5 Θεσσαλονικείς γιατροί που εμβολιάστηκαν περιγράφουν την ανακούφισή τους
Γιατί το έκαναν και τι αισθήματα τους γέννησε αυτή η πρωτόγνωρη διαδικασία μέσα στην πανδημία.
Ολος ο πλανήτης συζητά για το εμβόλιο κατά του νέου ιού. Τι πιο σημαντικό από το να ακούσουμε τους επιστήμονες σε ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Ολοι οι άνθρωποι εκφέρουν άποψη για τη χρησιμότητα, τις επιπτώσεις, τις προεκτάσεις αυτής της διαδικασίας. Τι πιο λογικό να ρωτήσουμε αυτούς που ήδη το έκαναν και που μάλιστα είναι και επιστήμονες, γιατροί, στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του «αόρατου εχθρού».
Η Parallaxi ζήτησε τη γνώμη πέντε γιατρών που εμβολιάστηκαν εδώ στη Θεσσαλονίκη. Τα συναισθήματά τους, οι σκέψεις τους, η αποτύπωση αυτής της εμπειρίας ζωής, αποτυπώνεται στις απαντήσεις τους και στα πρόσωπά τους την ώρα του εμβολιασμού.
Αδαμάντιος Κιλμπασάνης, ΩΡΛ: Να εμπιστευτούμε τους επιστήμονες
Η ανάπτυξη των εμβολίων είναι ίσως το σημαντικότερο επίτευγμα στην ιστορία της ιατρικής μαζί με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών. Ως μέσο πρόληψης, έχει σώσει εκατοντάδες εκατομμύρια ζωές και έχει εξαλείψει ασθένειες που για πολλά χρόνια αποτελούσαν υγειονομική μάστιγα για την ανθρωπότητα.
Σε μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση, όπως η πανδημία του νέου κορονοϊού, ο εμβολιασμός είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτουμε για να σπάσουμε την αλυσίδα της μετάδοσης και να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.
Κατανοώ την επιφυλακτικότητα πολλών για μια νέα τεχνολογία εμβολίων η οποία δοκιμάστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πρέπει όμως όλοι να σταθμίσουμε τα ιατρικά, ψυχολογικά και οικονομικά οφέλη και επιτέλους να εμπιστευτούμε τους επιστήμονες που συνυπογράφουν στην νέα αυτή ανακάλυψη, κόντρα στο ρεύμα της πλήρους άρνησης και απαξίωσης που επικρατεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Προσωπικά έλαβα και τις δύο δόσεις του εμβολίου της Pfizer (τη δεύτερη δόση προ έξι ημερών) και πέρα από το τοπικό άλγος στην περιοχή του δελτοειδούς μυός (σημείο έγχυσης) δεν εμφάνισα καμία ανεπιθύμητη ενέργεια. Υποβλήθηκα μάλιστα με πρωτοβουλία μου σε έλεγχο αντισωμάτων κατά του Sars Cov2 την 17η μέρα από την πρώτη δόση και είχα ήδη αναπτύξει αρκετά αντισώματα, τα οποία αναμένω να πολλαπλασιαστούν στον έλεγχο που θα υποβληθώ μια βδομάδα μετά τη δεύτερη δόση. Με τα εμβόλια μπορούμε πλέον να βλέπουμε το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία και ευελπιστούμε να επιστρέψουμε σύντομα στην φυσιολογική δραστηριότητα.
Λιάνα Γερασοπούλου, νευρολόγος: «Τι τέλειο κόλπο το εμβόλιο»
Ζητάτε να σας πω που έλεγε και ο Αττίκ, τι σημαίνει για μένα που έκανα το εμβόλιο και τι νιώθω. Πάρα πολλά. Λυπάμαι αν θα είναι κλισέ όσα πω αλλά τα κλισέ κάπως έτσι βγαίνουν και εδώ έχουμε όλη την ανθρωπότητα να έχει μαζί και ταυτόχρονα τα ίδια συναισθήματα.
