Μια συνήθεια αιώνων επιστρέφει καλογυαλισμένη!

Λέξεις – εικόνες: Βαγγελιώ Χρηστίδου

Ο Α. και ο Ν. πηγαίνουν τακτικά, η Α. και ο Γ. ήρθαν ως επισκέπτες στην πόλη, εγώ είχα να πάω από πριν το 2004 νομίζω. Ο καιρός έφτιαξε, ο χρόνος άλλαξε αισίως κι έπεσε η πρόταση για μια βόλτα μέχρι τα Λουτρά στο Λαγκαδά. Πέντε σε ένα αυτοκίνητο, τσάντες με πετσέτες και μαγιό – εδώ αρκετοί … «χαλαστήκαμε», αλλά τι να κάνεις; – και λίγο μετά το μεσημέρι φτάσαμε στις εγκαταστάσεις των Θερμοπηγών…

Νομίζω ότι, πρώτη και τελευταία φορά – μέχρι τώρα – που είχα πάει στα Λουτρά Λαγκαδά, ήταν το 2004 με μια Θεσσαλονικιά παρέα. Αυτό που μου έχει μείνει, είναι η φίλη Φ. να θέλει να πάρει κρύο πατσά από τον «Τσαρουχά», όσο εμείς ζητούσαμε απεγνωσμένα καφέ κατά την εκκίνηση, κάπου στη Ροτόντα που ήταν και το σημείο συνάντησης. Αυτά, ως προμήθειες για τη διαδρομή.

Μέσα – είχαμε πάει σε ώρα που σε λίγο θα άλλαζε το «γυναικείο» – «ανδρικό» – πρώτα μπήκαμε στο λουτρό των γυναικών. Χλιαρό μου είχε φανεί το νερό και πολύ εντυπωσιακός ο θόλος. Κατά τις 4.30 περάσαμε στο απέναντι, το «ανδρικό» λουτρό. Πιο μεγάλο και το νερό πολύ καυτό. Ευτυχώς, δεν μείναμε πολλή ώρα. Αυτά είναι όσα θυμάμαι από τότε. Αλλά, όσο έλειπα στο νησί, τα συγκεκριμένα Λουτρά, μαζί και με αυτά του Πόζαρ, ήταν τα μόνα που είχα ως ουσιαστικά σημεία σύγκρισης, με αυτά της Λέσβου, που είναι πολλά και το καθένα διαφορετικό.

Μετά από χρόνια, με άλλη ματιά…

Ε, πώς το ‘φερε ο καιρός που λένε και ένα «team» μισό με αύρα Μυτιλήνης, μισό με αύρα Μακεδονίας, ξεκινήσαμε την περασμένη Παρασκευή, λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου δηλαδή, για μια ζεστή βουτιά. Άλλοι πηγαίνουν κάθε εβδομάδα, άλλοι θα πήγαιναν για πρώτη φορά, ως επισκέπτες στη Θεσσαλονίκη, εγώ είχα ένα χρόνο και βάλε να μπω σε χαμάμ – λουτρό, ενώ στη Λέσβο το έκανα τουλάχιστον μία φορά το μήνα. Ξεκινήσαμε. Με σοκολάτες και νερά, αυτή τη φορά (ευτυχώς, κανείς δεν έκανε λόγο για … πατσά!).

Κρύο – παγωνιά έξω, αλλά η αναμονή των Θερμοπηγών και των υδρατμών μέσα σε αυτές, μετρούσε πολύ…Μπαίνοντας, ομολογώ πως ένιωσα ένα δέος. Οι εγκαταστάσεις πολύ αλλαγμένες, η κεντρική σάλα καθαρή, φροντισμένη και διακοσμημένη εντυπωσιακά, το προσωπικό πολύ εξυπηρετικό. Κάρτα ανέργων και φοιτητών, δεκτή ασυζητητί, ακόμη και που ήταν ημέρα που κανονικά δεν ίσχυε. Ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό!

