Πήγαμε στο Θεαγένειο Χριστουγεννιάτικα και γέμισε η καρδιά μας ζεστασιά

Εικόνες: Γιώργος Νιάκας

Το Σάββατο, σε κάθε γωνιά της πόλης παρέες μαζεμένες περίμεναν τα αστικά λεωφορεία, μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, τα λαμπιόνια έχουν ανάψει παντού, λίγο πιο έξω από το κέντρο, ένα αγόρι κρατά μία εξάδα νερά και περνά την πόρτα του Θεαγενείου. Το κτίριο ολόφωτο, τα συναισθήματα όμως που προκαλούνται όταν περνάς την πόρτα ενός νοσοκομείου στενάχωρα. Το αγόρι βαδίζει προς την κεντρική είσοδο.

Τον ακολουθούμε, μας σταματά η κυρία που βρίσκεται στο φυλάκιο, μας οδηγεί στο αμφιθέατρο, έξω από την αίθουσα, στοιβαγμένα αναπηρικά καρότσια. Μελωδία από το πιάνο πλημμυρίζει το χώρο, ξαφνικά στο νοσοκομείο σκορπίζεται μια ζεστασιά, αναπάντεχη. Εκεί η χορωδία και το μουσικό σχήμα “Φιλομήλα” ντυμένοι στα μπλε, κάνουν πρόβα.

Οι θέσεις του αμφιθέατρου είναι γεμάτες, οικογένειες των ασθενών περιμένουν να ανταμώσουν με τους αγαπημένους τους, ένα μικρό αγόρι, μπαίνει με φόρα στην αίθουσα κρατώντας από το χέρι την μητέρα του που είναι εργαζόμενη. Ένας άντρας στέκεται στον τοίχο με τον ορό στο χέρι, και την πεταλούδα στο φάρυγγα κοιτάει μία νοσηλεύτρια και της λέει, “άκουσα πως θα ‘χει μουσικές και ήρθα να χορέψω”. Η νοσηλεύτρια του χαμογελά και του λέει “δεν θα είναι λαϊκά όμως”, “κρίμα-κρίμα, τέτοιες μέρες θα έπρεπε να ακούσουμε κι εδώ λαικά”. Από την άλλη είσοδο μία νεαρή, αδύνατη και χαμογελαστή κοπέλα με τουρμπάνι στα μαλλιά με έναν νοσηλευτή και την μητέρα της κάθονται στην άκρη της αίθουσας.

Οι περισσότεροι νοσηλευτές κρατούν στα χέρια τους κρύα σάντουιτς, μετά από μία δύσκολη βάρδια κάνουν το διάλειμμα τους για να επιστρέψουν στους ασθενείς.

Πλησιάζω μία νοσηλεύτρια από το νοσοκομείο, κάθεται σε μία καρέκλα έξω από το αμφιθέατρο, κάθομαι απέναντι της.

“Μου αρέσει που περνάω τα Χριστούγεννα μου εδώ, αισθάνομαι ότι προσφέρω, είμαι δίπλα στους ανθρώπους που ζούν εδώ. Σκεφτείτε, πως τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχαν καν συνοδούς, τέτοιες ημέρες, ένιωθαν μοναξιά. Έχουμε κάνει εδώ αλλαγή χρόνου και ανάσταση, είναι άλλο το νόημα των γιορτών, μπορεί να είμαστε μακριά από τις οικογένειες μας όμως, κάθε τι έχει και το αντίτιμο του. Δίνεις την ψυχή σου και την αγάπη σου στους ασθενείς, σε γεμίζει αυτό, δεν είναι απλή η δουλειά που κάνουμε σε αυτό το νοσοκομείο, εδώ πέρα δενόμαστε με τους ασθενείς μας, έρχονται κάθε μήνα να κάνουν τις θεραπείες τους, σε γνωρίζουν, τους γνωρίζεις, είναι μία μοναδική σύνδεση.

Όταν ένας ασθενής δε, θεραπεύεται και φεύγει από το νοσοκομείο, τα συναισθήματα σου σημάνουν τη πληρότητα, τα κατάφερες μαζί τους. Εγώ πάντοτε τους λέω “εύχομαι να μην σε ξαναδώ”. Τέτοιες ημέρες οι ασθενείς, στους διαδρόμους είναι σκεπτικοί. Ο γιος μου, δεν ήξερε που δουλεύω, ήρθε πρώτη φορά σήμερα μαζί μου, μέχρι σήμερα λοιπόν, πίστευε πως δουλεύω σε εργοστάσιο σοκολάτας γιατί όταν τελείωνε η βάρδια μου γυρνούσα σπίτι με μία σοκολάτα. Όλοι οι εργαζόμενοι εδώ δίνουμε την ψυχή μας, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο Θεαγένειο και στα άλλα νοσοκομεία, η ασθένεια, υπήρχαν ασθενείς εδώ, που νοσηλεύτηκαν με καρκίνο και 10 χρόνια μετά επέστρεψαν.

