Το ξεγύμνωμα της κανονικότητας

 

Λέξεις: Μίλτος Τόσκας 

Προσπαθώ να αντιληφθώ τι είναι όλο αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους τρεις μήνες στην πατρίδα μας, τη χιλιοταλαιπωρημένη Ελλάδα. Τον Ιούλιο είχαμε μία εκλογική μάχη και μία αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. Φυσικά αυτή έφερε ελπίδα κι οι περισσότεροι προσδοκούν καλύτερες ημέρες και αισιοδοξούν στο πρώτο διάστημα. Ως συνήθως όσο περνάει ο καιρός οι περισσότερες υποσχέσεις πάνε περίπατο και ξεκινούν οι συμβιβασμοί εντός κι εκτός συνόρων. Το θέμα είναι ποια είναι η αφετηρία σου για την πλειοψηφία. Καλώς ή κακώς αυτοί “ανεβάζουν” και “ρίχνουν” κυβερνήσεις κι οι ισορροπίες συνεχίζουν να είναι ευμετάβλητες μετά από μία δεκαετία μειώσεων σε όλα τα επίπεδα.

Αντί λοιπόν να μιλήσουμε για την ουσία και να δούμε πράξεις που θα μας κάνουν να ατενίσουμε με αισιοδοξία την επόμενη ημέρα, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες κρουσμάτων αστυνομικής βίας με άκρατη καταστολή, τα οποία έχουν ως μοναδικό τους στόχο τον εντυπωσιασμό. Ποιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ όμως χειροκροτεί τέτοιες ενέργειες και αν πραγματικά το κάνει σε τι διαφέρει από τα άγρια ζώα της ζούγκλας; Ακόμα κι ο μεγαλύτερος εγκληματίας του κόσμου αξίζει αυτή τη συμπεριφορά; Πού βρίσκεται το απόλυτο μηδέν, που θα κάνει όλα αυτά να γυρίσουν ως σύγχρονο μπούμερανγκ σε αυτούς που τα επιβάλλουν ελαφριά την καρδία;

Η νοοτροπία ότι η χώρα μας ανήκει, στον βωμό μία δήθεν αριστείας, που καθημερινά απομυθοποιείται δεν έχει σχέση με ένα προηγμένο κράτος που θέλει συνεχώς να εξελίσσεται, με ένα κράτος δικαίου, που νοιάζεται για τους πολλούς, για το σύνολο. Από την πολιτική μέχρι τον επαγγελματικό αθλητισμό βλέπουμε να αναβιώνουν “φαντάσματα” του παρελθόντος. Μίας εποχής που οι συνέπειες της μας έκαναν να πονέσουμε βαθιά κι έφτασαν συνανθρώπους μας στο απώτατο σημείο δίνοντας “οικειοθελώς” τέλος στη ζωή τους. Ίσως η λύση να είναι μονάχα μία κυβέρνηση συνεργασίας. Η απλή αναλογική, που καθόλου “δε βολεύει”, ίσως είναι το μυστικό για να ξαναγεννηθεί αυτός ο τόπος. Για να το κατανοήσεις όμως πρέπει να συμβιβαστείς, να αφαιρέσεις τις παρωπίδες και να ρίξεις τον εγωϊσμό σου.

Κι ενώ ο κόσμος περιμένει αξιοκρατία, δικαιοσύνη, συρρίκνωση του δημοσίου, φοροελαφρύνσεις, ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ελκυστικές προοπτικές ώστε να μείνουν ή ακόμα να επιστρέψουν στην Ελλάδα νέα παιδιά, βυθιζόμαστε και πάλι στην εσωστρέφειά μας. Λίγοι κάνουν τη δουλειά τους και οι “πολλοί” και πάλι στο περιθώριο, στο πρόβλημα, στον αγώνα. Δεν περισσεύουν χρήματα για το κοινωνικό μέρισμα, αλλά οι πλατείες κι οι δρόμοι στολίζονται σαν να ήρθε η περιβόητη ανάπτυξη. Μία ψευδαίσθηση ολκής και μία εικόνα δεκάδων αστέγων τα βράδια στη οδό Τσιμισκή να μας ματώνει την καρδιά. Το στοίχημα είναι να παραμείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, να πάρουμε απόσταση και να δούμε την κατάσταση με ψυχρή λογική και καθαρή ματιά, μακριά από φανατισμούς και στοχευμένη προπαγάνδα.

Αυτός ο φαύλος κύκλος δε φαίνεται να υπάρχει διάθεση να ανοίξει κι επιτέλους να διαλυθεί. Είμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και με το Internet στη διάθεσή μας θεωρώ πως μπορεί να δημιουργηθεί μία γενιά νέων δημοσιογράφων μακριά από το χειραγωγημένο βαθιά ριζωμένο σύστημα του παρελθόντος. Αυτή θα βγάλει στην επιφάνεια σκάνδαλα, θα ενοχλεί καθημερινά με τις αποκαλύψεις της, θα μιλήσει για την περιβαλλοντική καταστροφή που … ήρθε και θα έχει αξίες κι ιδανικά να αντέξει στον πόλεμο που θα δεχτεί. Γιατί όμως να τα κάνεις όλα αυτά και να μην μείνεις σπίτι σου να απολαύσεις τη ζέστη, τη θαλπωρή και κάτι χαλαρό στην τηλεόραση;

Γιατί ακόμα έχουμε ευαισθησίες κι ηθική. Επειδή κατανοούμε την αξία της αλληλεγγύης σε δύσκολους καιρούς. Η χώρα ανήκει στους κατοίκους της κι αυτοί πρέπει να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Είναι το ελάχιστο. Η υποτιθέμενη κανονικότητα που επέστρεψε μετά Βαίων και Κλάδων ξεγυμνώνεται άδοξα χωρίς λόγο κι αιτία. Η περίοδος χάριτος όμως σιγά σιγά τελειώνει κι ο κόσμος αναμένει να δει βελτίωση στην καθημερινότητά του. Αυτό είναι το ζητούμενο. Τα υπόλοιπα είναι για ΜΜΕ ή πιο απλά για λαϊκή κατανάλωση.