Η αμνησία σαν άμυνα

Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή έκαναν κάτι «κακό», η είχαν μια συμπεριφορά που ήταν έξω από αυτό που λέμε «αρχές και αξίες» τους, που αντικειμενικα δεν ήταν σωστό. Επειδή ακριβώς γνωρίζουμε ότι δεν ήταν σωστό και ήταν έξω από τις «αρχές και αξίες» μας και μας βαρύνει ψυχολογικά, έχουμε ανάγκη μια άμυνα για να πάμε παρακατω, ακόμα και σαν καλύτεροι άνθρωποι. Εμένα μου έχει συμβεί αυτό και ενώ έκανα την αυτοκριτική μου, δεν κρύφτηκα, αυτόματα λειτουργεί η άμυνα της «αμνησίας». Όσα αντικειμενικα λάθη έχω κάνει, τα έχω βάλει πολύ στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Σήμερα με κίνητρο αυτήν την ανάρτηση, κάθομαι και σκέφτομαι ποσα λάθη ήταν αυτά και ποσο κρυμμένα τα είχα, γιατί είπαμε, πρέπει να πιανόμαστε από κάπου ψυχολογικά για να πάμε παρακατω, έστω και σαν καλύτεροι άνθρωποι

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε κοινότητες ανθρώπων, όπως η οικογένεια, όπως η κοινωνία μιας χώρας. Αν μια οικογένεια για κληρονομικά ας πούμε, λειτουργήσει εν γνώσει της με αντικειμενικα χειριστικο και άτιμο τρόπο, μερικά χρόνια μετά δεν θα μιλάει κανείς μέσα στην οικογένεια για αυτό, θα το έχουν θάψει, θα είναι σαν να μην υπάρχει. Είναι η άμυνα, για να μπορέσουν να πάνε παρακατω

Με μια πρόχειρη αναδρομή θα δούμε ότι αυτό συμβαίνει και σε ολόκληρες κοινωνιες και έθνη. Εκεί μάλιστα γίνεται και με καθαρή πρόθεση από το υπουργείο παιδείας. Στην διδακτική ύλη, υπάρχουν μόνο τα «καλά» του έθνους και τα μεγαλεία του και μάλιστα είτε παραφουσκωμένα, είτε με ολόκληρους μύθους, γιατί έτσι φτιάχνεται και η εθνική συνείδηση, που θα έλεγε και η Κεραμεως. Ποτέ δεν θα βρούμε αναφορά στα αρνητικά της ιστορίας ενός έθνους στην διδακτική ύλη, ακόμα και για τα αντικειμενικα αρνητικά. Για αυτό άλλωστε οι σφαγείς κατακτητές κάθε έθνους, ήταν και είναι ήρωες για το έθνος το οποίο προέρχονται και σφαγείς κατακτητές για τα θύματα των «ηρώων» και συνήθως σε κάθε κοινωνία, αυτοί που κάνουν αναφορά στα αρνητικά, αντιμετωπίζονται σαν γραφικοί στην καλύτερη περίπτωση, ως σαν προδότες του έθνους που πρέπει να τους κρεμάσουν στην κεντρική πλατεία στην χειρότερη. Έχει μεγάλο πόνο να πατάς το ευαίσθητο κουμπί του άλλου, αυτό που έχει θάψει καλά μέσα του, για να μπορέσει να πάει παράκατω.

Προφανώς αυτό συμβαίνει και στην χώρας μας και για την παλαιότερη ιστορία μας, αλλά και για την νεότερη. Έχω παρατηρήσει ότι για την παλαιότερη ιστορία μας, υπάρχει ένα αξιόλογο ποσοστό που μπορεί να δει την αλήθεια, θυμάται και δεν φοβάται να την εκφράσει. Την δυσκολία όμως την βρίσκω στην συντριπτική πλειοψηφία, όταν έχει να κάνει με την νεότερη ιστορία της χώρας, που είναι και αυτοί μέρος της

Σαν παράδειγμα, δεν υπάρχει περισσότερο αντιδημοφιλής ανάρτηση, από το να γράψεις για την θέση ολοκλήρου του έθνους, από όλα τα κόμματα, την εκκλησία, όλους τους δημοσιογράφους και όλη την κοινωνία, στα εγκλήματα που έγιναν στην Στρεμπρένιτσα από τους ομόθρησκους μας Σέρβους που πλέον υπάρχουν και οι αποφάσεις των ειδικών δικαστηρίων για εγκλήματα πολέμου.

Με όλους αυτούς που καταδικάστηκαν για απεχθή εξωφρενικά εγκλήματα πολέμου, όπως το να ξεκοιλιάζεις με ξιφολόγχες έγκυες γυναίκες ενώ πρώτα τις βίαζες επί μέρες, όλοι οι Έλληνες πολιτικοί και επώνυμοι έτρεχαν να φωτογραφηθούν μαζί τους, πέρα και ότι πήγαν και κάποιοι ακροδεξιοί Έλληνες και συμμετείχαν στα εγκλήματα μαζί τους.

