Mήπως ήρθε η ώρα να διώξουμε την Κοκκινοσκουφίτσα από το παιδικό θέατρο;

Θυμάσαι πώς μύριζε το σχολείο σου μπαίνοντας; Θυμάσαι με ποιον καθόσουν στο ίδιο θρανίο; Θυμάσαι με ποιον τσακωνόσουν, με ποιον έκανες παρέα ή με ποιον πλακώθηκες στο διάλειμμα; Μήπως θυμάσαι ποιος καθηγητής ήταν ο καλύτερος; Αυτός που δεν τον βαριόσουν, αυτός που κάτι σου έμαθε, αλλά και εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς;

Είναι αδύνατον να μην ανασύρονται μνήμες κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα σχολείο, όσο κι αν το παλέψεις, αυτές βρίσκονται εκεί. Ένα χρώμα, μια στροφή στο διάδρομο, μια παιδική φωνή, ένα πρόσωπο που σε κοιτάει, όλα βρίσκονται ξανά εκεί και σε περιμένουν. Αλλά η αποστολή σου είναι υπεύθυνη, έχεις να παίξεις μια παράσταση, να πεις στα παιδιά μια ιστορία, να τους μεταδώσεις ένα «μήνυμα», πρέπει, λοιπόν, ν’ αντισταθείς, να είσαι σοβαρός, ολοκληρωτικά αφοσιωμένος, προσηλωμένος στο στόχο.

Και η «Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας» ξεκινάει και η εναλλαγή αφήγησης/ δράσης παίρνει το δρόμο της. Και τότε, ξαφνικά, ένα παιδί που κάθεται στο θρανίο του και παρακολουθεί, χαμογελάει ή γελάει δυνατά ή ακόμη λέει φωναχτά τι σκέφτεται. Κι εσύ τα ξεχνάς όλα. Και αφήνεσαι να κατακλυστείς από όλες τις μνήμες που καταπίεζες και όλα τα συναισθήματα που αυτές γεννούν. Και βουτάς μέσα στο δικό σου κόσμο, χωρίς να σταματάς την παράσταση. Κι όσο εσύ βουτάς, τόσο τα παιδιά γελάνε ή σου μιλάνε ή συμφωνούν όλα μαζί ή γυρνάνε όλα μαζί να δουν τον σκαρφαλωμένο στο πίσω θρανίο Βίκτωρα.

Και η παράσταση τελειώνει. Ο Βίκτωρας και η Μαρία έχουν γίνει φίλοι, και ο Βίκτωρας σταματάει να είναι το θύμα του bullying. Κι εσύ πιστεύεις ότι δεν έχει περάσει τίποτα κάτω, ότι δεν έχεις πετύχει τίποτα. Και έρχεται η στιγμή της αλήθειας: η συζήτηση με τα παιδιά. Και τότε ο Β. σηκώνει χέρι, σαν να θέλει να πει μάθημα, αλλά λέει ότι στη διάρκεια της παράστασης ανατρίχιασε τρεις φορές. Δεν τον πιστεύεις. Μέχρι που η Μ. σου λέει ότι βρήκε το θέμα καταπληκτικό γιατί έχει συμβεί και σ’ αυτήν όταν ήρθε στο καινούριο σχολείο να μην της μιλάει κανένας και να την κοροϊδεύουν. Και ο Δ. λέει ότι γούσταρε πολύ όταν ο Βίκτωρας και η Μαρία μπούκαραν στην τάξη και ήταν έτοιμοι να πλακωθούν. Και όλοι γελάνε. Ακόμη και η καθηγήτρια, κι ας σκουπίζει όσο πιο διακριτικά μπορεί τα μάτια της.

Και φεύγεις από την τάξη και μπαίνεις σε άλλη τάξη και σε άλλη και σε άλλη… Και πάλι κάνεις την ίδια απέλπιδα προσπάθεια. Και πάλι ο εαυτός σου σε προδίδει. Και πάλι λες την ίδια ιστορία και είναι η δική σου ιστορία. Αλλά και η δική τους ιστορία, η ιστορία που ζουν κάθε μέρα, με λόγια που λένε κάθε μέρα και χαρακτήρες που υπάρχουν δίπλα τους κάθε μέρα.

