Β. Εύβοια: Οι άνθρωποι που ξεχάσαμε ένα χρόνο μετά

Τρεις ημέρες στα χωριά που πέρσι βλέπαμε στις ειδήσεις, στα γυμνά δάση που μέχρι σήμερα μυρίζουν κάρβουνο, στα σπίτια που μείναν άδεια, στα δέντρα που από την φλόγα πήραν μορφές γυμνών σωμάτων που τα μαστιγώνουν, στις παραλίες που βράχηκαν από στάχτη. 

Tρεις ημέρες με τους ανθρώπους που τον περασμένο χρόνο βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και είδαν μία ολόκληρη ζωή να φλέγεται. 

Ένα οδοιπορικό το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όλοι έχουμε την αίσθηση της τεράστιας καταστροφής του νησιού, όμως κανείς μας δεν αναρωτιέται πως είναι η ζωή εκεί, έναν χρόνο μετά. Ροβιές, Λίμνη, Πευκί, Αγία Άννα, άνθρωποι ζεστοί, ανοίγουν τα παράθυρα τους κι έρχονται κάθε μέρα αντιμέτωποι με την καμμένη πια γη τους. Όλοι μιλούν για το δάσος τους με βουρκωμένα μάτια.

Τους ξεχάσαμε. 

Ο κ. Δαβίδ, είναι κάτοικος του χωριού Ροβιών, είδε το σπίτι του να καίγεται από την τηλεόραση. 

Από τη μία στιγμή στην άλλη άλλαξε όλη μας η ζωή, να καίγεται το σπίτι σου και την άλλη μέρα να μην έχεις που να μείνεις. Εγώ εγκλωβίστηκα στην δουλειά, η οποία βρίσκεται μακριά από τις Ροβιές. Δουλεύω στα ψάρια. Όταν έφυγα από εκεί για να επιστρέψω στο χωριό δεν μπορούσα να περάσω το δρόμο, οπότε έμεινα στη Λίμνη και από εκεί με το σκάφος της δουλειάς πήγα στα Λουτρά της Αιδηψού να βρω την οικογένεια, η οποία είχε εγκαταλείψει το σπίτι μας βάσει οδηγίας 112. Αν δεν είχαμε εκκενώσει το χωριό θα είχε σωθεί. 

Η γυναίκα μου είδε το σπίτι μας να καίγεται στις ειδήσεις, λιποθύμησε, εγώ ευτυχώς πρόλαβα και άρπαξα το τηλεκοντρόλ για να την κλείσω και να μην δει κάτι το παιδί. Για 15-20 μέρες ήμουν κενός, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, ακόμη και τώρα έτσι είμαστε, προσπαθούμε για το παιδί γιατί κι αυτό είχε θέματα, του δημιουργήθηκαν τραύματα. 

Η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη, αδίκως καήκαν τα σπίτια, από παραλείψεις του κράτους και της τοπικής αρχής, όλοι φταίγανε. Εμένα το σπίτι μου ήταν κοντά στο ρέμα, το ρέμα δεν το είχαν καθαρίσει, αν το είχαν καθαρίσει και υπήρχαν και δυο πυροσβεστικά εκεί θα είχε σωθεί. Όμως, καταστράφηκε τελείως, βγήκε κόκκινο, αποζημίωση ακόμη δεν έχουμε πάρει, μέχρι σήμερα παλεύουμε με τα χαρτιά. Εμάς που κάηκαν τα σπίτια μας, μας έχουν τελευταίους, έχουν δώσει στις επιχειρήσεις και στους αγρότες, σε εμάς τίποτα μόνο για την οικοσκευή 12 χιλιάρικα. Δεν φτιάχνεις σπίτι με 12χιλιάρικα. 

Έχω δουλέψει στο δασαρχείο παλιότερα, όποτε έπαιρνε φωτιά το χωριό τρέχαμε όλοι οι κάτοικοι να βοηθήσουμε, από εμάς έσβηναν οι φλόγες όχι από τα πυροσβεστικά. Την ημέρα που καήκαμε είχε άπνοια. Κάηκε το πιο πράσινο κομμάτι της Εύβοιας με άπνοια, μετράμε 500 χιλιάδες στρέμματα καμένης γης. Από τότε που πήρανε από το δασαρχείο τα πυροσβεστικά και τα πήγανε στην πυροσβεστική καταστραφήκαμε. Η πυροσβεστική ξέρει να σβήνει σπίτια, το δάσος με το σπίτι δεν έχει καμία σχέση, χρειάζεται εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση. Εναέρια μέσα δεν βλέπαμε και όταν βλέπαμε ήταν σε άκυρες τοποθεσίας, ψεκάζανε στα πεύκα και όχι στα σπίτια μας που τα πλησιάζαν ερμητικά οι φλόγες. 

Ο χειμώνας που πέρασε ήταν δύσκολος. Βρήκαμε ένα σπίτι με ένα σαλόνι και ένα δωμάτιο για τρία άτομα. Εμείς μένουμε στο σαλόνι και το παιδί το δωμάτιο, προσπαθήσαμε όσο γινόταν ο χώρος του να μοιάζει με τον προηγούμενο αλλά όταν το ρωτάμε μας λέει “όμορφο είναι αλλά δεν είναι σαν αυτό που είχα.” Είναι 10 χρονών είχε αναμνήσεις από το δάσος και το σπίτι μας, τί να του πεις αυτού του παιδιού. Έναν χρόνο μετά ακόμη περιμένουμε, ο κόσμος μας βοήθησε, το κράτος είναι απών. Αν δεν υπήρχε ο κόσμος θα ήμασταν ακόμη χειρότερα. Όσον αφορά το κράτος, δεν υπάρχει κράτος, ακούμε μόνο στην τηλεόραση και στην ουσία και στην πράξη είμαστε στο μηδέν. 

Ο κ. Γ. είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στην παραλία της Αγίας Άννας, πέρσι όταν το χωριό περικυκλώθηκε από φλόγες μετέτρεψε το κατάστημα του σε άτυπο γηροκομείο. 

Έμεινα στην παραλία της Αγίας Άννας, ο ουρανός “χιόνιζε” στάχτη με καύτρες, η κατάσταση ήταν αποπνικτική. Το μαγαζί μας μετατράπηκε για εκείνο το βράδυ σε δομή φιλοξενίας ηλικιωμένων. Τους βολέψαμε στον εσωτερικό χώρο και κλείσαμε όλες τις πόρτες, η ατμόσφαιρα πραγματικά ήταν ασφυκτική. 

Η φωτιά ξεκίνησε από ένα χωριό πριν την Λίμνη, εξαπλωνόταν τόσο γρήγορα που ακόμη και τα μηνύματα ήταν άχρηστα. Νοιώθαμε επίφοβα διότι απλώς την βλέπαμε να πλησιάζει.  Εκείνη την ημέρα που ξεκίνησε η φωτιά δεν φυσούσε, το βράδυ όμως φύσαγε τόσο πολύ που για να σκεφτείτε έπεφταν οι ομπρέλες που είχαμε έξω οι οποίες και ήταν καρφωμένες στο έδαφος. 

Ήταν τόσο μεγάλη η φωτιά που τα έκαψε όλα, μέσα σε μία ημέρα είχε περάσει από τόσα χωριά, μέσα σε λίγα λεπτά. Μία πύρινη λαίλαπα, γλώσσες φλογών 150 μέτρα ψηλά. Ανύπαρκτοι και η πολιτεία και το κράτος, το μέλημα τους ήταν να εκκενώνουν τις περιοχές που υπήρχε πληθυσμός, προστάτεψαν τις ανθρώπινες ζωές για να μην έχουν τις επιπτώσεις. Και κατά τη γνώμη μου ακόμη και το σχέδιο εκκένωσης ήταν ανεύθυνο, στην παραλία είχε πάραπολυ κόσμο, τους έστελναν στο camping λίγα μέτρα δίπλα από τη φωτιά. Μέσα στο δάσος δεν υπήρχαν πυροσβέστες για να κατευθύνουν τον κόσμο, θα μπορούσαν να χαθούν στα μονοπάτια και να έχουμε ολοκαύτωμα. Αλλά πραγματικά μόνο αυτό τους ένοιαζε να μην πάρουν την ευθύνη για τους κατοίκους, δεν τους ένοιαζαν οι περιουσίες τoυς. 

