Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης και ο δρόμος με το όνομα του

Δρόμοι της πόλης που περπατάμε, που γνωρίζουμε αλλά αγνοούμε από ποιους επιφανείς πήραν το όνομα τους. 

Η σειρά της Βαλαωρίτου.

Ποιος ήταν ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ήταν Έλληνας επικός ποιητής του αρματολισμού – ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1824, στην Αγία Μαύρα Λευκάδας, φοίτησε στην Ιόνιο Ακαδημία και ακολούθως ταξίδεψε στο ελεύθερο Ελληνικό κράτος και στην Ιταλία. Σπούδασε επίσης στο Ελβετικό κολλέγιο στη Γενεύη και έλαβε το Baccalauréat ès letters et ès sciences. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι, όπου γράφτηκε στη νομική σχολή, αλλά για λόγους υγείας μετέβη στην Πίζα στην Ιταλία και σπούδασε νομικά. Το 1848 αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Δικαίου. Το επάγγελμα του δικηγόρου όμως δεν το εξάσκησε ποτέ. Αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ποίηση.

Το 1857 ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, εξελέγη στην Ιόνιο Βουλή, τασσόμενος με το κόμμα των Ριζοσπαστών και αγωνιζόμενος για την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα. Μετά την ένωση, στάλθηκε ως αντιπρόσωπος των Επτανήσων στην Ελληνική Εθνοσυνέλευση, εκλέχθηκε δύο φορές βουλευτής με το κόμμα του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, αλλά κρατήθηκε μακριά από την ενεργό πολιτική και απέρριψε τρεις κυβερνητικές προτάσεις για ανάληψη υπουργικών χαρτοφυλακίων. Μέριμνα του ήταν η ενότητα του Ελληνικού έθνους, έτσι μέσα από τις ομιλίες του στο κοινοβούλιο πρόβαλε την προσήλωση στο θεσμό της μοναρχίας, ως παράγοντα εξισορρόπησης. Είχε πολύ καλή ιδιωτική και δημόσια σχέση με τον Βασιλιά Γεώργιο.

Στα τέλη του 1866 γίνεται μέλος της ”Κεντρικής υπέρ των Κρητών Επιτροπής’’ χρηματίζοντας και γραμματέας αυτής, ως μέλος της Ελληνικής Βουλής συνεχίζει να δρα για την προώθηση των εθνικών δικαίων. Τέλη Σεπτεμβρίου του 1868 κατέρχεται μυστικώς στην Κρήτη. Οι εκλογές του 1868, οι αυθαιρεσίες της κυβερνητικής παράταξης κατά την επικύρωση των αποτελεσμάτων από τη βουλή και ένα βαρύ επεισόδιο μεταξύ του ποιητή και των αδελφών Ιακωβάτους κατέληξε σε αποδοκιμασία της Βουλής για τον Βαλαωρίτη.

Απογοητευμένος από τις πολιτικές εξελίξεις της Ελλάδας αποσύρθηκε στο νησί Μαδουρή, όπου ασχολήθηκε με την συγγραφή ποιημάτων και ιστορικών μελετών.Τα γνωρίσματα του ποιητικού του έργου ήταν: ο πραγματισμός, η αφηγηματικότητα, η ιστορική, εθνοκεντρική, πατριδολατρική και λανθανόντως μεγαλοϊδεατική θεματική, η ρητορικότητα, η ροπή προς τον διδακτισμό, η εμποτισμένη από το δημοτικό τραγούδι της ηπειρωτικής Ελλάδας γλώσσα. Ως προς τη χρήση της ιστορίας στην ποίηση του, «εξαντλείται στην ιστορική στιγμή: η ποίησή του πηγαίνει να συναντήσει τα ιστορικά πρόσωπα, τα οποία προέρχονται κυρίως από το μαρτυρολόγιο των ηρώων του 1821».

Πέθανε στις 24 Ιουλίου του 1879 λόγω καρδιακής προσβολής.

Ο δρόμος έχει την δική του ιστορία

Η Οδός Βαλαωρίτου, ήταν ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους της πόλης, εκεί δέσποζαν καταστήματα με υφάσματα και υποδήματα αλλά και διάφορα εργαστήρια. Διασταυρώνεται με 4 διαφορετικές οδούς την Δωδεκανήσου, την Ορφανίδου, την Λέοντος Σοφού και την Καθολικών.

