Τα άγρια παιδιά: Η βία απλώνεται πάνω από τους νέους στην Ελλάδα

Ανοίγεις τον υπολογιστή σου, το κινητό σου (αν είσαι συνηθισμένος στην ηλεκτρονική οθόνη), την εφημερίδα σου (αν ακόμα δεν αλλάζεις με τίποτα την αίσθηση του χαρτιού) και αντικρίζεις για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες την ίδια είδηση: «Νέα βάρβαρη επίθεση από συμμορία ανηλίκων σε συμμαθητή τους, τον έστειλαν στο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα και του έκλεψαν πολύτιμα αντικείμενα», «Ανατριχίλα προκαλεί η κατάθεση μάρτυρα σε ένα ακόμα οπαδικό επεισόδιο που σημειώθηκε στα στενά της πόλης, όπου μια ομάδα χούλιγκαν μαχαίρωσε δυο νεαρά άτομα που εσπευσμένα χρειάστηκαν ιατρική φροντίδα. Ο λόγος; Η ομάδα που υποστήριζαν..». Κ

Κλείνεις την σελίδα και το κείμενο που διάβαζες φευγαλέα (γιατί συνήθισες να διαβάζεις πλέον τέτοιες ειδήσεις) και αναρωτιέσαι μέσα σου, πώς ξεφύγανε τόσο πολύ τα πράγματα;

Αν καθίσει κάποιος και παρατηρήσει τα γεγονότα και τα δεδομένα που δίνονται στην δημοσιότητα θα εκπλαγεί με τον εξαιρετικά χαμηλό μέσο όρο ηλικίας που εμπλέκεται σε παράνομες δραστηριότητες και προθυμοποιείται να δράσει δια της οδού της βίας.

Τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα η Ελληνική Αστυνομία είναι αμείλικτα και καταδεικνύουν στο μέγιστο, το μέγεθος του προβλήματος.

Τα στοιχεία που καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος

Μόνο για τον μήνα του Σεπτέμβριο, η ΕΛ.ΑΣ συνέλαβε συνολικά 1.353 ανήλικους για μια σωρεία ποινικών αδικημάτων. Σχηματίστηκαν 1.201 δικογραφίες για τις αντίστοιχες υποθέσεις. Ας δούμε αναλυτικότερα κάποιες από τις βασικές κατηγορίες, για τις οποίες ανήλικοι “φόρεσαν” χειροπέδες.

Οι περισσότερες συλλήψεις σημειώθηκαν στα ποινικά αδικήματα που σχετίζονται με θέματα ιδιοκτησίας (κλοπές, ληστείες), οι οποίες ήταν 292 στον αριθμό. Δεύτερα κατά σειρά έπονται τα αδικήματα περί παραβιάσεων του Κώδικά Οδικής Κυκλοφορίας και ασφάλειας, 242 το νούμερο.

86 ήταν οι περιπτώσεις πρόκλησης σωματικής βλάβης, ενώ το τρομακτικό είναι πως σημειώθηκαν 75 περιπτώσεις για ναρκωτικά, 28 για παραβίαση νομοθεσίας περί οπλοκατοχής και 17 συλλήψεις που αφορούσαν αδικήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας (βιασμοί, πορνογραφία ανηλίκων, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας κ.ά.).

Αξιοσημείωτο -σύμφωνα με την μελέτη των στοιχείων- είναι το γεγονός ότι κατά το ίδιο διάστημα υπήρχαν 7 συλλήψεις για συγκρότηση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Και όλα αυτά για τον μήνα Σεπτέμβριο, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Κατά τη διάρκεια του έτους 2022, το Μονομελές Δικαστήριο Ανηλίκων Θεσσαλονίκης εξέτασε 1474 υποθέσεις. Αυτός ο αριθμός αυξήθηκε σημαντικά από τον αντίστοιχο αριθμό του 2019, πριν από την πανδημία, ο οποίος ήταν 661. Φαίνεται ότι οι αντίστοιχοι αριθμοί για το 2023 θα υπερβούν αυτούς του προηγούμενου έτους, καθώς μόνο κατά το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους υποβλήθηκαν προς εξέταση 826 υποθέσεις στο ίδιο Δικαστήριο.