Όποια βροχή ξεσπούσε τον χειμώνα πλημμύριζε την Αγία Άννα, γιατί δεν συγκρατείται το νερό χωρίς δάσος. Οι αποζημιώσεις βρίσκονται ακόμη στα χαρτιά, εμείς που διατηρούμε κάποια μαγαζιά είχαμε κάνει προμήθειες για τον Αύγουστο, με την φωτιά διεκόπη το ρεύμα και έτσι χάσαμε όλα μας τα τρόφιμα που ήταν στην κατάψυξη και στα ψυγεία. Η οικογένεια μου είχε ελαιόδεντρα, τα χάσαμε όλα. Σ’ ένα κτήμα που το έχουν τα ανήψια μου γίνεται υλοτόμηση χωρίς να ειδοποιηθούμε και πήραν οι έμποροι τα ξύλα, ενώ είχαμε γράψει πως δεν επιθυμούμε να μετακινηθούν. Μέχρι σήμερα, έχουν μαζευτεί τα καμένα δέντρα του “εύκολου κέρδους” αυτά δηλαδή που είναι προσβάσιμα ή σε χώρους που μπορεί να μπει ένα φορτηγό. Η πολιτεία θα έπρεπε να υλοτομήσει τα δέντρα και να αποδώσει ένα κέρδους στους έχοντες, σε αυτούς δηλαδή που έκοψαν τα καμμένα δέντρα. 

Σκεφτείτε πόσος κόσμος που είχε κύρια απασχόληση την μελισσοκομία και την ρητινοκαλλιέργεια έμεινε μετέωρος. Τώρα ζούμε σε κατάσταση των δήθεν επιδοτήσεων, οι οποίες είναι αισχρές, δεν υπάρχουν εργατικά χέρια να επανδρωθούν τα μαγαζιά μας, δεν έχουμε πληρότητα. 

Εγώ έμεινα γιατί δεν είχα που να πάω, δεν έβρισκα λόγο να φύγω, σαφώς ήταν επικίνδυνα αλλά σκεφτόμουν πως αν πλησιάσει τόσο πολύ η φωτιά θα μπούμε στην θάλασσα. Η μεγάλη στεναχώρια ήταν οι πρώτες ημέρες που αντικρίζαμε την καμμένη μας γη, τώρα η πρασινάδα που άνθισε ξεγελάει λίγο το μάτι. Μέχρι σήμερα δεν έχω πάει στα καμμένα μου κτήματα, δεν έχω λόγο πια να πάω. Η Βόρεια Εύβοια ήταν από τα πιο πράσινα κομμάτια της Ελλάδας. Ο τόπος θα πρασινίσει πάλι, αναγεννάται, λόγω των καιρικών συνθηκών βοηθιέται και μεγαλώνει, για να φτάσει στο σημείο που ήταν όμως χρειάζονται 25 χρόνια.  Ο Γιώργος Μαρούδης είναι κάτοικος και πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου των Ροβιών, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή χωρίς δεύτερη σκέψη.  Θυμάμαι πως ξεκίνησε η φωτιά από ένα συγκεκριμένο μέρος και την επόμενη ημέρα είδα να καίγεται το χωριό μου. Είχα βγει στην αυλή και μιλούσα στο τηλέφωνο και επειδή φυσούσε έλεγα μακάρι να μην πιάσει φωτιά. 

