Από πού κρατάνε οι #Rizesmas;

Υπάρχει ένας λογαριασμός τόσο στο Facebook, όσο και στο Instagram που ήρθε για να μείνει. Και καλά θα κάνει να μείνει, γιατί φωτίζει όλα εκείνα τα συγκινητικά που χωράει ο τόπος και ο κόσμος μας.

Οι Rizesmas αποτυπώνουν αυτά που σήμερα μας λείπουν και έρχονται στο μυαλό μας ως ανάμνηση (συγκεχυμένα ανέρχονται τα λησμονημένα, γράφει ο Τόμας Μανν) με το που βλέπουμε μια παλιά φωτογραφία, με το που αγγίζουμε τα όμορφα χελωνιασμένα χέρια γιαγιάδων και παππούδων. Όταν καθόμαστε για τσίπουρα κάτω από τον πλάτανο του χωριού ή όταν τρώμε αυγόφετες ή όταν μυρίζουμε τις πατάτες και τους κεφτέδες να κολυμπάνε στο λάδι.

Μίλησα με τις Rizesmas, οι οποίες φύτρωσαν από 4 άτομα, η Γεωργία, η Χριστίνα, η Σοφία και ο Ανδρέας. Θέλουν να μείνουμε μόνο στα μικρά τους, άλλωστε δεν χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Τους αρέσουν τα απλά και τα αυτονόητα και αυτά μου είπαν: 

-Η πρώτη δημοσίευση στο instagram ανέβηκε στις 12 Απριλίου, φρέσκια, δηλαδή, πρωτοβουλία που εκτινάχθηκε πολύ γρήγορα. Πότε και πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα να πλάθεται στο μυαλό σας;

«Η ιδέα υπήρχε για αρκετό καιρό σαν σκέψη, με πιο συγκεκριμένα πλαίσια ωστόσο, διότι αφορούσε κυρίως τη μουσική. Ο Ανδρέας, ο οποίος είναι και ο άνθρωπος πίσω από το Κασετόφωνο, ήθελε να δημιουργήσει μία ιδιαίτερη μουσική συλλογή από παραδοσιακά τραγούδια και ρυθμούς. Εν τέλει, αυτό ήταν μονάχα ένα κομμάτι από το παζλ που ξεδιπλώθηκε μπροστά μας τον περασμένο Απρίλιο με την πρώτη ανάρτηση που αναφέρεις». 

-Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, έχετε πέρα από πολλούς ακολούθους και μια μεγάλη αναγνώριση στον κόσμο των social media, το περιμένατε;

«Δεν ξέρουμε αν το περιμέναμε ή όχι, το σίγουρο είναι πως όλοι πιστέψαμε σε αυτό και στη δυναμική που έχει, διότι ξεκινάει από μέσα μας. Ξεκινάει από τις εικόνες, τις γεύσεις, τις ιστορίες και τις αναμνήσεις που έχουμε εμείς μέσα μας κρατημένες με πολλή αγάπη. Από τα χωριά μας, απ’ τα σπίτια των παππούδων μας, από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτό που δεν περιμέναμε, είναι η καθημερινή τροπή που παίρνει όλο αυτό. Πολλές φορές ακούμε σε παρέες (που δε γνωρίζουν ότι είμαστε πίσω από τον λογαριασμό) να λένε “Το τάδε μέρος/φαγητό/τραγούδι είναι τελείως ρίζες μας”, ενώ λαμβάνουμε εικόνες από κάποιες τόσο δα λεπτομέρειες που ο κόσμος τις ταυτίζει με τις Ρίζες, που είναι απλά συγκινητικό». 

