Αχίλλειον-Ένα σχόλιο. Με αφορμή ακόμη ένα βιασμό
Με αφορμή το σοκαριστικό περιστατικό της εβδομάδας ο Γιάννης Τσολακίδης επιστρέφει στο στέκι των νεανικών του χρόνων και κάνει ένα ταξίδι ως τα γεγονότα του σήμερα.
Για να περιγράψεις μια κοινωνία, αρκεί να δεις τα εγκλήματα που διαπράττονται μέσα σε αυτή” – Claudia Pineiro, Αργεντινή συγγραφέας
Όσο θυμάμαι από Θεσσαλονίκη τις δεκαετίες ’70 και ’80, το «Αχίλλειον» στην παραλία ήταν ένας πολύ ελκυστικός τόπος συναντήσεων της γενιάς μου.
Ήταν ένα καφενείο όπου συνήθως το πρωινό διάβαζαν διανοούμενοι τις εφημερίδες και κάναν διάφορες πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις, στέκι στρατευμένων αριστεριστών και αναρχοαυτόνομων από το μεσημέρι κι ως αργά το βράδυ, απ’ όπου δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσεις έστω κι απ’ έξω κάποια στιγμή της βραδιάς… Ειδικά στην κοσμοσυρροή απ’ έξω νομίζω πρωτοξεκίνησε το φλερτ με ορθοστασία και περιπτερόμπυρο. Η περαντζάδα με στάσεις περιλάμβανε ασφαλώς το Αιγαίο, το Ματζέστικ.
Είχαμε πολύ ελευθεριακές σχέσεις, περισσότερο φιλικές, συντροφικές, κάποιοι βέβαια κι ερωτικές, με τις γυναίκες, τα κορίτσια εκείνης της εποχής που διακατέχονταν από ανάλογες ιδέες και συμπεριφορές. Αλληλοεκτίμηση. Ελευθερία επιλογών και σεβασμός, κυρίως στο μέγα μέρος, για εξαιρέσεις δεν γνωρίζω…
Καλλιτέχνες, φρικιά, ιδεολόγοι, φοιτητές, τα «ένδοξα κουρέλια» της Β’ Πανελλαδικής ή των αυτόνομων ομάδων των καταλήψεων για τον Ν. 815, εναλλακτικοί, απεγνωσμένοι ανένταχτοι, διαγραμμένοι Κνίτες, ταξιδευτές που επέστρεφαν από Περού, Ινδία και Θιβέτ, ήταν η πολύχρωμη πανσπερμία ιδεών, μουσικής, τεχνών, ερώτων.
Τα χρόνια πέρασαν, η φυσιογνωμία άλλαξε σε πολλά μαγαζιά, κάποιων άλλωστε εξαφανίστηκε, έκλεισαν, τα τοπόσημα των νεολαιίστικων μαζώξεων άλλαξαν, πάρκο Τσιρογιάννη και Ντορέ, Βαλαωρίτου και Λαδάδικα, πλατεία Ναυαρίνου, Ροτόντα, η περιφερόμενη εναλλακτική κουλτούρα, η «ζώσα και δρώσα μάζα» της πολιτικής- πολιτιστικής αναζήτησης έγινε μια μετακινούμενη ιστορία που κάπως επαναλαμβανόταν και λίγο – λίγο ξεθύμαινε… (μαζί με τα όνειρα ν’ αλλάξουμε τον κόσμο σήμερα – ή ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας σήμερα- αυτό μας δίχαζε συχνά, πού γίνεται η «επανάσταση βρε αδελφέ, πρώτα; έξω, ή μέσα μας;)…
Όσο κι αν μοιάζει γραφική και ιστορικά ηττημένη εκείνη η εποχή της Θεσσαλονίκης, ήταν σίγουρα μια εποχή που κυοφόρησε και γέννησε καλλιτεχνικά (ως εκεί μπόρεσε) – όχι δυστυχώς πολιτικά- μουσικές, θεατρικές ομάδες, άτομα και συγκροτήματα, που θέριεψαν πανελλαδικά στα επόμενα χρόνια. Στην δεκαετία του ’90 φάνηκε κυρίως.
Από τότε πάει καιρός… Σήμερα η φυσιογνωμία, η κυρίαρχη κουλτούρα της πόλης δεν έχει καμιά σχέση, βρίσκεται σ’ ένα συντηρητικό κατήφορο που δεν γνωρίζω τον πάτο του.
Η διαπλοκή, η εξαγορά, η απειλή, η απόλυτη απαξίωση κάθε ηθικού κώδικα, η χρήση της γυναίκας, ως αντικειμένου διακόσμησης και σεξουαλικής «διασκέδασης», η εξουσιαστική ή και εγκληματική- ατιμωρητί- νοοτροπία πλούσιων γόνων, ή φιλόδοξων «άριστων» πολιτικών, η συνεχής εκκόλαψη φασιστοειδών, ή διεφθαρμένη συνείδηση, ο κυνισμός, τέλος κι η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών, τείνουν να γίνουν καθεστώς βαριάς νύχτας που θα πλακώνει διαρκώς αυτή την δύστυχη βαλκανική μεγαλούπολη…
Με δυο λόγια,
Κολομβιανοί και Σιτσιλιάνοι μοιάζουν αρχαίοι μαφιόζοι που θα ζητάνε μαθήματα για το πώς δουλεύει η νύχτα στην «ερωτική Θεσσαλονίκη».
Υ.Γ. Οφείλω να αναφέρω την ανακοίνωση της επιχείρησης, πολύ προσεκτικά, νομικά, διατυπωμένη για «ουδεμία σχέση με το περιστατικό» και διακοπή συνεργασίας με τον εργαζόμενο φερόμενο σε σχέση με το «συγκεκριμένο περιστατικό»!!! Πάντα, περιστατικό.
Υ.Γ. 2 Ένα διευκρινιστικό σχόλιο:
Ο βιασμός, η κακοποίηση, ο ξυλοδαρμός, η ταπείνωση είναι βασανιστήριο σώματος και ψυχής, η πιο βαριά προσβολή που δέχεται ένας άνθρωπος εν ζωή, με τραύματα ανεπούλωτα.
Στο συγκεκριμένο σχόλιο δεν ήθελα να σχολιάσω καθαυτό το έγκλημα, το κάνουν άλλες κι άλλοι, καλύτερα από μένα.
Είναι ένα «παράλληλο», σχόλιο για την ηθική μας γενικότερα κατάπτωση και την παραίτηση από τη διεκδίκηση ασφάλειας, αισιοδοξίας και ομορφιάς στις σχέσεις μας με τους άλλους και το περιβάλλον μας.