Το βίωσα από την αρχή μέχρι και το τέλος της φωτιάς. Οι Ροβιές είναι το μοναδικό χωριό που κάηκε δύο φορές. Από την πρώτη στιγμή ήμασταν μέσα στην μάχη δεν είχαμε βοήθεια από πουθενά και από κανέναν, προσπαθούσαμε μόνοι μας. Ήμασταν το πρώτο χωριό που εκκενώθηκε και αυτή η κατάσταση ήταν καταστροφική μείναμε μόνο 25 κάτοικοι και φυσικά δεν μπορούσαμε να επέμβουμε παντού. 8 ημέρες ήμασταν αϋπνοι, ο κόσμος ούρλιαζε και έκλαιγε, τρέχανε όλοι να σωθούν, έσκαγαν οι κολώνες τις ΔΕΗ, φυσούσε. Εικόνες πολέμου. Εγώ λειτουργούσα με το ένσικτο της επιβίωσης, αν σκεφτεί κανείς πως 100 μέτρα από την κεντρική πλατεία καιγόταν το δάσος, τί να κάνεις; Μένεις να σώσεις ότι μπορείς. 

Τα λάθη ξεκίνησαν από την αρχή της φωτιάς έλειπε το πυροσβεστικό γιατί πήγαινε στην Αθήνα, αεροπλάνα ζητούσαμε από τις πρώτες πρωινές ώρες και ήρθαν λίγο πριν την δύση του ηλίου.

Υπήρχαν πυροσβέστες που μας έλεγαν πως δεν είχαν εντολή να σβήσουν τα σπίτια που καιγόντουσαν. Τα δικά μας τα παιδιά από τα τοπικά πυροσβεστικά κλιμάκια το πρωί ήταν με την στολή εργασίας και το βράδυ με τα πολιτικά τους και πάλευαν μαζί μας, σε αυτά τα παιδιά και στους εθελοντές θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Όταν έφτασε η φωτιά στα Χρόνια και καιγόντουσαν σπίτια, πήραν πρωτοβουλία να κλείσω το δρόμο για να μην κατευθύνονται τα αυτοκίνητα προς τα εκεί, αν δεν το έκανα θα είχαμε ανθρώπινα θύματα. Αυτό που έβλεπα στην πρώτη γραμμή ήταν μία φωτιά ανεξέλεγκτη να εξαπλώνεται ραγδαία, χωρίς να προσπαθεί κανείς να την σβήσει, φωνάζαμε από την πρώτη στιγμή όλοι για εναέρια μέσα, τα οποία και ερχόντουσαν έκαναν μία βόλτα και έφευγαν. Δεν είχαμε καμία απάντηση, μας έλεγαν πρέπει πρώτα να σβήσει η φωτιά στην Βαρυμπόμπη και αφήσαν 600 οικογένειες χωρίς τίποτα. Πώς θα επιβιώσουν όλοι αυτοί;

Η πολιτεία δεν έχει καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής που έχει γίνει στην Βόρεια Εύβοια. Είναι πάνω από 600 χιλιάδες στρέμματα που έχουν καεί. Στις Ροβιές κάηκαν 19 κτίρια. Το ζαχαροπλαστείο το είχε η θεία μου. Είμαστε όλοι μας θυμωμένοι, αυτό που έχει γίνει δεν ξεχνιέται, όλοι πιστεύουν πως θα ξεχαστεί, αλλά εμείς θα τους το υπενθυμίζουμε κάθε μέρα. Μας άφησαν να καούμε, κάνανε το μεγαλύτερο κακό που θα μπορούσαν να κάνουν στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Εγώ ακόμη γυρνάω κοιτάω και δεν το έχω συνειδητοποιήσει πως είναι καμμένη η γη γύρω από το χωριό μου. Έχουμε μεγαλώσει μέσα στο βουνό, ακόμη και φέτος περάσαμε πολύ χρόνο μέσα στο βουνό, το δάσος ήταν η αρχή και το τέλος μας, μας έδινε την ζωή, κάηκε το δάσος σβήσαμε κι εμείς μαζί του.

Μας έστειλαν τον στρατό, να κάνει τί ο στρατός; Εμείς τους φροντίζαμε κι αυτούς. Δεν ξέρανε τα παιδιά να σβήνουνε φωτιές είναι λογικό. 

