Στην Πίψου 5: Εκεί που η αλληλεγγύη χαρίζεται απλόχερα

Μια πόρτα ανοιχτή. Μια αγκαλιά από λέξεις σε πολλές γλώσσες. Χέρια που προσφέρουν φαγητό, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης. Όλα αυτά χωράνε στην Πίψου 5, στη Θεσσαλονίκη, όπου πρόσφυγες και μετανάστες κάνουν μια στάση για λίγες ώρες – όχι για να βρουν στέγη, αλλά για να βρουν λίγο φως.

Το Κέντρο Φροντίδας Προσφύγων δεν υπόσχεται λύσεις, προσφέρει όμως το αυτονόητο: Ανθρώπινη παρουσία, κατανόηση, μια ζεστή μερίδα φαγητό και την αίσθηση πως κάποιος νοιάζεται. Εκεί όπου οι λέξεις “φιλοξενία” και “σεβασμός” δεν είναι θεωρίες, αλλά πράξεις που επαναλαμβάνονται, αθόρυβα. Κάθε Τρίτη και Πέμπτη στην οδό Χρήστου Πίψου 5, 12 – 4 το Κέντρο ανοίγει τις πόρτες σε όσους χρειάζονται βοήθεια.

Έφτασα γύρω στις έντεκα το πρωί, αυτό που είδα ήταν απερίγραπτο, εκατοντάδες άνθρωποι να περιμένουν από τις πρωινές ώρες να ανοίξουν οι πόρτες για να μπουν μέσα να πλυθούν, να φάνε, να παίξουν, να κοινωνικοποιηθούν. Παιδιά στις αγκαλιές των μανάδων να κλαίνε, έφηβοι μόνοι τους να περιμένουν, πατεράδες να καθησυχάζουν τα παιδιά τους με ένα άγγιγμα στο κεφάλι που θα το μετέφραζα ως “όλα θα πάνε καλά” – κάτι που δεν ξέρω αν το πιστεύουν οι ίδιοι. 

Ο Άγγλος εθελοντής Michael Wells μοίραζε τα νούμερα-εισιτήρια στους ανθρώπους που βλέπουν την ώρα να περνάει σαν αιωνιότητα για να εισέλθουν στον χώρο και να προλάβουν το καλύτερο παντελόνι, την πιο ωραία μπλούζα, τα καλύτερα παιχνίδια για τα παιδιά τους και το κατάλληλο νούμερο παπουτσιών για να αποβάλουν από πάνω τους τα σκισμένα παπούτσια με τις λάσπες. Αυτοί που στήνονται από νωρίς, είναι πολλές φορές προνομιούχοι. 

Στριμώχνομαι ανάμεσα στον κόσμο και καταφέρνω να μπω μέσα. Εκεί βρισκόταν ο Δημήτρης Κανταρτζής, συντονιστής, ο οποίος με ξενάγησε στον χώρο και μου είπε κάποια πράγματα για το Κέντρο Φροντίδας σχετικά για το προσωπικό που είναι γύρω στα 12 άτομα και μου εξήγησε πως υπάρχει ένας κορμός, όπως για παράδειγμα ο γιατρός και η γυναίκα του, οι οποίοι ανήκουν στο μόνιμο προσωπικό και είναι από την Νότια Κορέα, ενώ ο ίδιος κάνει λόγο πως «σπάνια περισσεύουν άνθρωποι του προσωπικού και πολύ συχνά χρειάζονται και άλλα χέρια γιατί ο μέσος όρος ανθρώπων που εξυπηρετούμε είναι κοντά στα 150 – 200 άτομα» ενώ συνεχίζει:

«Κάποιες στιγμές μπορεί να κάνει και κάποια κάμψη προς το καλοκαίρι αλλά σε γενικό βαθμό έχει να κάνει με τα πολιτικά γεγονότα». Κάποιες από τις χώρες προσέλευσης προσφύγων, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι το Κουβέιτ: «Η κυβέρνηση τους διώχνει, είναι Ρομά και δεν είναι αποδεκτοί στην χώρα τους σε υπερθετικό βαθμό. Υπήρξε ένα περιστατικό με μια οικογένεια στην χώρα τους που είχαν το παιδί τους άρρωστο, πήγαν στο νοσοκομείο και επειδή ήταν Ρομά δεν τους εξυπηρέτησαν με αποτέλεσμα την άλλη μέρα το παιδί να πεθαίνει. Πέρα από το Κουβέιτ, τον τελευταίο καιρό άνθρωποι από το Σουδάν – εξαιτίας του εμφυλίου –  έρχονται στην Ελλάδα, ενώ ο βασικός κορμός προσφύγων έχει να κάνει με χώρες όπως το Αφγανιστάν, την Συρία, το Ιράν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη ενώ από την Αφρική πρωταγωνιστούν χώρες όπως η Σιέρα Λεόνε και η Σομαλία. Συνεχώς όμως τα πρόσωπα αλλάζουν, αυτούς που έβλεπα πριν τέσσερις μήνες πλέον δεν τους βλέπω, πολλοί κάνουν λόγο για ονειρική χώρα την Γερμανία που και αυτό αλλάζει πλέον γιατί πολλές χώρες παρόμοιες γίνονται συντηρητικές». 

Για τον εαυτό του λέει πως συνδύασε εθελοντισμό και την εργασία, μιας και από μικρός του άρεσε να βοηθάει ανθρώπους που έχουν ανάγκη και έτσι ήρθε το αποτέλεσμα. «Υπάρχουν και στιγμές που χρειάστηκα βοήθεια και την είχα. Αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Με την έννοια ότι νιώθεις πως είναι να δέχεσαι βοήθεια και να βοηθάς. Με αυτό που κάνουμε εδώ πέρα ξέρουμε πως πιάνει τόπο 100%». Για τον συντονισμό στην ώρα της προσέλευσης ο Δημήτρης μιλάει για ένα καλοδουλεμένο σχέδιο με νούμερα – εισιτήρια από την είσοδο καθώς όπως σημειώνει «αν ανέβουν εδώ πάνω όλοι μαζί μπορεί να ποδοπατηθούν επειδή είναι πολύ λίγα τα τετραγωνικά συγκριτικά με τους ανθρώπους». 

Ενώ όταν τον ρώτησα «Γιατί μόνο δύο μέρες;»  μου απάντησε: «Δοκιμάσαμε να μπορέσουμε να βάλουμε κι άλλη μια μέρα αλλά αυτό είναι αδύνατο. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Μια μέρα ήρθαν σχεδόν 30 κιβώτια βοήθειας από την Κέρκυρα με ρούχα και σεντόνια. Αυτά, μετά την ίδια μέρα φύγαν σχεδόν όλα. Τι να δώσουμε μετά, την αμέσως επόμενη; Επίσης είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει και με το οικονομικό σκέλος βέβαια. Εννοείται, δεν είμαστε μια δημόσια οργάνωση που υπάρχει από πάνω μας μια κάνουλα που τρέχει λεφτά αντί για νερό. Προσωπικά, θέλουμε να δώσουμε ό,τι μπορούμε κι εμείς περισσότερο. Ευχαριστούμε το Θεό μέρα-νύχτα γιατί μέχρι στιγμής δεν έχουμε ξεμείνει ποτέ. Πριν λίγες μέρες είχαμε μείνει με ένα μικρό κουτί με μια κούτα ρούχα μόνο στην ουσία και λέγαμε “τώρα τι θα κάνουμε”. Πριν προλάβουμε να να τρομάξουμε ήρθε αμέσως προμήθειες. Είναι έργο Θεού, οπωσδήποτε, αλλά για εμάς ο Θεός μεταχειρίζεται ανθρώπους και οι άνθρωποι μας βοηθάνε πάρα πολύ και τους ευχαριστούμε όλους». 

Στο κέντρο, πραγματοποιούνται και μαθήματα εκμάθησης γλωσσών όπως τα ελληνικά που απευθύνονται πιο πολύ σε πρόσφυγες από την Ουκρανία που γίνονται με διερμηνέα, αγγλικά και αραβικά. Ταυτόχρονα εκτελούνται και εξωτερικές δραστηριότητες όπως πικνίκ σε συνεργασία και με άλλους φορείς, ταυτόχρονα συνεργάζονται με άλλες υπηρεσίες που τους παρέχουν οδοντόκρεμες, σαμπουάν και πλύσιμο ρούχων.

