Ανήκει και η Ξηροκρήνη στο Δήμο Θεσσαλονίκης

Απελπιστικές είναι οι εικόνες στην πλατεία Γαλοπούλου, καθώς και στις περιμετρικές εγκαταστάσεις ενός γηπέδου μπάσκετ και μιας παιδικής χαράς που καταμαρτυρούν πλήρη αδιαφορία και εγκατάλειψη από τις αρμόδιες αρχές του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η συγκεκριμένη πλατεία βρίσκεται μεταξύ της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου και του Σιδηροδρομικού Σταθμού, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι προσεγμένη, διότι βρίσκεται ακριβώς πάνω από έναν πόλο υποδοχής εκδρομέων στην πόλη.

Οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με την καθαριότητα της περιοχής που παρά τις δηλώσεις, διαβεβαιώσεις και τις υποσχέσεις, τα πράγματα όχι απλά μένουν ίδια, αλλά χειροτερεύουν διαρκώς. Ακόμα κι εντός της παιδικής χαράς εντοπίζονται σκουπίδια που σύμφωνα με όσα είπαν κάτοικοι που βρίσκονταν εκεί με τα μικρά τους παιδιά , υπάρχουν εκεί εδώ και 3 μήνες.

Πιο συγκεκριμένα η εκλεγμένη ανεξάρτητη δημοτική σύμβουλος, Μάτα Γαλιατσάτου, καταγγέλλει πως δέχεται καθημερινά παράπονα και την αγανάκτηση των κατοίκων και παρά τις διαρκείς κρούσεις της στο Δήμο, εισπράττει ψευδείς απαντήσεις ότι δήθεν η περιοχή καθαρίζεται. Λέει, επίσης, χαρακτηριστικά πως δεν είναι λίγοι οι κάτοικοι και τέτοια η απόγνωσή και η οργή τους, εξαιτίας των ”υπηρεσιών” τού Δήμου Θεσσαλονίκης, που οι ίδιοι πολλές φορές καθαρίζουν μόνοι τους το πάρκο ή τα σκουπίδια και τη βρωμιά στα πεζοδρόμια.

Περπατώντας μαζί της στην ευρύτερη περιοχή έπειτα από την καταγγελία της, διαπιστώσαμε πως η ελλιπής καθαριότητα, γεννά μια εικόνα γενικότερης εγκατάλειψης, η οποία με τη σειρά της καλλιεργεί το έδαφος για την εμφάνιση φαινομένων παρανομίας και εγκληματικότητας. Δεν είναι τυχαίο που στην περιοχή της Ξηροκρήνης πρόσφατα η Διεύθυνση Αστυνομίας Θεσσαλονίκης λίγους μήνες πριν προέβη σε ελέγχους και συλλήψεις για παρεμπόριο.

Δίπλα από την παιδική χαρά βρισκόταν κάποτε το παλιό κτίριο οδοποιίας Θεσσαλονίκης, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια υπάρχει εκεί ένα μισογκρεμισμένο ντουβάρι που δημιουργεί έναν άτυπο ουρητήριο, όπου το βράδυ κοιμούνται άνθρωποι, ενώ κάποιοι άλλοι αδειάζουν εκεί σκουπίδια και μεγάλες σακούλες με μπάζα. Όπως αναφέρει η Μάτα Γαλιατσάτου, η διοίκηση Μπουτάρη είχε δείξει ενδιαφέρον, ώστε στο συγκεκριμένο χώρο να κατασκευαστεί μια δημοτική πισίνα, ωστόσο το πλάνο δεν προχώρησε και σήμερα η εικόνα του είναι αυτή ενός σκουπιδότοπου.

Στη συνέχεια, ανεβαίνοντας προς το διαπολιτισμικό και εκκλησιαστικό σχολείο, αντικρίσαμε σπασμένα και μετακινημένα παγκάκια, όπου σύμφωνα με τις μαρτυρίες του προσωπικού του εκκλησιαστικού σχολείου, όταν αυτό είναι ανοιχτά μαζεύονται εκεί διάφοροι εξωσχολικοί προκαλώντας φασαρία και ζημιές. Επίσης, κάτι το οποίο προκαλεί εντύπωση είναι πως σε κάθε κάδο σκουπιδιών βρίσκονται γύρω του παρατημένα αντικείμενα, ρούχα, τσάντες ακόμα και πόρτες με σπασμένα τζάμια, κάτι το οποίο δείχνει ότι είναι μέρες εκεί και επισημαίνει η δημοτική σύμβουλος πως αυτά τα γυαλιά το βράδυ που γίνονται συμπλοκές μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως φονικά όπλα.

Γενικότερα από την καταγγελία τής Μάτας Γαλιατσάτου, ανακύπτουν δυο σοβαρά ζητήματα που δυστυχώς ισχύουν ως μια πάγια και αποδεκτή κατάσταση, η οποία για χρόνια κρύβεται κάτω από το χαλί.

Το πρώτο είναι το ευρύτερο πρόβλημα του δημοσίου χώρου, ο οποίος ακόμα κι όταν έχει τις κατάλληλες υποδομές, ώστε να ικανοποιεί τους πολίτες, τους ανθρώπους ως χρήστες της πόλης, των δρόμων, των πάρκων, των πλατειών με τη αδιαφορία για τόσο σημαντικά ζητήματα όπως η καθαριότητα και η εγκληματικότητα απομακρύνονται από τη σφαίρα χρήσης των ανθρώπων που επιθυμούν να τους επισκέπτονται, να επικοινωνούν και να διασκεδάζουν σε αυτούς και πλέον ως ακατάλληλοι, απροσπέλαστοι παραδίδονται στην παρανομία. Κάτι τέτοιο είναι οδυνηρό, δηλαδή άνθρωποι που μένουν σε διπλανές πολυκατοικίες να μην μπορούν να συναντηθούν στην πλατεία κάτω από το σπίτι τους. Χάνεται με αυτό τον τρόπο η έννοια της γειτονιάς.

Το δεύτερο, είναι ζήτημα αντίληψης και αντιμετώπισης της περιοχής της Ξηροκρήνης, η οποία τόσο στο μυαλό του κόσμου της Θεσσαλονίκης, όσο -και κυρίως- των διοικήσεων του Δήμου Θεσσαλονίκης έχει για κάποιο λόγο εγκαθιδρυθεί ως μια υποβιβασμένη περιοχή, μια φτωχογειτονιά στα δυτικά, που δεν έχει ενδιαφέρον, δεν έχει μέλλον. Αυτή η σκέψη πέρα από ελαττωματική, αποτελεί αίτιο και αιτιατό. Η αδιαφορία των αρμοδίων είναι αυτή που υποβάθμισε την περιοχή και τώρα οι ίδιοι που την υποβάθμισαν, μάλλον τη θεωρούν δεύτερης κατηγορίας ή εκτός των διοικητικών τους ορίων.