Covid-19 και εύλογες απορίες πολιτών

Λέξεις: Σταμάτης Σκηφαλίδης

Ο Μάρτιος του 2020 θα μείνει πιθανόν στην ιστορία για την πρωτόγνωρη εμφάνιση και αναγκαία διαχείριση γεγονότων και καταστάσεων, καθιστώντας τις τηλεοπτικές κυρίως ειδήσεις απαραίτητες.

Αρχικά, αυτό γιατί το ένα γεγονός, με ζωντανή οπτική κάλυψη παρουσίαζε τα Ελληνικά χέρσα σύνορα στον Έβρο, με στρατιωτικές και όχι μόνο δυνάμεις να προσπαθούν να αμυνθούν και να αντιμετωπίσουν όσο γίνονταν διακριτικά και αναίμακτα ορδές από εκατοντάδες πρόσφυγες-μετανάστες, διαφόρων εθνοτήτων, συνήθως προκλητικά κατευθυνόμενους από Τούρκους «παραστρατιωτικούς» προκαλώντας αυτό που σύντομα μάθαμε και ως «υβριδικό» πόλεμο (από κλασικά στρατιωτικούς αναλυτές κλπ).

Ίσως για πρώτη φορά, πέραν των παράνομων υπερπτήσεων (που αδυνατούσαμε όμως να δούμε) και που υποτιμούσαμε, ξαφνιαστήκαμε από αλλόκοτες εικόνες με καπνογόνα, φωτιές, προσπαθειών διάλυσης του όποιου εθνικού φράκτη και λοιπών, σκεπτόμενοι πιο έντονα από ποτέ ότι κάποιο «θερμό» επεισόδιο ελλόχευε, μιας και δεν ήθελε πολύ για κάποιο λάθος, κάποια κακή απόφαση που θα μας τρόμαζε και θα ανασύντασσε ανώμαλα την καθημερινότητα μας.

Απορία: Το όλο σκηνικό, όπως το βλέπαμε, σε τι απείχε από θερμό επεισόδιο; Το σκηνικό άλλαξε προς το καλύτερο όταν κάποιες «κυρίαρχες» ευρωπαϊκές χώρες, μας έδωσαν μια ανάσα ελπίδας, δηλώνοντας παρόν σίγουρα όχι γιατί αποτελούσαμε και ποτέ κράτος με παγκόσμια υπεροχή και οικονομική αυτοτέλεια.

Έτσι η σαφώς «ανιδιοτελής» παρουσία και συμπαράσταση στα δύσκολα μας «ψήλωσε» και μας έδωσε μια αναγκαία αυτοπεποίθηση. Ουσιαστικά χώρες, όπως πχ κυρίως η Αυστρία, δεν μας συμπάθησαν ξαφνικά, αλλά πολύ απλά για να αποφύγουν πιθανούς μετέπειτα προσφυγικούς μπελάδες, καταλυτικούς για την πολιτική τους επιβίωση, λειτούργησαν την κατάλληλη στιγμή, παρέχοντας είτε ειδικά οχήματα, έρματα κλπ, είτε κυρίως δηλώνοντας δημόσια την πολιτική τους τοποθέτηση, καθιστώντας επιτέλους σαφές ότι όντως τα σύνορα της Ελλάδας αφορούν όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Τουρκία δυσαρεστήθηκε πρόσκαιρα, μείωσε την ένταση διατηρώντας όμως επαφή, έστω και παρασκηνιακά. Οι ειδήσεις εν τω μεταξύ βίωναν έναν αναπάντεχο διαφημιστικό οργασμό, ο τηλεοπτικός χρόνος ειδήσεων υπερέβη τα όσα ξέραμε. Η κατάλληλα στιγμή για αλισβερίσι στρώνονταν, όπως πάντα.