Το πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας σε κάθε έκφανσή της, έχει αναδειχθεί σε σημαντικότατο κοινωνικό ζήτημα. Το ζήτημα θα μεγεθύνεται όλο και περισσότερο όσο τα νέα παιδιά αυτά βρίσκουν “ζεστασιά” σε τις ολοένα και αυξανόμενες παραβατικές ή και εγκληματικές ομάδες.

Η ρητορική μίσους που κυριαρχεί και στα social media έχουν οδηγήσει νεαρά παιδιά με χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη και “αδύναμες” επικοινωνιακές δεξιότητες, να προβαίνουν ομαδικά σε χρήση βίας με το παραμικρό μη έχοντας ενσυναίσθηση για τις συνέπειες και το αποτέλεσμα της ενέργειας τους παρά μόνο την εκτόνωση των οργισμένων συναισθημάτων τους. Ένας ευθύς προσανατολισμός στην σωματική δύναμη.

«Τα λάθη των παιδιών καθρεφτίζουν τον ψυχισμό και τις πράξεις των γονέων τους»

Όμως το πρόβλημα αυτό δεν ήρθε ουρανοκατέβατο, ούτε αναπτύχθηκε σε μία μέρα ξαφνικά. Είναι αποτέλεσμα πολλών λανθασμένων διεργασιών. Όπως αναφέρει και η κ. Έλλη Χατζηπαζαρλή – Καρπουχτσή, Συμβουλευτική ψυχολόγος και Ειδικός σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας και σεξουαλικής κακοποίησης, η βία που ασκεί ένα νεαρό άτομο έχει εξήγηση και προέλευση. «Η βία από όπου και αν προέρχεται, υπάρχει πάντα ένα ψυχολογικό υπόβαθρο. Ακόμα και η οπαδική βία, όταν μπαίνει κάποιος στο τρυπάκι να το κάνει, δηλαδή να κακοποιεί ένα άτομο κάποιον άλλον επειδή τυγχάνει να υποστηρίζει διαφορετική ομάδα, υπάρχει αιτία.

Η κατάσταση έχει δύο όψεις. Τα περισσότερα περιστατικά τα οποία εμφανίζονται και παρατηρούμε να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά, γίνονται πολύ πιο διαδομένα τώρα, σε σχέση με πριν 20 χρόνια. Μπορεί και παλιότερα να γινόντουσαν αντίστοιχα γεγονότα αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα ευρείας διάδοσης των συμβάντων. Ένας λόγος επομένως που βλέπουμε την αύξηση, είναι γιατί όλα αυτά είναι άμεσα προσβάσιμα στα μέσα ενημέρωσης».

Αναφερόμενη στην γονική παρουσία όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών και την μη σωστή λειτουργία του θεσμού της οικογένειας σήμερα, είπε: «Ένα παιδί δεν γίνεται κακοποιητικό στα δεκαπέντε ξαφνικά. Υπάρχει αβλεψία πολύ νωρίτερα. Ξέχωρα από το υλικό που μπορεί να παρακολουθήσει σε μια τηλεόραση, στο κινητό κλπ., ας μην ξεχνάμε και την ενδοοικογενειακή βία. Ένα παιδί μπορεί να καταπιέζεται όταν βλέπει τον μπαμπά να χτυπάει την μαμά ή το αντίστροφο ή φυσικά να δέχεται και το ίδιο την βία. Η κακοποιητική συμπεριφορά προέρχεται από το σπίτι

Έπειτα επειδή στο σπίτι δεν μπορούν να επιβληθούν, θέλουν να το πράξουν στον έξω κόσμο. Σήμερα είναι αρκετά πιο διαδεδομένο σε σχέση με τα παλαιότερα έτη, να πηγαίνει το παιδί σε ένα σύμβουλο, έναν ψυχολόγο. Όμως οι γονείς δεν βοηθάνε πραγματικά, γιατί στις συνεδρίες λένε άλλα και στο σπίτι κάνουν άλλα πράγματα και καταπιέζουν το παιδί. Επιπρόσθετα ρίχνουν το φταίξιμο στο παιδί και δεν κάνουν αυτοκριτική».

