Zofos: Από τη Σχολή Καλών Τεχνών στην street art

της Κύας Τζήμου

Ο Αλέξης Αδαμίδης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1987. Έκανε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής στην ηλικία των 11, κάτω από την επίβλεψη του Τάσου Γέροντα, ενός πολύ ικανού και αφοσιωμένου ελαιοχρωματιστή. Τότε ήταν που δημιούργησε τις πρώτες του ελαιογραφίες. Από τα χρόνια του Γυμνασίου, κάνει γκράφιτι με σπρέι και έχει λάβει μέρος σε αρκετά φεστιβάλ και εκθέσεις. Σπούδασε Γραφιστική σε ΤΕΕ και αποφοίτησε με άριστα από την Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με τους καθηγητές Κ. Καζουράκη και Γ. Τσακίρη. Η δουλειά του καλύπτει ένα ευρύ φάσμα project και συνεργασιών με καλλιτέχνες και δημιουργικούς επαγγελματίες. Από την τοιχογραφία με τα «κοινωνικά ψώνια» του Carrefour και το project «Ανακαίνισε αν τολμάς» μέχρι και αφίσες και φυλλάδια underground συναυλιών.

Ξεκίνησα καλοκαίρι του ‘99. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα που στο σχολείο, όπου κάναμε skate, έσκασαν μύτη δυο τύποι και άρχισαν να βαφούν έναν τοίχο. Εκστασιασμένος καθόμουν και παρατηρούσα την όλη διαδικασία μη ξέροντας ότι είχα κολλήσει κι εγώ το «μικρόβιο». Την επομένη μέρα πήρα ένα spray από το χρωματοπωλείο της γειτονιάς και πήγα να βάψω ένα σάπιο τοίχο σε μια αλάνα. Καπως έτσι άρχισαν όλα.

Street art – graffiti… Graffiti είναι η πράξη. Από κει και πέρα αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία με τα σημερινά δεδομένα, graffiti είναι η αποτύπωση γραμμάτων με περίτεχνο τρόπο χρησιμοποιώντας spray και street art είναι η εικαστική παρέμβαση σε δημόσιο χώρο χωρίς περιορισμό σε τεχνικά και εκφραστικά μέσα. To graffiti δεν έχει και ούτε χρειάζεται καμιά «ιδεολογία».

Δεν είναι μόνο το graffiti εφήμερο. Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο είναι εφήμερα. Η ζωή είναι εφήμερη, πολιτισμοί έρχονται και παρέρχονται, το παλιό πεθαίνει δίνοντας τόπο στο νέο και άλλα τέτοια ωραία κλισέ. Όσον αφορά βέβαια την περιορισμένη διάρκεια ζωής των έργων έξω, έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα. Σε γενικές γραμμές δεν πατάω κομμάτια που έχουν αντέξει στον χρόνο, κομμάτια από καλλιτέχνες που έχουν ένα σεβασμό στον χώρο όπως επίσης κομμάτια από writers που δεν βρίσκονται πλέον εν ζωη. Κατά τ΄ άλλα το μεγάλο γκράφιτι πατάει το μικρό και οι αφίσες της ΚΝΕ πατάνε τα πάντα!!! 

Είχα φασαρίες με το νόμο. Μπορεί να μην είχα την τύχη να δω ένα δικαστικό μέγαρο από μέσα αλλά διαπίστωσα ότι το χέρι του νόμου γίνεται πολύ βαρύ, ειδικά όταν πέφτει στους αδύναμους.

Πού να βάψω, πού  να μην βάψω… Η λίστα είναι μεγάλη και διαμορφώνεται ανάλογα με την ηθική και την παιδεία του καθενός σε συνάρτηση με την κοινή λογική.

Με τόση άγνοια, απάθεια και αποκτήνωση που χαρακτηρίζει τους φίλους μας τους ανθρώπους, το να νιώσουν το παραμικρό βλέποντας, όχι μόνο τη δική μου δουλειά αλλά οτιδήποτε σπάει την οπτική μονοτονία, το βρίσκω εποικοδομητικό.

Αναγκαίο κακό, η αμπορευματοποίηση της τέχνης μας. Έχουμε και λογαριασμούς που τρέχουν…

Η street art εξελίσσεται με το πάντρεμα τέχνης και επιστήμης, με την αναζήτηση καινούργιων καλλιτεχνικών αξιών . Και με την εξάπλωση του graffiti και της street art σε χώρες και δρόμους που δεν τα έχουν ξαναδεί.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.