1η εβδομάδα εγκλεισμού
Δυο λόγια από την εμπειρία εκείνου που εργάζεται
1η εβδομάδα εγκλεισμού.
Δυο λόγια από την εμπειρία εκείνου που εργάζεται.
(Ο πανικός είναι ο χειρότερος εχθρός).
Επιτρέψτε μου δυο λόγια.
Καθώς κλείνουμε την πρώτη εβδομάδα εγκλεισμού (χωρίς εισαγωγικά), οφείλουμε να σκεφτούμε και να προτείνουμε τρόπους και μεθόδους απορρόφησης και διοχέτευσης σε δημιουργική ή έστω ήρεμη κατάσταση τους κατ’ οίκον παραμένοντες, κάτι για το οποίο ήδη μεριμνούν διαδικτυακές πλατφόρμες (δεν εξετάζω πραγματικές προθέσεις) αλλά και πολύ σωστά, ψυχολόγοι, καλλιτέχνες, εμψυχωτές, διάφορες «επιδραστικές περσόνες» – και πολύ καλά κάνουν, εν τέλει στην παρούσα φάση όλοι.
Αλλά, όχι μόνο γι’ αυτούς. Δεν γίνεται, ξέρετε, να εφαρμοστεί απόλυτα το «μένουμε σπίτι» για αρκετές κατηγορίες εργαζόμενων που είναι νευραλγικά για τη λειτουργία στοιχειωδώς μιας κοινότητας, της κοινωνίας μας συνολικά, Απαραίτητοι.
Κάποιοι, κυριολεκτικά «επιταγμένοι», οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, κατά πρώτο λόγο. (από όλους μας respect) Οι δυνάμεις ασφάλειας και προστασίας του πολίτη, η αστυνομία, η πυροσβεστική, σημαντικό μέρος των δημόσιων υπαλλήλων, της ΔΕΗ, των επικοινωνιών ,των Μεταφορών- Συγκοινωνιών και, φυσικά των ΜΜΕ, όλα όσα αποτελούν τη στοιχειώδη δομή μιας οργανωμένης κοινωνίας, το Κράτος.
Αδυνατώ να φανταστώ την εικόνα αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων με το περίφημο «λιγότερο κράτος» αλλά αυτό ας το αφήσουμε για επόμενη κουβέντα…
Επίσης οι εργαζόμενοι στα φαρμακεία και στις αλυσίδες- καταστήματα τροφίμων.
ΟΛΟΙ αυτοί, χρειάζονται την κατανόηση και συμπαράσταση όχι τύπου «χειροκροτήματα» χρειάζονται ουσιαστικές ανάσες, βοήθεια στην σωματική αλλά και ψυχική κόπωση. Στις αντοχές τους και τα νεύρα τους, να το πω απλά.
Θεωρώ λάθος- βιαστική απόφαση τη διεύρυνση ωραρίου των Σούπερ Μάρκετς. Το μέτρο της κάρτας εισόδου έφτανε. Τους καταπονούμε με μέρες εργασίας 7 στις 7, τους διαλύουμε από τα σπίτια και τις οικογένειές τους και πολύ αμφιβάλλω για το αν θα προσληφθεί επιπλέον προσωπικό, ή θα ακούσουν ένα «ευχαριστώ» (σε ρεπό και πληρωμή υπερωριών) όσοι εργάζονται, όταν θα τελειώσει (κάποτε) το κακό. Άλλωστε οι «προνοητικοί» πήραν από 17 Dettol και 25 οινοπνεύματα, όσοι δεν επέδραμαν «καλά να πάθουν» (υψηλό αίσθημα συλλογικότητας κι αλληλεγγύης των καταναλωτών, για ακόμη μια φορά σε περίοδο κρίσης…- Μην ακούω ότι η κρίση μας έκανε καλύτερους…. Πιο κυνικούς και «κίλερ» για τον άλλο μας έκανε και ξαναφαίνεται…)
Θεωρώ εγκληματικό που ξαφνικά ο άνθρωπος που πάσχει από απλό πονοκέφαλο, ή χειρότερα, κάποιο αυτοάνοσο (ρευματοειδή αρθρίτιδα, ερυθρηματώδη λύκο, αν κατάλαβα καλά) δεν θα βρίσκει το φάρμακό του γιατί πάλι πολλοί από μας, εξαφανίσαμε σε «καβάντζα» για μήνες παρακεταμόλη και – πως το λένε αυτό το δύσκολο- χλωροκίνη. Και διαλύουμε και τα φαρμακεία…
Θεωρώ απαραίτητο για να έρθω πάλι στους εργαζόμενους αυτού του δύσκολου καιρού, την υποστήριξή τους ΚΑΙ από ψυχολόγους αλλά και από την συμπεριφορά των υπολοίπων.
Θεωρώ απαραίτητο να στέλνονται συνεχώς στις δημόσιες υπηρεσίες όσο το δυνατόν περισσότερα τα απλά προφυλακτικά υλικά, να δίνονται συνεχείς οδηγίες, να υπάρχει συνεχής πρόνοια από τους προϊστάμενους, διευθυντές, υπουργούς και όσους έχει η ιεραρχία, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ με το προσωπικό τους, να συνομιλούν μαζί τους, να τους κάνουν να αισθάνονται ότι τους έχουν δίπλα τους, κοντά τους. Οι κρίσεις αναδεικνύουν leaders, όσοι το νιώθουν να το κάνουν, δεν είναι όλοι το ίδιο δυνατοί μέσα σε μια ομάδα, οι κρίσεις χρειάζονται τους ηγέτες να το αποδεικνύουν με γενναιότητα και φυσικά με σωστές, ψύχραιμες αποφάσεις.
Θεωρώ σημαντικό για τους εργαζόμενους να μην τους φορτώνει ο καθένας το πιο μικρό του πρόβλημα αλλά να μετέχει υποβοηθώντας στην εργασία τους, έστω με μια καλή κουβέντα. (προσωπικά, δέχτηκα με μεγάλη χαρά, τηλεφωνήματα και μηνύματα ακροατών για το πόσο καλά αισθάνονται με συντροφιά το πρόγραμμα του ΡΣΜ της ΕΡΤ3. Προσωπικά, δεν παραλείπω να πω στη φαρμακοποιό μου και στα κορίτσια και παλικάρια των Μάρκετς πόσο χαίρομαι όταν τους συναντώ και να επαινώ το κουράγιο τους.)
Θεωρώ ότι, πέραν της υλικής φροντίδας και προστασίας, πρέπει να φροντίσει η κυβέρνηση να αξιοποιήσει και να εντάξει σε προγράμματα δράσης εμψυχωτές και ψυχολόγους στις ομάδες των εργαζόμενων. Το χρειάζονται.