Και η ευθύνη των γονιών;

«Τα λάθη των παιδιών καθρεφτίζουν τον ψυχισμό και τις πράξεις των γονέων τους. Το παιδί πριν είναι σαν ένα λευκό χαρτί, εμείς οι γονείς είναι που το γεμίζουμε με εμπειρίες. Η γονεϊκότητα είναι περίπλοκη από μόνη της, δεν χρειάζεται να την μπερδεύουμε ακόμα περισσότερο. Δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο φυσικά, αλλά αν βλέπει ο γονέας ότι κάτι πάει στραβά.. ζήτα βοήθεια από έναν ειδικό».

Πέρα από τις όποιες εντάσεις υπάρχουν στα σπίτια τα οποία προκαλούν την έκρηξη συναισθημάτων από ευερέθιστους γονείς και παιδιά υπάρχει και μια άλλη οπτική, αυτή των παιδιών που νιώθουν ότι οι γονείς και ο κόσμος τους αγνοεί. Αυτήν την άποψη συμμερίζεται και η Dr. Αναστασία (Τέσσα) Χριστοδούλου, Κλινική και δικαστική ψυχολόγος αλλά και νευροψυχολόγος.

«Υφίσταται όμως και μια άλλη κατηγορία παιδιών, τα οποία μπορεί να μην έχουν εντάσεις στο σπίτι και να εμφανίσουν σοβαρή παραβατική συμπεριφορά. Τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε όταν το παιδί αισθάνεται παραμελημένο και να θέλει να τραβήξει την προσοχή των γονιών, ή να έχει υποστεί bullying και να θέλει να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του ως θύτης» τόνισε αρχικά και έπειτα συμπλήρωσε και μια ακόμα κατηγορία.

«Υπάρχει και η σεξουαλική βία μεταξύ των ανηλίκων. Το βλέπουμε και στα σχολεία αυτό. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά, τα οποία έχουν καταγραφεί και αναμένεται να παραπεμφθούν για να δικαστούν στα δικαστήρια ανηλίκων. Τι γίνεται εκεί; Πάλι ομάδες εφήβων, και όχι μεμονωμένα, επιτίθενται σεξουαλικά σε άλλα παιδιά, στα πλαίσια “πειραματισμού”. Οι έφηβοι επηρεάζονται απίστευτα πολύ από τα Social Media. Έχουν αποκτήσει από αυτά πολύ μεγάλη σεξουαλική ελευθερία, με αποτέλεσμα να ξεκινούν την σεξουαλική τους ζωή πολύ νωρίτερα. Αυτό δημιουργεί μη συναισθηματική ωριμότητα. Ακόμα και να ακούσουν την απόρριψη θέλουν με το ζόρι να πετύχει το δικό τους».

Το λυπηρό και ανησυχητικό φαινόμενο αντανακλά την αποτυχία των θεσμών στο σύνολο τους. Η οικογένεια, το σχολείο, η Πολιτεία ως θεσμός. Αυτήν την στιγμή είναι ευδιάκριτο πως όλοι μαζί δεν καταφέρνουν να βοηθήσουν τα παιδιά να έχουν μια ανάπτυξη ομαλή, ώστε οι νέοι να διαμορφώσουν μια προσωπικότητα που θα διέπεται από κανόνες της κοινωνίας και αρχές. Η βία καταλήγει να είναι ο τρόπος επιβεβαίωσης τους. Ψάχνουν ένα πρόσχημα, μια ταυτότητα, βρίσκουν την “ολοκλήρωσή” τους. Ένα προβληματικό εγώ.

Είναι νέοι που δεν έχουν αναπτύξει σαν τους άλλους συνομήλικούς τους το ενδιαφέρον πχ για τις σπουδές ή άλλα ενδιαφέροντα όπως οι υπόλοιποι έφηβοι που κάνουν τις αναζητήσεις τους. Έστω κάποια σκιρτήματα φιλοσοφικής αναζήτησης και αμφισβήτησης. Αυτοί έχουν μόνο σκιρτήματα βίας.

