Σχεδόν τα μισά από τα παγκόσμια αποθέματα νερού έχουν «κλαπεί»

Νέα έρευνα δείχνει ότι περίπου ένα ποσοστό μεταξύ 30% και 50% της παγκόσμιας παροχής νερού αντλείται παράνομα, χωρίς δηλαδή να δοθεί το απαραίτητο χρηματικό ποσό, αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση για το πώς ορίζουμε ακριβώς το νερό.

Στην δημοσίευση τους, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η έλλειψη ευρέως αποδεκτού ορισμού του τι συνιστά κλοπή νερού, εμποδίζει την συντονισμένη προσπάθεια από κυβερνήσεις, ρυθμιστικές αρχές και κοινότητες να επιβάλλουν μία νομική προστασία για τους υδάτινους πόρους.

Η μελέτη επισημαίνει την ευθύνη ακριβώς για τα πολιτικά, νομικά και θεσμικά ιδρύματα που αναφέρει ότι είναι ανίκανα να προστατεύσουν έναν από τους πιο πολύτιμους πόρους του πλανήτη.

Μερικοί ορίζουν την πρόσβαση στο νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα, καθιστώντας την έννοια της κλοπής νερού, άκυρη. Άλλοι το βλέπουν ως εμπόρευμα στο οποίο η αξία πρέπει να εκχωρηθεί, έτσι ώστε ο μηχανισμός ελέγχου των τιμών να καθορίζει την διανομή του.

Αυτή η διαφωνία σχετικά με την νομοθεσία και τους κανονισμούς, υποστηρίζουν οι συγγραφείς, καθιστά την κλοπή νερού ένα πολιτικό και συχνά φλέγον θέμα προς συζήτηση.

Η γεωργική δραστηριότητα αποτελεί περίπου το 70% της ανθρώπινης χρήσης νερού, και ως εκ τούτου συχνά κλέβεται για γεωργικούς σκοπούς.

Για το λόγο αυτό, οι ερευνητές εξέτασαν περιπτωσιολογικές μελέτες από τρεις διαφορετικές ηπείρους: τη βιομηχανία μαριχουάνας στην Καλιφόρνια, την καλλιέργεια φραουλών στην Ισπανία και την παραγωγή βαμβακιού στην Αυστραλία, οι  οποίες περιλαμβάνουν διαδικασίες ύδρευσης.

Στην περίπτωση της Ισπανίας, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι απαραίτητοι περιβαλλοντικοί κανονισμοί που στοχεύουν στην προστασία του καταφυγίου των πτηνών, παραβιάζονται.

Και στις τρεις περιπτώσεις, διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει επιβεβλημένη νομοθεσία που θα αποτρέψει τους ανθρώπους από την κλοπή νερού και για αυτό τον λόγο, ρυθμίζεται συχνά από τις τοπικές κυβερνήσεις. Μόλις αυτόν τον μήνα, οι καταγγελίες για κλοπή νερού σε δύο αυστραλιανούς βαμβακοπαραγωγούς απορρίφθηκαν, καθώς τα φερόμενα αδικήματα δεν μπόρεσαν να αποδειχθούν.

Και στα τρία παραδείγματα, οι βασικές αιτίες της έλλειψης νερού δεν διευκρινίστηκαν. Για την επίλυση του προβλήματος, οι ειδικοί προτείνουν την αποτελεσματικότερη παρακολούθηση και την πιο σωστή διανομή του νερού, αλλά και πιο αυστηρές ποινές για την αποτροπή αυτής της παράνομης πρακτικής.

Αρκετές αγωγές ασκήθηκαν εναντίον εταιρειών πετρελαίου και φυσικού αερίου, μεταποίησης και τροφίμων και ποτών, κατά τα τελευταία χρόνια και επισημαίνουν πόσο αμφιλεγόμενο είναι η κλοπή νερού.

Για παράδειγμα, το 2018, η Nestle πήρε 170 εκατομμύρια λίτρα νερού από την πηγή Strawberry Creek της Καλιφόρνια και το εμφιάλωσε.

Τεχνικά, αυτό το νερό αγοράστηκε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Στη συνέχεια, η εταιρεία πούλησε το νερό στον αμερικανικό λαό με την ετικέτα «Arrowhead Water». Οι παγκόσμιες πωλήσεις της Nestle Waters ξεπέρασαν τα 7,8 δισεκατομμύρια δολάρια μόνο το 2018.

Ωστόσο, τουλάχιστον μία αγωγή υποδηλώνει ότι το εν λόγω νερό ήταν στην πραγματικότητα υπόγεια ύδατα και όχι νερό πηγής, το οποίο εμπίπτει σε διαφορετικές κανονιστικές οδηγίες, καθιστώντας ενδεχομένως παράνομη την αρχική πώληση του νερού.

Αυτό και πολλές άλλες νομικές αγωγές τονίζουν την πολυπλοκότητα του προβλήματος και τον τεράστιο όγκο του νομικού πλαισίου που λείπει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε μια εποχή που η ξηρασία γίνεται ένα ζήτημα και επηρεάζει σημαντικά χώρες, όπως την Αυστραλία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Πηγή: rt.com