«Το εξπρές της μεταμεσονύχτιας αριστείας» – Συγκλονιστική μαρτυρία από τον Κωνσταντίνο Μπιμπή

«Ήρθε ένα μικρό τραίνο και έπεσε πάνω μας. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Η εσωτερική οροφή του τραίνου σχεδόν κατέρρευσε. Άν βρισκόταν κάποιος στο διάδρομο θα ήταν νεκρός. Από κάποιο θαύμα στο βαγόνι μου δε χτύπησε κανείς», γράφει ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και προσθέτει: «Για φαγητό ούτε κουβέντα. Είμαστε νηστικοί 14 ώρες. Η ώρα είναι πιά 2 το πρωί. Με τον συνεπιβάτη μου και δύο Κούρδους συνεπιβάτες που είχαν ξαναβρεθεί στη Λαμία και ξέρουν τα κατατόπια ψάχνουμε με τα πόδια κάτι ανοιχτό να φάμε για να μη λιποθυμήσουμε. Τώρα είναι 11μιση το πρωί. Δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για το πως θα πάμε στους προορισμούς μας. Το ξενοδοχείο σε λίγο θα πρέπει να αδειάσει τα δωμάτια. Αυτό είναι το κράτος της αριστείας. Το εγκληματικό κράτος του Μητσοτάκη».

Aναλυτικά το κείμενο του Κωνσταντίνου Μπιμπή που έγινε viral

«Και ακούς εδώ και μια βδομάδα οτι έρχεται χιονιάς και ακραία καιρικά φαινόμενα και πάγοι και τρολάρισμα μέχρι κι από την ΕΜΥ που όλο αυτό το ονομάζει ελπίδα και τα λοιπά και τα λοιπά.

Και λες εντάξει δε θα οδηγήσω για Θεσσαλονίκη να πάω στη δουλειά μου. Θα πάρω το τραίνο για να φτάσω με σιγουριά.

Είμαι λοιπόν στο σταθμό Λαρίσης και περιμένω το τραίνο των 12·22 και ακούω πως ακυρώνεται το δρομολόγιο των 12·50 για Χαλκίδα. Και πάω στις πληροφορίες και ρωτάω πως γίνεται να ακυρώνεται το δρομολόγιο για Χαλκίδα και για Θεσσαλονίκη να ισχύει κανονικά. Δεν έχουμε κύριε ενημέρωση ακύρωσης το δρομολόγιο θα γίνει κανονικά. Ήδη κάτι βρωμάει. Ήδη μου μυρίζει επιτελική ματσίλα και επικοινωνιακή ξεφτίλα του τύπου λειτουργεί το κράτος δε θα δώσουμε σήμα ότι κόπηκαν και τα τραίνα, θα το στείλουμε κι ό,τι γίνει. Αλλά δε φαντάζομαι το μέγεθος. Και επειδή έχω και 200 ανθρώπους που έχουν αγοράσει εισιτήρια και θα ταλαιπωρηθούν λέω θα μπω δεν μπορεί κάτι θα ξέρουν. Λάθος.

Η όλη διοικητική απόφαση να ταξιδέψει το τραίνο παίχτηκε κορώνα γράμματα στις πλάτες και τις ζωές 200 ανθρώπων.

Ήδη βγαίνοντας απ’ την Αθήνα το γύρω τοπίο μοιάζει τρομακτικό. Μια ώρα μόλις μετά, στις 2 παρά το τραίνο σταματάει σιγά σιγά. Έξω φαίνεται κάτι σαν μικρός σταθμός. Καμία ενημέρωση απ’ τα μεγάφωνα.

Περνάει μισή ώρα και κόβεται το ρεύμα. Δεν μπορούμε να βγούμε από το τραίνο πια. Κόβεται η θέρμανση. Έξω παγετώνας. Και είναι μόλις 3 το μεσημέρι. Περνάει άλλη μια ώρα. Μας ενημερώνουν ότι περιμένουμε άλλη μηχανή γιατί η προηγούμενη χάλασε. Ψιλό στη ζούλα και μετά από πίεση ένας μηχανικός μας εκμυστηρεύεται σχεδόν ότι έπεσε η ποδιά της μηχανής στις ράγες από το βάρος του χιονιού. Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι εύλογα ποια ακριβώς είναι τα πρωτόκολλα ασφαλείας και ελέγχου που επιτρέπουν μια τέτοια ζημιά. Υπενθυμίζω δεν μπορούμε να βγούμε απ’ το τραίνο.

Περνάει άλλη μια ώρα. Έρχεται τελικά άλλη μια μηχανή και μας ρυμουλκεί για περίπου ένα χιλιόμετρο και σβήνει κι αυτή. Τώρα απ’ έξω μόνο χιόνι και δέντρα. Ρεύμα και θέρμανση ήδη μας έχουν εγκαταλείψει ώρες.

Μας ενημερώνουν ότι τώρα θα περιμένουμε την άλλη μηχανή να έρθει. Έξω σκοτεινιάζει όλο και πιο γρήγορα. Δεν έχουμε ρεύμα. Δεν έχουμε νερό. Δεν έχουμε φάει τίποτα. Δεν μπορούμε να βγούμε από το τραίνο.

Το προσωπικό του τραίνου είναι άφαντο.

Είχαν περάσει κάποια στιγμή πριν ώρα και μας είχαν δώσει ένα ΜΙΚΡΟ μπουκαλάκι νερό και εξαφανίστηκαν πάλι. Νυχτώνει και περιμένουμε τη μηχανή.

Η μηχανή λοιπόν έρχεται. Και μας ΤΡΑΚΑΡΕΙ.

