Σοκαριστικές μαρτυρίες στην parallaxi: Η Ρόδος έσβησε. Τελειώσαμε.

Για ένατη συνεχόμενη ημέρα η φωτιά στην Ρόδο έχει κατακάψει τη νότια πλευρά του νησιού. Εικόνες αποκάλυψης, από την καμένη γη, τα απανθρακωμένα ζώα, τα γεμάτα από τουρίστες γήπεδα και τους εξαντλημένους εθελοντές κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Η μεγαλύτερη επιχείρηση εκκένωσης ενός τόπου στην ελληνική ιστορία, όπως λέει το αφήγημα, κάτοικοι και τουρίστες ζουν την απόλυτη καταστροφή, εικόνες πολέμου σε έναν τόπο που μέχρι σήμερα ήταν ένας από τους βασικούς τουριστικούς πόλους έλξης της χώρας.

Ο κ. Στάθης Διαμαντής ζει στο νησί από τότε που γεννήθηκε αυτή την στιγμή βρίσκεται στα ενεργά πύρινα μέτωπα στο Βάτι και επιχειρεί με άλλους εθελοντές να περιορίσουν την φωτιά, η τηλεφωνική μας συνομιλία έκλεισε απότομα “έχουμε κι άλλη εστία, σε κλείνω.” Εννιά μέρες έχει να κοιμηθεί. Δεν άφησε τον αγώνα της κατάσβεσης ούτε μια μέρα.

“Αυτή την στιγμή έχουμε δύο ενεργά μέτωπα, το ένα είναι πάνω από το χωριό Βάτι και το άλλο στο Γενάδι, επιχειρούν πυροσβεστικές δυνάμεις και χιλιάδες εθελοντές, προσπαθούμε να σβήσουμε το μέτωπο. Η κούραση μας είναι απίστευτη, είμαστε εδώ 8 ημέρες συνεχόμενες, ο αέρας είναι ασταμάτητος, 8 μποφόρ, αλλάζει συνέχεια την πορεία της φωτιάς. Σήμερα είναι η όγδοη ημέρα και η κατάσταση είναι ακόμη ανεξέλεγκτη.

Κάηκε όλο το νησί, η Ρόδος μας διαλύθηκε, την διέλυσαν, την έκαψαν, 25.000 κόσμος έφυγε. Καίει φωτιά σε ένα νησί με χαμηλή βλάστηση σε πολλά και διαφορετικά σημεία, οκτώ συνεχόμενες ημέρες.

Δεν υπάρχουν πολλά εναέρια μέσα, αυτή την στιγμή βρίσκομαι απέναντι σε μία εστία και δεν έχει περάσει ένα καναντέρ, είναι ελάχιστα τα πυροσβεστικά μέσα, η δύναμη των εθελοντών είναι πιο ισχυρή. Όταν έφευγε ο κόσμος από τα ξενοδοχεία, δεν υπήρχε οργάνωση για το που πρέπει να κατευθυνθεί, εγώ με έναν φίλο μου γυρνούσαμε με τα αυτοκίνητα μας και μαζεύαμε ανθρώπους με μωρά παιδιά, μέσα στα αποκαΐδια, ανοίξαμε τα σπίτια μας τα μεσάνυχτα και φιλοξενήσαμε τουρίστες, τουλάχιστον να τους μείνει η φιλοξενία μας.

Οι εθελοντές είμαστε δεκάδες, υπάρχουν παιδιά 18 χρονών και βλέπεις ακόμη και άντρες γύρω στα 70, τα πυροσβεστικά μέσα είναι ελάχιστα. Tρέχουμε όλοι με μανία να σβήσουμε την μαύρη λαίλαπα. Ούτε τα εγγόνια μας δεν θα δουν δάσος ξανά, ο πεύκος θέλει 40 χρόνια να γίνει, δεν έμεινε τίποτα, το νότιο τμήμα έσβησε, τελειώσαμε! Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ ζω στην ίδια περιοχή που καίγεται τώρα. Είμαι 62 χρονών και παλεύω με τους νέους να σώσουμε ότι μπορούμε. Είναι απίστευτες οι σκηνές που βιώνουμε δεν μπορώ να τις περιγράψω με λόγια.”

