Το έκτρωμα για τις συναθροίσεις

Θα το πιάσω ανάποδα λέγοντας το πολύ απλό και ρομαντικό ότι οι συναθροίσεις είναι απαραίτητες και αναγκαίες και αυτό μας το έχουν πει οι δρόμοι πολλών χωρών ανά τα χρόνια, και τώρα της Αμερικής, όσο υπάρχει αντιπολίτευση σαν αυτή του ΚΙΝΑΛ. Όσοι διαφωνούν μέχρις εδώ να αφήσουν το κείμενο και ιδανικά να με μπλοκάρουν. Το σχέδιο νόμου για τις συναθροίσεις είναι ένα έκτρωμα, που κινείται στους άξονες των χουντικών ψευτο-συνταγμάτων.

Το σημερινό Σύνταγμα προβλέπει ρητά στο άρθρο 11 ότι οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ειρηνικά και αόπλως (παρ.1). Το μόνο δε περιθώριο που αφήνεται για τυχόν περιορισμούς είναι να επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια και αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή. Αλλά και τούτο ερμηνεύεται στενά, μην πω στενότατα διότι το εν λόγω δικαίωμα ενέχει εντός της φύσης της ενάσκησής του την διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, από την οποία και αποκτά αξία και ισχυρή οντότητα στο δημόσιο κοινωνικοπολιτικό χώρο ως δικαίωμα.

Με αυτά υπόψη, η πρόβλεψη της γνωστοποίησης στην αστυνομία ή το λιμενικό ως (τυπικού) στοιχείου νομιμότητας, αλλά και άκουσον-άκουσον πάτημα για διάλυση της συνάθροισης, ανεξάρτητα από το αν είναι βίαιη ή ειρηνική, συνιστά κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος, αφού το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει ως προϋπόθεση της απόλαυσης του δικαιώματος μόνον την ησυχία και το άοπλο. Συνεπώς δεν γίνεται με νόμο κατώτερης ισχύος, κάτι που υπάρχει στο Σύνταγμα, να υπάρχει στο εξής ως κάτι λιγότερο. Να το πούμε απλά.

Γελοίος και τρομακτικός δε είναι ο ορισμός του οργανωτή της συνάθροισης, στο πρόσωπο του οποίου προβλέπεται και αντικειμενική αστική ευθύνη για τυχόν ζημίες που θα προκληθούν στο πλαίσιο της συνάθροισης. Αυτό, επίσης με απλά λόγια, συνιστά μια προδήλως παράνομη υποκατάσταση της ευθύνης του κράτους και της αστυνομίας, ως προς το θεμελιώδες έργο τους να προστατεύουν την περιουσία των πολιτών και τη δημόσια τάξη κα ασφάλεια. Αναρωτιέμαι μήπως θα μπορούσαμε με βάση αυτό το αλλόκοτο σκεπτικό να ζητήσουμε κι εμείς για όποια παρανομία, αστυνομικών, ιατρών, υπαλλήλων, να μπορούμε να αξιώνουμε αποζημίωση από το προσωπικό πορτοφόλι του εκάστοτε υπουργού.

Ας αφήσουμε όμως το νομικό κομμάτι. Το πολύ θλιβερό είναι ότι όλο αυτό το έκτρωμα θα έπρεπε να προκαλεί μια σφοδρή καθαρά και αμιγώς ιδεολογική αντιπαράθεση, που να υπάρχει παντού. Στη Βουλή, στα έδρανα, στις αίθουσες, στο δρόμο. Αντιπαράθεση που θα προερχόταν από το βασική σκέψη ή εμείς ή αυτοί. Δηλαδή ή με το Κράτους Δικαίου και τις αρχές του είτε με τις αυθαιρεσίες και το αστυνομικό κράτος. Διότι περί τέτοιου ζητήματος πρόκειται. Ουσιαστικού και συστατικού για τη δημοκρατικότητα του μέλλοντος και της ελευθερίας της ζωής μας. Και όχι μιας απλής δήθεν προοδευτικής σύλληψης του διανοούμενου φιλελευθεράτου.

Οι περιορισμοί που πάνε να ψηφίσουν είναι σοβαρότατοι και χτυπάνε ρίζες της καθημερινής μας ζωής και τους πλασάρουν ως αναγκαίες λύσεις, κανονικότητα, δεξιές χιπστεριές δήθεν εκμοντερνισμού και ξεβλαχέματος και να είμαι δεξιός και φοράω ανοιχτά πουκάμισα και έπινα φούντες κρυφά από τη μάνα μου.

Πέρα από την άμεση αυτή ζημία στη δημοκρατία που θα προκαλέσει η επέλευση των προβλέψεων του νομοσχεδίου υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο που κάνει χειρότερα τα πράγματα. Μετά και την επισημοποίηση -που κόστισε χοντρά στους πολίτες- της σχέσης της Κυβέρνησης με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αυτό το οποίο μπορώ εγώ προσωπικά να σκεφτώ ότι μακροπρόθεσμα αν το νομοσχέδιο για τις συναθροίσεις περάσει, δεν θα υπάρξει καμία συνάθροιση, καμιά πορεία απέναντι στην Κυβέρνηση. Γιατί; Γιατί ακόμη και το πιο δίκαιο αίτημα του πλανήτη να έχει κανείς και να μας σκοτώνουν στους δρόμους πχ λέω εγώ τώρα μια έκτη δεκέμβρη, το ίδιο βράδυ όλα τα δελτία θα βγουν και θα πουν ‘’ ναι, αλλά δεν είχαν ενημερώσει την αστυνομία, δείτε εδώ δεν τηρούν τα μετρά, πού είναι ο οργανωτής εδώ πού σπάσανε μια βιτρίνα’’ δημιουργώντας μια ακόμη πλαστή και μπολιασμένη αντίληψη που συμφέρει την κυβέρνηση και το έργο της.

‘Ετσι το σύστημα θα συνεχίσει να ορίζει μέχρι και τους όρους, με τους οποίους μπορεί να πολεμηθεί.