Η αίσθηση της πόλης

Λέξεις: Βασιλική Φραγκούδη

Δευτέρα πρωί. Περπατάς στο κέντρο της πόλης για να πας στην δουλειά σου. Σταματάς μια στιγμή να χαζέψεις τριγύρω καθώς περιμένεις να περάσεις απέναντι.

Και τότε συνειδητοποιείς: Η πόλη μου είναι ένα χάος.

Πεζοί πετάγονται από παντού και όχι από ξεθωριασμένες διαβάσεις. Σε δρόμους πολυσύχναστους, τα διπλό-τριπλό παρκαρισμένα αυτοκίνητα είναι πλέον άγραφος νόμος. Σίγουρα θα αφήσεις το αμάξι μπροστά στο περίπτερο για να μην περπατήσεις. Θα παρκάρεις απέναντι από το σούπερ μάρκετ, εμποδίζοντας την κυκλοφορία και κλείνοντας άλλους δυο τρεις που πάρκαραν να πάνε για ψώνια πριν από σένα. Θα σταματήσεις με αλάρμ στην μέση του δρόμου για να κατέβει κάποιος από το αυτοκίνητο, ενώ θα μπορούσες κάλλιστα να κάνεις στην άκρη για να μην εμποδίζεις.

Και κάπου λίγο πιο κάτω, ένα λεωφορείο θα έχει κολλήσει στην μέση του δρόμου, είτε από κάποιον συνάδελφο που πάρκαρε όπου τον βόλευε, είτε γιατί το λεωφορείο έμεινε από βλάβη. Και θα κρέμονται οι άνθρωποι σαν τα τσαμπιά από τις πόρτες, με την ελπίδα να πάρουν λίγο αέρα σε ένα λεωφορείο φίσκα και σε μια στάση ακόμα πιο γεμάτη. Την ίδια στιγμή, οι ελπίδες τους να φτάσουν στην ώρα τους εξανεμίζονται πλήρως.

Η πόλη μου μυρίζει ναρκωτικά και σκουπίδια. Περπατώντας στην πλατεία Δικαστηρίων η εικόνα που αντικρίζεις καθημερινά είναι χρήστες στα γρασίδια, αφημένους πλήρως στα πάθη τους. Οι ελάχιστοι κάδοι είναι πάντα υπερχειλισμένοι, με αποτέλεσμα σκουπίδια από καφέδες να είναι μόνιμα στα πεζοδρόμια. Και εκεί που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να μην απελπιστεί, γυρνάς το βλέμμα κάτω από τις καμάρες της Αριστοτέλους και αντικρίζεις έναν άστεγο να κοιμάται μέσα στο κρύο πάνω στο πεζοδρόμιο.

Η αίσθηση της πόλης είναι καθημερινά αποκαρδιωτική. Και ενώ υπάρχουν τόσο όμορφα σημεία που με ελάχιστη φροντίδα θα μπορούσαν να αναδειχθούν, τα προσπερνάμε καθημερινά και κοιτάμε απλά να την βολέψουμε. Και έχουμε φτιάξει μια πόλη απροσπέλαστη, όπου το να πας στην δουλειά σου χωρίς μέσα και με δρόμους διαρκώς μποτιλιαρισμένους είναι απλά μαρτύριο. Όπου τα σκουπίδια είναι παντού, και θα ρίξουμε και εμείς την γόπα μας από το παράθυρο του αυτοκίνητου γιατί “έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα”.

Αυτή είναι λοιπόν η πόλη που θέλουμε; Έχουμε δημιουργήσει ένα χάος που ναι μεν χρειάζεται σοβαρές επενδύσεις σε σοβαρές υποδομές για να βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά και εμείς δεν συμβάλλουμε στο ελάχιστο να γίνει καλύτερη.

Αντίθετα, κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να δυσκολέψουμε τους πάντες. Εκτός από τον εαυτό μας. Ίσως και όχι….