Η Κεντρική Λαχαναγορά, με το πρόγραμμα Social Plate, βοηθάει σε μεγάλο βαθμό το κέντρο. Το 2024 έδωσε σχεδόν 50 τόνους σε φρούτα και λαχανικά που δόθηκαν όλα σε πρόσφυγες που τα είχαν ανάγκη. Υπάρχει και συνεργασία με μαγαζί περιποίησης ποδιών το οποίο ανήκει σε μια Ελληνίδα που δούλευε στον Λίβανο και θέλει να βοηθάει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Καθώς και πολλοί φούρνοι βοηθάνε με ψωμιά και διάφορα άλλα που περισσεύουν στο κλείσιμο.

Ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν επίσης πλυντήρια που μπορούν που οι άνθρωποι μπορούν να πλύνουν τα ρούχα τους όπως και μπάνια οπού μπορεί ο κάθε ένας να κάνει μπάνιο.

Τέλος σχετικά με το φαγητό που προσφέρει το Κέντρο, οι συντονιστές κάνουν λόγο για προτιμήσεις όσο αναφορά το κρέας κατά κύριο λόγο σε επιλογές μοσχαριού ή κοτόπουλου καθώς οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι μουσουλμάνοι, παρά το γεγονός ότι μερικούς δεν τους νοιάζει, απλά θέλουν να φάνε.

Για τα ρούχα – είδη που προμηθεύονται και δίνουν στους πρόσφυγες

Η Μαρίνα Χεκίμογλου, συντονίστρια, μου εξήγησε την διαδικασία που ακολουθούν οι εθελοντές και οι συντονιστές στην κατηγοριοποίηση των ρούχων. 

«Είναι κάτι πολύ δύσκολο και χρονοβόρο παίρνει ατελείωτες ώρες , έρχονται μεγάλες ποσότητες ρούχων και παπουτσιών στα οποία εμείς πρέπει να ξεχωρίσουμε πρωτίστως την ποιότητα αυτών γιατί πολλές φορές έρχονται σε άσχημη κατάσταση, αυτό, μας επιβαρύνει πολύ και θέλω να τονίσω πως εδώ δεν πετάμε τα πράγματα που βρίσκουμε στο συρτάρι ή στην ντουλάπα μας, οι άνθρωποι που έρχονται εδώ για να πάρουν ρούχα δεν μπορούν να πάρουν σκισμένες μπλούζες ή τρύπια παπούτσια και σε δεύτερη μοίρα ταξινομούμε τα ρούχα ανάλογα με το φύλο, την ηλικία και το νούμερο.

Το δύσκολο κομμάτι σε αυτό είναι πως πολύ άνθρωποι δεν ξέρουν να διαβάζουν, οπότε κάνουμε και ένα σχέδιο για να τους δώσουμε να καταλάβουν τι είναι το κάθε τι. Στο δωμάτιο την ώρα που έρχεται κόσμος να πάρει ό,τι έχει ανάγκη, υπάρχουν εθελοντές που συντονίζουν την κατάσταση δηλαδή, βρίσκονται στον χώρο και επιβλέπουν τους πρόσφυγες για να μην παίρνουν για παράδειγμα δύο μπουφάν ή δεν μπορούν να αδειάσουν όλες τις κούτες γιατί όλοι έχουν ανάγκη απο κάτι είχαμε σκηνικά που “σήκωναν” όλο τον χώρο γι’ αυτό πλέον είμαστε πιο προσεκτικοί. Επίσης, ο κάθε άνθρωπος έχει πέντε λεπτά για να διαλέξει ό,τι χρειάζεται. Σχετικά με τα ρούχα τα ανακυκλώνουμε ανάλογα με την εποχή, δηλαδή, πλέον αρχίζουμε να βγάζουμε καλοκαιρινά ρούχα που έχουμε στην αποθήκη και μαζεύουμε τα χειμωνιάτικα για του χρόνου». 

