Σήμερα η κηδεία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη

Σήμερα το μεσημέρι προγραμματίζεται να τελεστεί η κηδεία του μεγάλου Αλέξανδρου Νικολαϊδη.

Υπενθυμίζεται ότι ο ίδιος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών έπειτα από μάχη με σπάνια μορφή καρκίνου. 

Η κηδεία θα τελεστεί στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Πλήθος κόσμου αναμένεται να δώσει “το παρών”. 

Ήδη από χθες ολόκληρη η χώρα υποκλίνεται στο μεγαλείο του Αλέξανδρου Νικολαϊδη: 

Η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, πλήθος κόσμου έσπευσαν να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους για την απώλεια του Ολυμπιονίκη. 

Η κηδεία θα τελεστεί συγκεκριμένα στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης.

Η σορός θα εκτίθεται προς χαιρετισμό στον Ιερό Ναό από τις 15.00. Θα ακολουθήσει η εξόδιος ακολουθία στις 16.00 και κατόπιν ο ενταφιασμός στα Κοιμητήρια του Φιλύρου Θεσσαλονίκης.

Η παράκληση της οικογένειας:

Nα γίνουν δωρεές εις μνήμην του στα παρακάτω ευαγή ιδρύματα:

Φλόγα- Σύλλογος Γονέων Παίδων Με Νεοπλασματική Ασθένεια Alpha Bank – GR8001401120112002002011686 Eurobank – GR6602600630000460100128261 Εθνική Τράπεζα – GR2501101920000019248000010 Τράπεζα Πειραιώς – GR6301720150005015020641423

Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία: Τηλ. Γραμματείας Διοίκησης: 2132013121 – Αίτημα για δωρεά μόνο με e-mail, όπου θα αναφέρει πού θα γίνει η δωρεά (γενικά στο νοσοκομείο ή σε συγκεκριμένο τμήμα): [email protected]

ΑΡΣΙΣ- Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων Θεσσαλονίκη: IBAN: GR57 0140 7090 7090 0200 2009 353 BIC: CRBAGRAAXXX Αθήνα: IBAN: GR06 0140 1420 1420 0200 2008 979 BIC: CRBAGRAAXXX

Παρακάτω το συγκλονιστικό κείμενο του Αλέξανδρου Νικολαϊδη, που γράφτηκε με πλήρη συνείδηση του επικείμενου θανάτου:

Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω. Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια. Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι. Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη. Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα. Θέλω να πω σε όλους τους κάτι. Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα. Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε. Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές. Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.

---

Με ένα μήνυμα ύμνο για τη ζωή και τα πραγματικά σπουδαία σ’ αυτήν, το οποίο γράφτηκε στη διάρκεια της αναμέτρησής του με σπάνια μορφή καρκίνου και το επικείμενο τέλος, έγινε γνωστός ο θάνατος του Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαϊδη.

Στον τελευταίο του αγώνα, ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης έδειξε την ίδια παλληκαριά, την ίδια γενναιότητα με την οποία έμπαινε στα γήπεδα και κέρδιζε τις μάχες της ζωής του. Ο απολογισμός είναι σπουδαίος: Μια όμορφη οικογένεια- γάμος με την πιο υπέροχη γυναίκα στον κόσμο, όπως έγραψε- και δύο παιδιά: ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης ευχαρίστησε τους γιατρούς γιατί τού έδωσαν το χρόνο ώστε η κόρη του να τον θυμάται και να μιλήσει για κείνον και στον αδελφό της. Στον απολογισμό τα ολυμπιακά μετάλλια (που θα δημοπρατηθούν για να δοθούν τα χρήματα σε δομές προστασίας παιδιών), ο δημόσιος θαυμασμός και η ενεργή του παρουσία ως πολίτης. Και κυρίως, σε ό,τι αφορά το αποτύπωμά του από το πέρασμα από τη ζωή, αυτό που επισημαίνει και εκείνος στο τελευταίο του σημείωμα, είναι ο απέραντος θαυμασμός για τον τρόπο που αυτός ο άνθρωπος, μόλις στα 43 του χρόνια, αντιμετώπισε την επιθετική ασθένεια. Δεν μίλησε για θυμό, χαρακτήρισε εγωιστική την αναφορά «γιατί σε μένα» που «ανθρώπινα» λέμε οι περισσότεροι όταν κάτι κακό συμβαίνει. 

Η νέα συγκινητική ανάρτηση της συζύγου του

Πηγή: skai.gr