Πειραματική Σκηνή της Τέχνης: Πριν το τέλος

Χειμώνας του 1984, μαθητής Τρίτης Λυκείου, κατηγορία ψαγμένος. Μαζί με τον επιστήθιο παιδικό μου φίλο Νίκο Σαρόπουλο, καλή του ώρα εκεί ψηλά, ψάχναμε εναγωνίως σε ένα άνυδρο θεατρικό τοπίο να δούμε κάτι καινούργιο. Έχοντας ήδη μια τριετία θητείας ως θεατές στο ΚΘΒΕ ανακαλύψαμε εκείνο το χειμώνα την Πειραματική Σκηνή. Στο Αυλαία, πατάρι που ήταν φθηνότερα, παράσταση η Βεγγέρα, του Ηλία Καπετανάκη. Στη σκηνή Κώστας Ζαχαράκης, Θάλεια Σκαρλάτου, Χρήστος Αρνομάλλης, Λένα Σαβίδου, Νίκος Κουμαριάς, Έφη Σταμούλη, Σοφία Φιλιππίδου, Γαλάτεια Καμενή, Μένη Κυριάκογλου. Σκηνοθεσία Νίκος Αρμάος. Η ιστορία του κυρίου Νερουλού και της οικογένειας του έγινε η εμμονή μας εκείνο το χειμώνα. Είδα την παράσταση τρεις φορές. Την τελευταία την άνοιξη του 1985, όταν μάθαμε ότι στο φινάλε θα γκρεμίσουν και τα σκηνικά. Συνώνυμο της λέξης μύθος στο μυαλό μου.

Στα χρόνια που ακολούθησαν και μετά τη μετακόμιση στο παλαιό σινεμά Αμαλία, που βλέπαμε παλιά στα μαθητικά μας χρόνια θρίλερ και κουλτουριάρικα φιλμ, η Πειραματική ήταν η κάθοδος στην Παρασκευοπούλου, το να βρεις να παρκάρεις εκεί γύρω όταν έκανε κρύο το χειμώνα, το κυλικείο στο υπόγειο για ένα τσιγάρο, τα Θεατρικά τετράδια σε ένα τραπέζι πλάι στην είσοδο της πλατείας και τα παιδιά-εθελοντές που έκοβαν τα εισιτήρια και σε οδηγούσαν στα καθίσματα, παιδιά που μεγάλωσαν μαζί με μας και η μυρωδιά αυτού του χώρου, η μόνη μυρωδιά θεάτρου που έχω έντονη στη μύτη μου. Αυτά δεν με άφησαν ποτέ.

Στη συνέχεια είδα πολύ κόσμο να φεύγει από αυτή τη σκηνή για την Αθήνα, το Κρατικό, τον Ουρανό. Είδα παραστάσεις που μου άρεσαν πολύ και άλλες που βαρέθηκα, πράγματα που με πήγαν παρακάτω και άλλα που με εξόργισαν, αλλά εκ των υστέρων τα δικαιολόγησα.

Γνώρισα τους ανθρώπους της και λέω πως με πολλούς γίναμε φίλοι και αναπνεύσαμε τον ίδιο αγωνιώδη αέρα της πόλης. Κάποιες φορές μάλιστα τους στεναχώρησα κιόλας ασκώντας δημόσια κριτική για έναν περίκλειστο τρόπο που έμοιαζε να δουλεύουν, παρόλα αυτά τώρα που η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης ανακοινώνει την αναστολή της λειτουργίας της λόγω της κρίσης που δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο, λέω πως ήταν για μένα και για την πόλη αυτή ήταν το σπίτι του θεάτρου. Και τα σπίτια που κατοίκησε η ψυχή σου τα κουβαλάς για πάντα.

Το να κυλήσει κάνεις σε συναισθηματισμούς τέτοιες ώρες δεν έχει νόημα. Έτσι και αλλιώς η λογική χάθηκε πια σε αυτή τη χώρα, Κάθε μέρα μοιάζει πιο μάταιη από την προηγούμενη. Απλά σκέφτομαι τις γενιές που έρχονται και κανένα ”Σώσε” δεν θα τους περιμένει στην οδό Αμαλίας, καμιά ”Ιοκάστη” δεν θα τους φτιάξει το κέφι. Καμιά μυρωδιά σανιδιού δεν θα συντροφεύει τα ρουθούνια τους. Αυτό. Τα άλλα είναι απλά Ιστορία. Η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης γεννήθηκε ένα απόγευμα του Οκτωβρίου του 1979…