Στόχοι ζωής κόντρα στην απουσία ενσυναίσθησης

Η 3η Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη παγκοσμίως στα Άτομα με Αναπηρία. Θα έπρεπε να αποτελεί είδηση κάτι τέτοιο; Σε μία χώρα όπως η δική μας, μάλλον ναι, γιατί εκείνη (και μόνο) τη μέρα οι περισσότεροι δείχνουν ενδιαφέρον για τους συμπολίτες μας με Ειδικές Ανάγκες.

Αφιερώματα, συνεντεύξεις, άντε και μια «σφήνα» στα δελτία ειδήσεων. Η καθημερινότητα, οι συνθήκες, τα εμπόδια, οι δυσκολίες όμως που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία, δεν κρατούν μόνο ένα 24ωρο.

Μιλάμε για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Για κάποιους από εμάς, άτομα που βρίσκονται στον οικογενειακό, φιλικό και κοινωνικό μας περίγυρο.

Άνθρωποι, μαχητές της ζωής, που καθημερινά, όπως όλοι μας, εργάζονται, μετακινούνται, αθλούνται, κοινωνικοποιούνται, ζούνε.

Με αφορμή λοιπόν τη φετινή ημέρα, εστιάζουμε στο πεδίο του αθλητισμού για τα Άτομα με Αναπηρία, μιλώντας με συλλόγους που δραστηριοποιούνται ενεργά τα τελευταία χρόνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Πέρα από μια διέξοδο από την καθημερινότητα, όπως άλλωστε για όλους μας, ο αθλητισμός τονώνει την υγεία και τη ψυχολογία.

Έχουν όμως τα Άτομα με Αναπηρία στη Θεσσαλονίκη τις υποδομές που πρέπει, αλλά και ίσες ευκαιρίες για να αθληθούν;

Ο πρόεδρος του συλλόγου Αετοί Θεσσαλονίκης, κ. Πάρης Αλβανός, αναφέρεται στα οφέλη του αθλητισμού και εν συνεχεία στα προβλήματα και τις ελλείψεις που υπάρχουν

«Ειδικότερα για τα άτομα με αναπηρία η γυμναστική δεν είναι μόνο μία βοήθεια για την υγεία τους. Σημαίνει πολλά παραπάνω. Είναι μία διέξοδος για να κοινωνικοποιηθούν, είναι σαν φάρμακο.

Δεν μας διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα αθλητικά σωματεία (των αρτιμελών) γιατί τα σωματεία αυτά έχουν τρόπους για χρηματοδότηση. Κυρίως χρηματοδοτούνται από τις ακαδημίες που έχουν. Τα σωματεία με άτομα με αναπηρία δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.

Η μόνη διέξοδος είναι μέσα από κάποιες επιχορηγήσεις που αναζητούν μέσα από τους κρατικούς φορείς. Αυτό που προσπαθούμε συνεχώς να λέμε στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, στον Δήμο, στην Περιφέρεια είναι πως πρέπει να καταλάβουμε την ειδοποιό διαφορά. Όλοι περνάνε δύσκολα αυτή την εποχή αλλά η ουσιαστική διαφορά είναι πως αν εγώ που είμαι αρτιμελής θέλω να παίξω μπάσκετ θα πληρώσω με τους φίλους μου 5-10 ευρώ για να μπούμε σ’ ένα κλειστό γήπεδο.

