Τι θα συμβεί αν εκλεγεί ξανά Πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ;

Ντόναλντ Τραμπ: επιχειρηματίας, εργολάβος, πρώην τηλεπαρουσιαστής, συγγραφέας περισσότερων από 20 τίτλων και εν ενεργεία Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σεξιστής, μισογύνης, ρατσιστής, ομοφοβικός, αλλά ο ιδανικός υποψήφιος για τον μέσο, λευκό Αμερικανό ψηφοφόρο, για εκείνον που πιστεύει ότι η Αμερική είναι η Γη της Επαγγελίας.

Μεγάλες είναι οι συζητήσεις για τη σταθερή «βάση» ψηφοφόρων του Τραμπ και είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο εν ενεργεία Πρόεδρος υπήρξε ο λιγότερο δημοφιλής πρώτης θητείας Πρόεδρος στην ιστορία της δημοσκόπησης και ο μόνος πρώτος Πρόεδρος που δεν άγγιξε ποτέ το 50% των ψήφων σε οποιαδήποτε αξιόπιστη ψηφοφορία. Κάθε μέρα της προεδρίας του, από την πρώτη μέρα δράσης του το 2017, μια τεκμηριωμένη πλειοψηφία του αμερικανικού λαού έχει απορρίψει τη διοίκησή του.

Αξίζει να διασαφηνίσουμε ότι στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές οι κρίσιμες ψήφοι δεν έρχονται από τον λαό, αλλά από τις πολιτείες, μέσω του Εκλεκτορικού Κολλεγίου. Το 2016, ο Τραμπ είχε 2,9 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από τη Χίλαρι Κλίντον, ωστόσο κέρδισε 306 εκλεκτορικές ψήφους έναντι 232 της Χίλαρι Κλίντον. Εάν το 2020 ο Τραμπ περιορίσει τις απώλειες του Εκλεκτορικού Κολλεγίου στις πιο απειλούμενες πολιτείες του – Μίσιγκαν και Αριζόνα – μπορεί ακόμα να νικήσει από 279 έως 259 ψήφους. Να θυμηθούμε ότι έλαβε μία μόνο ψήφο από το Μέιν το 2016. Ακόμα κι αν χάσει τη συγκεκριμένη πολιτεία, μπορεί ακόμα να καταφέρει να κερδίσει.

Πώς μεταφράζεται αυτό;

Αν κερδίσει πάλι ο Τραμπ, πολλοί θα αμφισβητήσουν την αξία της ψήφου, θα αρχίσουν να αμφιβάλλουν για ένα σύστημα αιώνων. Αν οι Αμερικανοί δε μπορούν να ξεφορτωθούν έναν μη αποδεκτό από την πλειοψηφία πρόεδρο, ποιο το νόημα της διαδικασίας; Πέρα από το άδικο του συστήματος των ψήφων -οι μειονότητες όπως μαύροι και Λατίνοι χάνουν το δικαίωμα ψήφου εάν έχουν ποινικό μητρώο, ένα μελετημένο έγκλημα που βοηθά τους συντηρητικούς να παραμείνουν στην εξουσία. Και επιμένουμε στο μελετημένο, διότι σε σύγκριση με τους λευκούς, οι μαύροι είναι πιο πιθανό να φυλακιστούν για το ίδιο έγκλημα, ενώ οι λευκοί όχι. Σαφώς γι’ αυτό έχουμε να κατηγορήσουμε και αρκετούς παρελθοντικούς προέδρους.

Black Lives Matter

Όπως θίξαμε παραπάνω, το σύστημα της Αμερικής λειτουργεί ακριβώς όπως έχει σχεδιαστεί: κατά των μειονοτήτων, κατά των μαύρων. Από τον νόμο Τζιμ Κροου, τον Νίξον, τον Πόλεμο κατά των Ναρκωτικών, τον Ρίγκαν, μεταξύ άλλων, και τη συμπεριφορά του Τραμπ στις πρόσφατες αντιρατσιστικές διαμαρτυρίες το συμπέρασμα είναι ένα: η Αμερική δε σταμάτησε ποτέ τη δουλεία, απλά της άλλαξε μορφή -και τη μετέφερε στις φυλακές. Το BLM κίνημα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ το μετέφρασε ως ένα “σύμβολο μίσους”. Τι πιστεύουμε θα τον κάνει ειρηνιστή την επόμενη τετραετία;

Γυναίκες & LGBTQ+ κοινότητα

Είναι γνωστό ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος δε χαρακτηρίζεται για τον φεμινισμό του. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στη γυναίκα του. Η πρακτική και φιλοσοφία του δεν ευνοούσε ούτε πρόκειται να ευνοήσει τις γυναίκες. Προσοχή, δε μιλάμε για εύνοια που πρόκειται να λειτουργήσει κατά των ανδρών, αλλά για μια νομική, κοινωνική και οικονομική ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα. Αντίστοιχα, περιθωριοποιεί και τις υπόλοιπες μειονότητες, όπως την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα των ΗΠΑ. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει εκφράσει δημόσια τη δυσφορία, υποτίμηση και περιφρόνηση του γύρω από οτιδήποτε δε συμβαδίζει με τα δικά του, συντηρητικά γούστα, οπότε είναι εμφανείς οι αμφιβολίες και οι φόβοι μας για οποιονδήποτε δεν είναι λευκός άντρας στην Αμερική, υπό την Προεδρία του Τραμπ.

