Θεσσαλονίκη: Αυτά τα χωράφια θα γίνουν ποτέ πάρκα σκύλων;

«Μπορείς να διαπιστώσεις πολλά για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα» – Ιμμάνουελ Καντ

Ένας χρόνος πέρασε περίπου από την τελευταία φορά που αναφερθήκαμε στην άθλια κατάσταση των πάρκων σκύλων της παραλίας και τις ελλείψεις που υπάρχουν σε αυτά, μέχρι και σήμερα, συνεχίζοντας να παρατηρούνται εικόνες ερήμωσης καθώς λίγοι είναι οι κηδεμόνες σκύλων που προτιμούν να μπουν μέσα με τα ζώα τους, αλλά ακόμα κι έτσι, ελάχιστος είναι ο χρόνος που παραμένουν εντός, καθώς καμία από τις ανάγκες των μικρών μας τετράποδων φίλων δεν μπορούν τελικά να καλύψουν.

Μία βόλτα στην νέα παραλία της πόλης, ακριβώς εκεί που εκατοντάδες επισκέπτες (τουρίστες και ντόπιοι) κάνουν τη βόλτα τους κάθε μέρα με φόντο τον Θερμαϊκό, με μία γρήγορη ματιά παρατηρεί κάποιος πως είναι πολλοί εκείνοι που απολαμβάνουν τη διαδρομή με τον σκύλο τους, αποζητώντας τρόπους να τους αφιερώσουν χρόνο, είτε αφήνοντας τους κάπου ώστε να εκτονωθούν, είτε παίζοντας μαζί τους.

Πάντως, οι περισσότεροι κηδεμόνες ζώων, αν παρατηρήσετε, προτιμούν να προσπεράσουν τα πάρκα σκύλων της παραλίας, αποζητώντας τα πράσινα σημεία που υπάρχουν έξω από αυτά και αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού εντός των «χώρων σκύλων» όπως τα χαρακτηρίζει η ταμπέλα από έξω, επικρατεί η απόλυτη «ξεραΐλα» που, όπως φαίνεται, κάπως έτσι θα είναι και το επόμενο καλοκαίρι με την απουσία δέντρων εντός των πάρκων αλλά και κάποιου σκίαστρου για ανθρώπους και σκυλιά.

Είναι εντυπωσιακή ωστόσο η αδιαφορία του Δήμου Θεσσαλονίκης στις φωνές όλων εκείνων που έχουν σκυλιά, αφού περνάνε τα χρόνια και δεν αλλάζει τίποτα στα «πάρκα σκύλων» της παραλίας, όταν το μοναδικό πρότυπο πάρκο – με αδυναμίες κι εκείνο – είναι το πάρκο σκύλων που κατασκευάστηκε στο Ελαιόραμα Πυλαίας και συγκεντρώνει δεκάδες ανθρώπους που θέλουν να δώσουν στα ζώα τους λίγη αξιοπρεπή εκτόνωση.

Τον περασμένο Ιούνιο, στην επικοινωνία μας με τον Σωκράτη Δημητριάδη, έναν άνθρωπο που έχει ξεκάθαρη γνώση για το θέμα, ως πρώην αντιδήμαρχος περιβάλλοντος, αλλά και κοινωνικής πολιτικής, ανέφερε τότε πως o λόγος που υπάρχει χώμα κάτω και όχι γρασίδι είναι επειδή «Τα σκυλιά σκάβουν συνεχώς, είτε για να παίξουν, είτε για να κάνουν την ανάγκη τους. Κάποια στιγμή που βάλαμε γρασίδι, είχε διαλυθεί όλο σε πολύ σύντομο διάστημα. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να καθαρίσουμε τις ακαθαρσίες, που δυστυχώς δεν τα μαζεύουν όλοι οι κηδεμόνες», ενώ στην αναφορά για σκίαστρο, είχε αναφέρει τότε πως «Ένα σκίαστρο σε ένα σημείο μπορεί εύκολα να τοποθετηθεί. Θα είναι σίγουρα και όμορφο».