Το ζήτημα της οπαδικής βίας

Τον Αύγουστο στη Νέα Φιλαδέλφεια είχαμε ένα ακόμα θανάσιμο οπαδικό επεισόδιο. Ο 29χρονος Μιχάλης Κατσουρής που έχασε τη ζωή του, αποτέλεσε το 13ο θύμα της τυφλής οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Δημητριάδης, Μπλιώνας, Παναγιώτου, Λιάκας, Ντόλιας, τον Καρνέζης, Φιλόπουλος, Ρουσάκης, Κατσούλης, Νάσος, Τόσκο, Άλκης και ο Κατσουρής, συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων στην “μαύρη” λίστα των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο γρήγορα και άδικα.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: «ε και τι έγινε, οπαδική βία έχουμε εδώ και 50 χρόνια, τι διαφορετικό έχει το σήμερα;». Αν κάποιος κάνει μια απλή αναζήτηση σήμερα και ανατρέξει τις ειδήσεις που σχετίζονται με οπαδική βία θα διαπιστώσει πως με την συχνότητα και την βιαιότητα που γίνονται, είναι θαύμα που ακόμα δεν έχουν πολλαπλασιαστεί τα θύματα.. Είναι φρικιαστικό μα και συνάμα αληθινό. Θυμηθείτε μετά την δολοφονία του του Άλκη Καμπανού πριν από σχεδόν δυο χρόνια, όλες τις εξαναγγελίες από πολιτικούς, ότι ο Άλκης θα αποτελέσει το τελευταίο θύμα αυτών των εγκληματικών οργανώσεων και θα παταχθεί “μια και καλή” ο χουλιγκανισμός. Από τότε τα πράγματα έχουν εκτραχυνθεί. Σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Δείτε τι έγινε μόνο πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη, μέρα μεσημέρι, όπου σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης, χούλιγκανς γνωστών μεγάλων ομάδων της πόλης, τα έκαναν “γης μαδιάμ” και το έντρομο πλήθος απλά τους παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Επιπρόσθετα το προηγούμενο βράδυ όπου.. τσεκουροφόροι έκαναν “επίσκεψη” σε νυχτερινό μαγαζί και ως από θαύμα δεν είχαμε νεκρό. Τα περιστατικά μετά την στυγερή δολοφονία του Άλκη, αντί να εκμηδενιστούν έχουν μετατραπεί σε δεκάδες και με αυτό τον ρυθμό δεν αποκλείεται να φτάσουν τις εκατοντάδες μόνο για την Θεσσαλονίκη.

Σοκαριστικές μαρτυρίες που κόβουν την ανάσα

Ερχόμενοι σε επικοινωνία με ανθρώπους οι οποίοι ενεπλάκησαν ή ήταν αυτόπτες μάρτυρες τέτοιων συμβάντων, οι περιγραφές τους ανατριχιάζουν.

«Ήμουν οργανωμένος οπαδός σε μια ομάδα της επαρχίας που έχει αρκετό φανατικό “λαό” αν σκεφτεί κανείς ότι είμαστε στην επαρχία. Παίζαμε ντέρμπι με την ομάδα της πόλης από τον άλλο νόμο. Είχαμε πάει στην κερκίδα και φωνάζαμε για τους παίκτες της ομάδας για να τους πορώσουμε. Το ματς είχε ξύλο μεταξύ των παικτών, ένταση αρκετή. Βάζουμε γκολ εμείς, μας ισοφαρίζει η άλλη ομάδα και πανηγυρίζουν μπροστά στην κερκίδα μας. Κατευθείαν εγώ και 3-4 μαζί μου πηδάμε από τα κάγκελα και την φυσούνα και κατεβήκαμε κάτω στο γήπεδο. Πλακωθήκαμε με τους παίκτες γιατί αυτό που κάνουν ήταν απαράδεκτο για εμάς. Μας χώρισε η αστυνομία κάποια στιγμή και μας έχωσε στο κρατητήριο. Δεν το μετάνιωσα γιατί η ομάδα και η τιμή της είναι πάνω από όλα. Ίσα-ίσα το άξιζαν και θα το ξανάκανα», αναφέρει στην parallaxi πρώην οργανωμένος οπαδός.

Ένας άλλος αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει:

«Πριν 5 χρόνια περίπου είχα πάει να παρακολουθήσω ένα ματς της αγαπημένης μου ομάδας στο ΟΑΚΑ. Έχει τελειώσει ο αγώνας και μπαίνουμε στον ηλεκτρικό ώστε να πάμε στο κέντρο της Αθήνας και να φτάσουμε σπίτια μας. Έχουμε μπει μέσα τόσο απλοί φίλαθλοι και οικογένειες με παιδιά αλλά και οργανωμένοι οπαδοί. Με το που περνάμε τον Περισσό όμως, ξαφνικά βλέπουμε από τα παράθυρα δεκάδες άτομα να μας κοιτάνε και να είναι σε παράταξη. Ίσα ίσα πρόλαβα να δω ότι είχανε στα χέρια τους αντικείμενα, κυρίως πέτρες. Κατευθείαν έσκυψα κάτω στο έδαφος γιατί περίμενα αυτό που θα ακολουθήσει από το πουθενά!

