Πειραματική Σκηνή της Τέχνης: Επίσημη πρώτη στην Πειραματική

Ήταν Νοέμβρης του 1995, πρωτοετείς φοιτήτριες με τη Βιβή, διανύαμε τον πρώτο μας ανέμελο χειμώνα στη Θεσσαλονίκη. Κουκουλωμένες στα παλτά μας, τυλιγμένες στα κασκόλ, ανηφορίσαμε την Παρασκευοπούλου, στρίψαμε στην Αμαλίας, βγάλαμε δύο φοιτητικά εισιτήρια, πήραμε το πρόγραμμα της παράστασης και κατεβήκαμε για πρώτη φορά τα σκαλιά του Θεάτρου Αμαλία. Χωθήκαμε στις θέσεις μας και αμέσως χαθήκαμε στον ποιητικό μονόλογο του Άκη Δήμου, στην πρεμιέρα της δικής του Ιουλιέτας.

«Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ τι ακριβώς ερωτευόμαστε σ’ έναν άλλο άνθρωπο; Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα; Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των εφησυχασμένων μας αισθήσεων και μας ρίχνει άοπλους σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη; Σε ποιο σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου, εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθες αγκαλιάς; Εμπρός λοιπόν, στραφείτε με προσοχή στο παρελθόν σας και προσπαθήστε να θυμηθείτε –αν βέβαια έχετε μια τέτοια άξια ανάμνηση: τι σχήμα είχε το στιλέτο που σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα;».

Παρακολουθήσαμε την παράσταση χωρίς ανάσα, συγκινηθήκαμε με την εξαιρετική Λυδία Φωτοπούλου, σπαρακτική Ιουλιέτα επάνω στη σκηνή. Καταχειροκροτήσαμε τον σκηνοθέτη της παράστασης Πέτρο Ζηβανό. Επιστρέψαμε στο Αμαλία για να δούμε την ίδια παράσταση άλλες δύο φορές! Έκτοτε το φιλόξενο θέατρο έγινε στέκι αγαπημένο. Κατασκηνώναμε εκεί σε κάθε Θεατρική Άνοιξη, αναζητούσαμε τα Θεατρικά Τετράδια, περιμέναμε με ανυπομονησία τις πρεμιέρες, πίναμε ζεστή σοκολάτα στο φουαγιέ πριν τις παραστάσεις. Η Βιβή ίσως μετά από αυτή την παράσταση ανακάλυψε την αγάπη της για την υποκριτική ενώ εγώ ίσως μετά από αυτή την παράσταση ανακάλυψα την αγάπη μου για το θέατρο.