Πήγαμε κατ’ ευθείαν στο «μικτό», όπως το ήξεραν τα παιδιά, Λουτρό, έξω και πίσω στο βάθος της αυλής. Τελικά, όπως μάθαμε, μέχρι τις 7 το απόγευμα λειτουργεί ως «privet», μόνο με ραντεβού. Τα ραντεβού ήταν πολλά, η μικτή ακόμη δε λειτουργούσε, οπότε αναγκαστικά χωριστήκαμε. Γυναίκες στον λουτήρα του… «Ιουστινιανού» (πραγματικά, δεν θυμάμαι παλιότερα να είχαν τα ονόματά τους οι λουτήρες!), άνδρες σε αυτόν της «Μυγδονίας». Κλειδάκι για προσωπικό ντουλαπάκι, μαγιό δυστυχώς αναγκαστήκαμε να φορέσουμε (κάτι αφαιρέσαμε εντός του χώρου ευτυχώς), όλα καθαρά και να γυαλίζουν.

Μέσα, μαγεύτηκα και θυμήθηκα πόσο μεγάλος και ψηλός είναι ο θόλος. Μπορεί να μη μπαίνει πολύ φως έτσι, αλλά η ηχητική του λουτήρα ήταν καταπληκτική. Αυτό, προέκυψε μετά από μια μικρή δοκιμή με το «Φεϊρούζ» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, συνηθίζω να το τραγουδάω μέσα σε χαμάμ – λουτρά, ταιριάζει απόλυτα. Το εντυπωσιακό, η επιστροφή της φωνής γινόταν με καθυστέρηση και ήταν σαν υπήρχε κάποιος που τραγουδούσε από τον ίδιο το θόλο (στο τέλος πρότεινα συνεργασία με … τραγούδι ζωντανά, κρίνοντας από το πόσο μυσταγωγικό είναι αυτό, κάθε φορά που το ζούμε με φίλους και μη, σε άλλα Λουτρά).

Το νερό, όχι τόσο ζεστό, επέτρεπε άνετα τα πέρα – δώθε και τις απλωτές μέσα στην πισίνα. Μόνο εμπόδιο τα δύο σχοινιά που υπήρχαν για να βοηθούν τον κόσμο να πιάνεται. Μου έκανε λίγη εντύπωση, αφού δεν υπάρχει σημείο που να μην πατάς. Όταν άδειασε η καλύτερη θέση μέσα στο χαμάμ, αυτή που τρέχει το νερό επάνω σου, πήγαμε μέχρι εκεί με τη φίλη μου, για να τη δοκιμάσουμε. Και συνειδητοποίησα γιατί από πιο μακριά και χωρίς γυαλιά, δεν μπορούσα να δω το σχήμα του κρουνού όπως τον φανταζόμουν. Έμοιαζε με… αποροφητήρα! Ήταν ένα μεγάλος παροχέας νερού, που το έφερνε από πολύ ψηλά και με φόρα. Ακριβώς από πίσω είχε ένα κάθισμα τύπου «θρόνου» και όποιος καθόταν εκεί, ήταν σαν να βλέπει τα νερά ενός καταρράκτη, από την πίσω πλευρά του. Σαν σκηνή από τη «Γαλάζια Λίμνη» ή τον «Τελευταίο των Μοϊκανών». Δεν ήθελε λίγο να «κολλήσει» κανείς.