Οι πέτρες αρχίζουν να σπάνε παράθυρα ενώ κάποια άλλα παράθυρα ήταν ήδη ανοιχτά και περνούσαν μέσα στον ηλεκτρικό, στα βαγόνια του, διαφορά αιχμηρά αντικείμενα. Οι πέτρες έπεφταν βροχή! Η αστυνομία ένα δύο λεπτά μετά έφτασε στο σημείο, αλλά δεν συνέλαβε κανέναν, απλά τους έδιωξε. Με το που άνοιξα τα μάτια μου από τον τρόμο, είχε ανθρώπους πεσμένος κάτω με αίματα, σπασμένα γυαλιά παντού, ένα σκηνικό κόλασης. Ήταν κανονική ενέδρα!

Όπως υποστηρίζει και ένας ακόμα μάρτυρας οπαδικής βίας, ακρότητες δεν γίνονται μόνο σε εγχώριους αγώνες αλλά και σε ευρωπαϊκούς και μάλιστα της ίδιας ομάδας.

«Κάποτε πήγα σε ένα αγώνα μπάσκετ ευρωπαϊκό της ομάδας μου. Αφού πέρασα τον έλεγχο και έλαβα την θέση μου στο γήπεδο αρχίζω και ακούω φωνές από πίσω μου. Είναι μια παρέα που φώναζε συνθήματα ανεξάρτητα από τους οργανωμένους οπαδούς. Έτσι 5-6 “περίεργοι” μαυροντυμένοι τύποι ανέβηκαν από τα χαμηλά διαζώματα του γηπέδου που ήταν και αρχίζουν και πλακώνουν αυτήν την παρέα που ανέφερα. Μιλάμε για πολύ ξύλο! Τα παιδιά ούρλιαζαν από τους πόνους εκτός από έναν, ο οποίος αντιστάθηκε και άρχισε να τους βαράει και εκείνους. Τότε ξαφνικά ένα από τους “περίεργους” έβγαλε από το μπουφάν έναν μπαλτά και άρχισε να τον κυνηγάει. Ήθελε να τον σφάξει ζωντανό! Ο απόλυτος τρόμος ήταν μπροστά στα μάτια μου! Εντέλει την γλύτωσε αυτός που ντράπηκε σε φυγή και πρόλαβε να φύγει ζωντανός από το γήπεδο και αυτός και η παρέα του. Μιλάμε πάντως για αδιανόητο σκηνικό!».

Ορμώμενοι και από τα νούμερα της αστυνομίας, διαπιστώνουμε τον εξαιρετικά χαμηλό μέσο όρο ηλικίας των χούλιγκανς που εμπλέκονται στα επεισόδια, εντός και εκτός γηπέδων. Την άποψη αυτή συμμερίζεται και η κ. Χριστοδούλου. «Αυτό το οποίο παρατηρούμε είναι ότι έχει κατέβει πάρα πολύ η ηλικία, στην οποία εμφανίζεται η οπαδική βία. Παλαιότερα βλέπαμε κυρίως ενηλίκους να προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις. Τώρα την θέση τους έχουν πάρει παιδιά, τα οποία πολλές φορές είναι από 13 έως 17, έφηβοι δηλαδή. Συνήθως η ένταξη πολλών παιδιών σε τέτοιες παρέες γίνεται για να νιώσουν μέσα τους την αποδοχή. Νιώθουν ότι θα αποκτήσουν ένα status που θα τους εδραιώσει.

Στο μεταξύ τέτοιες συμπεριφορές προωθούν πολύ συχνά και τα fan club των αθλητικών ομάδων, οι σύνδεσμοι δηλαδή». Οι εξαγγελίες της Πολιτείας μετά τη δολοφονία του Άλκη μοιάζει να έμειναν υποσχέσεις.

Φάκελος Αστυνομία

Ένας σημαντικός παρονομαστής σε όλο αυτό το πλαίσιο είναι η δράση της αστυνομίας. Πράττει τα δέοντα; Ο Θεόδωρος Τσαϊρίδης, Πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, απαντά: «Ουσιαστικά το πρόβλημα βρίσκεται εκτός γηπέδων, όχι εντός. Από τότε που ξεκίνησαν οι απαγορεύσεις μετακίνησης οργανωμένων σε άλλα γήπεδα έχουν μειωθεί δραματικά τα επεισόδια σε αγωνιστικούς χώρους.

Οι συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων λειτουργούν με προμετωπίδα τις ομάδες. Είναι οργανωμένοι στρατοί. Βασικό ζήτημα είναι η απαγκίστρωση των αστυνομικών έξω από τις θύρες των οργανωμένων, ούτως ώστε να βρίσκονται στους δρόμους και στις γείτονες και να αποτρέψουν τα οπαδικά ραντεβού.

Επίσης καλό είναι να υπάρξει και αλλαγή τρόπου αντιμετώπισης της κατάστασης. Με το που εντοπίζονται οι ύποπτοι πρέπει να ελέγχονται και σε περίπτωση που φέρουν παράνομα αντικείμενα, να οδηγούνται άμεσα στις εισαγγελικές αρχές πριν δράσουν» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Τσαϊρίδης, ο οποίος τόνισε επίσης πως οι ποινές πλέον είναι αρκετά αυστηρές.

Στην ερώτηση γιατί λοιπόν η αστυνομία δεν δρα αρκετά άμεσα, ούτως ώστε να αποφευχθούν τέτοια συμβάντα, ο κ. Τσαϊρίδης συμπλήρωσε: «Το βασικό μας πρόβλημα όσον αφορά το έμψυχο δυναμικό της αστυνομίας για την οπαδική βία, είναι ο τεράστιος αριθμός αστυνομικών δυνάμεων που βρίσκεται έξω από τις θύρες κατά την διάρκεια των αγώνων, με αποτέλεσμα οι γειτονιές να είναι κυριολεκτικά αφύλακτες! Μάλιστα στα 2 μεγάλα και τελευταία πρόσφατα οπαδικά επεισόδια που έγιναν στην Νέα Φιλαδέλφεια αλλά και στην οδό Καραμανλή με Βούλγαρη, στη Θεσσαλονίκη, υπήρχαν διμοιρίες στην πόλη αλλά ήταν αγκιστρωμένες. Μια διμοιρία με βαρύ όχημα όπως είναι κατανοητό δεν μπορεί να κινηθεί άμεσα. Για αυτό πρέπει να υπάρχει εντοπισμός και άμεση ακινητοποίηση των συγκεκριμένων “κύκλων” και όχι διακριτική παρακολούθηση. Γιατί η διακριτική παρακολούθηση που εφαρμόστηκε στα 2 πρόσφατα περιστατικά οδήγησε σε συμπλοκή».

Αντιμετώπιση της νεανικής παραβατικότητας.

Ένας άνθρωπος που “τραυματίστηκε” όσο λίγοι και θέλει να βοηθήσει έμπρακτα για το αύριο, είναι ο κ. Αριστείδης Καμπανός, πατέρας του Άλκη. Ο κ. Αριστείδης πρόσφατα εκλέχτηκε στις εκλογές ως περιφερειακός σύμβουλος και θέλει να προσφέρει με κάθε τρόπο στον τομέα της αθλητικής βίας. Ερωτώμενος στο τι σκέφτεται να προτείνει σαν δράση στην καταπολέμηση του φαινομένου είπε: «Θέλουμε να γίνει μια επιτροπή με άτομα από τον χώρο αθλητισμού σε συνεργασία με την Περιφέρεια, και θέλουμε να προσεγγίσουν σχολεία, κάποιους κοινωνικούς φορείς και οργανισμούς, ώστε να μεταδοθεί το μήνυμα του ευ’αγωνίζεσθαι και κατά της οπαδικής βίας. Θα αποτελείται από πρώην αθλητές που αποτελούν και πρότυπα για τα παιδιά. Αυτές είναι οι σκέψεις που υπάρχουν και θέλω να τις προωθήσουμε».

Σε αυτές τις σκέψεις συντάσσεται και οι σκέψεις του κ. Τσαϊρίδης, «Θα πρέπει να παρθούν μέτρα με κοινωνικό πρόσημο και να γαλουχηθούν σωστά οι νέες γενιές. Για παράδειγμα έχουμε προτείνει να υπάρξει μια μέρα στα σχολεία όπου, τα παιδιά να φοράνε για παράδειγμα ότι φανέλα ομάδας θέλουν, ώστε να σπάσει η μονοτονία ενός χρώματος στο μυαλό τους».