Ο Κώστας Λαζαρίδης, διευθυντής του κέντρου, έκανε μια ιστορική αναδρομή σχετικά με το Κέντρο Φροντίδας Προσφύγων.

«Όταν είχε συνειδητοποιήσει ο κόσμος την προσφυγική κρίση, φορείς που συνεργαζόμαστε κατά βάση είχαν ξεκινήσει και πηγαίναν για να κατανοήσουν ποιο είναι αυτό το φαινόμενο και στην αρχή ξεκίνησαν να δίνουν μικροπράγματα δηλαδή νερό κάποιοι συνεργάτες είχαν ξεκινήσει μια κατάσταση για να δίνει ρεύμα για να έχουν WiFi και να φορτίζουν τα κινητά τους που ήταν μεγάλη ανάγκη για την περιοχή της Ειδομένης σιγά σιγά ξεκίνησαν να κάνουν συσσίτια, να δίνουν σάντουιτς σε συνεργασία με πολλούς φορείς. Θυμόμαστε την κρίση που είχε γίνει εκείνη την περίοδο, δεκάδες χιλιάδες είχαν αρχίσει να μένουν στον χώρο της Ειδωμένης όπου τελικά κλείσανε τα σύνορα, είχε αποφασιστεί ο χώρος να απομονωθεί να μην υπάρχει πλέον κόσμος εκεί πέρα οπότε σαν φορείς, σαν εκκλησίες και οργανισμοί που ήταν ενεργοποιημένοι εκείνη την περίοδο είπαμε “τι μπορούμε να κάνουμε μέσα στην πόλη”. Βάλαμε τότε το λιθαράκι μας και σκεφτήκαμε αν θα ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί ένας χώρος για όλους που όλοι οι πρόσφυγες θα νιώθουν ασφαλείς και έτσι έγινε, όποιος ερχόταν εδώ έβρισκε την ηρεμία του χωρίς να νιώθει πως όλοι τον κοιτάνε περίεργα»

Δεν είχατε προβληματισμούς;

«Ο μόνος προβληματισμός μας ήταν αν θα μπορούν να συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές εθνικότητες και θρησκείες με τον κάθε έναν απο αυτούς να έχει την δικιά του ιστορία σχετικά με το πως κατέληξε εδώ. Εμείς απλά θέλαμε όλοι οι άνθρωποι που θα έρθουν να νιώθουν ασφαλείς. Έτσι, με τον καιρό είδαμε πως τα πράγμα ήταν ήσυχα, είχαμε ελάχιστα περιστατικά που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως θέλουμε να είμαστε κάθε μέρα ανοιχτά και να παρέχουμε βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, αλλά αυτό είναι αδύνατον προς το παρόν καθώς ούτε έχουμε κάποια άμεση χρηματοδότηση απο κάποιον φορέα και ούτε έχουμε τόσο απόθεμα στο να δίνουμε ρούχα και φαγητά στον κόσμο, όλες οι βοήθειες παρέχονται από φίλους που ξέρουν το έργο μας και θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτό. Δεν κρύβουμε ποτέ ότι είμαστε εκκλησιαστικός φορέας και με την δύναμη του Θεού έχουμε φτάσει ως εδώ και συνεχίζουμε, πραγματοποιούμε και κάποιες προσευχές με τους πρόσφυγες, είμαστε ανοιχτοί στο να μάθουμε σε αυτούς τους ανθρώπους μερικά πράγματα και να τους εξηγήσουμε και δεν κάνουμε καμία διάκριση στο αν κάποιος είναι μουσουλμάνος ή χριστιανός. Εμείς θέλουμε να τους κάνουμε να νιώθουν ευπρόσδεκτοι στην χώρα και να τους μεταδώσουμε τον ελληνικό πολιτισμό γιατί πολλοί απο αυτούς μπορεί και να μείνουν για πάντα στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλοί Ουκρανοί που ήρθαν εδώ εξαιτίας του πολέμου και έχουν εγκατασταθεί μόνιμα οπότε εμείς προσπαθούμε να τους δείξουμε την ελληνική κουλτούρα για να μπορούν να είναι άξιοι στο μέλλον, δεν ξεχωρίζουμε κανέναν είτε κάποιος είναι άστεγος, είτε πρόσφυγας είτε αν έχει κάνει φυλακή. Συμπεριφερόμαστε σε όλους το ίδιο». 

