Τέσσερις Θεσσαλονικείς αθλητές μας βάζουν στην καθημερινότητα τους
Ατελείωτες ώρες προπονήσεων, θυσίες, προβλήματα, αλλά τεράστια αγάπη γι' αυτό που κάνουν κόντρα στην αδιαφορία της Πολιτείας
Η παρουσία της Εθνικής Ελλάδας μπάσκετ στο φετινό Eurobasket προκάλεσε προσδοκίες για μια διάκριση που λείπει εδώ και χρόνια από το άθλημα μιλώντας πάντα σε επίπεδο αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
Το ταξίδι της «επίσημης αγαπημένης» δυστυχώς έληξε πρόωρα, χωρίς να καταφέρουμε να μπούμε στη ζώνη των μεταλλίων.
Είδα αθλητές συνομήλικούς μου να αποχωρούν από το γήπεδο με δάκρυα στα μάτια. Ο καθένας από αυτούς έχουν ήδη διαγράψει τη δική τους πορεία στο άθλημα και είναι σίγουρο ότι έχουν ακόμα πολλά «χιλιόμετρα» να γράψουν στο κοντέρ τους.
Και όμως λύγισαν. Επειδή δεν τα κατάφεραν. Επειδή είδαν τους κόπους τους να μην ανταμείβονται.
Όμως προσπάθησαν. Αυτό κάνουν στην καθημερινότητα τους χιλιάδες αθλητές σε όλη τη χώρα.
Κόντρα σε όλες τις δυσκολίες, χωρίς να πτοούνται από τις θυσίες που πρέπει να κάνουν, αυτοί είναι εκεί.
Και αν στην περίπτωση της Εθνικής Ελλάδας μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές, που θα επιστρέψουν στη «σιγουριά» των συλλόγων τους μέχρι την επόμενη υποχρέωση με το εθνόσημο, τι συμβαίνει με τους αθλητές της… διπλανής πόρτας;
Πώς είναι η καθημερινότητα παιδιών που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αθλητισμό;
Μιλήσαμε με τέσσερις αθλητές από τη Θεσσαλονίκη που μας βάζουν στην καθημερινότητά τους.
Ο Φίλιππος Βακουφτσής ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία, η απότομη ανάπτυξη του σώματος του όμως του άλλαξε τα σχέδια:
“Ψήλωσα απότομα κι έτσι δεν μπορούσα πλέον να ακολουθήσω το ποδόσφαιρο, κάπου εκεί συναντήθηκα με το μπάσκετ και λόγω του πατέρα μου που ήταν παλιός βραβευμένος αθλητής το αγάπησα λίγο παραπάνω. Μπήκα στον χώρο της καλαθοσφαίρισης από τα 14 μου και ο πατέρας μου μου έμαθε τα βασικά βήματα. Μετά από μια πολύ καλή χρόνια που έκανα στην ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήρθε και η μεταγραφή μου στο σωμάτιο του ΠΑΟΚ, πορεία επιτυχίας τεσσάρων χρόνων.
Επίσημα επαγγελματίας αθλητής, έναν χρόνο στην Β’ Εθνική και μετά ακολούθησε μια καλή σεζόν που με κράτησε σταθερά στην Α2 κατηγορία για τα επόμενα 2 χρόνια. Ως που έφτασε η στιγμή να το αφήσω για λίγο λόγω στρατού. Φέτος αγωνίζομαι στην Β’ Εθνική με την ομάδα της Λευκάδας που πάει να πρωταγωνιστήσει στην κατηγορία. Θυσίες μεγάλες. Πολλές φορές οι φίλοι μου βγαίνανε έξω εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω επειδή από την πολύ προπόνηση που έκανα μέσα στην καθημερινότητα μου δεν είχα το κουράγιο, κούραση και πόνος στο σώμα, προσωπική αμφισβήτηση, όμως όσο δουλεύεις και επενδύεις στο άθλημα που κανείς τόσες περισσότερες διακρίσεις θα έχεις.”
