Το τσίρκο της αισιοδοξίας

Το timing ήταν το καταλληλότερο δυνατό. Μετά από ένα Σαββατοκύριακο πολιορκίας και απογοήτευσης ήρθε σαν ισχυρό παυσίπονο να προσφέρει ανακούφιση στη συσσωρευμένη μιζέρια. Αν τέτοια απογεύματα ήταν περισσότερα, πιθανότατα και τα πρωινά μας να ήταν καλύτερα. Εξάλλου, μπορεί μία διοργάνωση με τον τίτλο “Music Circus” να μην αποτελεί εγγύηση χαράς; Αλλά ήταν κάτι παραπάνω από μία εκδήλωση. Τουλάχιστον για μένα.

Αν δοκιμάσεις να προσεγγίσεις το συγκρότημα- αλήθεια δύο κτίρια αρκούν για την αναβάθμιση σε συγκρότημα;- του Μεγάρου Μουσικής από τη μεριά της Σοφούλη, τότε συγκεντρώνεις μία πολυσύνθετη εικόνα της πόλης που σίγουρα θα κουβαλήσεις μέσα σου για περισσότερο από τις στιγμές που διαρκεί το βάδισμά σου. Ατόφια παρακμή, θάλασσα και ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα σε ένα κάδρο με σπάνιες αντιφάσεις. Όπως σπάνια θα βρεθείς εκεί για να το δεις, οπότε έχει την ιδιαίτερη αξία του. Εξίσου σε στιγματίζει, όμως, και η εικόνα από την άλλη μεριά του Μεγάρου. Εκεί το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης είναι όλο στο πιάτο σου. Πρόσθεσε τη χρωματική παλέτα του ηλιοβασιλέματος και του ολόγιομου φεγγαριού και voila… καρτ- ποστάλ!

Περνάς από την πόρτα στο αίθριο ανάμεσα στα δύο κτίρια και βλέπεις τόσο κόσμο όσο ίσως να μην έχει δει ποτέ το Μέγαρο σε παράστασή του. Πολύς κόσμος, πολυσυλλεκτικό κοινό. Το τσίρκο σε πλήρη παράταξη. Τόσοι διαφορετικοί ήχοι, τόσα διαφορετικά μουσικά είδη, τόσα διαφορετικά στυλ. Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αρμονική συνύπαρξη και τη βαβούρα δεν ξεπεράστηκε. Κι ας ήταν οι ακροατές τόσοι πολλοί και αεικίνητοι. Σαν μυγάκια στο φως, έτρεχαν προς το πιάνο της εισόδου, μετά στο βιολί στα σκαλοπάτια…

Bonus της βραδιάς η περιήγηση σε ένα κτίριο που κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις σε κάθε του γωνία. Όπως το αίθριο στον τελευταίο όροφο. Ή το πίσω μπαλκόνι που αισθάνεσαι ότι σου εξασφαλίζει την απαραίτητη απομόνωση για ειλικρινές τετ- α- τετ με τη θάλασσα.

Κι όλα αυτά με δωρεάν είσοδο. Και στο πλαίσιο μιας συνεργασίας του Δήμου Θεσσαλονίκης και του Δήμου Καλαμαριάς, μιας συνεργασίας προς τη σωστή κατεύθυνση. Η λήξη ενός φεστιβάλ (Παρά θιν αλός) και η αρχή ενός άλλου (46α Δημήτρια). Και στη μέση ένας χώρος μέχρι το πρόσφατο παρελθόν κάπως αποστειρωμένος που αίφνης μεταμορφώθηκε σε έναν “δημόσιο χώρο”. Ένα απόγευμα που όμοιά του έχει τόση ανάγκη η πόλη και έχει τόση ανάγκη η ζωή μας…

Σίγουρα, η αμήχανη και ευρεία παύση ανάμεσα στο “τσίρκο” και την παράσταση της ορχήστρας του Δήμου θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Όπως επίσης, θα μπορούσε η ηχητική υποστήριξη της ορχήστρας να ήταν λίγο καλύτερη ώστε να επιβληθεί στους ψιθύρους. Αλλά, ας πούμε πως αυτά είναι τα ελαφρυντικά της πρώτης φοράς.

* Τα 25 μουσικά σχήματα του Μusicircus – open air 2011 μετατρέπονται σε μουσικούς “αντάρτες” (music guerillas) της πόλης. Αναζητείστε τους 3-16 Οκτωβρίου σε δρόμους, πλατείες, γειτονιές, αυλές σχολείων, αλλά και θαλάμους παιδιατρικών κλινικών.

Για το πλήρες πρόγραμμα των 46ων Δημητρίων… www.dimitriathess.gr

** Φωτογραφίες: Μιχάλης Γουδής