Vassilikos: Τι κάνει τις παρέες να γράφουν ιστορία;

Συνέντευξη: Άννα Ποδάρα

Γνωριστήκαμε στην περίφημη συναυλία του 2007, στα Ανακατωσάρια. Οι Raining Pleasure ξεκίνησαν να παίζουν στις 5 το πρωί, το και υποδέχτηκαν την ανατολή του Ήλιου πάνω στη σκηνή. Μετά συνέχισαν σε ένα μικρό καφενεδάκι των Γρεβενών, όπου έδωσαν συνέντευξη για την ΕΤ3. Απτόητοι. Οι παππούδες που έμπαιναν στο καφενείο για τον πρωινό καφέ, τους κοιτούσαν παραξενεμένοι. Αυτοί απολάμβαναν αυτό που έκαναν. Ζούσαν το όνειρο. Ο Vasilikos , o X-Jeremy, o Jay και ο Sak. Ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα από την Πάτρα που απευθυνόταν σε συγκεκριμένο, περιορισμένο κοινό της δεκαετίας του ’90 και πολύ σύντομα κατάφερε όχι μόνο να γίνει γνωστό αλλά και να δημιουργήσει ένα νέο κύμα indie αγγλόφωνων συγκροτημάτων στην Ελλάδα, που κρατάει μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια ο Vasilikos ακολούθησε μοναχική πορεία. Στο δρόμο του βρέθηκαν συνεργασίες με γνωστούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, ένα φανταστικό άλμπουμ με διασκευές (Vintage). Και κάπου εδώ, με αφορμή μια επετειακή συναυλία του ΚΟΘ ξαναβρήκαμε τα ίχνη του, στην Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά.

«Ήταν πολλές οι φορές που έχω πει πως άξιζαν όλα. Όμως κάτι στιγμές σαν κι αυτή που περιέγραψες στα Γρεβενά, έχουν μείνει πολύ έντονα μέσα μου. Το κρύο ήταν αφόρητο, πίναμε κονιάκ σε μεγάλες ποσότητες για να ζεσταθούμε και πάνω στη σκηνή φορούσαμε κασκόλ και γάντια. Κι όλα αυτά σε αντίθεση με τη ζεστασιά και την ηρεμία που χρειάζεται αλλά και εμπνέει το Reflections.

Τι κάνει τις παρέες να γράφουν ιστορία; Νεότητα, θρασύτητα στον οραματισμό και συνεχής συντονισμός. Τα υπόλοιπα θέλουν μόνο χρόνο. Εκτός από το ταλέντο, ένας καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει χρειάζεται πίστη. Ακόμα και αν ξεκινούσαν τώρα στην Ελλάδα της Κρίσης, οι Raining Plaisure θα πετύχαιναν. Θα είχαν επιτυχία σε οποιαδήποτε εποχή και οποιοδήποτε χρόνο. Ήταν φτιαγμένοι γι’ αυτό και το ήξεραν. Αυτή είναι και η συμβουλή μου προς τους πιτσιρικάδες που ξεκινάνε σήμερα, αφού με ρωτάς. Αν κάποια ομάδα ανθρώπων νιώθει έτσι, τι μπορεί να σταθεί εμπόδιο;

Από εκείνη την παρείστικη εποχή μου λείπει περισσότερο…το μοίρασμα της επιτυχίας. Η συλλογική δουλειά και ευθύνη. Το εμείς είναι πάντα λίγο πιο εύκολο από το εγώ, αλλά έχει και τις παγίδες του.

Όχι, οι Raining Pleasure δεν έχουν διαλυθεί ως συγκρότημα. Μετά από 22 χρόνια συνεχούς παρουσίας συναυλιακά και δισκογραφικά, νομίζω ο καθένας δικαιούται να κουραστεί και να ζητήσει μια παύση. Όταν θα έρθει η ώρα να ξανακάνουμε κάτι θα το ξέρουμε όλοι πριν γίνει το πρώτο τηλεφώνημα. Έτσι λειτουργούσαμε πάντα.

Αυτήν την περίοδο μένω στο Λονδίνο και πέραν της μουσικής σπουδάζω Κινέζικη Ιατρική στο Middlesex University. Κάποτε είχα πει σε μια συνέντευξη μου ότι η κινέζικη ιατρική μπορεί να γίνει μόνιμο επάγγελμα μου, όταν στερέψει η μουσική. Με ρωτάς αν στερεύει η μουσική; Η μουσική δε στερεύει. Στερεύει όμως η όρεξή μας, η έμπνευσή μας, η φρέσκια ματιά στα πράγματα. Δεν θέλω να γίνω αυτό που κοροϊδεύω και γι’ αυτό έχω πει ότι θα κάνω μουσική όσο νιώθω νέος μέσα σ’ αυτήν.

Για την συναυλία αφιέρωμα στα 30 χρόνια προσφοράς του ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ μας ζήτησαν να τραγουδήσουμε τραγούδια εμπνευσμένα από την δύναμη της ψυχής και της θέλησης. Εγώ επέλεξα το Across The Universe και τη Συννεφιασμένη Κυριακή.

Η δικιά μου ΙΘΑΚΗ είναι η συνήθεια. Θα παλεύω όσο ζω για να την πετάξω από πάνω μου. Η δικιά μου εξάρτηση είναι το τσιγάρο. Το πολεμώ όσο και το απολαμβάνω.

Αυτήν την περίοδο γράφω για τον επόμενο δίσκο μου και γράφω με τελείως διαφορετική λογική. Είναι εποχή αλλαγής για μένα κι αυτή η γέννα θα πονέσει πιο πολύ από όλες.

Πως θα’ θελα να με θυμούνται μετά από χρόνια οι επόμενες γενιές; Πολύ επικίνδυνη ερώτηση αυτή… Θα ήθελα να με θυμούνται με αγάπη.»