Ο Ιάσωνας Χριστοδούλου ασχολείται με την κολύμβηση από την τρυφερή ηλικία των 3 ετών:
“Ο λόγος που ξεκίνησα ήταν διότι οι γονείς μου ήθελαν αν μάθω να κολυμπάω, προκειμένου να υπάρχει ασφάλεια στην παραλία. Ωστόσο, γρήγορα η κολύμβηση έγινε αγάπη για εμένα, μία αγάπη που συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Οι θυσίες αμέτρητες, ειδικά στα σχολικά χρόνια. Εξαιτίας του πρωταθλητισμού και των συνεχόμενων υποχρεώσεων, δεν μπορούσα να κάνω τα πράγματα που έκαναν οι συμμαθητές μου, όπως παραπάνω έξοδοι ή να είμαι εκεί στις περισσότερες εκδρομές. Εκτός αυτού οι θυσίες αφορούσαν πάρα πολλές ώρες προπόνησης, όπου ήμουν μακριά από την οικογένειά μου.”
Ο Τάσος Παναγιωτίδης ξεκίνησε την ιστιοπλοΐα στην ηλικία των 6 ετών στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης:
“Ο πατέρας μου είχε ένα φίλο στον όμιλο που πάρκαρε το σκάφος του εκεί και του πρότεινε να μας φέρει να δοκιμάσουμε ιστιοπλοΐα. Στην αρχή, η αλήθεια είναι ότι με φόβιζαν ο δυνατός αέρας και τα κύματα αλλά στην πορεία αυτό άλλαξε. Στα 12 μου κέρδισα το πρώτο μου πανελλήνιο και μπήκα πρώτη φορά στην εθνική ομάδα, και από τότε η ιστιοπλοΐα έγινε κομμάτι της ζωής μου. Οι θυσίες που έχει να κάνει ένας αθλητής που κυνηγά διακρίσεις και ασχολείται με τον πρωταθλητισμό είναι τις περισσότερες φορές η στέρηση διασκέδασης με φίλους λόγω προπονήσεων και αγώνων και τα ξενύχτια, διότι ο ύπνος παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στην αποθεραπεία του σώματος.”
Η Ολυμπία Καραγιάννη προέρχεται από αθλητική οικογένεια καθώς οι γονείς της ήταν πρωταθλητές στο στίβο:
“Έτσι κι εγώ μεγάλωσα στο γήπεδο του στίβου, τον αγάπησα και μεγαλώνοντας αποφάσισα να ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό. Οι θυσίες για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε αυτόν τον τρόπο ζωής είναι πάρα πολλές, αλλά είναι και φιλοσοφία ζωής με την οποία μαθαίνεις να ζεις. Οι θυσίες ξεκινάνε από το σχολείο, σαν παιδί που αποφασίζεις να μην πας εκδρομές για να μην χάσεις προπόνηση και αγώνες, δεν ξενυχτάς γιατί πάνω απ’ όλα σκέφτεσαι την ξεκούραση σου, δεν κάνεις καταχρήσεις γιατί είσαι αθλητής. Αργότερα όσο μεγαλώνεις όλα γίνονται πιο απαιτητικά, και για να έχεις διακρίσεις η προπόνηση γίνεται δυσκολότερη, περισσότερες ώρες, πιο απαιτητική και ταυτόχρονα γίνονται πιο απαιτητικές και οι λοιπές υποχρεώσεις & ευθύνες της καθημερινής ζωής. Το σώμα σου όσο μεγαλώνεις και το καταπονείς όλο και πιο αργά και δύσκολα έρχεται η αποκατάσταση του. Πρέπει να αφιερώνεις το 50% του χρόνου σου για την φροντίδα του, το οποίο παράλληλα μεταφράζεται και σε οικονομική δαπάνη. Μασάζ, θεραπείες, ιατρική περίθαλψη, εξετάσεις κλπ, τα οποία πρέπει να γίνονται σε συστηματική και καθημερινή βάση.” Ο Φίλιππος Βακουφτσής αναφέρεται στην καθημερινότητα του κάνοντας λόγο για έλλειψη χρόνου:
“Ξυπνάς το πρωί για την προπόνηση, ετοιμάζεσαι ψυχολογικά και σωματικά, όταν τελειώσεις ακολουθεί ένα καλό γεύμα το μεσημέρι. Έρχεται η ξεκούραση και το απόγευμα επιστρέφεις στο γήπεδο. H ζωή των αθλητών είναι δύσκολη, ο χρόνος σου είναι αποκλειστικός για το άθλημα σου όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα, κάποιες φορές χάνεσαι, πέφτεις, άλλες σηκώνεσαι και θυμάσαι τον λόγο που ξεκίνησες.” Ο Ιάσωνας Χριστοδούλου από την πλευρά του σημειώνει: “Εξαιτίας της πολυπλοκότητας της κολύμβησης οι ώρες προπόνησης ήταν και είναι εξαντλητικές. Σαν μαθητής χρειαζόταν να ξυπνάω στις 4 το πρωί ώστε να πάω προπόνηση πριν το σχολείο, καθώς και το απόγευμα έπρεπε να βρίσκομαι ξανά στο χώρο της πισίνας. Πλέον, ευτυχώς δεν χρειάζεται το τόσο πρωινό ξύπνημα, ωστόσο κάθε απόγευμα χρειάζεται τουλάχιστον 2-3 ώρες να βρίσκομαι στο νερό, βοηθώντας την προπόνηση με κάποιο είδος γυμναστικής εκτός νερού.” O Tάσος Παναγιωτίδης περιγράφει τη δική του καθημερινότητα:
“Οι μέρες μου λόγω και της σχολής μου (ΤΕΦΑΑ) είναι αρκετά γεμάτες. Συνήθως ξυπνάω στις 8 το πρωί, πάω στο γυμναστήριο για προπόνηση 1 με 1,5 ώρα και μετά σπίτι, πρωινό και φεύγω για σχολή. Θα τελειώσω το μεσημέρι γύρω στις 2 θα πάω σπίτι, θα ξανά φάω και θα φύγω για προπόνηση στον Όμιλο. Θα τελειώσω γύρω στις 5-6 και μετά θα πάω σπίτι θα κάνω μπάνιο, θα φαω και θα χαλαρώσω. Τα απογεύματα συνήθως βρίσκομαι με τους κολλητούς μου και αράζουμε σε κάποιο σπίτι όλοι μαζί, γενικά με βοηθάει πολύ για να ξεχνιέμαι με όλα τα υπόλοιπα πράγματα που έχω να κάνω. Κοιμάμαι συνήθως κατά τις 12 για να μπορώ να συμπληρώνω 8 ώρες ύπνου αν και μερικές φορές δεν φτάνουν. Είμαι αρκετά τυχερός διότι και το γυμναστήριο και ο όμιλος είναι σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου, οπότε οι αποστάσεις που έχω κάνω είναι μικρές. Μέσα στην εβδομάδα έχω μια μέρα, που συνήθως είναι ή Κυριακή ή Τετάρτη που δεν κάνω τίποτα, απλά κάθομαι στο σπίτι. Πιστεύω είναι πολύ σημαντική η ξεκούραση και το να μην πιέζεις το σώμα σου παραπάνω από όσο πρέπει.”
H Ολυμπία εξηγεί πως για να μπορέσεις να ακολουθήσεις πιστά την ζωή ενός πρωταθλητή και ειδικότερα σε ένα άθλημα το οποίο είναι ατομικό, πρέπει να αφιερώσεις όλη σου την καθημερινότητα σε αυτό:
“Οι προπονήσεις γίνονται πρωί απόγευμα, μόλις τελειώνω την πρωινή προπόνηση πρέπει να επιστρέψω γρήγορα σπίτι, να μαγειρέψω για να φάω συγκεκριμένη ώρα, να προλάβω να ξεκουραστώ, να περιποιηθώ τα πόδια μου και να είμαι έτοιμη για την απογευματινή προπόνηση στην οποία θα πρέπει πάλι να αποδώσω το 100%. Όταν τελειώσω την προπόνηση θα πρέπει να φροντίσω το σώμα μου, είτε με παγοθεραπεία, είτε με μασάζ, είτε με κάποια θεραπεία, ανάλογα την προπόνηση και το πόσο καταπονημένο νιώθω το σώμα μου. Στη συνέχεια τρώω και πέφτω για ύπνο, καθώς το πρωί ξεκινάει ο ίδιος δύσκολος κύκλος. Αυτή είναι μια καθημερινή μέρα, στην οποία πρέπει να αφιερώσω χρόνο για τα κατοικίδια μου και να στριμώξω έστω και ελάχιστο χρόνο για οποιαδήποτε άλλη δουλειά προκύπτει στην καθημερινότητα ενός ενήλικα. Φυσικά όπως καταλαβαίνουμε δεν μπορεί να υπάρξει χρόνος για ενασχόληση με κάποιο χόμπι και ακόμα χειρότερα για μια επαγγελματική δουλειά.”