Νιώθω πολύ βαθύ θαυμασμό και επιστημονική ζήλεια για τα στάδια έρευνας που προηγήθηκαν μέχρι η βελόνα που προορίζεται για μένα να ρουφήξει από το μπουκαλάκι αυτό το διάφανο υγρό. Ένα υγρό που δεν περιέχει παρά οδηγίες για να φτιάξω μόνη μου ένα κομμάτι της ακίδας του ιού το οποίο μετά θα αναγνωρίσω ως εχθρό και θα οργανώσω την άμυνά μου απέναντί του για μελλοντική χρήση.
Τι τέλειο κόλπο! Τι έξυπνο! Σημειωτέον πως η ανοσία που προκύπτει από τον εμβολιασμό είναι κατά πολύ ισχυρότερη από τη φυσική ανοσία που καταλείπει η νόσηση, συμπτωματική ή όχι. Γι’ αυτό και πρέπει να εμβολιαστούν και αυτοί που έχουν νοσήσει.
Ευγνωμοσύνη που το ιατρικό έργο και η επικινδυνότητά του στην πανδημία αναγνωρίστηκε (και όχι άδικα) και σε μας τους γιατρούς του ιδιωτικού τομέα και έτσι μετέχουμε αυτού του προνομίου να εμβολιαζόμαστε πριν την ηλικιακή μας ομάδα (όχι πως δεν την πλησιάζουμε σιγά-σιγά αλλά τέλος πάντων, άλλο θέμα αυτό)
Την άγρια χαρά που προκύπτει από το σταμάτημα του φόβου. Τις έννοιες δύσπνοια, ΜΕΘ, πολυοργανική ανεπάρκεια, ισχαιμικά συμβάματα και άλλες που συνοδεύουν τη νοσηλεία ασθενών με CoViD τις κατέχουμε λίγο παραπάνω και ο φόβος να βρεθείς από την άλλη όχθη είναι τρομερός.
Νιώθω ελπίδα. Αφήστε με να το πω δυνατότερα: ΕΛΠΙΔΑ. Η ελπίδα περνά ΜΟΝΟ μέσα από το εμβόλιο και είναι όχι μόνο ελπίδα για επιβίωση αλλά ελπίδα για μια ζωή που να μοιάζει με την προηγούμενη με τα καλά της και τα κακά της, πάντως κανονική και όχι αυτό το απαίσιο πράγμα που ζούμε τώρα.
Τέλος θα ομολογήσω στεγνά ότι νιώθω και θυμό. Για όσους καθημερινά συναντώ διά ζώσης ή διαδικτυακά και δηλώνουν αντίθετοι με τον εμβολιασμό για μια σειρά από λόγους που εκτείνονται ανάμεσα σε γελοίες ψεκασμένες θεωρίες μέχρι την κοινωνική αναλγησία του τύπου ας το κάνουν οι άλλοι, εγώ κορόιδο είμαι; Κορόιδο μπορεί να μην είσαι, αλλά καλύτερα να μην πω τι είσαι και μου βάλουν από την Parallaxi μπιπ.
Εύχομαι γρήγορη και αποτελεσματική ανοσία σε όλους. Μη φοβάστε το εμβόλιο, αυτό που πρέπει να φοβάστε είναι ο ιός, η αρρώστια, ο θάνατος και τα αναρίθμητα και τεράστια κοινωνικά πλήγματα που έχει επιφέρει. Και η ζωή που δεν θα ζήσουμε αν δεν τον σταματήσουμε με τον μαζικό εμβολιασμό σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Χρήστος Παπαστεργίου, ακτινολόγος: «Σκέφτομαι τα πρόσωπα όσων έχασαν συγγενείς»
Η πρώτη εικόνα εμβολιασμού που θυμάμαι, ήταν στην ηλικία των 5-6 ετών. Για την ακρίβεια δεν θυμάμαι τον εμβολιασμό, αλλά την “κούρσα” αποφυγής του που κάναμε, με άλλους δυο τρεις συνομήλικους, όταν είδαμε τη μεγάλη βελόνα στα χέρια του γιατρού. Και την απέραντη στενοχώρια, όταν η κρυψώνα μας αποκαλύφθηκε και οδηγηθήκαμε στο υπαίθριο… εμβολιαστικό κέντρο, στην αυλή του σχολείου σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου.
