Πώς να ντύσεις έναν ελέφαντα;

του Σάκη Ιωαννίδη

Εικόνες: Λένα Αρβανιτάκη, Αναστασία Μωβ Χριστιανοπούλου, Διονύσης Μεταξάς, της φωτογραφικής ομάδας Light 16

Ο Δημήτρης έχει έναν γιο, τον Στέφανο. Ο παλιός του φίλος Βαγγέλης το ίδιο. Ο Στέφανος γεννήθηκε με μια αναπηρία. Ο γιος του Βαγγέλη όχι. Όταν συναντιούνται και τα λένε ο Δημήτρης φαίνεται να είναι καλά, ίσως περισσότερο απ’ ότι είναι. Μιλάνε γενικά, αλλά την ίδια στιγμή ο Βαγγέλης αναρωτιέται εάν Δημήτρης θα παρατούσε τον Στέφανο εφόσον μπορούσε, εάν πίστευε στο Θεό πριν και μετά τη γέννα του, εάν του είναι βάρος ή αν τον χρησιμοποίησε ποτέ για να μπει μπροστά στην ουρά.

Αυτή είναι μια από τις ιστορίες που θα ζωντανέψει στη σκηνή του δημοτικού θεάτρου Μελίνα Μερκούρη στην Καλαμαριά, από τη θεατρική ομάδα «Εν Δυνάμει». Οι ιστορίες τους μιλάνε για την αναπηρία, τα στερεότυπα που κουβαλάμε μέσα μας, τον κοινωνικό αποκλεισμό, μέσα από σκηνές της καθημερινότητας είτε από τα μάτια εκείνου που βιώνει την προκατάληψη, της οικογένειας του ή του ξένου, του περαστικού. Η ομάδα αποτελείται από ερασιτέχνες ηθοποιούς και από το 2008 ανεβάζει παραστάσεις και οργανώνει θεατρικά εργαστήρια. Οι ηθοποιοί είναι άτομα με αναπηρία και μη, από 12 ετών μέχρι και 45. Και δεν θέλουν πια εθελοντές. Μόνο φίλους.

Αυτό είπαν και στην Ελένη Ευθυμίου τον περασμένο Ιούνιο, όταν την κάλεσαν για  να αναλάβει τη σκηνοθεσία της παράστασης. «Δεν είχα κάποια προηγούμενη εμπειρία, ούτε ειδική εκπαίδευση ή κάτι παρόμοιο. Η ομάδα δεν ζητάει κάποια ειδική μεταχείριση. Άλλωστε, δεκάδες ειδικοί και γιατροί έχουν δει αυτά τα παιδιά. Το ζητούμενο είναι να ενταχθούν τα άτομα με αναπηρίες στην κοινωνία ως ισότιμα μέλη, γνωρίζοντας ότι ο καθένας είναι αυτό που είναι. Γιατί να προσπαθήσεις να ντύσεις έναν ελέφαντα; Ωραίος είναι και έτσι», σημειώνει. Συναντηθήκαμε μια μέρα πριν την πρεμιέρα της παράστασης, στις 14 Φεβρουαρίου. Πίσω από τα χοντρά κοκάλινα γυαλιά της και τη φράντζα που πέφτει πάνω τους, το βλέμμα της προσπαθεί να σε πείσει ότι η παράσταση δεν θέλει να προκαλέσει τον οίκτο σου, αλλά να σε αφυπνίσει και να σε προβληματίσει. «Βρήκα μια έτοιμη ομάδα, πειθαρχημένη και λειτουργική. Οι κώδικες επικοινωνίας χτίστηκαν γρήγορα και αρχίσαμε τη δουλειά. Κάθε ιστορία είναι μια κατάθεση, μια δήλωση και η αφορμή για σκέψη και συζήτηση», σημειώνει.

Ποιος είναι όμως ο άνθρωπος ανεμιστήρας; Είναι το σχέδιο που ζωγράφιζε συνεχώς ο Κίμωνας, ένας από τους πρωταγωνιστές, κατά τη διάρκεια ενός θεατρικού εργαστηρίου. Κανείς δεν ξέρει από πού προήλθε και τι σήμαινε. Ωστόσο, η ζωγραφιά του οδήγησε την Ελένη Ευθυμίου να γράψει ένα ποίημα για τη διαφορετικότητα και το πώς αλληλεπιδρά η κοινωνία μαζί της και αντίστροφα.

Ήταν ένας άνθρωπος, ο άνθρωπος ανεμιστήρας. Αντί για σώμα είχε ένα χοντρό άκαμπτο σίδερο. Μία προπέλα για πρόσωπο, ένα κουμπί στη θέση της καρδιάς, και στο μυαλό αέρα. Αέρα στο μυαλό. Πετούσε με τη σκέψη μακριά. Αντί για λέξεις έβγαζε ένα βουητό. Ένα βουητό αντί για λέξεις. Ενοχλητικό. Και ακατάληπτο. Κι αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπος ανεμιστήρας, φυσούσε μακριά όποιον τον πλησίαζε. Όποιον τον πλησίαζε φυσούσε μακριά. Μακριά. Μόνο λίγοι. Λίγοι. Πολύ λίγοι κάθονταν σε κοντινή απόσταση. Κάθονταν για να δροσίζονται. Τους μήνες τους καλοκαιρινούς.    

Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη από τις 14 έως τις 16 Φεβρουαρίου. Η ομάδα προτείνει επίσης το crowdfunding ως εναλλακτικό τρόπο οικονομικής ενίσχυσης της παραγωγής για να ταξιδέψει εκτός Θεσσαλονίκης.

Πληροφορίες στο http://igg.me/at/endynamei