Προσέξτε, κανείς δεν μιλάει για αυτό, υπάρχει μια εθνική αμνησία και όσες φορές δοκίμασα να το αναδείξω, ήταν η πιο αντιδημοφιλής ανάρτηση που έχω κάνει ποτέ.

Μερικούς μήνες πριν από αυτό το περιστατικό, το κράτος, οι θεσμοί, δολοφόνησαν έναν κρατούμενο εγκληματία, αντί να τον δικάσουν. Το πως στήθηκε η δολοφονία, το πως έγινε, ακόμα και για το φάρμακο που χρησιμοποιήθηκε, τα είχαμε δει αναλυτικά σε εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, που πέρα την άποψη μας για αυτόν, δεν σημαίνει ότι έβγαζε hoax.

Άλλωστε η έννομη πολιτεία ποτέ δεν αντέδρασε για εκείνη την εκπομπή και στα στοιχεία που παρουσίασε και προφανώς μιλάω για την δολοφονία του Σορίν Ματέι, μέσα στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς έγινε, δεν μάθαμε τα πορίσματα, γενικότερα όσοι θυμάστε, ήταν ένα θέμα που θάφτηκε από παντού γρήγορα. Είναι σκληρό και έχει πόνο να δεχτούμε η να θυμόμαστε ότι μια έννομη πολιτεία δολοφόνησε έναν εγκληματία, αντί να τον δικάσει

Αυτό βλέπω να συμβαίνει και τώρα με τις σχέσεις κυβέρνησης Σαμάρα και της εγκληματικής οργάνωσης της ΧΑ. Γίνονται ανούσιες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις για το ποιος πολιτικός είπε τι, ποιοι έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη, γιατί φούσκωσε η ΧΑ και όλα τα σχετικά. Αυτά γίνονται με πρόθεση να μπερδευτεί και να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από το σημαντικό και σοβαρό θέμα της υπόθεσης

Στο γιατί φούσκωσε η ΧΑ μπορούμε να λέμε πολλά, εγώ να δεχτώ και να τα ρίξω όλα στον λαϊκισμό και την αντιμνημονιακή ρητορική της εποχής. Να δεχτώ επίσης ότι πολλοί πολιτικοί από όλους τους χώρους έκαναν «λάθος» δηλώσεις, να δεχτώ ότι όλα τα κόμματα ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να κερδίσουν κάτι μέσα από όλη αυτή την ιστορία και έπαιζαν το παιχνίδι τους για μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Να δεχτώ ακόμα ότι εκεί μπορεί να έχουν ευθύνη και 50-50%, όλα αυτά να τα δεχθώ

Υπάρχει όμως κάτι άλλο, πολύ σοβαρό που οι περισσότεροι θέλουν να κρύψουν, να το ξεχάσουν, να μην το θυμούνται για να μπορέσουν να πάνε παρακάτω, γιατί είναι τόσο σοβαρό που τίθεται ακόμα και θέμα δημοκρατίας, κάτι σπάνιο για δυτικές δημοκρατίες

Έχουμε την τότε κυβέρνηση και τα σώματα ασφαλείας της χώρας, για δυο ολόκληρα χρόνια να βάζουν πλάτη σε εγκληματικές εξτρεμιστικές δράσεις μιας ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, πράγμα που είχε φτάσει σε σημείο να το καταγγέλουν ακόμα και ευρωπαίοι επίτροποι. Έχουμε μια κυβέρνηση δυτικής χώρας να κρύβει 33 δικογραφίες στα συρτάρια του υπουργείου δημόσιας τάξης, που εμφανίστηκαν την επόμενη μέρα της δολοφονίας Έλληνα. Πότε πρόλαβαν να είναι έτοιμες σε 2-3 μέρες αυτές οι 33 δικογραφίες κατά μιας ναζιστικης εγκληματικής οργάνωσης; Προφανώς ήταν θαμμένες. Οι εισαγγελείς τους τύλιγαν σε μια κόλλα χαρτί και οι κυβερνώντες τα έθαβαν. Ακόμα ποτέ σε άλλη δυτική χώρα πέρα από κάτι Ρωσιες αποδείχθηκε ότι το νούμερο 2, ο ΓΓ μια κυβέρνησης είχε καθημερινά σχέσεις και χάραζε πολιτική με μια ναζιστικη εγκληματική οργάνωση;

Αν είσαι δημοκράτης αλλά και βουτηγμένος στην ιδεοληψία, γιατί μισείς περισσότερο την αριστερά, από ότι σε ενδιαφέρει η δημοκρατία και το κράτος δικαίου, τότε παθαίνεις αυτήν την αμνησία για να αμυνθείς, για να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Είναι σκληρό και έχει πόνο να είσαι δημοκράτης και να αντιμετωπίσεις όλο αυτό, δηλαδή τους θεσμούς της χώρας σου, να συνεργάζονται με μια πλέον εγκληματική ναζιστικη οργάνωση. Η αμνησία και το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα, σε βοηθά ψυχολογικά να πας παρακατω.