Συγκέντρωση και πορεία για την παγκόσμια ημέρα γυναικών στη Θεσσαλονίκη

Συγκέντρωση και πορεία με αφορμή την παγκόσμια ημέρα γυναικών πραγματοποιούνται αυτή την ώρα στη Θεσσαλονίκη.

18:18

Η πορεία γυρνά στο Άγαλμα Βενιζέλου.

17:50

Στην πορεία συμμετέχουν περίπου 5.000 άτομα, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην οδό Τσιμισκή.

17:37

Δείτε live εικόνα από την πορεία:

17:30

Ξεκίνησε πορεία σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.

17:00

Στη συγκέντρωση συμμετέχουν: φεμινιστικές συλλογικότητες, λοάτκια+ ομάδες, φοιτητικά σχήματα, αυτοδιοικητικές παρατάξεις και εργατικά σωματεία, καθώς και η Ομάδα Φύλου Συνάντησης για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά και η Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία/ από – ΟΣ.

Σε σχετική ανακοίνωση αναφέρεται:

Φεμινιστική πορεία 8η Μάρτη: …για να μην θριαμβεύσει ξανά η σιωπή

Η δημόσια μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξουαλική κακοποίησή της και την κατ’ εξακολούθηση ψυχολογική βία από μεγαλοπαράγοντα του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου άνοιξε έναν κύκλο μαρτυριών κακοποιητικών συμπεριφορών στο δημόσιο λόγο. Μέχρι σήμερα οι καθημερινές φωνές γυναικών που κατηγγειλαν βία και κακοποίηση είτε σκεπάζονταν από το αόρατο πέπλο του της μετανάστριας, του προσφυγόπουλου, της τοξικοεξαρτημένης, της φυλακισμένης είτε κάτω από τις ειδησιογραφικές λεζάντες για έγκλημα πάθους, προκλητική συμπεριφορά, απροσεξια επιλογών. Σήμερα οι μαρτυρίες κακοποιητικών συμπεριφορών έγιναν από το χώρο της τέχνης, του αθλητιμού, της ακαδημαϊκής κονότητας εκεί που όλα φάνταζαν ως άριστα. Όμως οι σιωπές που έσπασαν ράγισαν την εικόνα του άριστου με μία ταυτόχρονη ρωγμή και στην πατριαρχία.