-Πιστεύετε ότι υπήρχε μια ανάγκη των νέων ανθρώπων να φωτίσουν τις αναμνήσεις που τους δημιουργούν άνθρωποι, τόποι, χώροι και εσείς ανταποκριθήκατε σε αυτή την ανάγκη ή το αντίστροφο, ότι δηλαδή, επειδή ακριβώς ξεκίνησαν να αναδεικνύονται αυτές οι αναμνήσεις και από εσάς πολλοί άρχισαν να στρέφουν το βλέμμα τους προς αυτές τις μικρές και γλυκές στιγμές;

«Περνώντας στη δεκαετία των 30, γιατί όλοι μας εκεί βρισκόμαστε, φαίνεται πως αρχίσαμε να έχουμε την ίδια επιθυμία, να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Αρχίσαμε να αισθανόμαστε όλο και περισσότερο την λαχτάρα για τη φύση, για τις μυρωδιές του χωριού, για όσα με τόση απλότητα, αλλά τελικά με μεγάλη μαεστρία μας έμαθαν, μας έδειξαν, μας τάισαν και μας έφτιαξαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας. Οι γονείς μας κατάφεραν να μεταφέρουν ένα κομμάτι αυτού, ωστόσο φαίνεται πως εμείς θα είμαστε η τελευταία γενιά, με έναν τρόπο, που θα έχει βιώσει αυθεντικά την έννοια του χωριού. Η εποχή αλλάζει γρήγορα πλέον. Και αυτό μάλλον μπορεί να το καταλάβει ο καθένας μας, καθώς πλέον κάνουμε βιντεοκλήσεις με τους γονείς μας και ενίοτε και με τους παππούδες μας ακόμη».

-Υπάρχουν και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που χρησιμοποιούν το hashtag (#rizesmas) ή που σας στέλνουν μηνύματα;

«Υπάρχουν. Είναι λίγοι, αλλά υπάρχουν. Ωστόσο, το κοινό των Ριζών βρίσκεται κατά κύριο λόγο στην ηλικία που είμαστε και εμείς. Γιατί οι Ρίζες μεταφέρουν τα βιώματα. Είτε με τη δύναμη της εικόνας, είτε με τη δύναμη του λόγου, μεταφέρουν την ανάμνηση. Οπότε είναι λογικό η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορεί να συγκινούνται ή να συναισθάνονται με αυτές τις εικόνες, να είναι άνθρωποι που έχουν τα ίδια ή παρόμοια βιώματα. Συχνά λαμβάνουμε το μήνυμα «αν ανεβάσετε αυτή τη φωτογραφία η γιαγιά μου θα χαρεί πολύ», οπότε πιστεύουμε πως με έναν τρόπο τις ακολουθεί και αυτή η μεγαλύτερη γενιά». 

-Εσάς ποιες είναι οι ρίζες σας και τι σας συγκινεί περισσότερο σαν εικόνα;

«Οι ρίζες μας. Οι ρίζες μας κρατούν εν μέρει από τη Θεσσαλία και εν μέρει από τη Μακεδονία, όπου είναι και τα χωριά μας. Ωστόσο έχουμε μέσα μας και Θράκη και Ήπειρο και Μικρασία και Πόντο. Και αυτό είναι το τόσο όμορφο με τις ρίζες στην χώρα μας. Ότι ξεκινούν από γενιές που μεγάλωσαν σε άλλα μέρη, όμως εκεί που κατέληξαν, κατάφεραν και μπολιάστηκαν τα κλαδιά τους τόσο όμορφα. Γιατί κάθε τόπος φέρει τις δικές του συνήθειες, τα έθιμά του, την γαστρονομία του, και όταν έρχονται όλα αυτά και μπαίνουν μαζί στο τσουκάλι, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερο. Και αυτό είναι σίγουρα που μας συγκινεί κιόλας. Η μαγεία που κρύβουν οι ρίζες». 