Η Θεανώ, είναι κάτοικος του χωριού Απολακκιάς και φιλοξένησε τουρίστες στο σπίτι της.

“Είχαν εκκενωθεί τα ξενοδοχεία, δεν ξέρανε οι άνθρωποι που να πάνε, δεν υπήρχε καμία οδηγία, τους βρήκαμε στον δρόμο και τους πήραμε στο σπίτι μας στο χωριό.

Έφταναν το Σάββατο φορτηγά, κλούβες, αγροτικά και αυτοκίνητα και όλοι οι κάτοικοι ανοίγαμε τα σπίτια μας για να φιλοξενήσουμε τον κόσμο. Εικόνες πολέμου. Η φωτιά ξεκίνησε από το χωριό Σαλάκος, έκαιγε τρεις μέρες, ανεξέλεγκτα, δεν υπήρχαν ισχυρές πυροσβεστικές δυνάμεις στην αρχή, οι εθελοντές ήταν περισσότεροι και μπορούσαν να την κρατήσουν υπό έλεγχο διότι δεν είχε ισχυρά μποφόρ.

Την τέταρτη μέρα οι μετεωρολογικές προβλέψεις έδειχναν 8 μποφόρ στο νησί μας, δεν υπήρχε ενδυνάμωση της πυροσβεστικής, ο αέρας κατέβασε την φωτιά από τον χωριό Απόλλωνας στο Κιοτάρι μέσα σε δύο ώρες. Εκεί ξεκίνησαν όλα, κάηκαν τα πάντα, εκκενώθηκαν ξενοδοχεία, 30.000 άνθρωποι στον δρόμο, χάος.

Όσοι ήρθαν στο νησί με πρακτορεία έφευγαν με ιδιωτικά λεωφορεία, σε άλλα χωριά του νησιού και στο αεροδρόμιο, ενώ όσοι ταξίδεψαν μόνοι τους έμειναν στις παραλίες. Ο ξάδερφος μου που είναι εθελοντής στα πύρινα μέτωπα μου έλεγε πως πετούσαν τα μικρά παιδιά και τις μάνες στις καρότσες για να σωθούν. Έμεινε χιλιάδες κόσμος στις παραλίες, οι οποίες είχαν μία αποπνικτική ατμόσφαιρα, καθόλου βιώσιμη.

Την επόμενη ημέρα έφτασαν λεωφορεία, και τους μετέφεραν στην Ρόδο. Αυτή την στιγμή έχουν ανοίξει όλα τα σχολεία και τα κλειστά γήπεδα της Ρόδου και μένουν εκεί χιλιάδες. Όλα έχουν ρυθμιστεί από τους κατοίκους, δεν βγήκε ποτέ ο Δήμος να ενισχύσει την ανθρωπιστική μας βοήθεια, οι αρχές δεν έστειλαν ένα όχημα να μεταφέρει είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα, όλα γίνονται από τους ντόπιους. Το κράτος το μόνο που έκανε ήταν να στείλει εκκένωση στο 112, δεν βοήθησε. Οι ιδιώτες, έπαιρναν τους ανθρώπους από τις παραλίες με τα σκάφη τους, ιδιώτες μετέφεραν τους ανθρώπους από τις εκκενώσεις. Όλη η επιχείρηση εκκένωσης έγινε εθελοντικά, δεν υπήρχε κάποιος να τους πει που να πάνε, είχε κοπεί το ρεύμα, μέσα στα σκοτάδια περπατούσαν οι άνθρωποι στους δρόμους.”

Οι τουρίστες ήταν φοβισμένοι, τα παιδιά έκλαιγαν, επικρατούσε το απόλυτο χάος.

“Δεν υπήρχε ένας αρμόδιος για να κατευθύνει τον κόσμο που εκκένωνε, ρωτούσαν οι τουρίστες που είναι οι αρχές, βλέπανε μόνο κατοίκους, εμπιστεύτηκαν τις οδηγίες που δίναμε οι ντόπιοι για να μην καούν.