Ο χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος, σκεφτείτε την καταστροφή που είχαμε τον Αύγουστο και τις ανατιμήσεις με τις ρήτρες αναπροσαρμογής που τα έξοδα είναι ακόμη παραπάνω, φέτος είπαμε πως περάσαμε τον χειμώνα. Του χρόνου θα μπορέσουμε; Πάνε μέτα κόπων και βασάνων να εξαφανίσουν την Βόρεια Εύβοια, εγώ αυτό καταλαβαίνω. Είμαστε ακόμη επικίνδυνοι για φωτιά, εδώ αν πιάσει δεν θα έχει σταματημό, η κατάσταση είναι πιο επικίνδυνη από πέρσι. Φωνάζουμε όλοι οι εμπορικοί σύλλογοι από πέρσι τον Σεπτέμβρη να κοπούν τα καμμένα δέντρα, δεν έχει γίνει τίποτα. Δεν φέρει αποκλειστική ευθύνη η Πολιτεία και η Περιφέρεια, γιατί σχεδόν όλα τα δάση είναι ιδιωτικά. Όμως δεν γίνεται το κράτος να δέχεται εντολές από τον ιδιώτη λόγω επικινδυνότητας θα έπρεπε το κράτος να επέμβει, φυσάει και πέφτουν τα δέντρα στον δρόμο. 

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, οι απαιτήσεις είναι πολλές και δεν γίνεται τίποτα. Που είναι η τουριστική προβολή της Βορείου Εύβοιας που ζητούσαμε; Πέρσι τέτοιο καιρό ήμασταν γεμάτοι, φέτος μετράμε τρεις παρέες. Τί φταίει και είμαστε άδειοι. Τα τελευταία χρόνια έχουμε ζήσει την πλημμύρα του Ζορμπά, τον COVID, τις φωτιές, εμείς τι φταίμε; Έπεσαν τα φώτα πάνω μας και ακόμη είμαστε παρατημένοι. Δεν ξέρουμε πως θα επιβιώσουμε από ‘δω και πέρα. Ακόμη δεν έχει βγει η ΚΥΑ ούτε πια μαγαζιά θα την δεχθούν και ποιοι είναι οι δικαιούχοι, δεν ξέρουμε τι γίνεται με το e-pass, τι περιμένουμε ακριβώς; Τελειώνει ο Ιούνιος. Διαφημιστήκαμε πέρσι μετά την φωτιά και φέτος μας ξέχασαν, ότι κάνουμε μόνοι μας. Γιατί; 

Οι περισσότεροι νέοι του χωριού που σβήναμε πέρσι τις φωτιές και καιγόμασταν λέγαμε πως δεν φεύγουμε, άμα φύγουμε εμείς τελειώσαν όλα. Το πλάνο μας είναι πενταετές, αν τα καταφέρουμε δεν φοβόμαστε τίποτα. Το λάθος της πολιτείας είναι πως χάνουμε αυτή τη σεζόν και δεν ξέρουμε πως θα είναι η επόμενη σεζόν. Δεν θέλω να έρθει ο άλλος στον τόπο μας επειδή μας λυπάται και να μείνει μόνο ένα καλοκαίρι, θέλουμε να έρχεται κάθε καλοκαίρι. Πέρσι ήρθαν επειδή μας λυπηθήκαν, τους ευχαριστούμε, αλλά φέτος; Είναι πολύ οι θησαυροί της Β. Εύβοιας και τόσα χρόνια ήταν αναξιοποίητοι. Φταίμε και οι κάτοικοι βασιζόμασταν στο πράσινο αλλά τώρα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Ευχαριστούμε πολύ τον κόσμο, η βοήθεια που δεχθήκαμε ήταν τεράστια, όμως η πολιτεία της Ελλάδας μας έκαψε. Από ‘δω και πέρα τα πράγματα είναι πάραπολυ δύσκολα. 

Mαρίνα Βαλλή, Ιδιοκτήτρια ξενοδοχειακής μονάδας στις Ροβιές

Ήμουν γεμάτη από κόσμο και έπρεπε να δώσω οδηγίες σε διάφορες γλώσσες για να ξεφύγουν οι άνθρωποι.