Περί εθελοντισμού

«Οι άνθρωποι που έρχονται να βοηθήσουν είναι αρκετοί, ορισμένες φορές μπορεί και όχι, τότε ζοριζόμαστε περισσότερο. Όλοι οι εθελοντές είναι φίλοι – Έλληνες και ξένοι – οι οποίοι έρχονται και βοηθάνε είτε με την ταξινόμηση ρούχων, στην κουζίνα, στο να παίζουν με τα παιδιά και να τους κάνουν παρέα και άλλα πολλά. Υπάρχει ένα πρόγραμμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου που λέγεται AIESEC και έρχονται φοιτητές από όλο τον κόσμο και βοηθάνε με όλα, η Αμερική είναι αρκετή ενεργοποιημένη σε όλα τα ζητήματα με πρόσφυγες και παροχές βοήθειας με αποτέλεσμα να βλέπουμε πολλά παιδιά να έρχονται. Εμείς είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις βοήθειες, θα θέλαμε να συνεργαστούμε με σχολεία, να έρθουν 10-15 άτομα με την δασκάλα τους να δουλέψουν μαζί – όχι μόνο για κάνουν την δουλειά, δεν μας ενδιαφέρει αυτό, αλλά για να μάθουν το άγνωστο και να μάθουν να βοηθάνε άλλους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη και έτσι να μπουν στην νοοτροπία αυτήν. Στους εθελοντές μαθαίνουμε πως εμείς δεν είμαστε ούτε καλύτεροι ούτε τίποτα σε σχέση με τους ανθρώπους που έρχονται εδώ, εμείς απλά βοηθάμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη γιατί μπορεί στο μέλλον να είμαστε εμείς στην θέση τους. Σε κάθε πόστο υπάρχουν εθελοντές, έτσι δουλεύουμε». 

Για το επιλογή του σημείου

«Σίγουρα είναι μια περίεργη περιοχή στην οποία έχουν γίνει πράγματα και ακούγονται αλλά εμείς ποτέ δεν είχαμε κανένα θέμα, με τους γείτονες και τους μαγαζάτορες έχουμε καλή σχέση. Αποφύγαμε να είμαστε στο κέντρο γιατί θα είχε πιο πολύ φασαρία, άλλες προκαταλήψεις απο ανθρώπους, εδώ η περιοχή πλέον αναπτύσσεται διαρκώς. Δεν είχαμε ποτέ κάποιο σκηνικό, ούτε απο πολίτες ούτε από άλλους φορείς αρνητικούς είτε γιατί μας ξέρουν είτε γιατί μας αφήνουν στην ησυχία μας και ευχαριστούμε τον Θεό για αυτό». 

Η ώρα κόντευε δώδεκα, τότε, όλοι οι εθελοντές μαζί με τους υπεύθυνους δημιούργησαν έναν κύκλο – αφού ήταν όλα στρωμένα και τακτοποιημένα, φαγητά, σακούλες με ψωμιά και ταξινομημένα ρούχα – και προσευχηθήκανε, όποιος ήθελε προσευχόταν για όποιο θέμα τον προβλημάτιζε, ειρήνη στον κόσμο και υγεία στους ανθρώπους ήταν το κοινό σημείο μεταξύ των προσευχών όλων. Ο εθελοντής Bruce, από την Αμερική διάβασε και απόσπασμα από την Βίβλο στα Αγγλικά. Άνθρωποι από διάφορες χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Πολωνία και η Αμερική ήταν ενωμένοι με έναν και μόνο σκοπό, να προσευχηθούν.