Ο Φίλιππος σχολιάζει την επαγγελματική εξέλιξη στο μπάσκετ:
“Oικονομικά το άθλημα και όποιο άθλημα μας εξασφαλίζει για το χρονικό σημείο που ασχολούμαστε με αυτό, όμως δυστυχώς έρχεται η ημερομηνία λήξης του. Κι έτσι θα πρέπει να έχουμε κάτι από πίσω ή να ασχολούμαστε επαγγελματικά και με κάτι ακόμη συγχρόνως με το άθλημα, γιατί στήριξη από την πολιτεία προς τους αθλητές δεν υπάρχει. Μας έχουν στην απ’ έξω, μας θυμούνται μονάχα αν κατακτήσουμε κάποιον τίτλο. Όσοι δεν παίζουμε στην πρώτη κατηγορία δεν υπάρχουμε, είμαστε μόνοι μας. Η οικογένεια μας θα μας στηρίξει και μετέπειτά εμείς οι ίδιοι. Naι μεν υπάρχουν εγκαταστάσεις απλά το θέμα είναι η ομάδα. Αν δηλαδή η ομάδα στην οποία είσαι να μπορεί να έχει το χρηματικό ποσό να στηρίξει την ζέστη το χειμώνα το νερό και όσο να ναι και το καλοκαίρι την δροσιά αντίστοιχα.” Ο Ιάσωνας σχολιάζει πως η κολύμβηση δεν είναι αρκετά προβεβλημένη στην Ελλάδα:
“Δυστυχώς λόγω της μη προβολής του αθλήματος, δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει τόσο επαγγελματικά όσο και οικονομικά. Είναι αλήθεια πως σχεδόν όλοι όσοι ασχολούνται με την κολύμβηση, είτε σαν προπονητές είτε σαν κολυμβητές αναγκάζονται να κάνουν και μία δεύτερη δουλειά και κάποιο πρόσθετο εισόδημα. Η πολιτεία δυστυχώς ποτέ δεν ήταν δίπλα μας. Η πολιτεία οικονομικά ποτέ μα ποτέ δεν ήταν εκεί για να μας βοηθήσει, ειδικά στις δύσκολες στιγμές, παρά μόνο στις επιτυχίες. Η αλήθεια είναι πως μόνο μέσω ιδιωτών μπορείς να έχεις μία βοήθεια για να ανταπεξέλθεις οικονομικά, είτε όταν είσαι στο υψηλότερο επίπεδο, είτε όταν προσπαθείς να ανελιχτείς, παρ’ ότι υπάρχει ένας μικρός αρχικός δισταγμός. Οι εγκαταστάσεις υπάρχουν, οι συνθήκες, όμως είναι κακές. Και γίνονται χειρότερες στους χειμερινούς μήνες, όπου το κρύο πέρα από την ατμόσφαιρα, υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και στην πισίνα κάνοντας πιο δύσκολη την προσπάθεια μας.” Από την πλευρά του ο Τάσος σχολιάζει πως η ιστιοπλοΐα ,ιδιαίτερα στην Ελλάδα, ακόμα και στο επίπεδο του πρωταθλητισμού δεν σε εξασφαλίζει οικονομικά:
“Υπάρχουν κάποιες επιβραβεύσεις από την ομοσπονδία κάθε χρόνο εάν και εφόσον είσαι στην εθνική ομάδα, αλλά προφανώς αυτό δεν φτάνει για να συντηρηθεί ένας άνθρωπος μόνος του. Για το λόγο αυτό πολλές φορές οι αθλητές αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μερικούς μήνες το καλοκαίρι και να θυσιάζουμε ημέρες προπόνησης, ώστε να βγάλουμε κάποια χρήματα τα οποία να μας φτάσουν για τη χειμερινή προετοιμασία και τους επερχόμενους αγώνες μας. Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν ότι οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Στήριξη από την πολιτεία δεν υφίσταται.