Ήμουν προετοιμασμένη γιατί η φωτιά ξεκίνησε σε κοντινή περιοχή μία μέρα πριν και ήδη είχα ζητήσει από τους πελάτες του ξενοδοχείου να ετοιμάσουν τα πράγματά τους ώστε να φύγουν αν χρειαστεί. Μέσα σε μιάμιση ώρα από τη στιγμή που ήρθε το μήνυμα του 112 είχαν φύγει ήρεμα για την Αιδηψό.

Πήγα να μαζέψω το σπίτι. Γέμισα τις μπανιέρες νερό, μάζεψα τις κουρτίνες, έλυσα το σκύλο για να τον πάρω μαζί μου και λίγο αργότερα, το μεσημέρι, άρχισα να ακούω τη φωτιά. Έλεγξα ότι στο ξενοδοχείο είναι όλα κλειστά και μαζεμένες οι τέντες και έφυγα.

Είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς τι θα κάνει σε περίπτωση πυρκαγιάς. Δεν έχουμε περιαστική ζώνη και το δάσος μπαίνει μέσα στο χωριό. Έχω περάσει πολλές φωτιές. Δεν ξέρω αν έσωσα το σπίτι και το ξενοδοχείο επειδή έκανα ότι έκανα αλλά σήμερα υπάρχουν.

Ο γιος μου ερχόταν από Αθήνα και μου έλεγε να φύγω. Ο άνδρας μου και ο γιος έμειναν να επιτεθούν στη φωτιά μαζί με τους άλλους. Εγώ πήγα στα Ίλια. Είχαμε δύο τρακτέρ γεμάτα με νερό, αλυσοπρίονα και πυροσβεστήρες. Το μέτωπο της φωτιάς ήταν τεράστιο και κάποια στιγμή έφυγαν κι εκείνοι.

Το απόγευμα κατά τις 7 ξαναγυρίσαμε όλοι στην περιοχή. Ο γιος και ο άνδρας μου πέρασαν παρά την απαγόρευση της αστυνομίας και εγώ έμεινα στην Αιδηψό.

Από πυροσβεστικά οχήματα δεν είδαμε ούτε το χρώμα τους. Εγώ μένω εκτός χωριού και δεν έρχονται μέχρι εδώ. Μπορεί στο χωριό να υπήρξαν κάποια αλλά λίγα. Κάθε τόσο έχουμε φωτιές και είμαστε μόνοι μας. Έτσι μάθαμε να ζούμε με αυτό και να παλεύουμε.

Ο σύζυγός μου έχει μία αποθήκη με ελιές, πλαστικές δεξαμενές και εργαλεία. Όταν ζήτησε από ένα πυροσβεστικό που ήταν δίπλα να πάνε προς την αποθήκη του είπαν «δεν έχουμε εντολή» και δεν κουνήθηκαν. Όταν γύρισε εκείνος με το τρακτέρ να ρίξει νερό με το βυτίο του του το απαγόρευσαν. Τελικά πήγε κατάφερε με τον γιο μας να μην καεί τουλάχιστον το μεγάλο μέρος της αποθήκης. Κάηκαν μικρότερα μέρη.

Ζητάμε να μάθουμε πως έγινε όλο αυτό. Που έγινε το λάθος; Είμαστε τόσοι άνθρωποι και κάθε χρόνο παλεύουμε μόνο με δικά μας μέσα. Υπάρχουν πολλά κενά. Κανείς δεν πήγε από τους υπεύθυνους να βρει τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κινηθούν ή είναι καθηλωμένοι στο κρεβάτι να τους βοηθήσει. Πρέπει να οργανωθούμε και να εκπαιδευτούμε για να το κάνουμε μόνοι μας τελικά.