Ο πόνος από την βελόνα έχει ξεθωριάσει μέσα μου εδώ και χρόνια και το σημάδι στο μπράτσο υπενθυμίζει μόνο το τρέξιμο. Αλλά, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, εκείνη η μέρα, μου άφησε την αίσθηση ότι αυτά τα εμβόλια είναι, τελικά, καλό πράγμα.
Στο Πανεπιστήμιο και στην κατάταξη στον Στρατό, κατάλαβα το γιατί. Και τώρα, δεν μπορώ να καταλάβω το αντίθετο γιατί. Εκείνους που αρνούνται τον εμβολιασμό. Ελλιπής ή στρεβλή ενημέρωση; Κι αν αυτό ισχύει για κάποιους, μπορεί να ισχύει για υγειονομικούς; Η εμπειρία μου από τα νοσοκομεία, ιδιαίτερα τώρα, τον καιρό της πανδημίας, είναι καταλυτική. Και δεν αναφέρομαι στον Αγ.Ανδρέα στην Πάτρα, αλλά -να πω το πιο τραγικό κομμάτι- στα πρόσωπα όσων παραλαμβάνουν τον άνθρωπό τους νεκρό, χωρίς να τον έχουν αποχαιρετίσει και χωρίς να μπορούν να τον τιμήσουν όπως πρέπει. Και, κυρίως, γνωρίζοντας ότι, αν είχε προλάβει να εμβολιαστεί, θα ζούσε.
Νίκος Τερζόγλου, ψυχίατρος: «Επιστημονική επανάσταση αυτό το εμβόλιο»
“Λογικό”. Με αυτή την λέξη θα ξεκινούσα την αναφορά στην προσωπική μου ιστορία με όλο αυτό που ονομάζεται εμβολιασμός κατά της Covid 19. Ονομάζομαι Νίκος Τερζόγλου, είμαι ψυχίατρος, ανήκω στη Β πανεπιστημιακή κλινική του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και είμαι από τους γιατρούς που πριν από λίγες μέρες έλαβαν και την δεύτερη δόση του εμβολίου κατά του κορωναϊού.
Εξηγούμαι για το “λογικό”. Ήταν τόσο λογικό να εμβολιαστώ χωρίς δεύτερη σκέψη ως επιστήμονας, όσο λογική όμως ήταν και η αμήχανη στάση μερίδας του κοινωνίας, απέναντι στον εμβολιασμό.
Βρεθήκαμε άπαντες, ανεξαιρέτως ιδιότητας, μπροστά σε μία πραγματικότητα πρωτόγνωρη και ευμετάβλητη. Τα επιστημονικά δεδομένα προσαρμόζονται διαρκώς, η γνώση και αυτή «μεταλλάσσεται» μαζί με τον ιό, οι επιστημονικές έρευνες με φειδώ, από την μια εμπλουτίζουν την γνώση μας, πάνω στο θέμα, κι από την άλλη αλληλοσυγκρούονται ή είναι αντιφατικές. Το ανθρώπινο μυαλό παρακολουθεί αυτά τα γεγονότα «αμήχανο», αμφιβάλει, λοιδορεί, αντιδρά στο να πιστέψει και να εμπιστευτεί την επιστημονική γνώση, θέλει τον χρόνο του, θέλει τις αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, θέλει να θέσει το δάκτυλο «υπό τον τύπον των ήλων». Πέρασε καιρός να ξεκαθαρίσει η επιστημονική κοινότητα το τι ακριβώς συμβαίνει. Λογικό!