Όμως ακόμα και αν δεν έχω τα χρήματα, μπορώ με μία μπάλα να παίξω στο Ποσειδώνιο. Το άτομο με αναπηρία δεν έχει αυτή την δυνατότητα, για να πάει κάπου να αθληθεί χρειάζεται έναν προσβάσιμο χώρο, κατάλληλο εξοπλισμένο. Όλα αυτά δεν μπορεί να τα προσφέρει η πολιτεία, οπότε τα σωματεία των ατόμων με αναπηρία καλύπτουν την αδυναμία της άθλησης των ατόμων με αναπηρία»

Όσον αφορά την 3η Δεκεμβρίου ο κ. Αλβανός αναφέρει: 

«Είναι αυτονόητο πως πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός και αλληλοκατανόηση. Δυστυχώς δεν έχουμε καθόλου την κουλτούρα της ενσυναίσθησης των ατόμων με αναπηρίες. Πηγαίνουμε στο εξωτερικό και βλέπουμε πως τα άτομα αυτά κινούνται και έχουν την δυνατότητα να κάνουν σχεδόν τα πάντα. Παλαιότερα την 3η Δεκεμβρίου δεν κάναμε τίποτα επί τούτου και λέγαμε “με χαρά να κάνουμε ό,τι θέλετε τις υπόλοιπες ημέρες γιατί εμείς είμαστε ανάπηροι 365 μέρες τον χρόνο και όχι μόνο μία μέρα”.

Πάντα όμως με γνώμονα πως τα παιδιά θα επωφεληθούν και θα χαρούν, αρχίσαμε να κάνουμε διάφορα πράγματα. Πολλές φορές το συνδυάζουμε με την 10η Δεκεμβρίου που είναι Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και λέμε πως είναι δικαίωμα η προσβασιμότητα σε όλα τα επίπεδα»

Από την πλευρά του o κ. Γιώργος Μαζαράκης, πρόεδρος του αθλητικού συλλόγου ανθρώπων με αναπηρία, Ελπίδα Θεσσαλονίκης εξηγεί τα πολλαπλά οφέλη της γυμναστικής και του αθλητισμού για τους ανθρώπους με αναπηρία, τονίζοντας πως μ’ αυτό τον τρόπο κοινωνικοποιούνται, παίρνουν ερεθίσματα και θέτουν νέους στόχους. 

«Τα οφέλη είναι πολλαπλά. Πρώτον τα άτομα με αναπηρία επανακοινωνικοποιούνται κατά ένα μεγάλο ή μικρό ποσοστό ανάλογα τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι αποκτούν νέους στόχους ζωής για να κατακτήσουν πρωτιές, να κάνουν νέα ρεκόρ. Οι άνθρωποι αποκτούν νέο κύκλο ανθρώπων, που τους δίνουν ζωντανά παραδείγματα για το που έχουν φτάσει – άνθρωποι παραολυμπιονίκες, που κάνουν παγκόσμια ρεκόρ. Έτσι παίρνουν ερείσματα και ερεθίσματα να προσπαθήσουν γιατί μέχρι πρότινος έκαναν μία συγκεκριμένη ζωή και δεν ήξεραν μέχρι που μπορεί να φτάσουν. Τώρα μπορούν να προσπαθήσουν για να τα καταφέρουν στη δική τους κατηγορία για να βοηθηθούν και να μην τους πάρει από κάτω και κλειστούν σπίτι τους».

Σχετικά με τα προβλήματα που έρχονται αντιμέτωποι, ο κ, Μαζαράκης αναλύσει πως σε γενικές γραμμές υπάρχουν ζητήματα, αλλά δεν νομίζει ότι είναι πολύ μεγάλα, καθώς όπως εξηγεί κάθε κυβέρνηση που εκλέγεται κάνει ένα μικρό ή μεγάλο καλό και βοηθάει με κάποιον τρόπο.

Όπως δηλώνει ένα ζήτημα που υπάρχει παντού είναι της κινητικότητας. Από την μία οι οδηγοί κλείνουν τις ράμπες, όμως μπορεί να βρίσκονται σε στιγμή έκτακτης ανάγκης, οπότε η πολιτεία δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος είναι ο ασυνείδητος και ποιος όχι.

«Θα πρέπει να υπάρχουν έξυπνες λύσεις από τους δήμους των πόλεων. Θα πρέπει να παραδειγματιστούμε και από τις ενέργειες άλλων δήμων για να γίνει πιο εύκολη η ζωή των ανθρώπων με αναπηρία»