-Υπάρχουν ζωντανές ρίζες της πόλης και αν ναι μπορούν να συνεχίσουν να επιβιώνουν ;

«Υπάρχουν στα μικρά πράγματα. Σε αυτά που συνήθως προσπερνάμε. Υπάρχουν στην πόλη πού και πού κάτι μικρά ξεχασμένα σπίτια για παράδειγμα, όπου μένουν οι παλιές γιαγιάδες της Θεσσαλονίκης. Αν κοιτάξει κανείς τις αυλές τους, θα δει τον τρόπο που φυτεύουν τα χρυσάνθεμα τις γλάστρες, τα κουρτινάκια στα παράθυρα, τις καρεκλίτσες σε μια άκρη και εκείνες ίσως να πίνουν τον καφέ τους σαν βγαλμένες από άλλη εποχή. Αυτές είναι οι ρίζες τους. Ωστόσο, μάλλον τείνουν να εξαφανιστούν από την πόλη, εάν δεν γίνει και επιθυμία των γενεών που έρχονται στο προσκήνιο, το να διατηρηθούν. Και κάπου εκεί είναι μάλλον που θέλουμε και εμείς να βάλουμε το χεράκι μας, που έλεγε και η γιαγιά μας».

-Νησί ή βουνό; Τι συγκινεί περισσότερο ;

«Και τα δύο! Η φύση είναι αυτή που συγκινεί. Η απλότητα. Η ανεμελιά που θυμίζει τα παιδικά χρόνια. Ό,τι αυθεντικό απευθύνεται στις αισθήσεις και στις αναμνήσεις, μπορεί να συγκινήσει». 

Το γεγονός ότι είστε τέσσερις, δυσκολεύει κάπως τη διαδικασία επιλογής των φωτογραφιών και ποια είναι τα “κριτήρια” για τη δημοσίευση;

«Η αίσθηση για το τι είναι Ρίζες που μοιραζόμαστε από κοινού, κάνει τα πράγματα εύκολα σε αυτό το κομμάτι και ταυτόχρονα είναι και ο λόγος που είμαστε τέσσερις. Δεν υπάρχουν απτά κριτήρια στην πραγματικότητα. Υπάρχουν φωτογραφίες που μπορεί να τις δούμε και αμέσως θα ανάψει αυτό το φωτάκι των αναμνήσεων για όλους μας, και ξέρουμε πως θα γίνει ανάρτηση. Υπάρχουν φωτογραφίες που μας κάνουν να θέλουμε να μάθουμε περισσότερα, και αυτές θα μπουν. Κάποιες έρχονται να δέσουν υπέροχα με κάτι που μπορεί να επιθυμούμε εμείς να μοιραστούμε ως ανάμνηση ή πληροφορία. Είναι όλο θέμα αισθήσεων αλλά και κοινής αισθητικής. Πολλοί πιστεύουν πως γράφει ένα άτομο τις αναρτήσεις. Καμιά φορά κι εμείς οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουμε ποιος ανέβασε τι!»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ρίζες (@rizesmas)

Τι είναι αυτό που σας λείπει περισσότερο και τι σας φοβίζει περισσότερο μέσα στην πανδημία;

«Μας λείπουν τα χωριά και η φύση. Και μας φοβίζει η πιθανότητα να μην ξαναδούμε τους παππούδες μας. Μας λείπουν τα τραπέζια γεμάτα φίλους και οι εναγκαλισμοί στο αντάμωμα. Μας φοβίζει η νέα κανονικότητα που δεν είναι κανονική. Μας λείπουν τα αυτονόητα και μας φοβίζουν τα ακατανόητα».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ρίζες (@rizesmas)

-Υπάρχει κάποια μελλοντική σκέψη για την εξέλιξη και τη φύση του λογαριασμού των ριζών; 

«Υπάρχουν πολλά και όμορφα πλάνα στα σκαριά, τα οποία περιμένουν το πλήρωμα του χρόνου, όπως ακριβώς έγινε και με τα accounts στα social media. Είναι σημαντικό για εμάς να κάνουμε τις Ρίζες με μεράκι και όρεξη, οπότε ο ρυθμός που μεγαλώνουν είναι όπως αυτός ενός δέντρου. Με υπομονή, φροντίδα και καλλιέργεια. «Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι».

Δείτε κι άλλες εντυπωσιακές φωτογραφίες και μάθετε περισσότερα για τις Ρίζες στις σελίδες στο Instagram και στο Facebook.