Πριν χτυπήσει το κουδούνι. Στον Δενδροπόταμο.

του Γιώργου Τσιτιρίδη Εικόνες: Βασίλης Τσακίρης

Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμουν την περιοχή του Δεδροποτάμου. Αυτή την φορά ο προέδρος του 15μελούς του 2ου ενιαίου Λυκείου Μενεμένης μου ζήτησε να συζητήσουμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο σχολείο τους. Οι δύο πρώτοι οδηγοί ταξί αρνήθηκαν να με πάρουν. Στη διάρκεια της διαδρομής ρώτησα αυτόν που τελικά δέχτηκε να με πάει γιατί οι συνάδελφοί του είχαν αυτήν την συμπεριφορά και αρνήθηκαν να με εξυπηρετήσουν και μου είπε ότι συμβαίνει πολύ συχνά γιατί φοβούνται από όλα αυτά που ακούνε.

Το κουδούνι χτυπάει, τα παιδιά όλο χαμόγελο και χαρά βγαίνουν από τις αίθουσες. Είμαι στο 2 Λύκειο Μενεμένης – το οποίο πλέον ονομάζεται 3ο Γυμνάσιο Μενεμένης με λυκειακές τάξεις -στον Δενδροπόταμο σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης που κινδύνεψε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια να μείνει χωρίς λύκειο.

Ο Γιώργος Γκ., μαθητής στο Λύκειο μου λέει: “Η περιοχή είναι από μόνη της υποβαθμισμένη, κανείς δεν θα έρθει από αλλού εδώ για να μείνει και να στείλει το παιδί του στο σχολείο. Είμαστε λίγο απομονωμένοι, φοβάται να έρθει ο κόσμος. Έκανα παρέα με κάτι παιδιά από Εύοσμο και τους λέω ελάτε σπίτι για καφέ και φοβήθηκαν, είπαν όχι, τους φάνηκε εξωπραγματικό”.

Τα προβλήματα από ελλείψεις καθηγητών και υποδομής είναι λίγο πολύ κοινά σε όλα τα σχολεία το νέο έτος έχει ξεκινήσει και σχεδόν κανένα σχολείο δεν έχει σταθερό πρόγραμμα. Τα παιδιά μου λένε ότι παίρνουν το πρόγραμμα της επόμενης μέρας την προηγούμενη δεν γνωρίζουν τη μάθημα θα έχουν, πόσες ώρες θα κάνουν και αν θα έχουν καθηγητές. Στο Δεδροπόταμο επιπρόσθετα είναι λίγοι αυτοί που θα φτάσουν μέχρι το λύκειο.

Όπως μας λέει και ο Βασίλης, «Δεν υπήρχαν τόσα πολλά παιδιά για να συμπληρωθούν οι τάξεις αλλά τελικά με την επιμονή των παιδιών και των γονέων μας και ειδικά του διευθυντή που έτρεξε πάρα πολύ και προσπάθησε λειτούργησαν δύο τάξεις η Α’ και Β’ λυκείου”. Και ο Δημήτρης συνεχίζει: “Ο Διευθυντής μας ο κύριος Γεωργιάδης είναι πάρα πολύ καλός μας αγαπάει πολύ, τον ξέρει όλος ο Δενδροπόταμος γιατί όλοι από αυτόν περάσανε, είναι χρόνια εδώ αλλά δυστυχώς είναι η τελευταία του χρονιά, δεν ξέρουμε του χρόνου αν θα έχουμε σχολείο”. Ο Γιώργος Δ. συμπληρώνει: “Εγώ του το είπα: κύριε Γεωργιάδη αν φύγεις δεν θα υπάρχει σχολείο πλέον. Έκανε πάρα πολλά πράγματα και σαν δάσκαλος όταν ήταν και μετά ως διευθυντής”.

Από το δημοτικό στο Γυμνάσιο καταλήγουν σχεδόν 100 παιδιά. Ο αριθμός μαθητών στο Λύκειο μετά βίας ξεπερνάει τα 30, όπως μας εξηγεί ο Γιώργος Γκ. «Πολλοί σταματάνε μετά το Γυμνάσιο, τα κορίτσια ειδικά κανένα δεν συνεχίζει, κάποιοι μένουν πολλές χρονιές στο Γυμνάσιο με αποτέλεσμα μετά στο Λύκειο να μην έχει πολλά παιδιά. Άλλοι βγαίνουν στην αγορά εργασίας. Κάποιοι έχουν και δυσκολία στο διάβασμα. Δεν είχαν βοήθεια ή παρότρυνση από τους γονείς. Οι γονείς τους δεν πήγαν σχολείο, δεν ήξεραν πώς να τους βοηθήσουν, δεν είχαν κίνητρο για μάθηση”.