Ήρθε ένα μικρό τραίνο δηλαδή και έπεσε πάνω μας. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Η εσωτερική οροφή του τραίνου σχεδόν κατέρρευσε. Αν βρισκόταν κάποιος στο διάδρομο θα ήταν νεκρός. Από κάποιο θαύμα στο βαγόνι μου δε χτύπησε κανείς.

Δίπλα μας ένα κομμάτι του τοίχου δίπλα στην τουαλέτα στο πίσω μέρος ξεκόλλησε. Αν κάποιος ήταν εκεί θα ήταν νεκρός.

Ακολουθεί -σχετικά- συγκρατημένος πανικός. Με έναν συνεπιβάτη γυρνάμε το βαγόνι. Ευτυχώς όλοι είναι καλά.

Εμφανίζεται για πρώτη φορά ένας απ’ το προσωπικό του τραίνου για να ρωτήσει αν υπάρχει γιατρός.

Υπήρχε μια ογκολόγος και μια φυσικοθεραπεύτρια. Έσπευσαν να βοηθήσουν. Φοβόμαστε ακόμα και να σκεφτούμε τι μπορεί να’ χει γίνει στα πίσω βαγόνια που ήταν πολύ πιο κοντά στη σύγκρουση.

Ακούμε για ένα ανοιγμένο κεφάλι, ακούμε για ένα 9χρονο κοριτσάκι που θέλει νοσοκομείο, για ηλικιωμένους, για μια γυναίκα που λόγω του εγκλωβισμού και του σκοταδιού παθαίνει απανωτές κρίσεις πανικού και προσπαθεί να κατέβει απ’ το τραίνο, για ένα μωρό.

Όλα αυτά τα ακούμε. Αυτό που δεν ακούμε είναι η παραμικρή ενημέρωση για το τι έγινε και τι θα γίνει.

Περνάει άλλη μιάμιση ώρα. Η θερμοκρασία του τραίνου είναι κοντά στο μηδέν. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ. Μας ενημερώνουν απ’ τα μεγάφωνα οτί έρχονται να μας ρυμουλκήσουν ως τη Δαύλεια. Άρα λειτουργούσαν τόσες ώρες τα σιωπηλά μεγάφωνα.

Μετά από μια ακόμη ώρα μας ρυμουλκούν και φτάνουμε στον κλειστό σταθμό της Δαύλειας. Κάποια περιπολικά και ασθενοφόρα είναι εκεί. Ξεφορτώνουν πάνω από 10 φορεία και αρχίζουν να ξεφορτώνουν τραυματίες. Για τους υπόλοιπους τίποτα. Ούτε νερό. Ούτε κουβέρτες. Ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Ούτε ενημέρωση. Παγώνουμε και φοβόμαστε και μας πιάνουν τα κλάματα για τους ανθρώπους που βλέπουμε να βγαίνουν σε φορεία. Οι πιο πιστοί προσεύχονται. Στο βαγόνι μπαίνουν ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ διασώστες μόνο για να δουν αν κάποιος χτύπησε. Ούτε κι αυτοί ξέρουν φυσικά τι θ’ απογίνουμε οι υπόλοιποι.

Μένουμε εκεί δύο ώρες. Έχουμε αρχίσει. Α βγάζουμε ρούχα απ’ τις βαλίτσες. Διπλές κάλτσες, διπλά παντελόνια, διπλά ρούχα. Μοιραζόμαστε κάτι μπισκότα. Είμαστε σε απόγνωση.

Τελικά ξεκινάμε. Μας πάνε στο Λιανοκλάδι. Μας στοιβάζουν σε λεωφορεία. Το μωράκι είναι καλά και τρέμουν τα δοντάκια του ασταμάτητα.

Φτάνουμε στη Λαμία. Επειδή δε φτάνουν τα δωμάτια μας ζητάνε κάποιοι να μπουν μαζί στα δωμάτια. Εγώ με έναν συνεπιβάτη μου-και πλέον φίλο μου- ως νεότεροι προσφερόμαστε να μείνουμε μαζί. Καμία πανδημία δε μας απασχολεί φυσικά πλέον. Όπως και δεν απασχόλησε και κανένα ιθύνοντα άλλωστε 14 ώρες τώρα.

Κάποιοι μένουν χωρίς δωμάτιο και συνεχίζεται η αναμονή για μια κάποια λύση.

Για φαγητό ούτε κουβέντα. Είμαστε νηστικοί 14 ώρες. Η ώρα είναι πιά 2 το πρωί. Με τον συνεπιβάτη μου και δύο Κούρδους συνεπιβάτες που είχαν ξαναβρεθεί στη Λαμία και ξέρουν τα κατατόπια ψάχνουμε με τα πόδια κάτι ανοιχτό να φάμε για να μη λιποθυμήσουμε.

Τώρα είναι 11μιση το πρωί. Δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για το πως θα πάμε στους προορισμούς μας. Το ξενοδοχείο σε λίγο θα πρέπει να αδειάσει τα δωμάτια.

Αυτό είναι το κράτος της αριστείας. Το εγκληματικό κράτος του Μητσοτάκη.

Τον Ιανουάριο του 2017, το Ελεγκτικό Συνέδριο ενέκρινε την ιδιωτικοποίηση και παραχώρησή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στον όμιλο της FS Italiane έναντι συνολικού τιμήματος 45.000.000€,η οποία ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο 2017.

Μιλήστε μου τώρα για τον ιδιωτικό λαμπερό τομέα που λειτουργεί. Μιλήστε μου για τις ιδιωτικοποιήσεις τώρα.

Μιλήστε μου για αριστεία.

Έχουμε πολλά να ζηλέψουμε από τριτοκοσμικές χώρες.

Είστε εγκληματίες και επικίνδυνοι.

Και θα πέσετε και θα τσακιστείτε απ’ την οργή και τον πόνο των ανθρώπων.»