Όσοι νοσηλεύονται εδώ είναι σοβαρά, εύχομαι να τους δίνουμε δύναμη και να προχωρούν. Εγώ είμαι τραυματιοφορέας, από εμένα θα μπουν μέσα στο νοσοκομείο κι από μένα θα φύγουν. Τους βλέπω μέσα στο φορείο να μην μπορούν να σηκωθούν και μου δίνουν δύναμη, όλοι. Είναι οι ήρωες μου, ένας κύριος ήρθε να κάνει επέμβαση και η γυναίκα του κοιμόταν στην καρέκλα δίπλα του, το πιο δύσκολο είναι όμως, όταν οι ασθενείς είναι μόνοι τους, στα τελευταία τους και δεν έχουν κανέναν, εκεί μας χρειάζονται, εκεί μας έχουν ανάγκη.”

Η διοικητής του Νοσοκομείου, κ. Ευαγγελία Κουρτέλη, τονίζει πως το Θεαγένειο είναι νοσοκομείο εξωστρέφειας και ελπίδας, λίγο πριν ξεκινήσει η εκδήλωσε και αφού σιγά-σιγά κατεβαίνουν οι οικογένειες των ασθενών στις καρέκλες του αμφιθεάτρου.

“Είναι η πρώτη φορά που γίνεται μία τέτοια εκδήλωση, η συλλογική μουσική δίνει χαρά σε ένα νοσοκομείο που είναι ιδιαίτερο, είναι το μοναδικό αντικαρκινικό στην Βόρεια Ελλάδα, του αρέσει η εξωστρέφεια και η έννοια της προσπάθειας γενικά. Δέχθηκα την πρόταση από μία εξαιρετική συνεργάτιδα η οποία είναι προϊσταμένη στα εξωτερικά ιατρεία, το νοσοκομείο τέτοιες ημέρες πρέπει να χαρεί, οφείλουμε να δείξουμε στον κόσμο πως εδώ γίνονται ωραία πράγματα, είναι Χριστούγεννα και θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους που μας στήριξαν.

Τα Χριστούγεννα για εμένα είναι ελπίδα, το νοσοκομείο μας νοσοκομεί ελπίδες και δεν είναι νοσοκομείο σκοτεινιάς, η ασθένεια αυτή είναι χρόνια και παλεύεται, οφείλουμε να περνάμε μηνύματα, χαράς, αγάπης και ελπίδας γιατί όλοι μπορούμε να δώσουμε μία μάχη.”

Η Μαρία Κότσιφα, καλλιτεχνική διευθύντρια της “Φιλομήλα” μέσα από την συναυλία επιθυμούσε να περάσει το φως και την ελπίδα στο νοσοκομείο.

“Η “Φιλομήλα” ήρθε στο Θεαγένειο για να πραγματοποιήσει μία συναυλία -αγκαλιά για όλους, για τους ασθενείς, το νοσηλευτικό προσωπικό ακόμη και τις οικογένειες αυτών. Είναι μεγάλη τιμή για εμάς που βρεθήκαμε σε αυτό τον χώρο, οι άνθρωποι που νοσηλεύονται εδώ μέσα είναι άνθρωποι που βιώνουν έναν χρόνιο πόνο, άλλοι θεραπεύονται, άλλοι όχι, θέλαμε να δώσουμε χαρά και ελπίδα. Τα Χριστούγεννα για εμένα δεν υπάρχουν χωρίς μουσική και τραγούδι, η συναυλία αυτή έχει σκοπό να αγγίξει την ψυχή των ακροατών μας”

Η προϊσταμένη των εξωτερικών ιατρείων του Θεαγενείου, Γκουντρίδου Κική, πέρνα σχεδόν κάθε χρόνο τις γιορτές στο Θεαγένειο. “Είχα την τύχη να συνεργάζομαι με δύο κυρίες οι οποίες έχουν ανοιχτό μυαλό, είναι τρομερό που πραγματοποιήσαμε αυτή την συναυλία εγώ το βιώνω σαν όνειρο. Πρέπει το νοσοκομείο μας να είναι ένα με την κοινωνία, δεν πρέπει να φοβάται ο κόσμος στο άκουσμα του. Εγώ κάθε χρόνο είμαι εδώ τα Χριστούγεννα, όταν σου λέει ο ασθενείς που τον βλέπεις κάθε μέρα να παλεύει καλές γιορτές, συγκινείσαι, έχει άλλο νόημα αυτή η έκφραση, θέλεις να δώσεις ότι μπορείς περισσότερο, ακούς “χρόνια πολλά” και βλέπεις ότι το πιστεύει, είναι σπουδαίο. Προσπαθούμε να δώσουμε και να ξαναβρούμε το νόημα της ζωής, είμαστε εδώ να ξορκίσουμε τον πόνο.”

Ένα νοσοκομείο γέμισε φως για τα Χριστούγεννα.