Η στήριξη ερχόταν πάντα από τους γονείς μου οι οποίοι πια και στις εποχές τις οποίες ζούμε αδυνατούν να βοηθήσουν περαιτέρω, διότι τα ποσά που χρειάζονται είναι μεγάλα. Είμαι πολύ τυχερός επίσης διότι ο Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης με βοηθούσε και με βοηθάει οικονομικά όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζει να είναι ένα από τα στηρίγματα της πορείας μου. Βέβαια, όπως είπα και πριν λόγω των μεγάλων ποσών που χρειάζονται η μόνη λύση είναι να αναγκαζόμαστε να στραφούμε σε ιδιώτες, ζητώντας χορηγίες και συνεργασίες για να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα του αθλήματος. Ακόμα και εκεί όμως, η βοήθεια έρχεται σπάνια. Η Ελλάδα διαθέτει μεγάλο αριθμό ομίλων και σωματείων όμως το μεγάλο πρόβλημα της είναι η χωρητικότητα τους και το γεγονός του ότι δεν έχουν σύγχρονες εγκαταστάσεις όπως είναι οι όμιλοι στο εξωτερικό, γι’ αυτό λοιπόν πολλές φορές αδυνατούμε σαν χώρα να φιλοξενούμε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα.”
H Ολυμπία σημειώνει πως ο στίβος στην Ελλάδα, είναι ένα άθλημα το όποιο έχει απόλυτα και κυριολεκτικά τις διαστάσεις του ερασιτεχνικού αθλητισμού:
“Για να καταφέρεις να έχεις κάποιο οικονομικό όφελος πρέπει οι διακρίσεις σου να κυμαίνονται τουλάχιστον στο τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο σε συνεχή βάση. Τα οποία χρήματα είναι απλά μια “επιβράβευση” και όχι μισθός για να μπορέσεις να ζήσεις. Ο χρόνος που πρέπει να αφιερώνω καθημερινά για να ανταπεξέλθω στο άθλημα αυτό δεν μου επιτρέπει σε καμία περίπτωση να έχω ούτε περιστασιακά μια δεύτερη δουλειά. Δεν υπάρχει η παραμικρή βοήθεια από την πολιτεία, ούτε από οποιονδήποτε άλλο φορέα τέτοιου είδους. Ακόμα και η ίδια η ομοσπονδία του στίβου είναι δραματικά ανήμπορη να βοηθήσει τους ίδιους της τους αθλητές. Για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα του αθλήματος είναι μια μικρή ανάσα και βοήθεια οι χορηγοί και γενικότερα οι ιδιωτικοί αυτοί φορείς, οι οποίοι επιλέγουν την προώθηση τους μέσω κάποιων διακεκριμένων αθλητών.
Δυστυχώς όμως, και η χορηγία είναι μια δύσκολη διαδικασία την οποία πρέπει ο ίδιος ο αθλητής να κυνηγήσει από μόνος του αλλά και να καταφέρει να λάβει αρκετά καλή διάκριση ώστε να μπορέσει να προσεγγίσει κάποιον χορηγό. Το πρώτο μου συμβόλαιο χορηγίας το έκλεισα όταν έλαβα την 10η θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κ23. Οι εγκαταστάσεις του στίβου στην Ελλάδα γενικότερα και ειδικότερα στην ίδια μου την πόλη είναι σε μια παρακμάζουσα κατάσταση, η οποία χρόνο με τον χρόνο γίνεται χειρότερη και πιο απογοητευτική. Η πολιτεία επιλέγει να μένει τελείως άπραγη στην κατάσταση αυτή, με αποτέλεσμα πολλές από τις εγκαταστάσεις μας ολοένα να λιγοστεύουν αλλά και να κρίνονται ακατάλληλες για τους αθλητές και για οποιαδήποτε άλλη αθλητική ενέργεια, καθώς διακυβεύονται θέματα υγείας.” Ο Φίλιππος λέει πως δεν σκέφτηκε ποτέ να εγκαταλείψει το Mπάσκετ:
“Eίναι κάτι που μου αρέσει και το αγαπάω και κάθε μέρα που περνάει το κυνηγάω όλο και περισσότερο. Κάθε μέρα θέλω να ξεπερνάω τον εαυτό μου σε ότι κάνω να δουλεύω σκληρά και κυρίως να έχω την ψυχική δύναμη να το κάνω από τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου γιατί ένας αθλητής θα πρέπει να έχει ανθρώπους δίπλα του που τον στηρίζουν … όνειρο μου να παίξω στην υψηλότερη κατηγορία της Ευρώπης.”