Πανδημία και θεωρίες συνωμοσίας 

Από την άρνηση για την ύπαρξη της πανδημίας εν γένει, τον σάλο με τα απολυμαντικά και την τρομοκρατία που ασκούσε στους επιστήμονες στον ίδιο να γεύεται το δικό του φαρμάκι, να νοσεί από τον ιό. Πολλά ειδησεογραφικά μέσα παράγουν άρθρα που εξηγούν τη πιθανή διαδικασία που ακολουθεί, σε περίπτωση που ο εν ενεργεία Πρόεδρος πεθάνει, ενώ άλλοι δημοσιογράφοι αμφιβάλλουν εντελώς τη πιθανότητα του να νοσεί όντως. Ένα είναι σίγουρο, η πανδημία δε μοιάζει να καταλαγιάζει και ο Τραμπ να συμμορφώνεται με τα μέτρα, συνεπώς το μέλλον μοιάζει δυσοίωνο.

A total and complete sign off from White House Doctors yesterday. That means I can’t get it (immune), and can’t give it. Very nice to know!!!

— Donald J. Trump (@realDonaldTrump) October 11, 2020

Οικολογική Συνείδηση

Τον Σεπτέμβριο τοποθετήθηκε στη Νέα Υόρκη το λεγόμενο Climate Clock, ένα ρολόι που μετρά αντίστροφα τα χρόνια που μας απομένουν στη γη, σε περίπτωση που δεν αλλάξουμε στάση στα ζητήματα του περιβάλλοντος. Εν συντομία, έχουμε στη διάθεσή μας επτά χρόνια. Κάποτε, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είχε χαρακτηρίσει την κλιματική αλλαγή ως απάτη. Τον Ιούλιο, επίσπευσε τη διαδικασία κατασκευής υποδομών όπως οι αγωγοί πετρελαίου, αλλά και επεκτάσεις του οδικού δικτύου, κάτι που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στους ντόπιους -κυρίως μειονότητες και με χαμηλά εισοδήματα.

Επιπρόσθετα, η πρόταση για την αλλαγή της εφαρμογής του περιβαλλοντικού νόμου (National Environmental Policy Act, NEPA) σε αντίθεση με τα όσα ίσχυαν εδώ και πενήντα χρόνια, υλοποιείται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εκστρατείας του προέδρου Τραμπ για τον περιορισμό των κανονισμών που σχετίζονται με το περιβάλλον, ώστε να ενισχυθούν η βιομηχανία και τα κατασκευαστικά προγράμματα προτεραιότητας, η ολοκλήρωση των οποίων απαιτεί χρόνια. Όπως αντιλαμβανόμαστε, το μέλλον της ανθρωπότητας δε μοιάζει να είναι προτεραιότητα του Αμερικανού Προέδρου.

Τι μαθαίνουμε από τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων στην Αμερική;

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην πολιτική ζώνη των ΗΠΑ, παρατηρώ κάτι που υφίσταται και στις ελληνικές εκλογές: οι Αμερικάνοι αναγκάζονται να επιλέξουν τη λιγότερο κακή επιλογή, ανάμεσα σε δυο τρομακτικά κακές επιλογές -εμείς απλά έχουμε περισσότερες. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λαϊκιστί. Ούτε η Κλίντον θα ήταν άξια, ούτε ο Ομπάμα -τον οποίο επιμένουν να θεοποιούν, ήταν ορθή επιλογή Προέδρου, ας μη ξεχνάμε άλλωστε τους πολέμους που άνοιξε σε επτά χώρες στη διπλή θητεία του.

Μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως η ψήφος μας έχει αξία, πως μετουσιώνει τη δύναμή να εκλέγουμε εκείνους που μπορούν να μας πάνε μπροστά, όχι απαραίτητα σαν έθνος, αλλά σαν οντότητες. Όσο περνάει ο καιρός και η ιστορία δεν ξαναγράφεται, αλλά επαναλαμβάνεται φαίνεται πως μάλλον έχουμε συνηθίσει στη λούπα της αυτοκαταστροφής, ίσως για να έχουμε να κατηγορούμε κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό μας.