Θεσσαλονίκη- ΤΩΡΑ: Πορεία ενάντια στα κλειστά camp και τα pushback των μεταναστριών

Εικόνες: Χρήστος Ελευθεριάδης

Πορεία πραγματοποιείται αυτήν την ώρα στο κέντρο της πόλης από αναρχικές συλλογικότητες για την υποστήριξη των μεταναστών- μεταναστριών και ενάντια στη σχετική πολιτική που ακολουθείται.

Οι διαμαρτυρόμενοι καταδεικνύουν τις συνθήκες διαβίωσης στα camp, την ελλιπή πρόσβαση των μεταναστών- μεταναστριών στην εκπαίδευση και όχι μόνο, αλλά και τον υγειονομικό και εργασιακό διαχωρισμό των τελευταίων κλπ.

Αυτήν την ώρα “το παρών” στην πορεία δίνουν περί τα 300 άτομα.

Στην κεφαλή της πορείας βρίσκονται 12 ανήλικες από το Αφγανιστάν.

Υπενθυμίζεται ότι, η 18η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών.

Τι αναφέρεται στο κάλεσμα:

«Το τελευταίο διάστημα το ελληνικό κράτος προωθεί μια σειρά από αλλαγές γύρω από την διαχείριση της μεταναστευτικής κίνησης και του μεταναστευτικού πληθυσμού. Οι αλλαγές αυτές αποτελούν συνέχεια μιας λογικής που διαπερνάει την πολιτική του ελληνικού κράτους από το 2015 μέχρι σήμερα και ο σκοπός είναι αφενός η μείωση του αριθμού των εισερχόμενων στην ελλάδα μεταναστών και αφετέρου η περεταίρω περιθωριοποίηση και παρανομοποίηση αυτών που βρίσκονται εδώ. Πιο συγκεκριμένα, το σχέδιο για σφράγισμα των καμπς προχωράει με ταχείς ρυθμούς. Ήδη στα νησιά της σάμου, της λέρου και της κω, τα καμπς έχουν μετατραπεί σε τελείως κλειστές δομές όπου η είσοδος και η έξοδος ελέγχονται με ηλεκτρονικά συστήματα και ειδικές πόρτες. Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση έχει ανακοινώσει την πρόθεση της να μετατρέψει όλα τα καμπς σε πλήρως ελεγχόμενους κλειστούς χώρους όπου θα λαμβάνει χώρα κάθε δραστηριότητα των μεταναστριών και να μειώσει τον συνολικό αριθμό τους.

Οι καινούργιες αλλαγές προσπαθούν να συνδέσουν τη διαδικασία χορήγησης ασύλου με το καθεστώς του εγκλεισμού, έτσι ώστε όποια μετανάστρια επιθυμεί να καταγραφεί για να ζητήσει άσυλο πρέπει να περιμένει την απάντηση κλεισμένη σε κάποιο καμπ. Παράλληλα η ίδια η διαδικασία ασύλου έχει δυσκολέψει ακόμα περισσότερο, ενώ ο αριθμός των αρνητικών απαντήσεων αυξάνει. Η νέα αυτή πραγματικότητα συνοδεύεται από πρακτικές που το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί χρόνια όπως οι παράνομες επαναπροωθήσεις (pushbacks), τόσο στα σύνορα όσο και στις πόλεις, ενώ δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο που οδηγεί μεγάλο κομμάτι των μεταναστών στην παράνομη και ιδιαίτερα φθηνή και επισφαλή εργασία.

Την ίδια στιγμή, αρνείται να παραχωρήσει έστω και λίγες παροχές σε όσους παραμένουν στην χώρα. Παρόλο που το ελληνικό κράτος λαμβάνει χρηματοδότηση από την ΕΕ, τους τελευταίους μήνες έχει παγώσει την καταβολή του επιδόματος -οικονομικού βοηθήματος , εφευρίσκοντας γραφειοκρατικές δικαιολογίες. Από τη 1/10 έχει επίσης αλλάξει το καθεστώς παροχής σίτισης και πάρα πολλοί άνθρωποι που ζούνε σε καμπς δεν έχουν να φάνε. Τέλος, έχει αποφασίσει να μειώσει τα προγράμματα στέγασης στο μισό, με σκοπό προφανώς να οδηγήσει τους μετανάστες στα καμπς, εντείνοντας έτσι το διαχωρισμό ντόπιων και μεταναστών.

Η πολιτική του ελληνικού κράτους είναι μια πολιτική πολέμου, ενός πολέμου ενάντια στους μετανάστες που έχει κυρηχτεί πριν πολλά χρόνια και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα. Ο φόβος για περεταίρω προλεταριοποίηση μεγάλου κομματιού της ντόπιας κοινωνίας την έχει οδηγήσει στο να υποστηρίζει είτε ένθερμα είτε σιωπηλά την πολιτική του ελληνικού κράτους, ξεχνώντας έτσι ότι οι πρακτικές ελέγχου της δραστηριότητας του πληθυσμού εφαρμόζονται πρώτα «σε αυτούς που περισσεύουν» και στα «περιθώρια» αλλά μετά από λίγο έρχονται και αποτελούν παγιωμένη κοινωνική συνθήκη (όποιος δεν μας πιστεύει ας κοιτάξει πόσο άλλαξε η ζωή του τα τελευταία 2 χρόνια ή μήπως δε θυμάται πώς ήταν τα μούτρα του δίχως μάσκα;)

Το κράτος έχει επενδύσει στον φόβο και προσπαθεί να κυβερνήσει με βάση αυτόν, στρέφοντας τον έναν ενάντια στην άλλη. Προσπαθεί δηλαδή να κατασκευάσει τους μετανάστες ως απειλή για την υπόλοιπη κοινωνία, για να δώσει την ψευδαίσθηση ότι την κρατάει ασφαλή από τους κινδύνους. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος όμως είναι η πολιτική του. Ντόπιοι και μετανάστες μπορεί να νοιώθουμε ότι είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν, όμως οι κοινές μας αρνήσεις και επιθυμίες δημιουργούν τους τόπους συνάντησης που αψηφούν τις κρατικές πολιτικές και επιτίθονται στον κοινωνικό κανιβαλισμό».

Δείτε εικόνες από όσα συμβαίνουν στους δρόμους της πόλης τώρα: