14 γυναίκες αφηγούνται τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που υπέστησαν
Ας σωπάσουμε για λίγο κι ας διαβάσουμε όλα εκείνα που συμβαίνουν γύρω μας για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα αύριο-μεθαύριο.
Οι γυναίκες εκπαιδεύονται για να προσέχουν, οι γυναίκες ακολουθούν πεπατημένες για το πως να ζουν, οι γυναίκες δέχονται άγγιγμα χωρίς την θέληση τους, οι γυναίκες περπατούν με τα κλειδιά μπλεγμένα στα δάχτυλα από μικρή ηλικία όταν είναι μόνες στον δρόμο, οι γυναίκες αποφεύγουν γειτονιές και σοκάκια για να μην πέσουν θύματα βιασμού, οι γυναίκες πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης καθημερινά, σε δημόσιους χώρους. Αυτή είναι η κατάσταση του φύλλου μου.
Θα αφήσω τις γυναίκες να μιλήσουν για τις σεξουαλικές τους παρενοχλήσεις.
*Τα στοιχεία τους θα παραμείνουν στην διάθεση της Parallaxi.*
#1
Μια μέρα ξεκίνησα να πάω στο σπίτι του φίλου μου, ήταν καλοκαίρι ώρα 9 παρά, ίσα που είχε νυχτώσει. Περπατώντας είδα μπροστά μου έναν άντρα περίπου 30 χρόνων φαλακρό με ζακέτα μπλε. Δεν έδωσα σημασία καθώς θεώρησα ότι είναι απλά περαστικός, τυχαία έπεσε επάνω του το μάτι μου.
Περίπου 7 μέτρα πριν την οικοδομή του φίλου μου αντιλήφθηκα ότι ήταν από πίσω μου και πονηρεύτηκα λίγο όποτε άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα. Ανεβαίνω τη ράμπα που έχει για τη πόρτα και τον ξαναβλέπω σχεδόν στην αρχή της μπάρας να έρχεται. Ευτυχώς ο φίλος μου άνοιξε γρήγορα τη πόρτα χωρίς να ξέρει κάτι.
Μπαίνω μέσα γρήγορα κλείνω πόρτα τον βλέπω να ανεβαίνει τη ράμπα, γυρνάω το κεφάλι μου προς τη γυάλινη πόρτα και τον βλέπω κολλημένο να έχει βγάλει τα γεννητικά του όργανα. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που είχα στο μυαλό μου είναι να αρχίσω να τρέχω πάνω με τα σκαλιά γιατί φοβήθηκα μήπως βρει τρόπο να μπει μέσα.
Ανέβηκα πάνω και έκλαιγα χωρίς να μπορώ να μιλήσω για αρκετή ώρα . Όταν με το καλό μπόρεσα να εξηγήσω το συμβάν, κατεβήκαμε κάτω να τον ψάξουμε αλλά τίποτα. Καλέσαμε την αστυνομία αλλά μας είπαν ότι έπρεπε να πάρω τηλέφωνο ακριβώς τη στιγμή που έγινε για να έρθει περιπολικό να ελέγξει τη περιοχή μήπως πετύχουν κάποιον με μπλε ζακέτα αλλά εγώ άργησα γιατί προφανώς ήμουν σε σοκ. Δεν ξαναπήγα μόνη στο σπίτι του φίλου μου για πολύ πολύ καιρό, αλλά και με παρέα κάθε φορά που πήγαινα τον έβλεπα παντού και ήμουν μέσα στο άγχος μήπως τον πετύχω.
*Ε
#2
Δυστυχώς ή ευτυχώς η περιοχή που ζω είναι αρκετά γνωστή με αρκετούς κεντρικούς δρόμους. Έχουν συμβεί αρκετά περιστατικά σε έναν από αυτούς τους δρόμους, άγνωστοι πήγαν να μου πουλήσουν χαρτομάντιλα και στην συνέχεια να τους είδα να αυνανίζονται δίπλα μου κοιτώντας με.. σε λεωφορείο της γειτονιάς μου δεν μας άφησαν να κατέβουμε ή ακόμα χειρότερα κατέβηκαν και μας ακολούθησαν.
Μία φορά πήγαινα σπίτι μου με τα πόδια, τα κλειδιά στο χέρι εννοείται. Καθώς πάω να στρίψω για να μπω στο στενό μου ακούω έντονα βήματα, έτσι άρχισα να αναπτύσσω ταχύτητα. Δεν φοβόμουν ιδιαίτερα καθώς υπήρχαν ανοιχτά μαγαζιά γύρω μου. Ξαφνικά μου τραβάει το χέρι ένας άντρας και προσπαθεί να με ακινητοποιήσει στον τοίχο για να μην μπορώ να κουνηθώ. Όπως ανέφερα είχα τα κλειδιά στο χέρι οπότε μια στιγμή ένιωσα τον φόβο και την αγανάκτηση να φύγω και βρήκα την δύναμη να τον χτυπήσω. Εννοείται δεν τον έβλαψα γιατί τόση δύναμη είναι αδύνατον να βρω αλλά πρόλαβα να τρέξω να φύγω και μπήκα σε ένα γειτονικό κατάστημα.
*Λ #3
Πολλές φορές ως κουιρ, θηλυκότητα έχω δεχτεί σχόλια και κακοποιητικές συμπεριφορές ωστόσο η πιο πρόσφατη και πιο έντονη ήταν πριν περίπου ένα δίμηνο στην Εγνατία, μπροστά στην πύλη εμπορίου του ΑΠΘ.
Είμαι πάνω στο ποδήλατο μου. Σταματάει ένα αυτοκίνητο δίπλα μου , με δύο άντρες που απαιτούν, για να φύγουν, να σηκώσω τη φούστα μου. Αυτό το σκηνικό κράτησε ώρα, με εμένα να τους βρίζω και αυτούς να κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο και να με απειλούν λέγοντας ότι θα ψάχνω τα κομμάτια μου αφού δεν δέχομαι τις φιλοφρονήσεις τους.
Το σκηνικό έληξε με δύο ντελιβεράδες να με υπερασπίζονται και τους τυπάδες να φεύγουν πετώντας κατά πάνω μου ένα γεμάτο κουτάκι μπύρα. Περιττό να πω ότι αν δεν έσκυβα, το κεφάλι μου δεν θα περνούσα πολύ καλά. Έκανα ώρες να ηρεμήσω. Και παρόλο που γενικά είμαι αρκετά δυναμικός χαρακτήρας, με καμία ανοχή σε τέτοια γεγονότα, εκείνη τη στιγμή με πάγωσαν και αναρωτιόμουν τι θα γινόταν αν ήμουν σε απομονωμένο μέρος.
*Π
#4
Ήμουν μικρή σε ηλικία 16 όταν πήρα ταξί για να πάω στο κέντρο. Όταν μπήκα μέσα κάθισα στην πίσω θέση και δεχόμουν σχόλια καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής για το άρωμα μου, ποιον θα συναντήσω, αν είπα στους γονείς μου ότι θα πάρω ταξί , με τη πρόφαση ότι είναι επικίνδυνα τα πράγματα. Εγώ απέφευγα κάθε απάντηση μέχρι που άρχισε να νευριάζει και προσπαθούσε να απλώσει το χέρι του στο πίσω κάθισμα για να πιάσει το πόδι μου. Εκείνη την ώρα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Θυμάμαι να μουδιάζω ολόκληρη και ένιωθα τόσο μεγάλη απειλή που δεν μπορούσα καν να φωνάξω, ένιωθα ότι θα μου κάνει κακό αν κάνω κάτι. Σταμάτησε σε ένα φανάρι και ευτυχώς οι πόρτες ήταν ανοιχτές , άνοιξα κατευθείαν τη πόρτα και αφήνοντας μέσα τη τσάντα μου έφυγα τρέχοντας. Ο συγκεκριμένος περνούσε κάθε μέρα έξω από το σχολείο μου στο σχόλασμα επι 3 μήνες προσπαθώντας να με πλησιάσει.
#5
Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες, για ν απαριθμήσει μια γυναίκα άνω των 40, όπως εγώ, τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, σε όλο το φάσμα τη ζωής της. Θα περιοριστώ λοιπόν όσο πιο συνοπτικά μπορώ, στα δυσκολότερα.
Ένα θέμα για το οποίο δεν έχω ακούσει ποτέ να γίνεται αναφορά στα media, ήταν το λεγόμενο “κωλόχερο” που έπαιζε ευρύτατα στα 80ies και 90ies στις γειτονιές, στα σχολεία, χωριά και πόλεις, διακοπές, όπου μπορώ να θυμηθώ. Έτσι λοιπόν κάθε νεαρή κοπελίτσα, από παιδί μέχρι 19-20 που μπορούσε ν αντιδράσει πια πιο στέρεα, είχε στην καθημερινότητά της την γνωστή συχνή επίθεση στο επίμαχο σημείο, από αγόρια της ηλικίας της ή μεγαλύτερα. Άλλοτε χυδαία και επιθετικά, άλλοτε casual, “έλα μωρέ σιγά”, αυτό ήταν κομμάτι της κουλτούρας μας κι αυτό είναι από μόνο του τρομακτικό. Σήμερα δεν ξέρω τι γίνεται με την συνήθεια αυτή.
Από τα χειρότερα περιστατικά που μου έχουν συμβεί, γιατί ήταν πολλά, ήταν σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ, σαρδέλες ο ένας πάνω στον άλλο, να με χουφτώνει κάποιος πενηντάρης παντού και αφού απ το σοκ μου κατέβηκα ξαφνικά στην επόμενη στάση, κατέβηκε κι αυτός και με ακολουθούσε, μέχρι που με έχασε. Γιατί δεν φώναξα; Γιατί σοκαρίστηκα, πάγωσα, θόλωσα, αλλά κυρίως επειδή ήμουν 14 χρονών, πήγαινα φροντιστήριο, η μόνη διαδρομή που έκανα με το λεωφορείο τότε.
Ένα χρόνο αργότερα, σε αγώνα μπάσκετ σχολείου, με στρίμωξαν στις τουαλέτες δυο καλόπαιδα, μεγαλύτεροι μου, επισκέπτες από γνωστό κολλέγιο τη πόλης. Θα μιλούσαμε για βιασμό σήμερα αν δεν με έσωζαν τα δύο “τσιγγανάκια” τη γειτονιάς, και χρησιμοποιώ αυτόν τον προσδιορισμό μόνο γιατί κανείς δεν τους έλεγε με τ όνομά τους, τα παιδιά αυτά έτρωγαν τρελό μπούλινγκ και υπεροψία από όλους, ωστόσο με έσωσαν, πλακώθηκαν με αυτούς που μου επιτέθηκαν, φώναξαν βοήθεια και μέχρι να βγάλουμε το σχολείο, που και που με ρωτούσαν συνομωτικά “όλα καλά”; Οι φύλακες άγγελοι μου, δυο παμφτωχα παιδιά του “περιθωρίου”.
Φοιτήτρια μου άρεσε να κάθομαι συχνά στην παραλία, να διαβάζω ένα βιβλίο και ν ακούω μουσική. Πόσες φορές το κατάφερα; Λίγες. Διότι αναρίθμητες φορές έχει έρθει άγνωστος, να μου κολλήσει, να μου την πέσει, να φεύγω και να με ακολουθεί μέχρι που σταμάτησα αστυνομικό κάποιες φορές. Σε κάθε περίπτωση, κάποιος άγνωστος, μπορεί επειδή έτσι γουστάρει, να σου χαλάσει τη μέρα, να σε τρομοκρατήσει, να σε απειλήσει, γιατί έτσι. Αναρίθμητες οι φορές που άγνωστοι μου έχουν στείλει βιντεάκια στα οποία αυνανίζονται στο fb, ή προτάσεις, κάποιοι ανεξήγητα επιθετικοί, κάποιοι εμμονικοί, stalkers, αλλά όλοι παντελώς ά γ ν ω σ τ ο ι μου.
Αναρίθμητες οι φορές που “τρίφτηκαν” πάνω μου αφεντικά, σε διάφορα μπαρς που δούλευα ως φοιτήτρια, που μου πρότειναν επώνυμοι θαμώνες διάφορα κι ενώ τους έγραφα, συνέχιζαν ξανά και ξανά.
Είναι κι άλλα, πολλά. Αλλά το πιο σοκαριστικό όλων ήταν όταν μετά από πρωτοχρονιάτικο πάρτυ, με κόσμο πολύ έξω στο κέντρο, γύριζα σπίτι κρατώντας το παιδί μου απ το χέρι και με πλησίασε κάποιος, λέγοντάς μου ότι γνωριζόμαστε στην αρχή. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν κατάλαβα, λόγω τη δουλειάς μου γνωρίζω πολύ κόσμο, χαμογέλασα νομίζοντας ότι γνωριζόμαστε. Ξαφνικά με πλησίασε κι άρχισε να μου λέει πόσο όμορφη είμαι και να με τραβάει, να με πιάνει παντού, έπαθα σοκ! Όλο αυτό εξελίχθηκε με μια καταιγιστική ταχύτητα, δεν το περίμενα, κι εγώ κρατούσα το παιδί μου απ το χέρι! Τον έσπρωξα με υπερφυσική για μένα δύναμη, ο τυπάς ήταν ψηλός και γεροδεμένος και τον έριξα κάτω, έβαλα τις φωνές, ήρθε μια παρέα και το βαλε στα πόδια. Πιστεύω μέχρι και σήμερα, ότι ήταν η μητρική δύναμη που τον έριξε κάτω.
Και όλα αυτά γιατί; Όλος αυτός ο φόβος, το ξενέρωμα κάθε μέρα, οι απειλές, η βία…Γιατί όλα αυτά; Μα επειδή, πολύ απλά, είμαι γυναίκα.
*Ν
Κατέληξα να τρέχω διακριτικά προς το σπίτι κάνοντας ζικ – ζακ σε στενάκια και με τα κλειδιά μου στο χέρι. Ήμουν τυχερή.
*Α #7
Πήγαινα σχολή με το λεωφορείο. Είχα ακουστικά στο αυτί μου. Το λεωφορείο όπως κάθε ημέρα ήταν γεμάτο, κλασσική Θεσσαλονίκη. Καθώς περνούσαμε στάσεις ο κόσμος μπαινόβγαινε. Ξαφνικά στην στάση Φάληρο νιώθω κάποιον να μου πιάνει τον πισινό. Κανονικό χούφτωμα!
Δεν σώπασα κατευθείαν έβγαλα τα ακουστικά και άρχισα να του φωνάζω. Έμεινε στήλη άλατος δεν περίμενε να μην αντιδράσω. Ήταν μεσήλικας γύρω στα 55. Κατέβηκε κατευθείαν στην επόμενη στάση. Άρχισα να τρέμω από τα νεύρα μου και το κορυφαιο; Γυρνάει μια γιαγιά και μου λέει: “Έλα κορίτσι μου η ιδέα σου ήταν.” Ε την έβρισα και αυτή δεν άντεξα. Και της είπα: “μυαλά σαν τα δικά σας για να συνεχίσουν να γίνονται τέτοια.”
Μπορεί να έγινα το επίκεντρο του λεωφορείου καθώς είχαν γυρίσει όλοι και με κοιτούσαν αλλά άξιζε καθώς φανερώθηκε ο άνθρωπος που το έκανε, και ίσως να το έχει κάνει και σε άλλες κοπέλες. Ελπίζω πως εκείνη την ημέρα να σταμάτησε. Ελπίζω πως εκείνη η ημέρα να ήταν και η τελευταία φορά που έκανε κάτι τέτοιο.
*Μ
#8
Σεξουαλική παρενόχληση συνέβη στον ΟΑΣΘ, καλοκαίρι 2018, μόλις είχα επιστρέψει από την άδεια του καλοκαιριού, 19 χρονών και πήγαινα στο street mode festival, φορούσα λοιπόν ένα τζιν σορτσάκι και ένα λευκό T-Shirt. Συνηθίζω να στέκομαι στην μέση στο λεωφορείο για να μην εμποδίζω εκείνους που κατεβαίνουν, γνωρίζουμε όλοι τις αντίξοες συνθήκες των αστικών και το να ακουμπιόμαστε μεταξύ μας είναι φυσιολογικό και συνηθισμένο (όχι όμως στην συγκεκριμένη κατάσταση). Έχω λοιπόν τα ακουστικά μου και στέκομαι μπροστά από το μηχάνημα, σε κάποια φάση νοιώθω ένα χέρι στον γοφό μου, τραβιέμαι λέω θα έγινε καταλάθος, μετέπειτα όμως το αισθάνομαι πιο έντονα, γυρνάω απότομα και αντικρίζω έναν ψηλό άντρα γύρω στο 1,90 με μαύρα μαλλιά και άσπρες τρίχες με κοιτάει χαμογελάει και κατεβαίνει ανενόχλητος.
Εγώ εκείνη την στιγμή πάγωσα, δεν είχα φωνή, δεν μπόρεσα να φωνάξω, δεν κατανόησα τι συνέβη. Ντράπηκα! Αναρωτήθηκα αν τα ρούχα μου είναι εκείνα που τον προκάλεσαν, σκέφτηκα πως ευθύνομαι. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο βρίσκω τον φίλο μου. Και με πιάνουν τα αναφιλητά, προσπαθούσα να του εξηγήσω και έτρεμα. Μετά από δύο μέρες συνάντησα αυτόν τον κύριο ξανά στο λεωφορείο, ευτυχώς ωστόσο καθόμουν, αλλά και πάλι δεν βρήκα το κουράγιο να πω τίποτα.
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη στον δρόμο δίπλα από το σπίτι μου, Χριστούγεννα 2017, Τρίτη Λυκείου. Είχα πάει σε ένα πάρτι και γυρνούσα σπίτι μου, γύρω στις 02:00 το βράδυ, ήταν η πρώτη φορά που γυρνούσα μόνη, οπότε φοβόμουν αρκετά. Φορούσα λοιπόν ένα μαύρο φόρεμα και το παλτό μου, και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως παρίστανα ότι μιλούσα στο τηλέφωνο.
Κάποια στιγμή λοιπόν βλέπω μία σκιά πίσω μου και επιταχύνω, επιταχύνει και εκείνος κάνω να περάσω τον δρόμο και με σταματά (ένας ψηλός άντρας ξανθός με γαλανά μάτια, αδύνατος, φωτογραφίες του κυκλοφορούν στα social media πολύ καιρό τώρα) , εγώ κάνω πως τον αγνοώ, πιάνει λοιπόν τα γεννητικά του όργανα και μου λέει ”μπορώ να δω το βρακάκι σου και θα δεις θα περάσουμε καλά.”
Εγώ πανικόβλητη, αηδιασμένη, προσπαθώ να τον προσπεράσω χωρίς να του δώσω σημασία, σταματάει ευτυχώς ένα αμάξι στο φανάρι και μας κοιτάζει, και κορνάρει, εγώ συνεχίζω τον δρόμο μου και λέω ”ναι μαμά σε δύο λεπτά είμαι σπίτι αλλά μην κλείσεις”. Ο τύπος μάλλον από την κόρνα τρόμαξε, και με άφησε να φύγω. Και στις δύο περιπτώσεις ωστόσο στάθηκα τυχερή. Στο υποσυνείδητο σου σου μένει, ένα τεράστιο ερωτηματικό, ένα κενό, μία παγωνιά. Το θέμα δεν είναι το πότε και το πως θα το πεις αλλά το ότι το είπες. Και το θέμα δεν είναι τι παρενόχληση δέχτηκες αλλά το κατά πόσο σε επηρέασε στην μετέπειτα ζωή σου.
*Μ
#9
Ήμασταν σε κλαμπ με φίλες και ένας τύπος που δεν είχα δει ήρθε μαζί μου στην τουαλέτα. Μου έπιασε τη συζήτηση και, ενώ φαινόταν από την στάση μου πως αισθανόμουν άβολα, ήταν μπροστά στην έξοδο και δεν μπορούσα να φύγω ενώ παράλληλα αυτός επέμενε να του πω πράγματα για μένα και να πάμε κάπου οι δυο μας.
Εγώ του ελεγα οτι η παρέα μου με περιμένει και δεν το θεωρώ καλή ιδέα να τις αφήσω αλλά δεν τα παρατούσε εύκολα. Ευτυχώς ήρθε μια φίλη μου επειδή κατάλαβε οτι αργώ και φύγαμε μαζί. Προφανώς μετά ήμουν συνέχεια με την παρέα μου και έψαχνα να δω που βρίσκεται ο τυπάς για να προσέχω κάπως.
Κατά τα αλλά, οι πιο πολλές που σκέφτομαι είναι λιγότερο ιδιαίτερες ιστορίες και «καθημερινές» με λεκτική κυρίως παρενόχληση. *Α
#10
Ξεκινώντας από τα πιο απλά, στα λεωφορεία, έχει κάποια χρόνια, τη μια φορά που θυμάμαι ήμουν 17-18 χρόνων ανέβαινα πανόραμα σε αυτό το μινιατούρα λεωφορείο και φορούσα μια φούστα, και ένας κύριος 55+ έβαλε το χέρι του κάτω από τη φούστα μου και μου έπιασε τα οπίσθια. Δεν είπα κάτι, απλά απομακρύνθηκα και πήγα στην άλλη πλευρά του λεωφορείου.