Έτσι φτάσαμε στην εποχή των εμβολίων. Πολύ πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά και σχεδόν το ίδιο αποτελεσματικά. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ασφαλή. Το εμβόλιο που έχει αυτή την χρονική στιγμή η χώρα μας στην διάθεσή της, (mRNA) το γνωρίζουμε από την δεκαετία του 70, είναι μια επιστημονική επανάσταση και υπάρχουν ενδείξεις ότι στο μέλλον, αυτή η τεχνική θα καταπολεμήσει κάθε είδους ασθένεια, με σημαντικότερη αυτή του καρκίνου.
«Κι όμως γυρίζει», ψελλίζω όπως ο Γαλιλαίος κατά την απομάκρυνσή του από τους ιεροεξεταστές του, και πήρα την απόφαση να εμβολιαστώ.
Έκανα την πρώτη δόση του εμβολίου στις 9 Ιανουαρίου χωρίς να υπάρξει καμία παρενέργεια, παρά μόνο λίγος πόνος στο σημείο εμβολιασμού, όπως συνήθως συμβαίνει με τα εμβόλια. Δεν φωσφόριζα λοιπόν, ούτε έβγαλα ουρά, μια παρενέργεια του να έβγαζα λίγα μαλλιά, ίσως τελικά με βόλευε, αλλά ούτε αυτό τελικά συνέβη. Αυτό που όμως συνέβη, είναι που ξύπνησαν μνήμες από το τελευταίο εμβόλιο που κάναμε σαν φοιτητές ιατρικής για την ηπατίτιδα, για να κυκλοφορούμε πιο ανέμελοι μέσα στα νοσοκομεία κατά την εκπαίδευσή μας. ΜΝΗΜΕΣ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗΣ !!!!
Οι μέρες πέρασαν…
Ολοκλήρωσα και την δεύτερη δόση του εμβολίου στις 30 Ιανουαρίου, χωρίς να υπάρξει καμία παρενέργεια, ούτε και αυτή την φορά, παρά μόνο ο γνωστός πόνος στο μπράτσο, που διήρκεσε ίσως λίγο περισσότερο από 24 ώρες. Ήμουν καθ όλα λειτουργικός και δραστήριος. Η οργανική μου ανοσία έναντι του covid 19 άρχισε να επιτυγχάνεται. Η πιο σημαντική όμως ήταν η «ψυχολογική ανοσία» που εγκαταστάθηκε αυτόματα. Αισθήματα ανακούφισης, ηρεμίας, χαράς και ελπίδας έγιναν τα πιο σημαντικά μου αντισώματα για να διώξω την κατήφεια, τον προβληματισμό και τις κακές αναμνήσεις απ όλα αυτά που έζησα τον τελευταίο χρόνο. Λογικό!!!
Ήταν λογικό να εμβολιαστώ δίχως δεύτερη σκέψη ως υγειονομικός, ως επιστήμονας. Το ίδιο λογικό όμως και ως πολίτης, ως σύζυγος, ως πατέρας και ως φίλος. Γιατί όσα ζούμε, τα ζούμε μαζί, ανεξαρτήτως ιδιότητας! Και το πιο λογικό από όλα είναι, να εμπιστευτούμε και αυτή τη φορά την επιστήμη, όπως κάνουμε καθημερινά. Κάθε φορά που παίρνουμε ένα παυσίπονο, μια αντιβίωση, ένα αντιφλεγμονώδη, κάθε φορά που εμβολιάζοντας τα παιδιά μας, (παρακολουθώντας με χαμόγελο, γιατί γνωρίζουμε πως είναι το σωστό, πως γίνεται με αγάπη), το πρώτο κλάμα τους μπροστά στη βελόνα. Επικαλούμαι το λογικό, επικαλούμαι την λογική, υπεύθυνα από όποια ιδιότητα και αν κατέχω.