Και πριν φύγεις ένα κοριτσάκι, η Π. σε πλησιάζει και σε ρωτάει «Τον Βίκτωρα τον έδερναν γιατί δεν ήταν ο εαυτός του;» κι εσύ απλά χαμογελάς. Και φεύγεις από αυτό το σχολείο, ξέροντας ότι η βία στα σχολεία θα συνεχίσει να υπάρχει, με διάφορες μορφές. Αλλά μετά σκέφτεσαι ότι μπορεί… μπορεί… ο Β., η Δ., η Μ., η Π. … κάτι να είδαν, κάτι να σκέφτηκαν, κάτι να ένιωσαν και κάτι να μετακινήθηκε μέσα τους. Και την επόμενη φορά που θα βρεθούν μπλεγμένοι σε μία σκηνή πραγματικού bullying, είτε σαν θύματα, είτε σαν θύτες ή σαν απλοί θεατές, θα μπορέσουν να είναι ο εαυτός τους. Γιατί ο εαυτός των παιδιών είναι πάντα ο καλύτερος εαυτός. Είναι ο καλύτερος εαυτός που είχαμε όλοι μας ποτέ.

*Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» παρουσιάζει από τον περασμένο Οκτώβριο, μέσα σε σχολικές τάξεις, μια παράσταση για την ενδοσχολική βία (bullying): «Η ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας». Έπειτα από δύο μήνες επαφής με παιδιά και εφήβους, θεατές μιας παράστασης πάνω σ’ ένα εξόχως ευαίσθητο θέμα, τα τέσσερα μέλη της «κινητής μονάδας» της Πειραματικής ανταποκρίθηκαν στην πρόταση του parallaximag να μιλήσουν γι’ αυτή τη συναρπαστική θεατροπαιδαγωγική εμπειρία.

*To κείμενο γράφτηκε από τους ηθοποιούς Θέμη Θεοχάρογλου και Λιάνα Ταουσιάνη, τον σκηνοθέτη της παράστασης, Τάσο Αγγελόπουλο και την υπεύθυνη της παραγωγής, Δέσποινα Καβύρη

* Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΚΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ από την Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης”

Πρόκειται για μια πρωτότυπη ιστορία, που δημιουργήθηκε κατά τη διαδικασία της πρόβας, με θέμα την ενδοσχολική βία (bullying). Δύο ηθοποιοί αφηγούνται με παιγνιώδη τρόπο και αλλάζοντας πολλαπλούς ρόλους μια περίπτωση ενδοσχολικής παρενόχλησης, προτείνοντας ταυτόχρονα, μέσα από την ιστορία, τρόπους αντιμετώπισής της. Ο Βίκτωρας θα μπορούσε να είναι το κάθε παιδί που «μπλέκει» άθελά του και η Μαρία ο κάθε συμμαθητής του που καλείται να πάρει θέση και να σταματήσει αυτό το φαινόμενο.

Ταυτόχρονα, η παράσταση αποτελεί και ένα «μάθημα» θεατρικής αγωγής, εξοικείωσης με τη θεατρική διαδικασία, καθώς βασίζεται σε τεχνικές του θεατρικού παιχνιδιού και της δραματοποίησης. Με την “Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας” η Πειραματική Σκηνή παρουσιάζει για πρώτη φορά μια παιδική–εφηβική παράσταση όχι στο θέατρο, αλλά από σχολείο σε σχολείο και από αίθουσα σε αίθουσα. Οι ηθοποιοί είναι αυτοί που πηγαίνουν από τάξη σε τάξη, ανάλογα με το σχολικό πρόγραμμα, ενώ τα παιδιά παρακολουθούν την παράσταση καθισμένα στα θρανία τους με την παρουσία του δασκάλου του καθηγητή τους.

Η διάρκεια της παράστασης (35 λεπτά) αντιστοιχεί περίπου σε μία διδακτική ώρα και το κόστος παρακολούθησής της ορίζεται στο συμβολικό αντίτιμο των 2 ευρώ ανά μαθητή. Η παράστασή μας απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους από 11 ετών και άνω, και, παρόλο που θίγει ένα τόσο δύσκολο θέμα με σύγχρονους όρους, δεν περιέχει οποιαδήποτε προσβλητική ή βίαιη σκηνή. Το θέμα της ενδοσχολικής παρενόχλησης προσεγγίζεται με σεβασμό, η βία υπονοείται με θεατρικούς όρους και το ίδιο το θέατρο απαλύνει τη γλώσσα και τις δράσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινήσεις, καθώς και για κρατήσεις, το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι 6973804473 (Τάσος Αγγελόπουλος).