Αν οι άντρες… ήμασταν πραγματικοί «άντρες» στη Θεσσαλονίκη…

Αν οι άντρες της Θεσσαλονίκης ήμασταν πραγματικά αρσενικά, τότε σήμερα θα…

Θα έπρεπε να είμαστε όλοι έξω στους δρόμους της πόλης… Όλοι! 

Θα έπρεπε να είμαστε αγκαλιά, χέρι-χέρι όλοι μαζί. Παοκτζήδες, Αρειανοί, Ηρακλάκηδες, Απολλωνιστές, από τον Αγροτικό Αστέρα, μέχρι το Μακεδονικό Νεάπολης και Ποσειδώνα Μηχανιώνας. 

Να εκφράσουμε το θυμό, τη θλίψη, την απογοήτευση, αλλά κυρίως τη συμπαράσταση για την αδικία να πεθαίνει μια εφηβική ψυχή στο όνομα μιας εταιρείας… Ειλικρινά, ντόμπρα, αντρίκια…  Αλλά αυτά τα κάνουν μόνο οι γυναίκες…

Θα έπρεπε να κλαίμε. Όχι με λυγμούς αλλά βουβά. Με μια εκκωφαντική σιωπή. Για την αρσενική μας κατάντια. Γιατί είναι κατάντια ότι είμαστε μόνιμα τσαντισμένοι, θυμωμένοι, βίαιοι, ψευτοτσαμπουκάδες. Πανέτοιμοι για ανελέητο πόλεμο. Με όλους. Βαράμε γυναίκες, βαράμε παιδιά, βαράμε συμμαθητές, βαράμε φίλους άλλης ομάδας. Το χειρότερο… Βαράμε το ίδιο μας τον εαυτό με τις συνεχόμενες μα….ίες μας.

Για μια κωλοομάδα που είναι απλά μια ανώνυμη εταιρεία με υπαλλήλους, ισολογισμούς, έσοδα και έξοδα… Για μια ιδεολογία ή ένα κόμμα. Για μια θέση πάρκινγκ. Κατάντια.

Θα έπρεπε να είμαστε με σκυμμένο το κεφάλι. Συνέχεια κάτω το κεφάλι… Να μην το σηκώσουμε καθόλου. Σαν ελάχιστη ένδειξη ταπείνωσης. Ίσως και μιας ύστατης προσπάθειας λύτρωσης ή και αυτοτιμωρίας αν χρειάζεται.

Θα έπρεπε να φωνάζουμε όλοι μαζί «Ποτέ πια». Ακόμη και με τη σιωπή μας… Αλλά αυτά τα κάνουν μόνο οι γυναίκες…

Θα έπρεπε να απαιτήσουμε να σταματήσει κάθε αθλητική επαγγελματική δραστηριότητα ειδικά στο ποδόσφαιρο, μέχρι να αποφασίσουμε όλοι μαζί πως θα συνεχίσουμε στο μέλλον. Αν συνεχίσουμε φυσικά που χλωμό το βλέπω…

Αν οι άντρες ήμασταν πραγματικά αρσενικά, τότε θα έπρεπε γίνουμε γυναίκες… Ναι γυναίκες. Στην ψυχή και την καρδιά… Θα έπρεπε να διδαχθούμε από τους αγώνες των γυναικών. Που φτάσαμε στον 21ο αιώνα και ακόμη παλεύουν να κερδίσουν τα αυτονόητα που εμείς ήδη αυτάρεσκα απολαμβάνουμε.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αλλάξει ποτέ κάτι και να το θυμάστε. Ποτέ. Όλα θα ξεχαστούν σύντομα και μετά πάλι από την αρχή κλάμα και κριτικές. Δεν θέλει κανείς να αλλάξει τίποτα, γιατί όλοι βολεύονται. Το χρήμα που κινείται είναι απίστευτο ( συμβόλαια, τηλεοπτικά δικαιώματα, στοίχημα, ραδιόφωνα, εφημερίδες, tv κ.α.) Προσθέστε ανοχή κοινωνίας και κραυγαλέα ατιμωρησία. Νιος ήμουν και γέρασα να ακούω ότι θα καταπολεμηθεί η βία στα γήπεδα με αυστηρά μέτρα.

 Το χειρότερο όμως είναι πως η απόγνωση και η απογοήτευση της νεολαίας, εκτονώνεται ελεγχόμενα και σε συγκεκριμένο χώρο και αυτές είναι οι κερκίδες… Απλά τώρα σιγά τους ξεφεύγει επιπλέον στους δρόμους και τα σχολεία και άντε να το συμμαζέψεις…

Αλλά είπαμε: Εμείς είμαστε σκληροί «άντρες» και όχι «γυναικούλες»…

Καλό κουράγιο γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας

Δείτε επίσης…