Καφές στον ήλιο, με θέα

Δεν έμεινα πάνω από 20΄ μέσα. Ήμουν αποφασισμένη να απολαύσω κι έναν καφέ στον ήλιο, μετά το μπάνιο. Έψαξα λίγο τις παντόφλες μου βγαίνοντας – κάποια άλλη λουόμενη τις είχε πάρει μάλλον από λάθος – άλλαξα, βγήκα και παρήγγειλα έναν διπλό ελληνικό. Για αρκετή ώρα μετά από ένα λουτρό, η θερμοκρασία του σώματος δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτή του περιβάλλοντος κι έτσι μπορείς να βγεις στο κρύο, χωρίς πραγματικά να κρυώσεις. Αυτό εκμεταλλεύτηκα και για πάνω από μισή ώρα έκατσα έξω να πιω τον καφέ, σε ειδικό χώρο με τραπεζάκια και τον ήλιο να τον λούζει. Παράλληλα, έβγαλα κι άλλες φωτογραφίες, μέσα στην ησυχία της πίσω αυλής και μέχρι να αρχίσει ο ήλιος να πέφτει. Τα κτίρια, τους χώρους φιλοξενίας, τα ψηλά καραγάτσια, τους θάμνους, τα πλακόστρωτα, τον ουρανό, το χριστουγεννιάτικο στολισμό, αλλά και μια… μεγάλη παρέα που υπομονετικά ζει σε μόνιμη βάση, απ’ ότι φαίνεται, στην αυλή των Θερμοπηγών.

Ξαναμπήκα μέσα, είχε βγει η φίλη μου – οι φίλοι μας όχι – τράβηξα μερικές φωτογραφίες και το χώρο – δυστυχώς, δεν μου επιτράπηκε να μπω μέσα στους λουτήρες και να τραβήξω. Από το μεσημέρι και μετά, ο κόσμος αυξήθηκε κατακόρυφα, υπήρχαν αρκετοί που περίμεναν να αδειάσουν λίγο οι λουτήρες, για να μπορέσουν να μπουν. Μίλησα τυχαία με έναν διαφορετικό… μασέρ, από την Καρδίτσα, που βρέθηκε εκεί με φίλους και τους έκανε δοκιμαστικά ένα… «Watsu» (Siatsu στο νερό, για όσους δεν γνωρίζουν τον όρο). Και προέκυψε να είναι ένας από τους οκτώ μόνο στη χώρα, που εφαρμόζουν τη συγκεκριμένη πρακτική, η οποία σε Αμερική, Ιταλία, Ινδία και ευρύτερη Ευρώπη, είναι πολύ διαδεδομένη.

Έτσι, με λίγες επιπλέον γνώσεις περί μασάζ, γεμάτοι εικόνες και με βρεγμένα ακόμη μαλλιά, φύγαμε γύρω στις 5 από τα Λουτρά Λαγκαδά. Οι σοκολάτες μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους στην επιστροφή, αφού κανείς δεν είχε φάει κάτι. Μια ωραία μέρα, σε έναν όμορφο χώρο. Όπου σίγουρα, θα ξαναπάμε – σύντομα ελπίζω!

* Τα Λουτρά Λαγκαδά, εκτός από τους δύο διατηρητέους λουτήρες του 9ου και του 14ου αιώνα μ.Χ. που αναφέρονται στο κείμενο, έχουν άλλους δύο λουτήρες: την «Κορώνεια», που είναι και αυτή που λειτουργεί μόνο privet και τη «Θέρμια Άρτεμις», που είναι αυτή που μετά τις 7 το απόγευμα γίνεται μεικτός ομαδικός λουτήρας. Λειτουργούν επίσης τζακούζι, αλλά και ατομικά υδρομασάζ, ενώ προσφέρονται και υπηρεσίες μασάζ. Έκπτωση, εκτός από φοιτητές και ανέργους, γίνεται και σε κατόχους κάρτας Α.με.Α. και είναι τελείως δωρεάν για παιδιά έως 5 ετών.

** Λειτουργούν καθημερινά από τις 9.00 το πρωί έως αργά το βράδυ, με ενδιάμεσες ώρες αλλαγών ως προς τη χρήση τους και βρίσκονται 18 χλμ. Βόρεια της Θεσσαλονίκης, εύκολα προσβάσιμα από το δρόμο προς Καβάλα, αλλά και με αστικό λεωφορείο. Επικοινωνία: 23940 22221, e-mail: deeipl@otenet.gr, www.loutralagada.gr.