Αρετσού: Το λιμάνι της αγωνίας

Λέξεις: Κάτια Χάσιου

“Όμορφη Θεσσαλονίκη “τραγουδούσα τις προάλλες. Τι όμορφη που με αυτά που κάνουνε θα την καταντήσουν σαν να βγήκε από πολλαπλές αποτυχημένες πλαστικές επεμβάσεις…. Επιτρέψτε μου την ευθιξία. Έχω γεννηθεί Θεσσαλονίκη, κατά το ήμισυ Θεσσαλονικιά (οι άλλες μου ρίζες εντοπίζονται μεταξύ Φλώρινας και της αγαπημένης μου Καστοριάς, περιοχές απομακρυσμένες ξεχασμένες από το κράτος που μόνο ο Αγγελόπουλος τίμησε στις ταινίες του…) Μέσα στον πυρετό της πανδημίας και λόγω της ιδιότητας μου ως γιατρός η οργή μου κατευθύνθηκε κυρίως στην κατάρρευση του ΕΣΥ.

Τώρα, όμως, θα μιλήσω με την άλλη μου ιδιότητα :ως Καλαμαριώτισσα. Υπογείως λοιπόν ξανά και ασυνειδήτως μέσα στο πνεύμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, των απευθείας αναθέσεων και των επιτυχημένων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών πληροφορήθηκα προσφάτως και ίσως καθυστερημένα για την τύχη που επιφυλάσσουν οι δημοτικές αρχές στην Μαρίνα της Νέας Κρήνης – Αρετσούς

Για οποίον δεν γνωρίζει αποτελεί μια έκταση 77.825 τμ, θέση ελλιμενισμού για σκάση μήκους έως 30 μέτρων, περιοχή πρασίνου από τις λίγες που έχουν απομείνει στην συμπρωτεύουσα και δημοφιλέστατο χώρο περιπάτου για τους Καλαμαριώτες αλλά και τους Θεσσαλονικείς του κέντρου. Χώρος πνεύμονα και ανάσας μέσα στο τσιμέντο που μας περιβάλλει με φυτά και δέντρα όπου μπορείς να απομονωθείς από την ηχορύπανση και να απολαύσεις τους ήχους και τις μυρωδιές της φύσης. (Σχετική νύξη έγινε από την εφημερίδα efsyn στις 22 Μαρτίου.) Το σχέδιο προβλέπει οικοδόμηση έως 18.500 στρέμματα, (μεγαλύτερης έκτασης από οποιαδήποτε άλλη στη χώρα, ακόμα και από τη Μαρίνα Αλίμου που είναι 5 φορές μεγαλύτερη. ) Επιχώσεις έως 17 στρέμματα και κατάργηση της δημόσιας γης και του κοινόχρηστου χαρακτήρα και ιδιωτική χρήση έως 45 έτη. Με άλλοθι την πανδημία απαγορεύεται ήδη η πρόσβαση εδώ και ένα χρόνο και ο χώρος είναι κλεισμένος με συρματοπλέγματα.

Καθώς λοιπόν το βλέμμα όλων μας είχε στραφεί στα νοσοκομεία και η αγωνία μας αφορά την τύχη των συνανθρώπων μας που παλεύουν για τη ζωή τους (σε ράντζα στους διαδρόμους ακόμα και σε αποθήκες των νοσοκομείων,) το ΤΑΙΠΕΔ, στην ιδιοκτησία του οποίου έχει περάσει η Μαρίνα από το 2012, τηρώντας αδιάλλακτη και ανάλγητη στάση ετοιμάζει πάρτι εκατομμυρίων. Σχέδια για δόμηση πολυτελών ιδιωτικών κατοικιών, τσιμεντοποίηση (δεν ξέρω αν την σχεδιάζουν σύμφωνα με την  πετυχημένη αισθητική που εφαρμόστηκε στην Ακρόπολη βεβηλώνοντας το μνημείο) και δημιουργία περίκλειστης πόλης, ουσιαστικά περιχαράκωσης και απαγόρευση φυσικά της πρόσβασης στους πολίτες. Το ερώτημα που εγείρεται στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η καινοφανής στάση της νέας δημοτικής αρχής. Καθώς ήταν η πρώτη που φάνηκε όχι μόνο ανεκτική στα σχέδια των ιδιωτών αλλά και επίσπευσε τις διαδικασίες και μάλιστα εν μέσω πανδημίας, αρνούμενη την πάγια στρατηγική για επιστροφή της Μαρίνας στον Δήμο Καλαμαριάς σεβόμενη το δημόσιο χαρακτήρα και τα συμφέροντα των πολιτών.