Η κατανόηση ενός προβλήματος είναι ένα ζήτημα, το μεγαλύτερο όμως είναι η βούληση για επίλυσή του. Ένας από τους κατάλληλους ανθρώπους να μιλήσει για αυτό είναι ο Νίκος Ζηλίκης, Ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής παιδιού και εφήβου ΑΠΘ. «Εμείς σαν ψυχιατρικός κλάδος τονίζουμε ότι πρέπει να δοθεί βάρος στην πρόληψη. Η πρόληψη όμως θέλει καλές υπηρεσίες. Οι υπηρεσίες όμως δεν στηρίζονται από το ελληνικό κράτος και την Πολιτεία ως τώρα. Υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις αλλά και περιοχές τελείως ακάλυπτες. Βάζουν ανεκπαίδευτους ψυχολόγους στα σχολεία και τους αλλάζουν μάλιστα και κάθε χρόνο. Αυτό φυσικά δρα αντίθετα από το επιθυμητό αποτέλεσμα αφού δεν μπορεί να δημιουργήσει σχέση με τα παιδιά. Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε δομές για παιδιά και εφήβους.

Η πρόληψη είναι το παν αρχίζει από τότε που γεννιέται ένα παιδί. Αν προλάβεις ένα παιδί από μια δυσλειτουργική οικογένεια, κάτι μπορείς να σώσεις. Όταν το παιδί φτάσει στην εφηβική ηλικία, στα 13-15, και να έχει πάνω του μαχαίρια και ναρκωτικά, εκεί υπάρχει τεράστια δυσκολία για να βοηθήσουμε το παιδί να αλλάξει. Αυτά τα νεαρά παιδιά δεν θα έρθουν με την θέληση τους σε εμάς, θα τα φέρει η αστυνομία και ο εισαγγελέας, το οποίο αλλάζει το κλίμα καθώς δεν μπορείς να δουλέψεις να καταναγκαστική προσέλευση» εξηγεί ο κ. Ζηλίκης αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα του ζητήματος και πόσο δύσκολο είναι να δράσει αποτελεσματικά, ένας ειδικός σε “δεύτερο” χρόνο.

Όταν τον ρωτήσαμε αν ακόμα πιο ισχυρές ποινές θα είχαν ευεργετικά αποτελέσματα για τους παραβάτες και την κοινωνία, αρνήθηκε σφοδρά ότι αυτό το μέτρο θα λειτουργούσε.

«Η λύση σίγουρα δεν είναι αυστηροποίηση των ποινών, γιατί όταν μπαίνουν στην φυλακή ή στα αναμορφωτήρια, βγαίνουν με “μεταπτυχιακό” ή “διδακτορικό” στην παραβατικότητα από εκεί μέσα.. Το θέμα είναι να έχουμε δομές πρόληψης όπου θα γίνεται θεραπευτική δουλειά για όλους. Αυτό θέλει στελεχωμένες υπηρεσίες. Η εφηβεία είναι μια δεύτερη ευκαιρία για αρκετά παιδιά αλλά είναι και η τελευταία για να αλλάξει κάποιος, διότι ακόμα είναι σε εξέλιξη η διαμόρφωση της προσωπικότητας». Καταληκτικά, όταν θέλησα να του αποσπάσω κάποιο σχόλιο για το πως βλέπει την επόμενη μέρα και αν υπάρχει ουσιαστική βούληση για βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση και επίλυση του θέματος της αναπτυσσόμενης βίας στους νέους, δήλωσε αρκετά απαισιόδοξος. «Δεν δημιουργούνται νέες υπηρεσίες και οι υφιστάμενες υπολειτουργούν αφού δεν ενισχύονται. Το τι πρέπει να γίνει είναι γνωστό από εμάς, δυστυχώς όμως δεν γίνεται και το λέω με λύπη..»

Συμπερασματικά η ουσία του προβλήματος περιγράφεται από όλους με δύο λέξεις: Νεανική παραβατικότητα. Πως αντιμετωπίζεται; Με πρόληψη. Υπάρχει πρόθεση. Προτίθεται η Πολιτεία; Άγνωστο…