Η άδικη συνάρτηση του χρόνου
Μιλάω το τελευταίο διάστημα με τους παππούδες μου αρκετά πιο συχνά, σε μια προσπάθεια να τους τονώσω το ηθικό
Η άδικη συνάρτηση του χρόνου
Λέξεις: Νίκη Χριστοπούλου
Αναμετριόμαστε όλοι με το χρόνο αυτή την περίοδο. Για άλλους κυλά αργά, βασανιστικά, με αγωνίες και προσμονή. Για άλλους ίσως και ευεργετικά σαν μια απαραίτητη ψυχολογική ανάπαυλα. Οι νεότεροι σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε μερικούς νεκρούς μήνες δίχως σημαντικό κόστος στη ζωή μας, άλλωστε τόσος χρόνος μας μένει. Ναι γιατί πάντα όσο είσαι μικρός έχεις αυτή την κακή συνήθεια-ψευδαίσθηση να θεωρείς τα πάντα δεδομένα μέχρι κάτι να σου χτυπήσει την πόρτα, άλλοτε ήπια, σαν μια ευγενική υπενθύμιση και άλλοτε σκληρά.
Μιλάω το τελευταίο διάστημα με τους παππούδες μου αρκετά πιο συχνά, σε μια προσπάθεια να τους τονώσω το ηθικό, να μη στεναχωριούνται που είμαστε μακριά, να τους πείσω -και να πειστώ και εγώ- πως όλα θα γίνουν όπως παλιά, πως θα ξαναγιορτάσουμε το Πάσχα στο χωριό. Σήμερα συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που τους έχει τρομάξει τόσο και ακούγονται οι φωνές τους διαφορετικές και τρόμαξα και εγώ.
-“Μη στεναχωριέσαι γιαγιά, εμείς θα κάνουμε το δικό μας Πάσχα αμέσως μόλις μπορέσουμε με ασφάλεια να ταξιδέψουμε, πες ότι δεν είναι Πάσχα ας πούμε ότι δεν ήρθε ακόμα…”
-“Αμ πως να μη στεναχωριούμι κορίτσιμ’; Πότε θα ξαναιδωθούμι τώρα ξέρς; Είδες τι λένε για μας…Θα προλάβουμε;”
Δεν είχα απάντηση, κόμπιασα, έφτιαξα όμως γρήγορα ένα γλυκό ψέμα-ευχή “τι είναι αυτά που λες γιαγιά μου; πολύ πιο γρήγορα απ’όσο νομίζεις”
Αν μιλήσουμε λοιπόν μόνο για την παράμετρο του χρόνου, απογυμνώσουμε την συνάρτηση της ζωής μας από οτιδήποτε άλλο, βγάζοντας εξωγενείς απρόβλεπτους παράγοντες, αυτός δεν κυλάει το ίδιο πια για όλους μας. Κι αυτό είναι κάτι που οι ίδιοι το νιώθουν πολύ έντονα πια. Είναι τρομακτική η διαφορά και η βαρύτητα που έχουν οι μέρες/εβδομάδες/μήνες για κάποιους ανθρώπους. Μπορεί να είναι και όλη τους η ζωή, αυτή η “ασήμαντη¨ποσότητα χρόνου για μας, για κάποιους είναι η ζωή.
