Ο Νίκος κεντάει το δέρμα

του Σάκη Ιωαννίδη

Δεν ξέρω εάν φανταζόταν ποτέ, όταν ξεκινούσε πριν πολλά χρόνια να χτυπάει τατουάζ στην Αλεξανδρούπολη, ότι θα έφτανε να θεωρείται παλαίμαχος, oldie, της δερματοστιξίας στην Ελλάδα. Ο Νίκος Κατσούλης, ο δημιουργός των Nico Tattoo, σε λίγο θα κλείσει τα 50 και κουβαλάει τρεις δεκαετίες εμπειρίας και διακρίσεων στο χώρο του τατουάζ. Έζησε την εποχή που το τατουάζ και οτιδήποτε γύρω από αυτό ήταν κατακριτέο και απαγορευμένο και τώρα θα είναι ένας από τους βετεράνους του είδους στο διεθνές συνέδριο τατουάζ Thessalonink που θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 19 έως 21 Σεπτεμβρίου στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Μιλήσαμε για όλα.

Η τέχνη του τατουάζ ήταν παλιά κάτι παρεξηγημένο. Όσοι ασχολούμασταν είχαμε διάφορα προβλήματα. Σημαδεύεις τα παιδιά μας μου έλεγαν. Μέχρι και τις αρχές του ’90 τα σχέδια ήταν σχεδόν τα ίδια: ο ίδιος ινδιάνος, τα ίδια βραχιόλια, καρδιές, σταυροί, ο Άγιος από τη σειρά του ‘70, σχέδια με απλές γραμμές και εύκολα. Τότε τατουάζ έκανε ο Τζίμης στην Αθήνα, ο Magaret, ο Πάνθηρας, κάποιοι στη Βίλα Αμαλία και λίγοι ακόμη. Εγώ ήμουν στην Αλεξανδρούπολη.

Το επίπεδο της τέχνης ήταν πολύ χαμηλό γιατί μας ενδιέφερε περισσότερο η τεχνική, να πετύχουμε ώστε το μελάνι να φαίνεται καλά στο δέρμα. Ο κόσμος δεν ήξερε τότε και έκαναν τατουάζ τα καλοκαίρια και αυτά άλλαζαν χρώματα και από μαύρο γινόταν μπλε, πράσινο, θάμπωναν, αλλοιώνονταν οι γραμμές, γενικά ήταν μια εποχή που περισσότερο θέλαμε να εξερευνήσουμε την τεχνική παρά το σχέδιο. Μετά ήρθε η δορυφορική τηλεόραση και το MTV. Τραγουδιστές, συγκροτήματα, Guns ‘n’ Roses, Red Hot Chili Peppers, έβγαιναν στα βίντεοκλιπ με τατουάζ στα χέρια και οι νέοι που άκουγαν αυτή τη μουσική άρχισαν να το συνηθίζουν στο μάτι και να θέλουν να το αντιγράψουν. Ήταν η περίοδος του μιμητισμού. Βλέπαμε κάτι σε κάποιο περιοδικό, στα κόμιξ και προσπαθούσαμε να το αντιγράψουμε.

Σταδιακά η νοοτροπία άλλαξε και το τατουάζ μπήκε στην καθημερινότητα μας. Βοήθησε και η τεχνολογία στα μηχανήματα και η μεγάλη εξέλιξη σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Τώρα το τατουάζ το βλέπουμε παντού. Εμφανίζεται στην τηλεόραση, οι αγαπημένοι μας ηθοποιοί και αθλητές έχουν τατουάζ, οι όμορφες σερβιτόρες στα beach bar. Από συνήθεια των ναυτικών και των φυλακόβιων, το τατουάζ μπήκε στα σπίτια συνηθισμένων οικογενειών. 

Σήμερα με το διαδίκτυο οι πελάτες βλέπουν ποιοτικά τατουάζ και έρχονται με φορτωμένο το usb και σου λένε τι θέλουν. Η υψηλότερη εξέλιξη για τον tattoo artist είναι το freehand, όταν μπορέσεις να κάνεις κάτι μοναδικό για τον πελάτη με τον δικό σου τρόπο. Εκεί πλέον φαίνεται η διαφορά και δικαίως μιλάμε για καλλιτέχνες του τατουάζ.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έξαρση στο τατουάζ στην Ελλάδα. Δημιουργείται μια προϊστορία, όπως στο εξωτερικό, γιατί χιλιάδες άνθρωποι που σε λίγα χρόνια θα μεγαλώσουν και θα κάνουν οικογένεια θα έχουν τατουάζ. Όμως ένα μέρος αυτής της έξαρσης δεν είναι αυθεντικό. Έρχεται κόσμος και μας ζητάει ένα «μανίκι» επειδή το είδε σε κάποιον που θαυμάζει. Ρωτάω τι να έχει επάνω και μου απαντάνε «ό,τι να ‘ναι». Αυτό δείχνει ότι υπάρχει μια φούσκα που κάποια στιγμή θα σκάσει. Για μένα το τατουάζ είναι τρόπος ζωής, θα συνεχίσει να υπάρχει και να εξελίσσεται. Το ότι γίνεται αυτό το συνέδριο στη Θεσσαλονίκη είναι απλά υπέροχο.

*Δείτε λεπτομέρειες για το συνέδριο εδώ