Τα φώτα του 2020 έπεσαν στην Αμερική

Μέσα σε αυτή τη δυστοπική χρονιά, τη χρονιά του πένθους θα πω, πρωταγωνίστησε και πρωταγωνιστεί όλος  ο πλανήτης. Σίγουρα κάθε χώρα που θρήνησε έστω κι έναν νεκρό από την πανδημία.

Κάθε πόλη που οι δρόμοι της ερήμωσαν και οι άνθρωποί της δοκιμάστηκαν μέσα στο σπίτι τους. Ωστόσο, ο κόσμος δεν σταματά και πολύ περισσότερο δεν παύουν τα κακώς κείμενά του και η απογοήτευση που γεννά.

Αν κάνουμε μια απολογιστική σούμα, ζυγίζοντας το θέαμα, τα θέματα, την απογοήτευση και την έκπληξη φαίνεται πως τη χρονιά αυτή του 2020 η Αμερική ήταν η το μέρος, όπου οι προβολείς στράφηκαν και φώτισαν αποκαλύπτοντας μαύρες στιγμές, κηλίδες πάνω στο ταλαιπωρημένο σώμα της ανθρωπότητας.

Ήταν βράδυ και δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε τι θα ακολουθούσε στον κόσμο, όταν έσκασε μια είδηση και στις ομαδικές περιμέναμε να δούμε αν είναι fake news ή αν όντως συνέβη το μοιραίο. Πέθανε ο Kobe Bryant και η κόρη του Gianna. Όλοι στην ομαδική σε σοκ, η αρχική του facebook, το ίδιο. Το βίντεο με το ελικόπτερο του Black Mamba να πέφτει δεν άργησε. Ο θάνατός του ισοδυναμούσε με τη συντριβή ενός κομματιού της παιδικής μπασκετικής μας ζωής. Όταν βαρούσαμε μικροί δύσκολα ή μακρινά σουτ και φωνάζαμε κρατώντας τη τελευταία συλλαβή: Kobeeeee. Αντίο, ίσως και στον μεγαλύτερο.

George Floyd. Δεν θα ξεχαστεί αυτό το όνομα, παρόλο που υπάρχουν δυστυχώς πολλά ακόμη θύματα της αστυνομικής βίας. Η εικόνα ενός ανθρώπου πεσμένου, ριγμένου στην άσφαλτο και το γόνατο ενός αστυνομικού να πιέζει το κεφάλι του , τον αυχένα για 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα μέχρι θανάτου δεν θα διστάσω να πω πως σε μια απεικόνιση γενικότερης πολιτικής εκφράζει τη σχέση αστυνομίας – πολιτών. Είναι μια θλιβερή παραδοχή ότι η αστυνομία όλο και περισσότερο πλέον σε πολλές χώρες δρα ανεξέλεγκτα και καταχρηστικά υπερβαίνοντας την ήδη μεγάλη εξουσία που έχει. Αυτό ίσως να συνδέεται με τη φύση της ως οργάνου στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οργάνωσης του κόσμου. Σίγουρα συνδέεται με τη φύση των ανθρώπων που επιλέγουν να καταταγούν στην αστυνομία. Ο κόσμος, όμως, έδειξε την οργή του και θα συνεχίσει να τη δείχνει, μέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη. Για καθεμιά τέτοια περίπτωση. No justice, no peace.

Η Αμερική είναι, επίσης, η χώρα που θρηνεί πάνω από 1000 νεκρούς τη μέρα και σχεδόν 330.000 συνολικά και όχι δεν θα σταθώ στον πληθυσμό της και την αναλογία των κρουσμάτων γιατί οι θάνατοι δεν είναι αριθμοί. Όσο μεγαλύτερο πληθυσμό διαθέτει μια χώρα, τόσο καλύτερα μέτρα πρέπει να ληφθούν, από την πρόληψη μέχρι την περίθαλψη και την υγεία. Όμως, ο τέως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών τοποθέτησε τη διαχείριση της πανδημίας σε δεύτερη μοίρα. Τόσο με τη στενή, όσο και την ευρεία έννοια. Αδιαφορώντας για τα νοσοκομεία και τους υγειονομικούς, κηρύσσοντας πόλεμο στον Παγκόσμιο οργανισμό υγείας, αλλά και καλλιεργώντας ένα πνεύμα επικίνδυνης αμφισβήτησης που στηρίζεται σε ψευδείς ειδήσεις, που όταν εκτοξεύονται από το στόμα του Προέδρου με έναν sui generis φανατισμό που τον διακατέχει, είναι επακόλουθο να παρασύρει πολλούς υποστηρικτές του. Ας ελπίσουμε ότι ξεμπερδέψαμε με δαύτον. 

Γροθιά στο στομάχι ήταν το πρώτο ειδικά εξώφυλλο της 24ης Μαΐου των New York Times, το οποίο καλύφθηκε όλο με ονόματα θυμάτων του COVID-19, γράφοντας χαρακτηριστικά: ‘’They Were Not Simply Names on a list. They were us.’’. Στην προσπάθεια έστω να μην θεωρηθούν οι απώλειες ένα αριθμητικό μέγεθος και οι άνθρωποι χαρακτηρισμένοι με την ετικέτα της αιτίας θανάτου οι N.Y.T συνόδευσαν με λίγες προτάσεις των δικών τους ανθρώπων ένα μίνι βιογραφικό των θανόντων. Πώς θα τους θυμούνται, ανθρώπινα και όχι αριθμητικά. 

Οι εκλογές του Νοεμβρίου χαρακτηρίστηκαν από μια κάποια ελπίδα με τη νίκη του Biden, για την ακρίβεια την ήττα του Trump. Παρά τις συνθήκες της πανδημίας η συμμετοχή ήταν αθρόα και οι Αμερικανοί πολίτες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Αν και στην προς τα έξω πολιτική των ΗΠΑ δεν θα αλλάξει και κάτι, φάνηκε ότι η διαχείριση της πανδημίας, αλλά και τα κοινωνικά ζητήματα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εκλογικής ψυχολογίας. Αναμένουμε πολλά. 

Το πιο ευχάριστο και ηχηρό μήνυμα έρχεται μέσα από μια φούσκα. Τη φούσκα (bubble) του ΝΒΑ. Πέρα από το γεγονός ότι στην πίσω όψη κάθε φανέλας αναγραφόταν μια κλυδωνισμένη αξία, όπως η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η αγάπη, οι παίκτες χαστούκισαν το ρατσισμό και υπερασπίστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σημειωτέον, ότι σε αγώνα playoff μεταξύ των Milwaukee Bucks και των Orlando Magic, η ομάδα του Γιάννη Αντετοκούμπο αποφάσισε να μην βγει σον αγωνιστικό χώρο ως ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στον πυροβολισμό του Jacob Blake, αλλά και τις ρατσιστικές επιθέσεις, την αστυνομική αυθαιρεσία, στάση την οποία ακολούθησε όλη η οργάνωση και ακύρωσε τα παιχνίδια με συν-απόφαση των ομάδων. Στη φούσκα αυτή οι θεατές παρακολουθούσαν τους αγώνες από το σπίτι τους και οι οθόνες με τα πρόσωπά τους ήταν η κερκίδα που είδε τους LAKERS να το σηκώνουν και το βασιλιά LeBron James να φορά το τέταρτο δαχτυλίδι και να κατακτά τον επίσης τέταρτο τίτλο του MVP της σειράς των τελικών.