Αν ο Covid-19 είναι μια κηλίδα που δε σβήνει, μάθε στο παιδί να ζωγραφίζει γύρω από την κηλίδα

Λέξεις: Αγγέλη Χαρίνη, Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

Πολλές φορές σε ένα απέραντο γαλάζιο το μάτι σου εντοπίζει μια μαύρη κηλίδα, τόσο μικρή μπροστά στο απέραντο που θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Το μάτι όμως, ξαναγυρνά εκεί και όσες φορές κοιτά τριγύρω, καταλήγει και πάλι εκεί. Η πληροφορία διογκώνεται στο νου, δημιουργώντας μια σύγχυση και ένα υποσυνείδητο άγχος. Έχεις επικεντρωθεί πια στην κηλίδα, δε θέλεις να τη βλέπεις, αλλά σπαταλάς όλη σου την ενέργεια για αυτή. Έχοντας χάσει τη διάθεση και το ενδιαφέρον σου για το υπόλοιπο περιβάλλον, ψάχνεις κάθε στιγμή να εντοπίσεις αν είναι ακόμα εκεί. Εκεί είναι. Και εκεί θα παραμείνει. Αλλά σε ένα απέραντο γαλάζιο ομορφιάς και ελευθερίας, εσύ γιατί εγκλωβίζεις το μυαλό σου σε μια μόνο κηλίδα; 

Η ιδιόμορφη και αβέβαιη περίοδος που διανύουμε είναι αιτία δημιουργίας αρκετών τέτοιων μελανών σημείων της καθημερινότητάς μας και κυρίως όσον αφορά την είσοδο των μαθητών στα σχολεία· δεν παύει όμως να είναι και μια κατάσταση αναπόφευκτη, η οποία για να αντιμετωπιστεί καίρια, χρειάζεται εντοπισμό των βαθύτερων στόχων, με σύνεση και αισιοδοξία, παρά πανικό και μισαλλοδοξία.

Το εκπαιδευτικό περιβάλλον βρίσκεται καθημερινά στο επίκεντρο σχολιασμών και το μέλλον της σχολικής πορείας δεν φαίνεται ξεκάθαρα. Ωστόσο, είναι βέβαιο πως τα παιδιά έχουν την ανάγκη του σχολείου και κυρίως έχουν την ανάγκη της στήριξης στην προσπάθεια που θα ξεκινήσουν από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Κανείς δεν αμφισβητεί πως η υγεία του καθενός μας, πόσο μάλλον των ευπαθών ομάδων και των παιδιών, είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε, όμως οφείλουμε να ακολουθούμε τις κοινωνικές ανάγκες με ωριμότητα. 

Διαρκώς, αναφέρονται διαφορετικές απόψεις και ενστάσεις από γονείς και εκπαιδευτικούς για το άνοιγμα των σχολείων, τη διδακτική πορεία, το σχολικό περιβάλλον. Όλες μπορεί να είναι εξίσου σωστές και λανθασμένες, διότι καμία επιστημονικά ορθή λύση δεν έχει υποστηριχτεί ακόμη ως ιδανική. Η αποτελεσματικότητα των αποφάσεων θα φανερώνεται καθημερινά από την πορεία των γεγονότων. Εκεί όμως, που έγκειται το χρέος κάθε γονιού και εκπαιδευτικού είναι να μη διοχετεύσει το δικό του άγχος και την αβεβαιότητα στα παιδιά. Εκείνα βρίσκονται και πάλι ενώπιον μιας νέας αρχής, που ετοιμάζεται να τους προσφέρει τα πιο διαλεκτά εφόδια με τον πιο δυνατό τρόπο. Σε αυτή τη νέα αρχή είναι καλό να λειτουργήσουμε ως υποστηρικτές και εμψυχωτές, καθώς η ανθρώπινη προσαρμοστικότητα βρίσκει τη διέξοδο σε κάθε δυσκολία. 

Τα παιδιά είναι έτοιμα να συνεχίσουν το ταξίδι της γνώσης, της ψυχικής και πνευματικής τους καλλιέργειας και της κοινωνικοποίησης, ακόμα και αν αυτό γίνει μέσα από μια οθόνη. Ας τους τονίσουμε τους κανόνες ασφάλειάς τους, αλλά να μην τους αποθαρρύνουμε για το έργο αυτό και κυρίως να μην αφήσουμε μια στρεσογόνα κατάσταση να επηρεάσει την οπτική τους για την ανάγκη της μάθησης από το σχολείο, τη φυσική αυτή ανάγκη που με όποιο τρόπο και να επιτευχθεί, αν έχει σαν βάση της την αισιοδοξία και το ζήλο, θα αποφέρει και πάλι θαυμαστά αποτελέσματα. 

Μακάρι να καταφέρουμε σύντομα να σβήσουμε την κηλίδα και να αφοσιωθούμε στην κατάκτηση του απέραντου.