Παλαιστίνη: To Tείχος της Ντροπής

Λέξεις – εικόνες:  Στράτος Βογιατζής

Μια ιστορία ντροπής εκτυλίσσεται καθημερινά. Κάποιος είπε ότι σε ένα πόλεμο η παράνοια είναι η μονιμότερη συνθήκη ισορροπίας και αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό στην ιστορία αυτού του τείχους που ορθώνει ένα κράτος όταν αποφασίζει να κλειδώσει τους επικίνδυνους γείτονες του σε ένα κλουβί.

Η κατασκευή του Τείχους ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2002. Με την ολοκλήρωση της κατασκευής του, θα εκτείνεται σε μια απόσταση 750 χλμ από βορρά προς νότο, κατά μήκος τους κράτους του Ισραήλ και του τμήματος των παλαιστινιακών εδαφών που ονομάζεται Δυτική Όχθη. Αποτελείται από μια σειρά από τσιμεντένια τμήματα ύψους 25 ποδιών και πάχους μισό μέτρο το καθένα και περιβάλλεται από τάφρους, ηλεκτρισμένους φράχτες και αγκαθωτό σύρμα καθώς και πολυαρίθμους πύργους παρατηρήσεων, ηλεκτρονικούς αισθητήρες, βίντεο κάμερες και πύργους σκοπευτών.

 Το Τείχος κρίθηκε παράνομο από το διεθνές ποινικό δικαστήριο της Χάγης, το 2004 και  καταδικαστέο από ψηφίσματα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, ως πράξη που αντιβαίνει τους διεθνείς νομούς και καταπατάει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα με τους Δικηγόρους δημοσίου ενδιαφέροντος της Οξφόρδης (Oxford Public Interest Lawyers) η κατασκευή του τείχους αποτελεί μια μορφή μαζικής τιμωρίας του παλαιστινιακού λαού, παραβιάζοντας κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων για εργασία, ελεύθερη μετακίνηση στα παλαιστινιακά εδάφη και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Απορρίπτει το αυθαίρετο δικαίωμα κάθε λαού για αυτοκαθορισμό και ουσιαστικά προβαίνει σε διάκριση εις βάρος ενός ολοκλήρου λαού αναγκάζοντας τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να μιλούν για ένα νέο απαρτχάιντ.

Εκπρόσωπος του γραφείου των αναπτυξιακών προγραμμάτων των Ηνωμένων Εθνών μου εξηγεί ότι με την ολοκλήρωση της  κατασκευής του, το 50% των πληθυσμού της Δυτικής Όχθης θα υποστεί άμεσες η έμμεσες συνέπειες όπως δήμευση της περιουσίας του, φυλάκισης σε γκέτο, απομόνωση σε de facto προσαρτημένες περιοχές από το Ισραήλ και καταστροφή της καλλιεργήσιμης γης.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις των διεθνών παρατηρητών, με την ολοκλήρωση του Τείχους 200 χιλιάδες Παλαιστίνιοι θα βρεθούν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε κλειστές στρατιωτικές ζώνες. Οι καλλιέργειες και η αγροτική παραγωγή των Παλαιστινιακών εδαφών– σε μια φύση αγροτική οικονομία- θα υποστούν τεράστιες ζημιές με τη καταστροφή ελαιών, τη δήμευση υδροφόρων πηγών και τον περιορισμό της καλλιεργήσιμης γης. Η δήμευση της γης, η καταστροφή και ο αυστηρός έλεγχος της κυκλοφορίας θα σημάνουν την απώλεια τουλάχιστον 6500 θέσεων εργασίας- σε μια περιοχή οπού η ανεργία φτάνει το 27% και σε ορισμένες περιοχές αγγίζει το 78%. Οι συνέπειες είναι τραγικές και όσον αφορά στην υγεία και στην εκπαίδευση, καθώς 71 κλινικές στη Δυτική όχθη δεν είναι προσβάσιμες από περιοχές που είναι περικυκλωμένες από το τείχος, ενώ περίπου 3.000 μαθητές θα αποκοπούν από τα σχολεία τους.

Στο όνομα της ασφάλειας

Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι αυτός ο «φράχτης ασφαλείας» όπως τον αποκαλεί, είναι μια προσωρινή κατασκευή σχεδιασμένη να εμποδίσει Παλαιστινίους καμικάζι να εισχωρήσουν σε Ισραηλινό έδαφος. «Είναι εικονικό αντανακλαστικό για τις κυβερνήσεις», επισημαίνει ο Νόαμ Τσόμσκι, «να επικαλούνται την ασφάλεια για να προβούν σε αμφιλεγόμενες πράξεις, συχνά ως πρόσχημα για κάτι άλλο». Κανένας δεν αμφισβητεί το δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύσει τους πολίτες του και να ενισχύσει την ασφάλεια του, αλλά κάτι τέτοιο πρέπει να γίνεται μέσα στα πλαίσια των διεθνών κανονισμών. Θα ήταν απολύτως νόμιμoς αυτός ο «φράχτης ασφαλείας» αν κτιζόταν εντός της πράσινης γραμμής, στα εδάφη του Ισραήλ, όπως ορίστηκαν  μετά το πόλεμο του 1948-9.