Μια άλλη φορά στο λεωφορείο κάποια χρόνια αργότερα, καλοκαίρι, στο 5αρι ίσως, καθόμουν δίπλα στο παράθυρο και ήρθε ένας δίπλα μου που έμοιαζε να έχει κάποια καθυστέρηση. Όσο περνούσε η ώρα ερχόταν όλο και πιο κοντά μου και εγώ όλο και πιο πολύ πήγαινα στο παράθυρο. Σε κάποια φάση άρχισε να φέρνει το χέρι του προς το μπούτι μου για να με χουφτώσει. Πέραν του ότι ήταν μεγαλόσωμος, λόγω της εμφανούς καθυστέρησης ντράπηκα να αντιδράσω. Ευτυχώς ένας νεαρός που το είδε όλο αυτό, με έπιασε από το χέρι και μου λέει δε γίνεται να κάθεσαι εδώ και με πήρε από εκεί. Από μόνη μου δε νομίζω να είχα αντιδράσει. Σε πιο μέτρια περιστατικά θα ανέφερα sexual harassment φάση στη δουλειά. Όταν ήμουν 20 δούλευα στην εστίαση. Πολλοί άντρες συνάδελφοι, μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα και οι περισσότεροι παντρεμένοι. Τα σχόλια δεν έλειπαν. Υπήρχε ποικιλία, μπορεί κάποιος ανώτερος από εμένα να ερχόταν να μου κάνει μασάζ στο σβέρκο ενώ δούλευα, ή να γινόντουσαν σχόλια στυλ «εχε χάρη που είσαι ωραία γκομενα αλλιώς θα τα άκουγες» αν γινόταν κάποιο λάθος. Ένα περιστατικό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι όταν η κουζίνα είχε να μου δώσει μια παραγγελία την έριχναν μακριά στον πάγκο, παρότι μπορεί να ήμουν δίπλα. Σε κάποια φάση λέω καλά ρε παιδιά, αφού δίπλα είμαι γιατί συμβαίνει αυτό. Και μου απάντησαν «γιατί θελουμε να σε βλέπουμε να σκύβεις». Αυτά τα βάζω στην μεσαία κατηγορία γιατί ήταν στον εργασιακό χώρο, πραγμα που έκανε να διστάζω να αντιδράσω.
Τέλος θέλω να αναφέρω ένα περιστατικό, που δεν το συζητάω τόσο πολύ. Πριν κάποια χρόνια έβγαινα με έναν μεγαλύτερο μου, εγώ 23 αυτός 33 όχι ότι έχει κάποια σημασία βέβαια. Ένα βράδυ, από τις πρώτες εβδομάδες που βγαίναμε, κοιμήθηκα στο σπίτι του. Κάπου μέσα στο βράδυ και ενώ κοιμόμουν, μου αφαίρεσε το εσώρουχο, ήρθε από πάνω μου ενώ εγώ κοιμόμουν ξαπλωμένη επεδίωξε να εισχωρήσει μέσα μου. Δεν τον ήξερα καλά, ήταν ένας άντρας δυο φορές το βάρος μου και 2 μέτρα ψηλός. Ακόμα και όταν λίγο ξύπνησα, μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τι συμβαίνει. Αλλά φοβήθηκα να αντιδράσω. Πάγωσα. Φοβήθηκα μη με χτυπήσει ή κάτι χειρότερο. Όποτε δεν είπα κάτι. Τις ελάχιστες φορές που τον είδα μετά από αυτό δεν τον πλησίαζα, συνειδητά και ασυνείδητα τον φοβόμουν. Και λίγο καιρό μετά αποφάσισα να μιλήσω.
Σε έναν εξωτερικό χώρο τον έπιασα και του μίλησα για το περιστατικό. Εξήγησα ότι δεν είχε τη συναίνεση μου για κάτι τέτοιο καθώς εγώ κοιμόμουν και δε θα μπορούσα να συναινέσω και πως αυτό δεν είναι οκ που έγινε. Η απάντηση που πήρα είναι ότι για άλλη μια φορά κατηγορώ τους άλλους για τα δικά μου προβλήματα. Και εφόσον δε μίλησα και δεν είπα κάτι πως θα μπορούσε να ξέρει ότι δε θέλω. Δεν τον ξαναείδα και εύχομαι να μην τον ξαναδώ.
