Ανακάλυψε τα γλυπτά της πόλης: «Φεγγάρι στην Ακτή» του Παύλου Βασιλειάδη
Το γλυπτό «Φεγγάρι στην ακτή» του γνωστού γλύπτη Παύλου Βασιλειάδη έχει μακρά ιστορία και σύνδεση με την Θεσσαλονίκη.
Στέκουν δίπλα μας, τα προσπερνάμε, πολλές φορές μπορεί να μην παρατηρούμε καν την ύπαρξη τους. Είναι τα αγάλματα, οι προτομές και οι εικαστικές συνθέσεις της πόλης και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Πολλά από αυτά είναι τόσο γνωστά που έγιναν σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης, όπως το άγαλμα του Βενιζέλου, οι Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια είναι πιο σύγχρονα, κάποια λιγότερο γνωστά, μερικά είναι πολυφωτογραφημένα, άλλα έχουν αφεθεί και παρακμάζουν. Στέκουν δίπλα σε μεγάλους δρόμους και πλατείες, ακίνητα, και μας διηγούνται ιστορίες από την πόλη.
Το γλυπτό «Φεγγάρι στην ακτή» του γνωστού γλύπτη Παύλου Βασιλειάδη έχει μακρά ιστορία και σύνδεση με την Θεσσαλονίκη. Εκτός από πολυταξιδεμένο, είναι και ένα πολυβανδαλισμένο έργο, που παρόλες τις μετακινήσεις και την κακοποίηση άντεξε τελικά στο χρόνο και σήμερα στέκει λαμπρό και φωτίζει τις νύχτες του Θερμαϊκού, αποτελώντας ένα από τα πιο πολυφωτογραφημενα σημεία της παραλίας. Βρέθηκε για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη στα Δημήτρια του 1995, στο ύψος του Μakedonia Pallace. Από το 1998 και μέχρι το 2000, έστεκε να φωτίζει την ακτή του Σάνη στην Χαλκιδική για να επιστρέψει και πάλι στην Θεσσαλονίκη το 2000, αυτή την φορά όμως στο ύψος της Αριστοτέλους. Το 2007 έμεινε ένα χρόνο στο Σεν Τροπέ, για να επιστρέψει και πάλι το 2010 στην Θεσσαλονίκη στο αρχικό του σημείο στην παραλία, μπροστά από το ξύλινο ντεκ στο Makedonia Pallace. Το άγαλμα δεν έτυχε καλής μεταχείρισης και έπεσε θύμα βανδαλισμού ουκ ολίγες φορές. Στην Θεσσαλονίκη είναι συχνό το φαινόμενο της παντελούς έλλειψης σεβασμού στο δημόσιο χώρο στα μνημεία και τα αγάλματα. Μάλιστα, άγνωστοι κατάφεραν να το ξηλώσουν και να το πετάξουν στην θάλασσα, από την οποία το ανέσυραν δύτες. Τελικά, αποφασίστηκε η εκ νέου τοποθέτησή του το 2016, αυτή την φορά μέσα στην θάλασσα, μετά από δωρεά του επιχειρηματία Σταύρου Ανδρεάδη, μαζί με την συντήρηση δυο πάρκων της νέας παραλίας. Χάρη σε αυτή την απόφαση, σήμερα οι περαστικοί μπορούν να θαυμάσουν το φεγγαράκι να αλλάζει χρώμα και φως, να αντανακλάται στο νερό, σύμφωνα με τις καιρικές συνθήκες και τις αλλαγές της ώρας. Αν και πολλοί μπορεί να το μίσησαν και να το κακομεταχειρίστηκαν, ήταν πολλοί αυτοί που αγάπησαν το φεγγαράκι μαζί με μια μεγάλη μερίδα του τύπου και κατάφεραν να το διασώσουν.
Είναι φτιαγμένο από μέταλλο (ανοξείδωτο ατσάλι) επιζωγραφισμένο με χρώμιο, ύψους τεσσάρων μέτρων και η τοποθέτησή του έγινε σε σταθερή βάση μέσα στο Θερμαϊκό από ομάδα έμπειρων βατραχανθρώπων.
Ο Παύλος Βασιλειάδης γεννήθηκε το 1946 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ιατρική και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική. Η πρώτη ατομική του έκθεση χρονολογείται το 1971 (Γκαλερί Ζήτα-Μι, Θεσσαλονίκη). Από τότε στο ενεργητικό του προσμετρούνται άλλες δεκαεπτά ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ οι συμμετοχές του σε ομαδικές ξεπερνούν τις τριάντα.
Στην πρώτη ατομική του έκθεση το 1971, ο Βασιλειάδης παρουσίασε μυθολογικά θέματα. Αργότερα, ο καλλιτέχνης εξέθεσε πίνακες που κινούνταν στον χώρο του κριτικού ρεαλισμού. Συχνά συνοδεύονταν από κατασκευές μικρού μεγέθους, που επεξέτειναν το θέμα της ζωγραφικής στον τρισδιάστατο χώρο. Η τελευταία ενότητα έργων του έχει τον τίτλο Υπεριώδεις Χώροι και είναι περιβάλλοντα, στα οποία οι μορφές αποκτούν ιδιαίτερη οντότητα, καθώς λούζονται από το υπεριώδες φως προβολέων. Χρησιμοποιεί επιφάνειες επεξεργασμένες με τις τεχνικές των προηγούμενων έργων του, τρισδιάστατα σύμβολα και γράμματα, νήματα λεπτά σαν ιστούς αράχνης που απλώνονται στο χώρο κ.ά. Το γνωστότερο ίσως παράδειγμα της σειράς είναι το «Φεγγάρι στην ακτή».