Κάπου εκεί χρονικά, κατά το πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη, είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε γηπεδικές εικόνες και χουλιγκανικές συμπεριφορές, με καπνογόνα, μολότοφ και πέτρες από ανάκατες πολυεθνικές ομάδες στην άλλοτε ήσυχη συνοριογραμμή του Έβρου. Ένα μεθοδευμένο χάος, σχεδιασμένο από το γειτονικό πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο, που ξεκάθαρα χρησιμοποιούσε αναλώσιμους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες για να επιβάλλει πιο εγωιστικά από ποτέ, τον δικό της οδικό χάρτη και μονόδρομο σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, διαφόρων ταχυτήτων, συμφερόντων και οικονομιών.

Τι άλλαξε; Χωρίς χρονική ανάπαυλα, ο μέχρι τότε μακρινός ιός, που έως τότε χαζεύαμε στις τηλεοράσεις μας ως δεύτερη είδηση, ως μια επικίνδυνη επιδημία που φαίνονταν να περιορίζεται στην Κίνα και σε μια άγνωστη παγκοσμίως πόλη, την Γουχάν.

Πιο σύντομα από ότι τελικά φάνηκε, πιθανόν λόγω πρόχειρης αντιμετώπισης σε αεροδρόμια κλπ, ο νέος κοροναϊός – ονομαζόμενος ως Covid-19 – είχε ήδη διεισδύσει στην γειτονική Ιταλία, με τα κρούσματα και τους θανάτους να προκαλούν σοκ, βρίσκοντας ανέτοιμο και ανεπαρκή ένα γενικά ισχυρό υγειονομικό σύστημα μιας χώρας, οικονομικής δύναμης – ειδικά στο βορρά-αλλά ανήμπορης να ανταπεξέλθει στο φρενήρη καθημερινό ρυθμό κρουσμάτων.

Με βάση, τα όσα μπορούμε να γνωρίζουμε, η ελληνική πρωτοβουλία να μην περιμένει –γνωρίζοντας και τις δεκαετείς παθογένειες στο χώρο της υγείας – εφάρμοσε ένα τάχιστο, σταδιακό και αυστηρό lockdown, με πετυχημένο casting, εκπροσώπους πετυχημένους και ευαίσθητους, όπως ο κ. Τσιόδρας, μαζί με άλλους, αλλά και «αυστηρούς» εκπροσώπους πολιτικής προστασίας, βλ. Χαρδαλιά.

Η πλειοψηφία, σαστισμένη με τη μακάβρια καθημερινότητα στην Ιταλία αλλά και την Ισπανία, δεν προέβαλε αντίσταση, ακολούθησε πρωτόγνωρα μέτρα, άλλαξε συνήθειες και «μένοντας σπίτι», αποκτώντας αναγκαία φετίχ, όπως μάσκες, μαντιλάκια αντισηπτικά υγρά, αποστάσεις κλπ. Λίγο το τυχαία πρότερο παράδειγμα της Ιταλίας αλλά και της φαινομενικά αποφασιστικής στάσης του πρωθυπουργού, “βάζοντας την υγεία πάνω από την οικονομία”, περάσαμε μεν απόκοσμους μήνες, παραδόξως δε με συλλογική υπακοή.

Όταν πια ο ιός άρχισε να αποδομεί κάθε σκέψη πολιτικής διεξόδου χάριν της οικονομικής επιβίωσης, με αδιαπραγμάτευτο παράδειγμα την Μ. Βρετανία απέτυχε παταγωδώς. Από εκεί που υποτιμούσε τον ιό, ποντάροντας και στην ανο(η)σία της αγέλης, βρέθηκε θετικός ο ίδιος ο Johnson, ο οποίος αργότερα από τους πιο πολλούς ηγέτες, επέβαλε lockdown, μήπως και σώσει την παρτίδα.

Οι ΗΠΑ, με ηγέτη την επιτομή του λαϊκισμού και της παραφροσύνης, τον Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου οι επιλογές και αποφάσεις κόστισαν μέχρι σήμερα 110.000 νεκρούς, ξεπερνώντας πολέμους και όχι μόνο, φανερώνει ότι η έννοια υπερδύναμη είναι σχετική και υπερτιμημένη.