Τα ιστορικά κτίρια την συντροφεύουν μέχρι σήμερα. Κολλητά στη βόρεια πλευρά της στοάς Μαλακοπή διασώζεται με αρκετές τροποποιήσεις το αρχοντικό Αλλατίνι που κτίστηκε πριν το 1874 και ανήκε αρχικά στη Ρόζα Λατέν Από το 1916 σε ένα τμήμα του ορόφου λειτουργεί το πρώτο υποκατάστημα της Τράπεζας της Ιονικής που διατηρείται και μετά την Πυρκαγιά του 17. Στους υπόλοιπους χώρους λειτουργούν γραφεία, η Τράπεζα Λεβή και Σία, δικηγορικά γραφεία, αργυραμοιβεία κ.τ.λ. Το 1926 οι δυο όψεις του στις οδούς Συγγρού και Βαλαωρίτου τροποποιούνται από τον αρχιτέκτονα Μάξιμο Ρούμπενς και κλείνει η δίοδος που είχε αφεθεί μεταξύ του κτιρίου και της Τράπεζας Θεσσαλονίκης. Μετά τις μεγάλες ζημιές που υπέστη στον σεισμό του 1978 κατεδαφίζεται τμήμα του ορόφου. Το υπόλοιπο χαρακτηρίζεται διατηρητέο με ΦΕΚ του 1981.

Πριν την μεγάλη φωτιά του 1917, εκεί υπήρχαν αρκετά αρχοντικά σπίτια με κήπους και περίτεχνα μπαλκόνια, εργαστήρια με κατασκευαστές χειροποίητων προϊόντων και ξενώνες, με το πέρασμα της πυρκαγιάς η γενικότερη ανάπτυξη της περιοχής ανακόφτηκε, τα παραπάνω στοιχεία που δημιουργούσαν την τότε Βαλαωρίτου άρχισαν να αντικαθιστούνται από οικοδομές που στέγαζαν γραφεία και βιοτεχνίες δημιουργώντας ένα νέο τοπίο. Έτσι από συνοικιακή γειτονιά, η Βαλαωρίτου μέσα σε λίγα χρόνια μετατράπηκε σε βιομηχανική περιοχή. Με το 1940 και την μεταφορά των Εβραίων από τους Γερμανούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης η πόλη και το εμπορικό της κέντρο (Βαλαωρίτου) άλλαξε δια ρόπαλου.

Στο σήμερα

Η Βαλαωρίτου άλλαξε παντοτινά όψη, εκεί πια βρίσκονται clubs και bar στα οποία συγκεντρώνονται κυρίως άτομα νεότερης ηλικίας. Στην Βαλαωρίτου η γενιά μου έμαθε τη νυχτερινή ζωή της πόλης, ήπιε το πρώτο της ποτό, έκανε το πρώτο της μεθύση. Εκεί είδαμε τα πιο ζεστά ηλιοβασιλέματα σε μία από τις πιο ιστορικές ταράτσες της πόλης, στο fragile το οποίο ακολουθεί αισθητική minimal και σε γοητεύει με τα πιο γευστικά του cocktail. Εκεί χορέψαμε στο θρυλικό 90 μοίρες rnb, φάγαμε πίτσα κομμάτι με ένα ευρώ και ήπιαμε σφηνάκια μπόμπα.

Αλλάξαμε χρόνο, αγκαλιαστήκαμε. Εκεί υπάρχει το enola, γνωστό και διαχρονικό lgtbq bar της πόλης, μέσα του θα βρεις draqshows. Τώρα πια, η αλήθεια είναι πως βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση, τα ιστορικά κτίρια της παραμένουν ανεκμετάλλευτα και ρημάζουν. Χάνει πια την αρχιτεκτονική της αίγλη, τα αυτοκίνητα παραμένουν μονίμως σταθμευμένα κατά μήκος της. Ο δρόμος φαίνεται να είναι υπό εγκατάλειψη. Ελάχιστα καταστήματα παρέμειναν ανοιχτά τα οποία πουλούν κυρίως εσώρουχα και νυχτικιές.