Στρατόπεδο Καρατάσιου: Ένα παρολίγον πάρκο

Κάπου στο μακρινό 2002, όταν η χώρα δεν είχε καμία σχέση με το παρόν, ο στρατός έφυγε από το πρώην στρατόπεδο Καρατάσιου και αρχικά δεν ασχολήθηκε κανείς με το χώρο. Η φύση αφέθηκε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα και το μέρος, χωρίς την καθημερινή αποψίλωση και περιποίηση από τους φαντάρους, μεταμορφώθηκε σε παράδεισο. Σύντομα πλήθυναν και τα πουλιά που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Ακόμη και ζεύγη από παπαγαλάκια κυκλοφορούσαν στον αέρα.

Γρήγορα όμως άρχισαν να μπαίνουν κι άλλα ζωντανά μέσα, λεηλατώντας κτίρια προς αναζήτηση μετάλλων, αφήνοντας πίσω τους παράξενα κουφάρια, χωρίς παράθυρα, πόρτες και οτιδήποτε άλλο μεταλλικό (ακόμα και υπερυψωμένες σκοπιές χωρίς σκάλες!), δίνοντας στο μέρος την παράξενη εκείνη αίσθηση που έχουν τα εγκαταλελειμμένα κτήρια και χωριά.

Τα χρόνια περνούσαν και αντί να γίνει το προφανές, στο πιο υποβαθμισμένο τμήμα μιας πόλης με το λιγότερο πράσινο και τη μεγαλύτερη ρύπανση στην Ευρώπη, και ο χώρος να μετατραπεί σε πάρκο για τους πολίτες, αφέθηκε έρμαιο στη διάθεση του καθένα.

Βλέποντας όλα αυτά, το 2008 μια μικρή ομάδα ανθρώπων της περιοχής δημιούργησε τον Πολιτιστικό Σύλλογο Καρατάσιου και από τότε προσπαθεί να διαδώσει στους πολίτες της γύρω περιοχής αλλά και όλης της Θεσσαλονίκης την ιδέα του πρώην στρατοπέδου Καρατάσιου ως χώρου πρασίνου, πολιτισμού και αναψυχής για όλη την πόλη, αφού η θέση του δίπλα στον περιφερειακό το κάνει εύκολα προσβάσιμο στους κατοίκους όλης της πόλης.

Η ίδια όμως αυτή θέση είναι που κάνει το χώρο ελκυστικό και για χρήσεις όχι τόσο «ρομαντικές». Κατά καιρούς ακούστηκαν φήμες για ενδιαφέρον από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, τον ΠΑΟΚ και οποιονδήποτε άλλο ήθελε να «αξιοποιήσει» το χώρο. Η κρίση τούς έβαλε όλους σε αναμονή, αλλά έφερε τον κίνδυνο του ξεπουλήματος. Και κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, τον τελευταίο επέστρεψε δυναμικά ο στρατός, βάζοντας λουκέτα και απειλητικές ανακοινώσεις στις εισόδους, απαγορεύοντας την «προσέγγιση εγγύς των κτιρίων χωρίς την έγκριση της στρατιωτικής υπηρεσίας», ενημερώνοντας ότι «οι παραβάτες θα διώκονται ποινικά» και αναφέροντας ένα τηλέφωνο επικοινωνίας που παραπέμπει σε κάποιον υψηλόβαθμο στρατιωτικό.

Ορμώμενοι απ’ αυτό και βλέποντας ότι η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη, μαζευτήκαμε την Τετάρτη 13 Μαρτίου όσοι καλλιεργούμε μέσα στο πρώην στρατόπεδο και μαζί με όποιον άλλον ενδιαφέρεται βρεθήκαμε στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Παύλου Μελά ζητώντας από τον δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο να πάρει θέση για το όλο θέμα. Το Δημοτικό Συμβούλιο, μετά από ψηφοφορία, αρνήθηκε να πάρει θέση, βγάζοντας τις επόμενες ημέρες ανακοίνωση όπου μιλούσε για «λαϊκιστές και ψευτοπροστάτες του στρατοπέδου που παίζουν μικροπολιτικά παιχνίδια πάνω στις ευλογίες του τόπου μας».

Τα άρματα συνέχισαν τις «επιδρομές» τους τις τελευταίες ημέρες και ακολούθησε η αστυνομία (μετά από καταγγελία του στρατού), απειλώντας με αυτόφωρο οποιονδήποτε κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα στο χώρο, δηλαδή περιαστικούς καλλιεργητές και γονείς με μικρά παιδιά.

Και η μάχη των κατοίκων ενάντια σε Δήμο, ΚΕΔ, ΤΑΙΠΕΔ, Υπουργείο Οικονομικών, Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και οποιονδήποτε άλλον «περίεργο» συνεχίζεται. Πρωτόκολλα παράδοσης, όροι παραχώρησης, υπουργικές αποφάσεις, Πράσινα Δυτικά Τόξα, ιδιοκτησιακό καθεστώς, κεντρική εξουσία, όλα ανακατεύονται «γλυκά» με μόνο αποτέλεσμα ένας χώρος περίπου 700 στρεμμάτων, με δένδρα, μονοπάτια, κτήρια, ποτάμι στα όριά του και έτοιμη περίφραξη να έχει φτάσει να είναι αποκλεισμένος από τους κατοίκους μιας περιοχής ιδιαίτερα υποβαθμισμένης περιβαλλοντικά και μιας πόλης που δεν έχει ούτε ένα πάρκο (εκτός αν υπολογίζουμε τη ΧΑΝΘ, τα πάρκα της παραλίας και το Magic Park).

Η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε ένα Δάσος της Βουλόνης, ένα Hyde Park, έναν Englischer Garten ή ένα Buttes Chaumont, αλλά ακόμα και έτσι όπως είναι, παραμένει το ωραιότερο μέρος της πόλης. Το πάρκο που ποτέ δεν είχε.

http://www.facebook.com/groups/184707356872/