Στα πύρινα μέτωπα, οι εικόνες που μου μεταδίδουν οι δικοί μου είναι τραγική, ανεξέλεγκτη πύρινη κόλαση, χωρίς βοήθεια. Οι πυροσβέστες από έδαφος δεν μπορούσαν να βοηθήσουν ιδιαίτερα, διότι η φωτιά γυρνούσε κατά πάνω τους με ασύλληπτη δύναμη, από εναέρια μέσα τις πρώτες ημέρες πετούσαν μονάχα δύο ελικόπτερα.

Οι ντόπιοι εθελοντές μιλούν για 150 με 160 καμμένα στρέμματα. Ο πρωθυπουργός μιλούσε μόνο για αναζωπυρώσεις, δεν πρόκειται όμως για αναζωπύρωση, η φωτιά καίει 8 μέρες ασταμάτητα σε τρία διαφορετικά μέτωπα. Είμαστε αβοήθητοι από όλες τις αρχές. Από την πρώτη ημέρα μέχρι τώρα οι εθελοντές είναι περισσότεροι από τις πυροσβεστικές δυνάμεις. Τις πρώτες ημέρες που καιγόταν το δάσος και δεν είχε μποφόρ δεν σηκώθηκε κανένα ελικόπτερο, την επόμενη όμως που εκκενώθηκαν τα ξενοδοχεία με 8 μποφόρ σηκώθηκαν 2 ελικόπτερα.

Στο χωριό Ασκληπιειό έχουν καεί 5 με 6 σπίτια, όλα διασώθηκαν με την βοήθεια των εθελοντών. Για φέτος η σεζόν καταστράφηκε, χιλιάδες ακυρώσεις, όλα καμένα, ένα μέρος που έσφυζε από ζωή, ερημοποιήθηκε. Οι καμένες εκτάσεις είναι τεράστιες, έχουν καταστραφεί όλα. Το μέρος που κάηκε ήταν εκείνο που παίρναμε το οξυγόνο μας, βλέπαμε τα ελάφια στους δρόμους, τώρα τα βλέπουμε αποτεφρωμένα. Όσα έζησαν πήγαν στις πόλεις, σε αυλές σπιτιών, δυστυχώς δεν θα επιβιώσουν.”

Στα σχολεία και στα γήπεδα αυτή την στιγμή υπάρχουν χιλιάδες, στους οποίους παρέχονται πρώτες βοήθειες και φαγητό από τους εθελοντές, οι αρχές πάλι απουσιάζουν.

“Μας έχουν αφήσει στο έλεος, στα κλειστά γήπεδα και στα σχολεία είμαστε μόνο εθελοντές ντόπιοι, παιδιά που δεν έχουν τελειώσει ακόμη το σχολείο, οι μαμάδες μαγειρεύουν, όλοι αγοράζουν υλικά αγαθά, σεντόνια, πετσέτες, γάλατα, βρεφικές πάνες, τρόφιμα. Μαγειρεύουμε κάθε μέρα και στέλνουμε φαγητά, ο Δήμος και η Περιφέρεια είναι άφαντοι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Είμαστε παρατημένοι! Χρειαζόμαστε βοήθεια!

Περιμένουμε αποζημιώσεις, δεν καλύπτουν όμως το ψυχολογικό τραύμα που έχουμε ούτε τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Αυτή την στιγμή η φωτιά φτάνει στο χωριό μου, εγώ έχω φύγει με το μωρό γιατί φοβήθηκα, δεν ξέρουμε τι θα γίνει, η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, ετοιμάζονται τα χωριά για εκκένωση. Η φωτιά θα σβήσει στο Πρασονήσι, στο τέλος του νησιού, αν δεν στείλουν βοήθεια. Όγδοη μέρα, στέλνουμε φαγητά σε σχολεία και γήπεδα, στα πύρινα μέτωπα, ψάχνουμε οχήματα για να μεταφέρουμε τους πάγους  και τα νερά, μόνοι μας χωρίς βοήθεια.”