Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που θυμάται

Διαβάζοντας το ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ της Τασούλας Επτακοίλη και της Φωτεινής Τσαλίκογλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Δυο πολύ ξεχωριστές γυναίκες, η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους, που έχουν συναντηθεί και επικοινωνήσει ελάχιστες φορές από κοντά, συναντιούνται πνευματικά με αφορμή ένα φύλακα ενός ζωολογικό κήπου, ο οποίος δήλωσε  πως ένιωσε να βλέπει και να τον βλέπουν στ’ αλήθεια για πρώτη φορά τα ζώα κατά την περίοδο που όλα ήταν κλειστά λόγω της πανδημίας.

Οι συναισθηματικοί υποδοχείς τόσο της Τασούλας Επτακοίλη, όσο και της Φωτεινής Τσαλίκογλου, συνέπεσαν πάνω σε κάτι τόσο γλυκό και αληθινό, μέσα στη δύσκολη συνθήκη του εγκλεισμού που η ψυχική ακροβασία μεταξύ απελπισίας και θλίψης μοιάζει με ένα σταθερό καρδιογράφημα οριακά χαμηλών παλμών.

Ξεκίνησαν να ανταλλάσσουν e-mails με σκοπό να ερμηνεύσουν αυτά που έβλεπαν να συμβαίνουν γύρω τους. Ίσως να ήταν και ένας τρόπος να τα αντέξουν. Άλλωστε και οι δυο είναι πολυγραφότατες και το γράψιμο -εικάζω- καθημερινή λυτρωτική τους συνήθεια. Μοιράστηκαν εκείνο πάνω στο οποίο έπεφτε το μάτι, τις συνδέσεις των εικόνων, των ειδήσεων με το προσωπικό βίωμα και το συνταίριασμά αυτό με το παρελθόν τους. 

Γράφοντας η μια στην άλλη, η καθεμιά ‘’φωτογράφισε’’ τη δική της Αθήνα την οποία γέμισε με όσα ξέθαψε, περιέσωσε, συνέλεξε από την εσωτερική της καταβύθιση. Η μια ξενάγησε την άλλη στα μονοπάτια που έμπαινε η σκέψη της, στα αποφθέγματα που θυμόταν, στην ερμηνεία των ονείρων που έβλεπε κατά τη διάρκεια του πρώτου εγκλεισμού. Μια κατάσταση ξένη, ανυπόφορη για πολλούς. Μια κατάσταση που φορτώνει μια κοτρώνα στο μυαλό και αυξάνει το φορτίο των σκέψεων και δημιουργεί την τάση της ανάμνησης, της υπερανάλυσης, της εξομολόγησης. Ο έγκλειστος αναπόφευκτα κάνει τον απολογισμό του. Όπως και οι δυο αυτές γυναίκες.

Το γράψιμο, η άμεση και γνήσια επικοινωνία λειτούργησαν ως μια παράκληση για θετική απάντηση στην ερώτηση ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ; Ναι σε βλέπω. Αυτή ήταν και είναι η ελπίδα πάντα. Ειδικά στον εγκλεισμό. Με τις διασωληνώσεις, τους άδοξους θανάτους που -που να πάρει- παρουσιάζονται ως αριθμοί και κρίνονται ανάλογα με τα ψηφία δεκάδων και εκατοντάδων. Να σε βλέπουν κάποια μάτια. Να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Ότι κάποιος προσέχει τα βήματά σου, μην τυχόν και σκοντάψεις. Ότι αν μοιραστείς το πρόβλημα, την κακία, την ανεπιθύμητη σκέψη θα μειωθούν, ενώ αν κοινωνήσεις τη χαρά, το καλό και την ελπίδα θα πολλαπλασιαστούν και θα ανθίσουν, ακόμα και σε αυτά τα ξεραμένα χωράφια που βρισκόμαστε σήμερα.