Αγγελική Θεοδωρίδου, παιδίατρος: Ο εμβολιασμός είναι χρέος προς τον εαυτό μας και την κοινωνία
Όταν πριν από λίγο καιρό έλαβα στο κινητό μου το μήνυμα για την πρώτη δόση του εμβολίου έναντι του COVID-19, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Όχι τόσο για την προσωπική μου προστασία γιατί, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν ανήκω σε κάποια ευπαθή ομάδα. Οι συνθήκες όμως που δουλεύω και ζω τους τελευταίους δέκα μήνες είναι πραγματικά πρωτόγνωρες. Για να δω ένα παιδί με πυρετό πρέπει να βάλω διπλές μάσκες, προσωπίδες, ποδιά και να απολυμάνω σχολαστικά το χώρο μου για την υποδοχή του επόμενου παιδιού με απόσταση τουλάχιστον μιας ώρας. Οι νέοι γονείς που μου έφεραν τα βρέφη τους από τον περσινό Μάρτιο δεν έχουν δει ποτέ το πρόσωπό μου χωρίς μάσκα. Τα παιδιά που έρχονται για τον τακτικό τους έλεγχο δεν αντικρίζουν πια το χαμόγελό μου. Οι γονείς ανησυχούν για τη συμπεριφορά των παιδιών και των εφήβων τους που είναι συνέχεια μπροστά στις οθόνες, έχουν διατροφικές διαταραχές ή διαταραχές ύπνου και εμφανίζουν εναντιωματικές συμπεριφορές. Βλέπω καθημερινά παιδιά θυμωμένα, απογοητευμένα χωρίς όραμα και προοπτική.
Ως παιδίατρος επικοινωνώ διαρκώς με νέους ανθρώπους που μου εμπιστεύονται τα παιδιά τους και οι σχέσεις μας είναι πλέον προσωπικές. Ακούω όλο αυτό διάστημα τους ενδοιασμούς του κόσμου για το εμβόλιο, τον φόβο για τις άμεσες και τις μακροπρόθεσμες ανεπιθύμητες ενέργειες, ακόμη και θεωρίες συνωμοσίας για τις κυβερνήσεις και τις φαρμακευτικές εταιρείες. Και σε ένα βαθμό είμαι δεκτική σε όλες τις απόψεις. Το πρόβλημα όμως είναι εδώ και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Έχοντας διενεργήσει χιλιάδες εμβολιασμούς σε παιδιά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και έχοντας μελετήσει πολύ τους μηχανισμούς δράσης τους, θεωρώ ότι τα εμβόλια είναι από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης. Δεν είναι φάρμακα για να δούμε το άμεσο θεραπευτικό τους αποτέλεσμα αλλά το συνολικό όφελος για την κοινότητα είναι τεράστιο. Γι αυτό λοιπόν ας αγκαλιάσουμε την προσπάθεια για μεγάλη εμβολιαστική κάλυψη και ας εμπιστευτούμε την επιστήμη. Μπορεί να είναι δυσνόητη αλλά είναι τεκμηριωμένη.
Όταν πριν από τρεις μέρες προέκυψε ένα διαδικαστικό θέμα με τη δεύτερη δόση του εμβολίου μου, στην αρχή πανικοβλήθηκα. Ευτυχώς το θέμα λύθηκε. Γιατί τον εμβολιασμό μου τον θεωρώ χρέος απέναντι στον εαυτό μου, τους αγαπημένους μου, τους μικρούς ασθενείς μου και τις οικογένειές τους, την κοινωνία μας. Έχοντας πετύχει ως χώρα μια εμβολιαστική κάλυψη του ύψους του 2,5% δε μπορούμε σίγουρα να μιλάμε προς το παρόν για λύση του προβλήματος της πανδημίας. Είναι όμως ένα φως στην άκρη του τούνελ.