Αφηνω τα παιδιά να μιλήσουν ελεύθερα για το τι σημαίνει γι΄αυτά το σχολείο τους:

Βασίλης: Χωρίς σχολείο δεν υπάρχει μέλλον, παιδεία, δουλειά. Οι γονείς μας έχουν περάσει πολλά και δεν θέλουν τα παιδιά τους να είναι και αυτά αμόρφωτα, να δυσκολεύονται να βρουν δουλειά, να μην ξέρουν να συμπληρώσουν ένα χαρτί, να παρακαλάνε να τους κάνει κάποιος από κάτι απλό μέχρι την φορολογική δήλωση.

Γιώργος Δ: Οι γονείς μου κατάλαβαν την αξία του σχολείου. Μικρός έτρωγα και καμία φάπα για να πάω γιατί δεν ήθελαν να τυραννηθώ όπως αυτοί… να είμαι ανειδίκευτος ή άνεργος.

Εκτός της μη πληρότητας πολλά είναι και τα προβλήματα των κτιριακών εγκαταστάσεων σε πάρα πολλά σχολεία της Θεσσαλονίκης και ο Δενδροπόταμος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Τα παράπονα των παιδιών είναι πολλά και δικαιολογημένα.

Βασίλης: Την ημέρα του αγιασμού ο κύριος Μανωλόπουλος αντιδήμαρχος για θέματα της Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών – Πολεοδομίας – Καθαριότητας και Περιβάλλοντος μας διάβασε μια ανακοίνωση για την νέα αρχή του σχολείου από μέσα από το χαρτί παπαγαλία του τα είχαν δώσει να τα πει και έλεγε ότι φροντίσαμε και παραδώσαμε το σχολείο σας καθαρό βαμμένο και έτοιμο για να ξεκινήσει η νέα χρονιά. Που βλέπουν το έτοιμο σχολείο, ακόμα ένα εργοτάξιο είναι. Ήταν να ολοκληρωθεί το καλοκαίρι αλλά ποτέ δεν έγινε.

Γιώργος Γκ: Μόνο το νέο κτίριο ετοιμάστηκε, το δημοτικό που είναι όντος το καλύτερο που υπάρχει σε όλη την Θεσσαλονίκη αυτή την στιγμή. Δεν είπαμε τίποτα, τόσο καιρό περιμένουμε, λέμε θα γίνει ωραίο το σχολείο να δούμε μήπως το χαρούμε και εμείς αλλά μας πείραξε ότι ενώ προεκλογικά μας υπόσχονται πολλά μετά δεν γίνεται τίποτα. Μέσα στο καλοκαίρι σταματήσανε οι εργασίες, κάποιοι είπανε πως δεν υπήρχανε χρήματαα. Να μην ξεχνάμε ότι πολλοί από αυτούς κατάφεραν να εκλεγούν και να διοικούν στο δήμο από το σύνολο των δικό μας ψήφων.

Βασίλης: Το σχολείο δεν ήταν ούτε καθαρό ούτε βαμμένο ούτε έτοιμο. Είπαν θα κάνουν τα πάντα για να είναι έτοιμο. Το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι καλό αλλά δεν ξέρω αν θα είναι καλό για εμάς ή για το δημοτικό και μόνο. Εμείς για να γίνει το κτίριο αυτό χάσαμε την αυλή με τα δέντρα, τα παγκάκια, τα λουλούδια. Καταστρέψανε την αυλή για να μπορέσουν να δουλέψουν και επί τέσσερα χρόνια, βγαίνουμε σε ένα χώρο με λάσπες και λαμαρίνες είναι σαν προαυλισμός σε φυλακή. Οι εργασίες ξεκίνησαν όταν ήμουν πρώτη γυμνασίου και τώρα είμαι Β’ λυκείου. Όσο περνάει ο καιρός περιορίζουν ακόμα πιο πολύ το χώρο, είμαστε σαν σε κοτέτσι, ένας διάδρομος με σύρμα. Και υπάρχει και το πιο σοβαρό κομμάτι, τα ατυχήματα. Η μεγάλη πόρτα από λαμαρίνα που βάλανε ανοιγοκλείνει με τον αέρα και κάποια στιγμή χτύπησε δυο παιδιά στο κεφάλι. Ζαλίστηκαν και ευτυχώς δεν έγινε τίποτα πιο σοβαρό, αν γινότανε κάτι τι θα μας λέγανε μετά. Ο χώρος είναι γεμάτος σίδερα, λακκούβες και είναι πολύ επικίνδυνος. Είμαστε δύο σχολεία και γυμνάσιο και λύκειο και από θαύμα δεν έχει γίνει κάποιο σοβαρό ατύχημα ακόμα.

