Αβέβαιοι Καιροί

Είναι Σεπτέμβριος. Τέτοια εποχή γράφαμε στα περιοδικά αφιερώματα για αισιόδοξες πανηγυρικές ενάρξεις. Για επιστροφές, στοιχήματα που βάζουμε με τους εαυτούς μας για όσα θα αλλάξουμε τη νέα σεζόν, υποσχέσεις που συνήθως διαψεύδονταν πριν κυλήσει η μισή χρονιά. Γραφόμασταν σε νέες απασχολήσεις, επιλέγαμε τρόπους ζωής. Ελπίζαμε.

Αυτός ο Σεπτέμβριος μοιάζει τόσο άγνωστος. Τόσο ανοίκειος. Τόσο αβέβαιος. Αφήνοντας πίσω ένα άκεφο καλοκαίρι κοιτάζεις μπροστά σου, σε αυτό το δυστοπικό πλάνο με τις μάσκες και τα απορημένα βλέμματα. Ό,τι και αν προσπαθήσεις να υποθέσεις ότι θα ισχύει σε λίγους μήνες άδικα θα το προσπαθήσεις. Εξάλλου θυμήσου όταν ξεκινούσε για μας στην Ευρώπη όλο αυτό εκεί στα τέλη του Φεβρουαρίου. Αν κάποιος σου έλεγε τι είδους καλοκαίρι σε περιμένει θα θεωρούσες πως είναι τσαρλατάνος, ψευδοπροφήτης.

Ανιχνεύοντας το μετέπειτα της ζωής μας, το κοντινό, γιατί τις πληγές στο μακρινό παρακάτω θα τις δείξει ο χρόνος πολύ αργότερα, από τη μόνιμη τηλεργασία και το κλείσιμο σε λίγα τετραγωνικά για πάντα μέχρι τις εικονικές κοινωνικότητες του zoom, θα βρούμε μόνο ερωτηματικά.

Όσοι σχεδιάζουν αυτή τη στιγμή σε κάθε τομέα, σχεδιάζουν στην πραγματικότητα χωρίς τον απρόσμενο ξενοδόχο. Τον ιό. Βαδίζοντας μαζί του χέρι χέρι, συμφιλιωμένοι, όσο αυτό μπορείς να το πεις, ελπίζουμε μονάχα να μην έρθουμε σε μετωπική σύγκρουση μαζί του και να μην μας συντροφεύει για καιρό. Αβέβαιοι καιροί.