Ένα πρώτο χαρακτηριστικό μετά από τις μαρτυρίες ήταν ένα ερώτημα απορίας και έκπληξης: Γιατί τώρα? Ένα ερώτημα που ανέδειξε έναν αυτοματισμό της κοινής γνώμης να μεταθέτει την ευθύνη του βιασμού στα θύματα. Ένας αυτοματισμός που δείχνει πως τα αντανακλαστικά λειτουργούν για την προάσπιση των σχέσεων εξουσίας φέρνοντας στην επιφάνεια πως η κουλτούρα του βιασμού είναι διάχυτη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Και αυτό που υπονοείται, αν δεν διατυπώνεται ευθέως, είναι ότι το θύμα φταίει «ίσως να έδωσε το δικαίωμα, ίσως να πέρασε τα λάθος μηνύματα, ίσως να ήταν την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος, ίσως τα ρούχα, τί περίμενε και δεν το είπε όταν έγινε». Ότι το θύμα ευθύνεται ακόμη και για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον εαυτό του. Να προσέχεις να μη βιαστείς, μην κακοποιηθείς. Γιατί τότε θα είσαι μόνη και αν μιλήσεις θα πρέπει να λογοδοτήσεις, θα εξοντωθείς, θα κακοποιηθείς για μία ακόμη φορά ως προσωπικότητα. Μία διαδικασία βάρβαρα ενοχοποιητική προς το άτομο που έχει υποστεί κακοποίηση μπολιάζοντας για τα καλά τον φόβο και την ανασφάλεια, αλλά κυρίως αυτό το «φταις» με το οποίο καλείσαι να συμβιώσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Οι δημόσιες μαρτυρίες κακοποίησης στο τώρα είναι τόσο εκκωφαντικές γιατί σπάνε τον κύκλο της ενοχής. Γι’ αυτό και γίνονται στο δημόσιο χώρο. Αφενός γιατί οι θεσμοί και οι επιτροπές για να ενεργοποιηθούν ζητούν διαπιστευτήρια κακοποιημένων σωμάτων. Μπορεί και μην ενεργοποιηθούν και να χρειάζονται δολοφονημένα σώματα. Αλλά και τότε δεν είναι σίγουρο. Δεν αρκεί ότι δεν είχες την επιθυμία, ότι μπορεί να εκβιάστηκε η συναίνεση. Η απόδειξη είναι το σώμα. Είναι χαρακτηριστικές οι μαρτυρίες των φοιτητριών στο ΑΠΘ. Στην περίπτωση στο γεωλογικό είχαν γίνει καταγγελίες από φοιτήτριες σε δύο προέδρους του τμήματος ωστόσο αυτό δεν αρκούσε για να γίνει κάτι. Στην αστυνομοδικαστική πραγματικότητα το μόνο πράγμα που μπορούσε να γίνει ήταν η φοιτήτρια να διακόψει τις σπουδές της και να περιμένει αυτός ο καθηγητής να βγει στη σύνταξη ώστε να μπορέσει να επιστρέψει και πάρει το πτυχίο της. Το «νίπτω τας χείρας μου» επικράτησε τότε και τώρα. Χρειάζεται επίσημη καταγγελία σε διάστημα μικρότερο των 15 ετών, είχα όλη την καλή διάθεση να προχωρήσω. Και βέβαια καμία δεν το πίστευε γιατί επί χρόνια όλοι γνώριζαν και όλα συνέχιζαν να συμβαίνουν κανονικά. Γι’ αυτό και ο πρύτανης δεν έπρεπε να απορεί γιατί δεν γίνονται καταγγελίες στα όργανα του πανεπιστημίου. Και γιατί δεν πρόκειται ούτε στο μέλλον να γίνουν. Ειδικά στη νέα συνθήκη των πανεπιστημίων με το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που επιβλήθηκε. Ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα εγχειρίδιο της υποταγής. Της υποταγής της γνώσης στις ανάγκες του κεφαλαίου, αποκομμένη από τις κοινωνικές ανάγκες. Της υποταγής του ατόμου στην εξουσία της γνώσης και στην καθηγητική αυθεντία νομιμοποιημένη να κάνει θέλει. Και τελικά στην εντεινόμενη ιδρυματοποίηση του πανεπιστημίου που σπάει ο ομφάλιος λώρος με την κοινωνία.

Αφετέρου ο δημόσιος χώρος είναι εκεί που κατατίθενται οι σκέψεις και οι εμπειρίες των γυναικών και οποιουδήποτε ατόμου που δε χωρά στα έμφυλα στερεότυπα της πατριαρχίας, επιδιώκοντας να διεισδύσουν και να διαλύσουν κυρίαρχες αφηγήσεις σε μια πατριαρχική σφαίρα. Γιατί ο δημόσιος χώρος αποτελεί πεδίο παρέμβασης για αυτό που μπορεί να συμβεί, να σπάσει η επιβολή του κυρίαρχου που αναπαράγει αποκλεισμούς και θύματα. Οι δημόσιες μαρτυρίες κακοποιητικών συμπεριφορών άνοιξαν τον δρόμο για ένα διάλογο στην κοινωνία ότι πρέπει να σπάσουν τα πλέγματα εξουσίας τα οποία κατασκευάζονται και αναπαράγονται απέναντι στο φύλο και τη σεξουαλικότητα και που ομαλοποιούν τη σεξουαλική βία. Να συναντηθούμε όλα μαζί και να περπατήσουμε το δρόμο της ορατότητας που άνοιξε. Να λυτρωθούμε από την ενοχή και να χτίσουμε τις αντιστάσεις του αύριο. Γιατί η πατριαρχία δολοφονεί σώματα και ψυχές. Για τον θάνατος της πατριαρχίας

…για να μην θριαμβεύσει ξανά η σιωπή