Αφού τελείωσε η προσευχή, κάθισα να περιμένω για να δω τους ανθρώπους που θα έρθουν. Ενώ χάζευα τον χώρο, μπήκε πρώτα μια Αφρικανή μητέρα τριών παιδιών, το ένα σκαρφαλωμένο στην πλάτη της, το άλλο να κρατιέται από το αριστερό της χέρι και το τελευταίο παιδί να σέρνεται μαζί με δεξί της πόδι που πλησίαζε στο αρχικό σημείο του δωματίου για να γράψει η γυναίκα τα ονόματα στην λίστα, να πάρει τα πρώτα πράγματα ( ψωμιά και πράσινες πιπεριές) και έπειτα να λάβει νούμερο – εισιτήριο για το δωμάτιο με τα ρούχα και την κουζίνα για να φάει πιάτο ημέρας ( κοτόσουπα ή ψαρόσουπα ). Ομολογώ, είχα βουρκώσει από την πρώτη στιγμή και όσο περνούσαν οι άνθρωποι από μπροστά μου συνέχιζε η παγωμάρα που ένιωθα να ρέει στο σώμα μου μαζί με το αίμα αλλά και η αίσθηση της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι και οι περισσότεροι αγνοούν. 

Ακολούθησα μια μητέρα από την Αιθιοπία με το 9χρόνο γιο της και την μικρότερη κόρη της στο δωμάτιο ρούχων, εκεί σκορπιστήκαν ψάχνοντας στον χώρο με τον κάθε έναν της οικογένειας να αναζητάει πράγματα. Ο γιος, όρμησε στον κούβα με τα παιχνίδια και διάλεξε από εκεί μέσα 2-3 μικροπράγματα αλλά και ένα επιτραπέζιο. Η μικρότερη κόρη, έτοιμη να διαπεράσει οποιονδήποτε από μέσα του προκειμένου να φτάσει στο καλάθι με τα παπούτσια, κατέφτασε εκεί και διάλεξε τα ωραιότερα ροζ παπουτσάκια, τα φόρεσε κατευθείαν και έτρεξε πάλι στον μεγάλο της αδερφό να του τα δείξει, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο που φώτιζε όλο τον χώρο.

Η μαμά – αφού έριχνε συγκινημένη κλεφτές ματιές στα παιδιά που τσιρίζαν ανέμελα χωρίς να τους νοιάζει τίποτα – πήγε στα είδη κουζίνας και διάλεξε μερικά μαχαιροπίρουνα και λίγα ποτήρια. Λίγο αργότερα, ένας κύριος και μια κυριά – από άλλη χώρα – πέσανε με τα μούτρα σε ένα τηγάνι, το μοναδικό τηγάνι που υπήρχε εκεί, ενώ οι εθελοντές – συντονιστές του χώρου προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιος πήγε πρώτος να το πάρει. Μετά από λίγο με την βοήθεια νοημάτων και της γλώσσας του σώματος φτάσανε στο συμπέρασμα πως ο κύριος ήταν αυτός που πρώτα πήγε να πάρει το τηγάνι. Μουδιασμένος εγώ, παρακολουθούσα δύο ανθρώπους από διαφορετικές χώρες να “παλεύουν” για ένα τηγάνι σε ένα κέντρο προσφύγων, με τον νικητή να κλαίει οριακά από την χαρά του που δικαιώθηκε και μπόρεσε να πάρει κάτι τέτοιο μαζί του.

Στη συνέχεια πήγα στο παιδικό δωμάτιο και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει βλέποντας μικρά παιδιά να τρέχουν ανέμελα, να κάνουν τσουλήθρα και να ζωγραφίζουν χωρίς να έχουν την αίσθηση του που είναι, απλά περνούσαν καλά. Δεν άντεξα, πλησίασα μια εθελόντρια και ζήτησα να παίξω μαζί τους ποδοσφαιράκι, ξέχασα γιατί ήμουν εκεί και άφησα πίσω την δουλειά μου.

Γνωριστήκαμε με τον Alex, ένα παιδί επτάμισι ετών απο το Ιράν, που έχει βρεθεί στην Θεσσαλονίκη ενώ έχει γεννηθεί στην Αθήνα να μου μιλάει στα αγγλικά και να προσπαθεί να μου μιλήσει και στα ελληνικά, ομολογώ πως είχα μείνει άφωνος. Η εθελόντρια Anna – Grace απο την Αμερική, και εγώ παίζαμε μαζί με τον μικρό Alex και τον βλέπαμε να μην σταματάει να χαμογελάει και να φωνάζει απο την χαρά του καθώς του προσφέραμε μοναδικές στιγμές. Αφού πανηγυρίσαμε μαζί τις νίκες μας πήγα να φύγω, με φώναξε πριν περάσω την πόρτα και με έσφιξε με όλη του την δύναμη. Δεν ήξερα τι να κάνω, να του πω ότι όλα θα πάνε καλά; Δεν θα μπορούσα να του το πω γνωρίζοντας ότι βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση και δεν θα μπορούσα να του πω ψέματα. Έτσι, απλά τον αγκάλιασα και εγώ και έφυγα απο το δωμάτιο.