Καθώς λοιπόν παρουσιάστηκε αναλυτικά το σχέδιο του ΤΑΙΠΕΔ αποδεικνύοντας το ακαλαίσθητο και ασύμφορο τελικά προς τους δημότες έργο, στο τελευταίο έκτακτο δημοτικό συμβούλιο όλες οι παρατάξεις ζήτησαν να επιστρέφει το σχέδιο ως απαράδεκτο και να προχωρήσει μόνο αλλάζοντας ριζικά τους όρους δόμησης(εκτός από το ΚΚΕ που ζητάει επιστροφή του χώρου στον Δήμο και μόνο δημόσια αξιοποίηση.) Ένα έργο βέβαια που ήδη έχει δρομολογηθεί με καταληκτική  ημερομηνία διαγωνισμού την 11 Μαΐου. Όσο για την κυβέρνηση συναινεί δια της σιωπής της. Το γραφείο του πρωθυπουργού δια της επικεφαλής του κωφεύει επιδεικτικά αρνούμενο να πάρει θέση. Εδοξάσθη κρυπτόμενην όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου…

Έργο που τελικά αν πραγματοποιηθεί δεν μιλάμε απλά για βιασμό της αισθητικής μας αλλά και καταστροφή των ήδη πληγέντων μαγαζιών της εστίασης επί της Πλαστήρα και όχι μόνο. Που πολύπαθοι και χτυπημένοι ήδη από το 2008 την αρχή της κρίσης (εποχή που υπήρξε μαζική καταστροφή της τοπικής εστίασης και υποβάθμιση τελικά μιας περιοχής που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή των Θεσσαλονικέων,) όσοι επιβίωσαν θα κληθούν να δεχτούν το τελειωτικό ίσως χτύπημα, καθώς δεν θα μπορούν να συναγωνιστούν τα μαγαζιά, που θα ανοίξουν κυριολεκτικά πάνω στο κύμα.

Εξεγείρομαι όχι μόνο ως δημότης Καλαμαριάς άλλα και ως φιλόζωη. Ο χώρος της παραλίας μας χαρίζει άμεση πρόσβαση στη θάλασσα, από τους ελάχιστους χώρους με αξιόλογη χλωρίδα που απολαμβάνουν οι κάτοικοι και μπορούν ακόμα να βγάζουν βόλτα τα ζωάκια τους, καθώς οι πολυκατοικίες τείνουν να μας καταπιούν και τα υπόλοιπα πάρκα της περιοχής είναι πολύ μικρά σε έκταση. Επιπροσθέτως είναι χώρος άτυπης φιλοξενίας αμέτρητων αδέσποτων που ταΐζονται σε χώρους που συνήθισαν και συχνάζουν.

Πρωτοβουλίες που  κινούνται ατομικά από υπεύθυνους συμπολίτες μας και από οργανώσεις και συλλογικότητες τοπικές που χρηματοδοτούνται ιδιωτικώς από τα μέλη τους. (Αναφέρω ενδεικτικά τους ΦΙΛΟΖΩΟΥΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ όπου κοινοποιούνται οι δράσεις και την ενεργητικότατη ομάδα ΑΟΡΑΤΕΣ ΓΑΤΕΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ, για όποιον ενδιαφέρεται να βοηθήσει όπως και όταν θέλει, μπορείτε να ενημερωθείτε από τις σελίδες τους στο facebook). Προσπάθειες που πρέπει να ενισχύονται και να θαυμάζονται άλλα κυρίως χρήζουν τη δημοτική και κρατική στήριξη καθώς μαστίζονται τόσο από οικονομικά προβλήματα όσο και από πολίτες που επιδίδονται εγκληματικά στην βασανιστική εξόντωση των ζώων(με τις λεγόμενες φόλες και φυσικά με την ποδοπάτηση τους με τα αυτοκίνητα τύπου ζωντανό αιματηρό βιντεοπαιχνίδι.)

Άλλα έχουμε και άλλα..

