Αυτό το αγόρι απαθανατίζει τα βράδια της πόλης παραμυθένια και ρεαλιστικά

Η ζωή ενός χομπίστα φωτογράφου δρόμου της πόλης.

15 Οκτωβρίου 2021, 6:20 μμ

αυτό-το-αγόρι-απαθανατίζει-τα-βράδια-τ-831361

15 Οκτωβρίου 2021, 6:20 μμ

Η Θεσσαλονίκη το βράδυ είναι δωμάτιο κινηματογραφικών εικόνων για κάθε σκηνοθέτη, φώτα που καθρεφτίζονται στους δρόμους της, κτίρια μοναχικά που στο σκοτάδι μεταμορφώνονται και μοιάζουν επιβλητικά, άνθρωποι που κινούνται με έναν αλόγιστο ρυθμό υπερέντασης σαν η ζωή για εκείνους να ξεκινά μετά τις 21:00. Σε αυτή την κατάσταση κάπου στο τέλος της περιγραφής της, συναντώ εκείνον τον χομπίστα φωτογράφο, 26 χρονών που αποτυπώνει την νυχτερινή ιστορία της πόλης μοναδικά.

Ο Βασίλης ή αλλιώς BillPrig, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελασσόνα, σπούδασε στην Ξάνθη στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και μετά τον στρατό τυχαίως βρήκε δουλειά στη Θεσσαλονίκη, όπου και ήθελε να μείνει από πάντα αφού τον γοητεύει ο παλμός της και η ζωή της. Στον ελεύθερο του χρόνο, παίζει τένις, κάνει ιστιοπλοϊά, τρέχει διότι όπως λέει του αρέσει να χάνεται στη στιγμή και ασχολείται με την φωτογραφία.

”Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να βγάζει με τις αναλογικές των φιλμ. Ξέρεις εκείνες με τα 36 κλικ, στις οποίες τότε δεν είχα πολλές ευκαιρίες να εξασκήθω. Όταν ήρθε το κινητό στη ζωή μου, ήμουν από εκείνους τους τύπους που απαθανάτιζε τοπία, τα οποία και αναρτούσα στα social media, νομίζω και τότε μου γεννήθηκε η αγάπη της αποτύπωσης των στιγμών. Γύρω στο 2017 και μετά από άπειρες φωτογραφίες που έβγαλα με το κινητό, σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να το πάω στο επόμενο επίπεδο, ήθελα να ανακαλύψω και να μάθω τα τεχνικά στοιχεία της φωτογραφίας και έτσι πήρα την απόφαση να αγοράσω την πρώτη dslr. Ύστερα από αυτή την απόφαση ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι.”

Ξεκίνησε με την καταγραφή της φύσης και όσο περνούσε ο καιρός, ανακάλυπτε πως του εγείρουν το ενδιαφέρον οι άνθρωποι και οι στιγμές τους. Ήθελε να αποτυπώσει την καθημερινότητα τους, πως εναρμονίζονται στο αστικό περιβάλλον και ευρύτερα ήθελε να κατευθύνει την φωτογραφική του εξέλιξη προς τον δρόμο.

”Πλέον τα τοπία δεν με ενθουσιάζουν τόσο, νοιώθω πως δεν υπάρχει συναίσθημα πίσω από τις συγκεκριμένες λήψεις. Το click μπορεί να μην είναι ιδανικά τέλειο και γι αυτό υπάρχει το edit, στο οποίο μπορείς να σώσεις πάρα πολλά στοιχεία της εικόνας, να προωθήσεις κάποιους ανθρώπους περισσότερο λόγου χάριν. Επιλέγω να κυκλοφορώ με την φωτογραφική μου το βράδυ, γιατί όλος ο ρυθμός της πόλης με εκστασιάζει, αισθάνομαι σαν η Θεσσαλονίκη να είναι πράγματι ένας ζωντανός οργανισμός. Τα φώτα της, οι άνθρωποι, τα κτίρια, οι δρόμοι όλα αλληλοσυνδέονται αρμονικά και αυτό με τρελαίνει το λέω με πολύ ειλικρίνεια. Βγαίνω έξω βλέπω τους φωτισμούς, το γενικό σκηνικό που δημιουργείται γύρω μου και λέω συμβαίνει κάτι αυτή τη στιγμή στον κόσμο, είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν την κίνηση με ένα τους βλέμμα, ακόμη και να μένουν ακίνητοι για μένα είναι μία δράση και όλη αυτή η κατάσταση με ιντριγκάρει στο να την αποτυπώσω.”

Η φωτογραφία στην περίοδο της καραντίνας λειτούργησε για τον Βασίλη σαν ένα είδος ψυχανάλυσης στην τοξική, όπως την περιγράφει, εκείνη περίοδο, έτσι ξεκίνησε πιο έντονα να νοιώθει την ανάγκη του να επιθυμεί να δει τον κόσμο μέσα από τις λήψεις.

”Περπατούσα λοιπόν, βασικά μέχρι και σήμερα έτσι λειτουργώ, παρατηρώ το τί συμβαίνει γύρω μου και όταν αισθανθώ πως αυτό που βλέπω εκείνη την ώρα μου βγάζει ένα συναίσθημα και δένει με τον ψυχικό μου κόσμο και το μάτι μου εκείνη τη στιγμή, τότε ναι, είμαι έτοιμος να πατήσω το click. Αλλά παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ψυχολογική μου κατάσταση, το τι σκέπτομαι, το τί θέλω να βγάλω με την οποιαδήποτε φωτογραφία. Υπάρχουν μέρες που βγαίνω με συγκεκριμένο concept στο δρόμο, αλλά οι περισσότερες φορές είναι αυθόρμητες δεν έχω συγκεκριμένο μοτίβο, βλέπω τους ανθρώπους, τις κινήσεις, τα φώτα, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει το συναίσθημα. Αν δεν νοιώσω το οτιδήποτε δεν πατάω ποτέ το κουμπί. Στην αρχή βέβαια το πατούσα συνέχεια αλλά πλέον είμαι πολύ τσιγγούνης και πιο επιλεκτικός.”

Όλες οι φωτογραφίες του όπως λέει έχουν back stories που τον περιλαμβάνουν.

Αυτές είναι οι δυο που ξεχωρίζουν για εκείνον.

”Η συγκεκριμένη λήψη αντιπροσωπεύει την ψυχολογική μου κατάσταση και την καθημερινότητα μου στο lockdown. Ήταν εκείνες οι στιγμές που απλά ήθελα να βγω από την ρουτίνα του σπιτιού και είχα μόνο δυο ώρες ελεύθερου χρόνου και έτσι αποτύπωσα ακριβώς τον εαυτό μου που απεικονίζεται σε αυτόν τον άντρα. Εμένα δηλαδή να περπατάω στην πόλη με τα ακουστικά μου, τα κόκκινα φώτα να καθρεφτίζονται στους βρεγμένους δρόμους και γύρω μου να επικρατεί η ησυχία του εγκλεισμού. Εκείνη τη στιγμή έβαλα το μυαλό μου στο μυαλό του πρωταγωνιστή της φωτογραφίας και φαντάστηκα πως σκέφτεται όλες τις στιγμές προ πανδημίας και τις εκτίμησε ενώ παλιότερα τις θεωρούσε δεδομένες. Τους γρήγορους ρυθμούς, την κίνηση, τους ανθρώπους, τις απλές στιγμές. Μέσα από αυτή τη μοναχική βόλτα εκείνου, έβλεπα τον εαυτό μου με ένα αισιόδοξο μήνυμα σκέψης του ότι όλα θα πάνε καλά εντέλει.”

”Η δεύτερη ξεχωριστή εικόνα για εμένα, είναι αυτή που λαμβάνει χώρα σε ένα νησί που το έχω μέσα στην καρδιά μου. Οπότε την κρίνω μόνο από τον συναισθηματικό μου κόσμο και όχι με τις ενδεχόμενες τεχνικές προδιαγραφές. Η Σαμοθράκη για εμένα είναι ένας άλλος κόσμος, έχω πάει άπειρες φορές με την παρέα μου οπότε έχει συνδεθεί με ένα ταξίδι που πάντα γινότανε και ήταν πέρα από κάθε έγνοια. Η κίνηση που έχει αυτή η φωτογραφία με τα δυο κορίτσια αποτυπώνει την κίνηση που είχαμε εγώ και οι φίλοι μου συνέχεια εκεί. Όλο αυτό τον κόσμο με την φύση που παρατηρούσα και μου χάριζε το αίσθημα τις ελευθερίας, που νομίζω μακριά από την Σαμοθράκη δεν το έχω εντοπίσει ακόμη.”

Η φωτογραφία για τον Βασίλη αποτελεί πλέον ένα κομμάτι του, είναι μία από τις μεγαλύτερες του αγάπες, και ένα είδος του εξωστρεφή χαρακτήρα που στην καθημερινότητα του δεν το δείχνει τόσο.

“Μέσα από την φωτογραφία νοιώθω πως επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους που δεν βρίσκω τον τρόπο στην κανονική μου ζωή να το κάνω. Το αγαπημένο μέρος της πόλης για να βγάζω φωτογραφίες είναι η παραλία, αλλά πλέον έχω δεθεί με τα χρώματα που βγάζει το ηλιοβασίλεμα πάνω στον άξονα της Εγνατίας. Η εικόνα αυτή μου βγάζει κάτι τόσο έντονο και αισιόδοξο, πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Είναι η αντίθεση της κίνησης των ανθρώπων και του ήλιου που μου δίνει παλμό.”

Στην αρχή όταν ξεκίνησα την φωτογραφία είχα κάποια ταμπού του στιλ, δεν ήθελα να βγάλω πολύ τουριστικά μέρα όπως ο Λευκός Πύργος, τώρα τα έχω ξεπεράσει. Κάθε μέρος στην πόλη λοιπόν μπορεί να βγάλει ένα συναίσθημα. Αλλά για να είμαι ειλικρινής συχνά-πυκνά θεωρώ πως πρέπει να υπάρχουν μέρες που δεν πρέπει να βγάλω φωτογραφίες, αλλά να κρατήσω μία απόσταση. Με αυτή τη φράση θέλω να πω πως περιμένω από εμένα να πειραματιστώ παραπάνω και να εξελιχθώ σε είδη της φωτογραφίας που ακόμη δεν έχω ακουμπήσει. Δεν θέλω να φτάσω ποτέ στο σημείο του να πω πως βαρέθηκα να περπατάω με την φωτογραφική κάμερα στο χέρι, αν ποτέ το αισθανθώ αυτό θα είναι ενδεχομένως μία από τις πιο δυστυχισμένες στιγμές της ζωής μου.”