Ακόμα το σοκ δεν έχει ξεπεραστεί. Τον χειμώνα «κοιμήθηκα». Ήθελα να τα ξαναφτιάξω όλα αλλά δεν μπορούσα. Είναι μία διαδικασία θρήνου. Δεν μπορώ να μετρήσω τι λείπει για να το αντικαταστήσω. Από τα 3.500 δέντρα που είχε το κτήμα τα 2.800 έχουν πληγεί. Η φύση θα ανακάμψει αλλά μέχρι τότε εμείς τι θα κάνουμε; Αυτά τα δέντρα είναι το εισόδημά μας.

Η τουριστική κίνηση φέτος είναι μειωμένη. Μάλιστα όταν κάποιοι οργανώνουν δράσεις «στήριξης» για τις πληγείσες περιοχές και έρχονται για να μείνουν μου κάνουν παζάρια για την τιμή και ζητούν έκπτωση. Πως έρχεσαι να με στηρίξεις και μου ζητάς έκπτωση; Είναι στήριξη αυτό; Πλέον απλά δεν τους απαντάω.

O κ. Γ. είναι κάτοικος της Αγίας Άννας και ιδιοκτήτης ουζερί.  Εγώ έφυγα από το χωριό και το μετανιώνω μέχρι σήμερα. Αυτοί που έμειναν εδώ ήταν ήρωες. Η εντολή της εκκένωσης κατά τη γνώμη μου ήταν ένα μεγάλο λάθος, αυτοί φοβήθηκαν να μην θρηνήσουμε θύματα. Δεν θέλω να ρίξω ευθύνες όμως για να καούν 600 χιλιάδες στρέμματα σημαίνει πως κάτι πήγε λάθος. Το βράδυ είχε ανέμους την ημέρα είχε άπνοια, είδαμε αεροπλάνα μόνο την πρώτη ημέρα, μας είχαν πει πως τα στέλνουν στην Βαρυμπόμπη, αποτέλεσμα αυτού; Να καούμε κι εμείς και η Αττική. 

Μεγάλο λάθος που έφυγα, δοκίμασα να γυρίσω δεν τα κατάφερα. Δεν το σηκώνω στον εαυτό μου το ότι έφυγα, μείνανε πολλά παιδιά πίσω ευτυχώς και σώσανε τις περιουσίες μας. Στο διπλανό χωριό, ένας κάτοικος έσβηνε την αυλή του σπιτιού του και είχε πάρει φωτιά η σκεπή, δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Τα αεροπλάνα που ήταν; Μπορούσαν μέσα στην ημέρα να την σβήσουν να μην πλησιάσει άλλα χωριά, την ημέρα είχε άπνοια. Ο Δήμαρχος μας έλεγε να στείλουν αεροπλάνα, δεν ήρθαν ποτέ. Το βράδυ σήκωνε αέρα αναζοπυρώνονταν η φωτιά αλλά ξέραμε την κατεύθυνση της. Έκαψε τα πάντα.

Ολική καταστροφή και τα προβλήματα δεν τα έχουμε δει ακόμη. Πόσοι άνθρωποι μείνανε άνεργοι, η φτώχεια ακόμη δεν έχει έρθει. Οι θερμοκρασίες το χειμώνα ήταν χαμηλότερες, είχαμε περισσότερο αέρα. 

Έναν χρόνο μετά, κάθε φορά που κοιτάω το δάσος δεν μπορώ να πιστέψω τι του έχει συμβεί. Δεν έμεινε τίποτα. Τα παιδιά μας τώρα βλέπουν καμμένα, δεν θα έχουν αναμνήσεις από το δάσος μας. Το βράδυ που πήρε φωτιά το χωριό, κοίταξα τις φλόγες και σκέφτηκα πως τελειώσαμε, δεν πρόκειται να ξαναδώ το σπίτι μου ποτέ. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε με την μυρωδιά της φωτιάς μέχρι σήμερα. 

Μερικά στιγμιότυπα από τις περσινές φωτιές όπως τα μοιράστηκαν μαζί μας η κάτοικοι. 

*Φέτος ας πάμε διακοπές εκεί, οι άνθρωποι της μας περιμένουν και μας έχουν πιο πολύ ανάγκη από ποτέ. Ας επισκεφθούμε την πανέμορφη Βόρεια Εύβοια και ας βοηθήσουμε να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της.