Η Anna – Grace, 28, ανήκει στην οργάνωση στην οποία ανήκω είναι η YWAM.org ( Youth With A Mission), και δραστηριοποιείται σε όλο τον κόσμο. Όπως δηλώνει η ίδια: « Βασίζεται στην πίστη και η δήλωση αποστολής της είναι «Να γνωρίσουμε τον Θεό και να Τον κάνουμε γνωστό». Το κάνουμε αυτό μελετώντας και ταξιδεύοντας για να υπηρετήσουμε σε κοινότητες σε όλα τα έθνη, μοιραζόμενοι την αγάπη του Θεού. Εγώ ήρθα για να εργαστώ εθελοντικά μαζί τους στην Ελλάδα. Έμαθα για το κέντρο μέσω της τοποθεσίας της YWAM στη Θεσσαλονίκη, η οποία έχει ήδη συνεργασία μαζί τους». Ενώ για τις εθνικότητες των εθελοντών αναφέρει: «Φαίνεται ότι υπάρχουν διαφορετικές ομάδες και άτομα που έρχονται διάφορες χώρες (Πολωνία, Ελβετία, Αίγυπτος, Ιράκ) για να βοηθήσουν για κάποιο χρονικό διάστημα. Στις 3 εβδομάδες που είμαι εδώ, έχω γνωρίσει περίπου 6 άλλους Αμερικανούς σε μια ομάδα και 4 μεμονωμένους άλλους εθελοντές. Αλλά νομίζω ότι έχουν νέους ανθρώπους κάθε μήνα για να βοηθήσουν». Ενώ ολοκληρώνει «Ήρθα στην Ελλάδα μόνη μου για να γίνω εθελόντρια, αλλά πολλές φορές συνεργάζομαι με μια ομάδα δέκα ατόμων από το YWAM Paris στο κέντρο φροντίδας προσφύγων. Και είναι από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Ολλανδία».

Πριν φύγω από το κέντρο, μίλησα με τον Γιώργο Παπαδόπουλο ο οποίος ήρθε ως πρόσφυγας όταν ήταν νέος από την Σοβιετική Ένωση και πλέον είναι στο Κέντρο Φροντίδας ως εθελοντής διερμηνέας και βοηθάει τους πρόσφυγες από την Ουκρανία να μάθουν ελληνικά για να μπορέσουν να συνεχίσουν την ζωή τους στην Ελλάδα. Ο ίδιος λέει: «Διακρίνω πως ο κόσμος είναι πρόθυμος να μάθει ελληνικά αλλά δυσκολεύεται να μιλήσει, και ταυτίζομαι μαζί τους γιατί και εγώ κάπως έτσι ήμουν όταν ήρθα στην Ελλάδα, πολλές φορές κυκλοφορώ και με κόσμο για παράδειγμα όταν πάει κάποιος ουκρανός στο νοσοκομείο και δεν μπορεί να επικοινωνήσει είμαι εκεί μαζί του δηλαδή δεν περιορίζομαι μόνο εδώ». 

Ενώ οι άνθρωποι ανακυκλώνονται, με τον καθένα να παίρνει τον δρόμο του, το Κέντρο Φροντίδας Προσφύγων είναι πάντα εκεί, στην Πίψου 5, με τις πόρτες του ανοιχτές να παρέχει βοήθεια σε όποιον το έχει ανάγκη. Με κάθε μικρό βήμα και κάθε στήριξη αποδεικνύεται ότι η ανθρωπιά δεν είναι αόρατη. Είναι εδώ, μέσα από εμάς, για εμάς.