα μάτια. «Σας ευχαριστούμε για ό,τι κάνετε για τα παιδιά μας». Εγώ μονίμως μελό και με τα δάκρυα σε πρώτη ευκαιρία δεν μιλάω. Χαϊδεύω τη μικρή μου φίλη που λάμπει, με το σακίδιο στην πλάτη, τα μαλλιά της καλοχτενισμένα. Τετράχρονο παιδί κλαίει γοερά στο χώμα γιατί θέλει να μπει κι αυτό στο λεωφορείο με το αδελφάκι του να πάει σχολείο. Μα πώς τα κάναμε «φύτουλες» αυτά τα παιδιά;

Όλοι οι εκπαιδευτικοί και οι συναφείς ειδικότητες παρόντες, κάποιοι ούτως ή άλλως θα συνοδεύσουν τα παιδιά στα σχολεία. Ο ταγματάρχης και ο αντικαταστάτης του εδώ. Υπάρχει πάντοτε μία φόρτιση στους αποχωρισμούς και είναι πολύ σημαντικό ότι σήμερα που είναι η τελευταία του μέρα είναι η πρώτη των παιδιών στο σχολείο. Φωτογραφίες, το σήμα της νίκης, τα μεγάλα αγόρια παίρνουν εφηβικές μάγκικες πόζες. Έχω έναν κόμπο στο λαιμό και ανησυχώ για την υποδοχή που θα έχουν τα παιδιά. «Ελένη, μη μας κάνεις ρεζίλι» (πάλι, να υποθέσω…). Δεν ξέρω γιατί –ή μάλλον ξέρω– θυμάμαι τις αδελφές του πατέρα μου όταν ήρθαν πρόσφυγες από τον Πόντο που δήλωσαν από φόβο δύο χρόνια μικρότερες…

Ο ένας Συντονιστής Εκπαίδευσης Προσφύγων (ΣΕΠ), ο Δημήτρης θα πάει στο 2^ο Δημοτικό που είναι κολλημένο στο Γυμνάσιο του Αγίου Αθανασίου (έρχεται και για ενίσχυση η γυναίκα του!) και εγώ πηγαίνω με τον Κώστα στο 1^ο Δημοτικό. Τα παιδιά ανεβαίνουν με κάποια ανησυχία στα λεωφορεία αλλά κάνουν καρδούλες με τα χεράκια τους, το σήμα της νίκης και μας χαιρετάνε. Τα χαμπίμπια μας, οι λατρεμένοι μας «καλικάντζαροι» ξανά στην ευλογημένη καθημερινότητα και στην αναγκαία πειθαρχεία του σχολείου.

Περίπου 100 γονείς και εργαζόμενοι ξεπροβοδίζουν τα παιδιά. Τα λεωφορεία βγαίνουν από τον καταυλισμό με κόρνες. Σαν γάμος και χαρά και αίσιο τέλος. «Σήμερα ‘γάμος’, σήμερα ‘γάμος’ γίνεται». Μόλις απομακρυνθούν οι μάνες τους πατάνε τα κλάματα. Μετά από πολλά χρόνια ξεριζωμού και αφάνταστης ταλαιπωρίας για κάποιες από αυτές είναι η πρώτη φορά που αποχωρίζονται τα κλωσόπουλά τους.

Φτάνουμε πριν από τα παιδιά στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο με τον Κώστα και αυτό που βλέπω με κάνει περήφανη. Η Ελλάδα έχει πάντα τον τρόπο της να με εκπλήσσει. Καμιά 40 παιδιά με τον διευθυντή του σχολείου και τους εκπαιδευτικούς (του πρωινού και του απογευματινού) περιμένουν τα παιδιά με ένα πανό καλωσορίσματος, με μπαλόνια, με ζωγραφιές και γλυκά. Τρεις μάνες με παιδιά έξω από το σχολείο περιμένουν και αυτές να υποδεχτούν τα παιδιά μας. Κάποιοι γονείς δεν άφησαν τα παιδιά τους να μείνουν για την υποδοχή. «Είναι και αυτό μία στάσις, νιώθεται». Τουλάχιστον δεν αλυσοδέθηκαν στα κάγκελα. Μιλάω με τον διευθυντή που είναι καραβοκύρης στο σχολείο του με πλήρη επίγνωση αυτού που κάνει χωρίς φιοριτούρες και μεγαλοστομίες. Είναι το καθήκον του και το πράττει με σεβασμό στον ρόλο του και ταπεινοφρωσύνη. (΄Εχω πει πολλές φορές ότι οι διευθυντές είναι η ψυχή του σχολείου. Και ότι διευθυντής σημαίνει αρχηγός, όχι κατ’ ανάγκην δημοφιλία).

Όλα είναι κανονισμένα. Φτάνουν τα παιδιά μας, λίγο σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, τους δίνουμε λίγο χρόνο να συνέλθουν. Τα παιδιά του 1^ου τα υποδέχονται μπαίνοντας σε σειρά και ο εκπαιδευτικός που τα συνοδεύει λέει το μικρό μας ένοχο ψεμματάκι ότι αυτοί θα είναι οι καινούριοι τους φίλοι. Μετά δεν θυμάμαι τι έγινε. Ήταν τόσο «όμορφα πληκτικά» όλα. Μπήκανε στην τάξη, φάγανε το γλυκό και ήπιαν τον χυμό τους, μετά δεν είχα καμία δουλειά να είμαι μέσα στην τάξη και έφυγα, χαρούμενη και μετά από πολλούς μήνες πραγματικά ευτυχισμένη. Μετά πήγαμε στα άλλα δύο σχολεία όπου και εκεί όλα εξαιρετικά φιλόξενα, εξαιρετικά ομαλά όπως ταιριάζει σε μία χώρα όπου το 1/3 τουλάχιστον των κατοίκων της είναι πρόσφυγες.

Συνάδελφοι του Αγίου Αθανασίου και δημοτικοί άρχοντες και αρχόντισσες, μας κάνατε περήφανους χτες που δεχτήκατε τα παιδιά μας με τόση αγάπη.