*Ι
#11
#12
Στα 14 ενώ γυρνούσα από το σπίτι μίας φίλης μου, ένας άνδρας με ακολούθησε μέχρι το σπίτι μου, θυμάμαι τον πανικό, τα χέρια μου να ψάχνουν για τα κλειδιά μου, να τα βάζω ανάμεσα από τα δάχτυλα μου. Λίγα χρόνια αργότερα σε ένα σχολικό παιχνίδι ένα αγόρι έπιασε το στήθος μου, πάγωσα!
Στα 21 μου, σε μία καθημερινή διαδρομή με το λεωφορείο, ένας ηλικιωμένος άνδρας, κόλλησε πάνω μου με πρόσχημα το γεμάτο λεωφορείο και τριβόταν. Eίμαι μία ακόμα γυναίκα που έχει ζήσει από πρώτο χέρι την τελειότητα των γιων κάποιων ανδρών!
Όταν είσαι γυναίκα, πρέπει να υπολογίζεις τα πάντα, έτσι μας μαθαίνουν και όλας, μας εκπαιδεύουν από όταν είμαστε μικρές, κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα σε κάθε βραδινή διαδρομή, κινητό στο χέρι, όταν περνάς από παρέα ανδρών κάνε ότι μιλάς στο κινητό, πήγαινε μόνο από τους δρόμους με τα πολλά καταστήματα, αν πάθεις κάτι φώναξε «Φωτιά», στο «Βοήθεια» δεν θα βγουν! Μας μαθαίνουν να επιβιώνουμε αντί να μαθαίνουν τους γιους τους να μας σέβονται!
*E
#13
Ήμουν πρώτη γυμνασίου και γυρνούσα από τον χορό μόνη μου στο σπίτι. Σε κάποιο σημείο του πεζοδρομίου ήταν ένας τύπος που ξεκλείδωνε το ποδήλατό του, προχώρησα. Ανέβηκε στο ποδήλατο του και ήταν από πίσω μου και άρχισε να λέει διάφορα όπως «τι μ@@@@κι είσαι εσυ», «θέλω να σε γ@@@σω». Με προσπέρασε κοιτώντας με, έστριψε σε ένα στενό και εμφανίστηκε ξανά μπροστά μου
Και ένα ακόμα, πριν δυο τρεις εβδομάδες γυρνούσα σπίτι μου (ήταν μεσημέρι κιόλας) κι ήμουν στο στενό και ήταν ένας με ένα τζιπ σταματάει και μου κάνει νόημα μα μπω μέσα στο αμάξι. Δεν έφευγε από το στενό όσο εγώ περπατούσα και εγώ εννοείται δεν μπήκα στην πολυκατοικία μου φοβούμενη μην δει που μένω.
Και τέλος κάτι που έχει συμβεί στην πλειοψηφία θεωρώ να βρεθεί στον δρόμο μας κάποιος που να έχει βγάλει το πέος του και να κάνει ό,τι κάνει
Το πρώτο περιστατικό που με είχε τρομάξει λόγω και της ηλικίας το είχα πει στους γονείς μου με το που είχα γυρίσει και ο μπαμπάς μου είχε τηλεφωνήσει στην αστυνομία προκειμένου να κάνουν περιπολίες στην περιοχή. Αν και έχουν περάσει χρόνια είναι κάτι που θυμάμαι καρέ καρέ.
*Ε #14
Ήμουν μικρή, γύρω στο Γυμνάσιο, στην παραλιακή, έκανα βόλτα με την θεία μου, την μητέρα μου και την ξαδέρφη μου. Περπατούσαμε από τον Λευκό Πύργο προς στο Λιμάνι. Κάποια στιγμή έμεινα πιο πίσω, πίσω μου βρισκόταν μία παρέα αγοριών γύρω στα 17, κάποιος από αυτούς μου έπιασε τον πισινό, οι υπόλοιποι γελούσαν και φωνάζανε “μάγκας είσαι”. Εγώ γύρισα και τους κοίταξα παγωμένη, δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Δεν ήξερα τί να κάνω. Αποφάσισα να συνεχίσω την ζωή μου σαν να μην συνέβη ποτέ.