Οι δημοτικές αρχές επιδόθηκαν μόνο στην αντικατάσταση και προσθήκη ολιγάριθμων παγκακίων αφού πρώτα αναλωθήκαμε σε ένα αγώνα δρόμου (μέρος της σωματικής μας άσκησης, βάζαμε στοίχημα και τρέχαμε εκατοστάρι για το ποιος θα πρωτοκαθίσει στα φθαρμένα από τον καιρό και τον χρόνο παγκάκια, ειδικά τα σαββατοκύριακα.) Συνειδητή δηλαδή και χρόνια απαξίωση της περιοχής που χαρακτηρίζεται ως φιλέτο για να εμφανιστεί ως άλλος Μωυσής( εκτός από τον γνωστό…) ο ιδιώτης που θα σώσει τη περιοχή από το μαρασμό και την εγκατάλειψη(αναφέρω ως παράδειγμά ότι τα σκουπίδια δίπλα από τη θάλασσα μαζεύονται από εθελοντές και όχι από το δήμο)

Διαμορφώθηκε βεβαίως και το πάρκο Ουλόφ Πάλμε το οποίο προλάβαμε να χαρούμε κατά την διάρκεια της πανδημίας ,για λίγο όμως καθώς οι τάπητες και τα υλικά που χρησιμοποιηθηκαν για την παιδική χαρά και το γήπεδο του μπάσκετ έχουν ήδη καταστραφεί ως εύκολα θύματα φθοράς λόγω αμφιβόλου ποιότητας των υλικών.

Αναξιοποίητος παραμένει επίσης χώρος τεράστιας έκτασης που βρίσκεται πολύ κοντά στην Μαρίνα και μπορούσε εδώ και πολλά χρόνια να αξιοποιηθεί ως πάρκο. Μιλάω για το πρώην στρατόπεδο Κόδρα που γειτονεύει με το “παλατάκι. “(όχι το γήπεδο του ΠΑΟΚ, το άλλο εννοώ). Το στρατόπεδο Κόδρα που αν κάποιος ψάξει στα μικρά γράμματα των τοπικών ειδήσεων και όποιος γενναίος αντέξει το χαοτικό κλίμα των δημοτικών συμβουλίων που μπορεί να παρακολουθήσει online, (χωρίς να ξεχάσει και αυτά που ξέρει, καθώς αναλώνονται σε κομματικές και μη διενέξεις) θα καταλάβει ότι αποτελεί και αυτό επόμενο σταθμό της εξέλιξης και της ανάπτυξης που μας υπόσχονται.

Το στρατόπεδο Κόδρα που αφού πέρασε από 40 κύματα χρονοβόρων διεκδικήσεων και απαλλοτριώσεων κρίθηκε επιτέλους αρχαιολογικός και προστατευμένος χώρος. Και εξυπηρέτησε αμέτρητο κόσμο στη διάρκεια της πανδημίας. Τώρα τίθενται ξανά ερωτήματα για τη στάση της δημοτικής αρχής καθώς μιλάνε για σύνταξη ειδικού χωρικού σχεδίου που ρυμοτομεί και πολεοδομεί σε χώρο που δεν επιτρέπονται τέτοιες παρεμβάσεις (???)

Αξιόλογη προσπάθεια ενημέρωσης του κοινού έγινε από την παράταξη του ΚΚΕ στη πλατεία Σκρα όπου συγκεντρωθήκαν και άνθρωποι της εστίασης της περιοχής και από τον βουλευτή Α Θεσσαλονίκης κύριο Δελή. Προγραμματίστηκε επίσης ενημέρωση την Κυριακή 11/4 στον πεζόδρομο όπου συμμετέχουν 11 σύλλογοι που κοινοποιούν τις αντιδράσεις τους.

Γίναμε λοιπόν και εμείς το λιμάνι της αγωνίας… Δεν μπορούμε όμως να περιμένουμε το Μάρλον Μπράντο να μας σώσει… Εδώ θα μιλήσω και εγώ για ατομική ευθύνη: Ναι είναι ευθύνη όλων μας ατομικά να αντισταθούμε σε αυτό το τερατούργημα! Ας συνασπιστούμε επιτέλους για τα δέντρα για τα ζώα για την αυλή ουσιαστικά των σπιτιών μας για την Kρηνη μας για να παραμείνει η Θεσσαλονίκη μας όμορφη.

*Η κ. Κάτια Χάσιου είναι ειδικευόμενη γιατρός καρδιολογίας