Έναν χρόνο μετά, το «εύκολο σκίαστρο» δεν τοποθετήθηκε ποτέ, όπως δεν έχει λυθεί και το θέμα της ασφάλειας καθώς είναι εύκολο πατώντας ένα ζώο στο τσιμεντένιο πεζούλι, να πηδήξει και να βγει έξω από το πάρκο, κάτι που στην προηγούμενη επικοινωνία μας με τον κ. Δημητριάδη είχε αναφέρει πως είχε ζητήσει «επανειλημμένως εδώ και πάρα πολύ καιρό από το Αρχιτεκτονικό που κάνει τις κατασκευές», να βάλουν ένα κομμάτι περίφραξη για να μη μπορούν τα σκυλιά να βγουν έξω. «Το έχω ζητήσει πολλές φορές, τα τελευταία δύο χρόνια» είχε αναφέρει και όπως φαίνεται πάμε στον τρίτο χρόνο που δεν έγινε ούτε καν αυτό, αφού όσοι μπαίνουν μέσα με τα σκυλιά τους, πρέπει να έχουν συνεχώς το νου τους στο σημείο που εύκολα μπορούν να «αποδράσουν» τα σκυλιά, ενώ για αυτόν ακριβώς τοβν λόγο είναι κι άλλοι που δεν μπαίνουν καν στο πάρκο με τα κατοικίδια τους, ειδικά με εκείνα που είναι φοβικά και επηρεάζονται έντονα από τους εξωτερικούς θορύβους.

Στην προχθεσινή μας βόλτα στο μεγαλύτερο από τα δύο πάρκα )αυτό στο ύψος της οδού Πέτρου Συνδίκα, ακριβώς πίσω από το κτίριο των εγκαταστάσεων του μεγάλου αντλιοστασίου της ΕΥΑΘ), συναντήσαμε μέσα μόλις ένα σκύλο με τον κηδεμόνα του που μας ανέφερε πως «δεν υπάρχει βρύση μέσα στο πάρκο και όταν διψάσει (ο σκύλος) πρέπει να βγούμε έξω για να πιεί, χώρια που εντός του πάρκου υπάρχει όλο κι όλο ένα δέντρο και τώρα που θα γίνει πιο έντονος ο ήλιος, σταματάμε να ερχόμαστε εδώ γιατί φοβάμαι την ηλίαση και για τους δυο μας»

Για να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους και να μην πιστεύει κανείς πως αυτά που υπάρχουν στην παραλία, είναι πάρκα ζώων, όσοι αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες για αυτά, θα δουν πως ένα πάρκο σκύλων οφείλει να έχει προθάλαμο εισόδου για τα σκυλιά που εισέρχονται, ώστε να εξοικειωθούν αρχικά με τον χώρο και τα σκυλιά που βρίσκονται ήδη μέσα, θα πρέπει να έχει βρύση και σίγουρα και κατασκευές για να παίζουν και να εκπαιδεύονται τα σκυλιά. Επιπλέον, θα πρέπει να προβλέπει σημεία σκίασης τόσο για τα ζώα, όσο και για τους κηδεμόνες που τα συνοδεύουν.

Τι υπάρχει από όλα αυτά στα πάρκα της παραλίας Θεσσαλονίκης;

Τίποτα απολύτως!

Ίσως βέβαια, έτσι να εξηγείται και η ταμπέλα από έξω που αναφέρει «χώρος σκύλων» και όχι πάρκο σκύλων, δικαιολογώντας έτσι όλες τις ελλείψεις του χώρου, αλλά από την άλλη όταν μιλάμε για την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την απουσία εξοπλισμένων πάρκων σκύλων.

“Ο πολιτισμός ενός έθνους φαίνεται από τον τρόπο που μεταχειρίζεται τα ζώα” έχει πει ο Μαχάτμα Γκάντι και παρά τη σπουδαία της αλήθεια, δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα έμπρακτα από την κοινωνία. Χιλιάδες ανυπεράσπιστα ζώα κακοποιούνται και ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης με πρόσφατα πολλά παραδείγματα – και στη Θεσσαλονίκη – κακοποίησης και δολοφονίας ζώων που εκτός από τους ίδιους τους θύτες, χαρακτηρίζουν και ολόκληρη την κοινωνία μας. Δεν είναι άλλωστε ξεχωριστό κομμάτι η συμπεριφορά ενός πολίτη, όταν η ίδια η πόλη του ή η χώρα του δεν έδειξαν ποτέ σεβασμό στα ζώα τους.

Και η διοίκηση της Θεσσαλονίκης δυστυχώς, δείχνει να μη την νοιάζει, όταν κάνοντας μία βόλτα στο πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης, πέφτεις πάνω σε «χωράφια» που χαρακτηρίζονται ως χώροι απασχόλησης σκύλων.

Θα αλλάξει άραγε ποτέ αυτό;