Ο Ιάσωνας σκέφτηκε πολλές φορές και σε καθημερινή βάση να σταματήσει την κολύμβηση:
“Ο κύριος λόγος είναι το οικονομικό, διότι συνέχεια σκέφτεσαι αν μπορεί το συγκεκριμένο άθλημα να σε βοηθήσει να ζήσεις μία αξιοπρεπή ζωή. Αν με το πέρασμα των χρόνων θα αναγνωριστεί η προσπάθειά σου. Δεύτερος λόγος είναι η πίεση τους προγράμματος που έχεις καθημερινά, διότι πρέπει να αφιερώσεις πάρα πολλές ώρες μέσα στην πισίνα για να πετύχεις τους στόχους σου. Βασικός μου στόχος είναι να μπορώ να μείνω υγιής καθ’ όλη τη διάρκεια της κολυμβητικής καριέρας μου και μετά θεωρώ μπορούμε να παλέψουμε τα πάντα. Όσον αφορά τα όνειρα, κάθε παιδί που βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο θα ήθελε να βρεθεί σε μία Ολυμπιάδα ή να κατακτήσει ένα μετάλλιο σε μία διεθνή διοργάνωση, οπότε κι εμένα τα όνειρα μου είναι παρόμοια.” Ο Τάσος μπήκε πολλές φορές στην διαδικασία να απομακρυνθεί από την ιστιοπλοΐα:
“Έχω σκεφτεί να τα παρατήσω ναι. Και πώς να μην περάσει αυτό από το μυαλό ενός αθλητή που προσπαθεί για το όνειρό του και αντιμετωπίζει συνθήκες που όχι μόνο δεν τον πλησιάζουν προς τα εκεί αλλά τον απομακρύνουν κιόλας. Οι λόγοι ήταν και θα είναι πάντα οικονομικοί, όλα τα υπόλοιπα, η όρεξη, το πάθος, το πείσμα, η ψυχολογία, η δίψα για νίκη, υπάρχουν, και είναι αυτά που με “οδηγούν” και μου δίνουν κίνητρο και δύναμη.”
Από την πλευρά της και η Ολυμπία λέει πως οι φορές που σκέφτηκε να παρατήσει τον στίβο ήταν αμέτρητες:
“Συναντάς εμπόδια από παντού. Από την ίδια την Πολιτεία, την ίδια την ομοσπονδία σου, την ίδια την αθλητική σου ομάδα και σύλλογο. Στην κυριολεξία αγωνίζεσαι να ανταπεξέλθεις σε μια πολύ απαιτητική αλλά και ψυχοφθόρα διαδικασία, στην οποία αντί να λαμβάνεις εμψύχωση και βοήθεια απ’ όλους αυτούς, λαμβάνεις ακριβώς τα αντίθετα. Έτσι λοιπόν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση την οποία σκέφτεσαι αν πραγματικά αξίζει να συνεχίσεις να την βιώνεις. Ο προσωπικός στόχος που έχω είναι να καταφέρω να ξεπεράσω τα όρια μου ως αθλήτρια αλλά και ως άνθρωπος, ξεπερνώντας τις καθημερινές προκλήσεις που θέτω σαν Ολυμπία, βελτιώνοντας κάθε μου αδυναμία σε αθλητικό αλλά και προσωπικό επίπεδο. Το όνειρο μου είναι να καταφέρω να εξασφαλίσω μια συμμετοχή μου σε Ολυμπιακούς αγώνες και να μπορέσω στο μέλλον να μεταβιβάσω ότι περγαμηνή δημιουργήσω μέσω του αθλητισμού στα παιδιά μου, ώστε να μεγαλώσουν με τις ίδιες αθλητικές αξίες και ιδανικά με τα οποία μεγάλωσα εγώ, ώστε να αγαπήσουν τον στίβο αλλά και γενικότερα τον αθλητισμό, με σκοπό να παραμείνει ζωντανός και “υγιής”.”