Δημήτρης: Το σχολείο είναι παλιό φτιαγμένο από αμίαντο και όπως ξέρουμε είναι καρκινογόνο απαγορευμένο υλικό, έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια και όμως δεν φρόντισαν να κάνουν και σε εμάς ένα σχολείο ή να το ανακαινίσουν, να το κάνουν πιο ευχάριστο.

Τα παιδιά δεν νιώθουν ωραία στην διάρκεια του μαθήματος και το περιβάλλον είναι βασικό για την σωστή μάθηση. Ακόμα πιο δύσκολο είναι ότι κάθε χρόνο ζούνε στην αβεβαιότητα ότι μπορεί του χρόνου να αναγκαστούν να ψάχνουν σε ποιο σχολείο θα πάνε.

Γιώργος Δ.: Αν δεν λειτουργήσει το σχολείο του χρόνου πρέπει να ξυπνάμε 6 η ώρα για να περνάμε τις γραμμές του τρένου, τον μεγάλο δρόμο, έχει αυτοκίνητα, φανάρια για να πάμε στα άλλα σχολεία που υπάρχουν γύρω από την περιοχή μας, είναι λίγο επικίνδυνο, μιλάμε για παιδιά, ελπίζουμε ότι αν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο θα βάλουν ένα μικρό λεωφορείο.

Βασίλης: Θέλουμε να κάνουμε το σχολείο μας όπως ήταν παλιά. Ήταν αθλητικό σχολείο, εδώ ερχόντουσαν από όλη την Θεσσαλονίκη για να φοιτήσουν. Έχει βγάλει αθλητές που διακρίθηκαν μετά σε πολλά αθλήματα. Τα αθλητικά σχολεία καταργήθηκαν από το κράτος.

Δημήτρης: Φύγανε όλοι και έτσι μείναμε και πάλι απομονωμένοι και με λίγα άτομα.

Γιώργος Γκ.: Ελπίζουμε φέτος όσο σύντομα γίνεται να το χαρούμε τελειωμένο. Προσπαθούμε ως 15μελές να δώσουμε και στα άλλα παιδιά να καταλάβουν ότι πρέπει να σέβονται το σχολείο, να μην λερώνουν, να μην γράφουν στους τοίχους, να μπορούμε να νιώθουμε καλά μέσα σ αυτό, τόσες ώρες περνάμε.

Ρωτάω τα παιδιά αν πηγαίνουν εκδρομές και πού. Μου απάντησαν με μια φωνή: ΔΕΝ ΠΑΜΕ. Στον Δενδροπόταμο κανένα σχολείο δεν κάνει ποτέ εκδρομές ούτε καν εκπαιδευτικές ή εκτός περιοχής, όπως γίνεται σε όλα τα σχολεία.

Συνεχίσαμε την συζήτηση για πολύ ώρα, είναι πάντα πολύ ευχάριστο να ακούς νέα παιδιά να μαθαίνεις πώς σκέφτονται, τις προσδοκίες τους, πώς βλέπουν το μέλλον. Η συζήτηση μας έφτασε και στη δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου Σοφίας Βούλτεψη για το θέμα της μετακίνησης των Ρομά που ζουν στο Νομισματοκοπείο στην Αθήνα η οποία είπε πως «δίπλα στον καταυλισμό των Ρομά ζούνε και άνθρωποι».

«Όταν πλησιάζουν εκλογές οι Ρομά είναι άνθρωποι ενώ μετά δεν είναι; Οι Ρομά όχι μόνο είναι άνθρωποι, είναι πιο άνθρωποι από πολλούς εκεί έξω που πιστεύουν ότι είναι.» μας λέει ο Γιωργος Γκ.“Όλοι κοιτάνε το συμφέρον τους. Τώρα θέλουν να διώξουν τους Ρομά, να πάνε πού και να κάνουν τι; Γνωρίζουν όμως ότι οι περισσότεροι από αυτούς εκεί είναι αμόρφωτοι, δεν ξέρουν γράμματα, δεν θα κυνηγήσουν τα δικαιώματα τους, δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, δεν έχουν τη δύναμη και γι’ αυτό τους εκμεταλλεύονται και με μεγάλη ευκολία λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι”, λέει ο Δημήτρης.

Οι έφηβοι σήμερα παρά τις δυσκολίες, την οικονομική και πνευματική κρίση, την απομόνωση και τις ελλείψεις επιμένουν να παλεύουν καθημερινά για το μέλλον τους. Η νέα γενιά του Δενδροποτάμου είναι εδώ και είναι έτοιμη να αλλάξει πολλά πράγματα και πιστεύουμε ότι μπορεί να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα.

Διαβάστε ακόμα: Ο Άγγελος των γραμμάτων