#1 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου; 

*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές.

#1 Η γιαγιά στο μπαλκόνι.

Σ’ ένα μπαλκόνι, άπλωνε τις νυχτικιές της, σιωπηλή και σκεπτική. Με μία κούραση στο βλέμμα σαν να χε ζήσει το πέρασμα 4 γενιών. Αναμένοντας να χτυπήσει ένα τηλέφωνο, με μία φράση αγάπης. Μόνη, έχοντας αποχωριστεί πολλούς. Τα ρούχα στην λεκάνη τελείωσαν απλώθηκαν στα σχοινιά, με αργό βήμα κλείνει την μπαλκονόπορτα και μπαίνει στο σπίτι, κάθεται στον καναπέ που μεγάλωσαν παιδιά και εγγόνια και χαζεύει τα νέα στην μικρή οθόνη, πίνει τον ελληνικό της και περιμένει μία επίσκεψη, με ένα παράπονο του στιλ «με ξέχασαν και δεν έρχονται πια να με δουν»

#2 Σου χαμογέλασα

Φορούσε κόκκινο γιλέκο, της Σχεδίας, ηρωικό, και καθόταν σιωπηλός με την μάσκα του στην πλατεία Αριστοτέλους. Κανείς δεν του έδινε σημασία, κάποιοι του χαμογελούσαν, άλλοι τον αγνοούσαν, μέχρι που βρέθηκε μία κοπέλα γύρω στα 15. Τον πλησίασε, και τον ρώτησε τι ακριβώς κάνει, εκείνος με τα γελαστά του μάτια της εξήγησε την ιστορία της σχεδίας, εκείνη δεν όμως δεν γνώριζε τίποτε, άνοιξε την τσάντα της να βγάλει το πορτοφόλι της. Εκείνος, την ευχαρίστησε χίλιες φορές, η μικρή του είπε ”εγώ σας ευχαριστώ μου φτιάξατε την ημέρα.” Προβληματισμένη φαινόταν και μ’ένα μικρό παράπονο του είπε ”που να το βάλω όμως το περιοδικό δεν χωράει στο σακίδιο μου”, εκείνος την ρώτησε αν χρειάζεται βοήθεια, ανοίξανε μαζί την τσάντα και τοποθέτησαν την Σχεδία προσεκτικά για να μην τσαλακωθεί. Το κορίτσι φεύγοντας του είπε ”ελπίζω να σας ξαναδώ.” Κι εκείνος κούνησε συγκινημένος το χέρι.

#3 Ο Διαδηλωτής

Αυτός είναι ο δικός μου διαδηλωτής, διανύουμε μαζί χιλιόμετρα όποτε βρίσκομαι στον δρόμο για κάλυψη πορείας, ζει στην Αριστοτέλους, πολλά χρόνια τώρα, πρέπει να έχει περάσει τα 5 έτη, το τρίχωμα του είναι φουντωτό και βρόμικο. Ψάχνει συνέχεια την αγέλη του και αν δεν την βρει είναι ανήσυχος. Ο διαδηλωτής, στέκεται δίπλα στους αστέγους, τους κάνει παρέα, του αρέσει η συντροφιά, επέλεξε τον άνθρωπο για φίλο ασχέτως που έχει φάει ξύλο από αυτόν, στις πορείες βαδίζει πάντα μπροστά από τα πανό, δίνει το σήμα έναρξης. Και όταν όλοι επιστρέψουμε στα σπίτια μας, και το κέντρο ερημώσει, ο διαδηλωτής, γυρίζει με κατεβασμένη την ουρά στα γρασίδια της Αριστοτέλους απέναντι από το ΑΤ κλείνει τα μάτια και κοιμάται με την σκέψη του ότι κάποιος μπορεί να τον βλάψει.

#4 Το δίκιο του αγώνα

Έμαθε για το τί συμβαίνει στην πόλη τον τελευταίο μήνα, οι φίλοι του τον πήρανε τηλέφωνο και του είπανε πως σήμερα οι φοιτητές θα διαδηλώσουν κατά του φασισμού, εκείνος ”έτρεξε πίσω” στις στιγμές της ζωής του και απήντησε καταφατικά, ”θα πάμε να τα στηρίξουμε.” Έβαλε την μάσκα του, τα παπούτσια του και το μπουφάν του αγνόησε την μαυρίλα του καιρού, κλείδωσε το σπίτι του και περπάτησε προς το άγαλμα Βενιζέλου. Κοίταξε τα παιδιά με ένα ύφος ανακούφισης, είπε σε ένα ”δεν θα περάσει ο φασισμός.” Ακολούθησε την αντιφασιστική πορεία, σιωπηλά με αργό βήμα σα να αισθανόταν πως έκανε το σωστό. Γύρισε σπίτι μπορεί να μην βρήκε κανέναν, κοιμήθηκε όμως ήσυχος, γεμάτος.

#5 Η παρατημένη βέσπα

Την ξέχασε μία μέρα κάποιος στην Παπαμάρκου, βαμμένη στα χρώματα της Τζαμαϊκάς, χωρίς πινακίδες, με φουσκωμένα τα λάστιχα. Στέκεται κάθε μέρα εκεί, έχει ζήσει πολλά, έχει δει πολλές πόλεις, έχουν ανέβει πάνω της δυο σώματα ερωτευμένα και αγκαλιασμένα, έχει κουβαλήσει τα λαχανικά από την λαϊκή του Σαββάτου και εκείνα έχουν ποτίσει με αρώματα το καλάθι της. Ήταν σημαντική για εκείνον που την άφησε, της υποσχέθηκε πως θα ξαναγυρίσει, μα τώρα βρήκε αλλού την συντροφιά. Οι αδέσποτες γάτες της γειτονιάς την έχουν μετατρέψει σε διώροφη κατοικία κι έτσι η παρατημένη βέσπα άλλαξε όρους χρήσης, περιμένοντας.