Αντιθέτως το τείχος εκτείνεται στη Δυτική Όχθη σε βάθος μέχρι και 20 xλμ, με αποτέλεσμα με την ολοκλήρωσή του να προσαρτηθεί το 4% των παλαιστινιακών εδαφών στο Ισραήλ με την ανοχή των Αμερικανών,  αναφέρει ο ισραηλινός μη κυβερνητικός οργανισμός για ανθρώπινα δικαιώματα , Μπε’Τσελεμ. «Το Τείχος δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κυνικό άλλοθι για την αρπαγή ξένης γης», συνεχίζει. Αυτού του είδους η «περίφραξη», η «ανοιχτή φυλακή», όπως την αποκαλούν οι Παλαιστίνιοι, ήρθε να δώσει το ολοκληρωτικό χτύπημα σε ένα λαό που είναι βουτηγμένος στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι Παλαιστίνιοι, όπως και οι Ισραηλινοί ακτιβιστές, πιστεύουν ότι το Τείχος του Απαρτχάιντ είναι η αρχή ενός σχεδίου που στοχεύει στον οικονομικό μαρασμό των περιοχών γύρω από το τείχος, ώστε να αναγκάσει τους Παλαιστινίους σε εξορία, σε «μεταγωγή» όπως αναφέρεται εδώ. Ανεξαρτήτως εάν αυτή η «μεταγωγή» τελεσφορήσει, η γκετοποίηση της Δυτικής όχθης θα αναιρέσει δραστικά κάθε πιθανότητα δημιουργίας ενός βιώσιμου  Παλαιστινιακού κράτους. Αναπόφευκτα τα Παλαιστινιακά εδάφη θα μετατραπούν σε ένα σύνολο από ασύνδετες περιοχές θυμίζοντας υπαίθριες φυλακές, περικυκλωμένες από ισραηλινά σημεία ελέγχου και εβραϊκούς οικισμούς.

Πράσινη κάρτα      

Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον για τους Παλαιστίνιους αντικατοπτρίζεται στο χρώμα της κάρτας που τους χορηγείται από την κυβέρνηση του Ισραήλ. Η πράσινη κάρτα ισοδυναμεί με μια ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον, καθώς επιτρέπει στους Παλαιστίνιους να δουλέψουν μέσα στο Ισραήλ, ενώ η μπλε απαγορεύει αυτόματα την είσοδο στο Ισραήλ και σκιαγραφεί ένα μέλλον μέσα στην αβεβαιότητα, τη φτώχεια και την απομόνωση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που κατέχουν την πράσινη κάρτα. Οι περισσότεροι με κίνδυνο τη ζωής τους και διανύοντας τεράστιες αποστάσεις εισέρχονται παράνομα στο Ισραήλ, με στόχο την εύρεση κάποιας χειρωνακτικής εργασίας. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην ανάγκη για επιβίωση και στην εξαθλίωση και μην έχοντας άλλη διέξοδο, αναγκάζονται να δουλεύουν ως εργάτες για την κατασκευή του τείχους ή την κατασκευή παράνομων Εβραϊκών οικισμών σε παλαιστινιακά εδάφη. «Δυστυχώς έχουμε γίνει σκλάβοι» μου εξηγεί ο Ιμπραήμ, «αναγκαζόμαστε εμείς οι ίδιοι να χτίζουμε τη φυλακή μας».

Το τείχος σε συνδυασμό με τα αμέτρητα σημεία ελέγχου εντός των παλαιστινιακών εδαφών κάνουν αφόρητη τη καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Στα σημεία ελέγχου ο ισραηλινός στρατός υποχρεώνει τους Παλαιστίνιους σε πολύωρες καθυστερήσεις, ψυχολογική πίεση και εξευτελισμούς.  Αγανακτισμένος ο Σάλεχ Μοχάμεντ, 52 χρονών με 8 παιδιά, μου εξηγεί ότι αυτό γίνεται καθημερινά, ότι ξυπνάει στις τρεις το πρωί κάθε μέρα γιατί δεν ξέρει τι ώρα θα του επιτραπεί η είσοδος. «Πολλές φορές περνάω όλη τη νύχτα εδώ έξω, άλλες μου περνούν την ταυτότητα και μ’ αφήνουν να περιμένω για ώρες, δεν έχω άλλη λύση όμως, πρέπει να δουλέψω, πρέπει να φέρω λεφτά στην οικογένεια».

Θα περίμενε κανείς σε αυτή την συντελούμενη τραγωδία ο λαός της Παλαιστίνης να είχε σύμμαχο την κυβέρνηση, αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Η εκτεταμένη διαφθορά στα κλιμάκια της πρώην Παλαιστινιακής κυβέρνησης της Φατάχ, η αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα του λαού, την κατέστησε θεατή των εξελίξεων παρά ρυθμιστή τους. Το Τείχος αυτό καταπατάει κάθε μορφή δικαιοσύνης και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρεπείας, μια κατασκευή που αρνείται την ύπαρξη δυο γειτονικών λαών, αρνείται την επαφή και συνάμα επιβάλλει το διαχωρισμό, την απομόνωση και τον φανατισμό. Το Τείχος δεν διαχωρίζει μονό τα εδάφη ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Παλαιστίνη, χωρίζει τις ψυχές δυο λαών που κάποτε θα αναγκαστούν να ζήσουν ειρηνικά, αλλά απομένει το ερώτημα πόσο ακόμα αίμα θα χυθεί μέχρι να στεριώσει η ειρήνη.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.