Στην Ελλάδα, τα κανάλια και τα δελτία ειδήσεων, όλο το διάστημα, βρισκόμενα σε διαφημιστικό οργασμό και έχοντας λάβει ένα γενναιόδωρο οικονομικό πακέτο από την κυβέρνηση, αφιέρωναν τον χρόνο στην πρωτόγνωρη παγκοσμίως διαφήμιση της Ελλάδας ως ασφαλή και επιτυχημένο προορισμό. Άσχετα του πότε και πώς θα απελευθέρωναν χώρες, τα ταξίδια, το καθεστώς επιστροφής κλπ. Οι αεροπορικές εταιρίες έρμαια πολιτικών, υγειονομικών και οικονομικών αποφάσεων. Όλα φαίνονταν ιδεατά, εκτός αν κάποιος άντεχε προς το τέλος και άκουγε τα νέα για την ύφεση, την εκτίναξη της ανεργίας, της ουσιαστικά χαμένης καλοκαιρινής περιόδου, των λουκέτων αλλά κυρίως της χαμένης στη μετάφραση απόφασης(;) του ESM για παραχώρηση δανείων, καθιστώντας όμως σαφές ότι όποιος δανεισμός δεν θα είχε σχέση με μνημόνια και εποπτείες. Δανεικά με ανθρώπινο πρόσωπο. Το είχαμε ανάγκη ή όχι;

ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΙΟΥΝΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ

Ως προς τον Covid-19, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι για να καρποφορήσει η όποια συνωμοσιολογία. Δεν παύουν όμως να βασανίζουν κάποιες απορίες. Αρχικά, μετά ειδικά τις 4 Μαΐου υπήρξαν συνωστισμοί σε υπηρεσίες, αγορές, κι αλλού, προκαλώντας το εύλογο ερώτημα, πώς εξόφθαλμες συνάθροισης, μη τήρηση μέτρων κλπ να μην (ευτυχώς) επιφέρουν κρούσματα. Τι άλλαξε τόσο έντονα ώστε η καραντίνα ξαφνικά να ξεπερνιέται, χωρίς έντονη αλλαγή καιρικών τουλάχιστον φαινομένων. Επίσης προξενεί «θετική» εντύπωση που σε δομές όχι και τόσο οργανωμένες, πχ Μόρια κλπ, δεν ακούστηκε κιχ. Αυτά θα είχαν άλλη δυναμική αν δεν υπήρχαν χιλιάδες νεκροί σε χώρες όπως ΗΠΑ, Η.Β. κλπ. Ένα πιθανό συμπέρασμα βγαίνει μοιραία με αδιάψευστα στατιστικά δεδομένα. Ακούστηκε σε μια παρέα.

Ποιες ηλικίες ουσιαστικά και συντριπτικά στην υφήλιο, απασχολεί και αφανίζει ο κοροναϊός; Τα στοιχεία λένε από περίπου 60 χρονών μέχρι 90. Εν έτη 2020 πολλά δέχομαι. Αλλά δυστυχώς η καχυποψία υπάρχει. Δεν γνωρίζω ούτε και μπορώ, αν δημιουργήθηκε ή υπήρχε και αφέθηκε ελεύθερος σκόπιμα. Λένε ότι στις ΗΠΑ το γνώριζαν από τα Χριστούγεννα. Ήμουν εκεί; Όχι. Αλλά επίσης γνώριζαν για τρομοκρατικές εναέριες επιθέσεις πολύ πριν τις 09/11. Αυτό το δίμηνο θα αφήσει, με πρόσχημα την υγεία, νέα μοντέλα εργασίας, υγείας, κλπ. Ακόμα στην αρχή δεν είμαστε. Συγκεντρωτισμό χάριν του περιττού δημοσίου. Και άλλα περίεργα.

Τέλος, ρισκάροντας κάπου διάβασα ένα άρθρο: Ανεξάρτητα από το συνταξιοδοτικό σύστημα κάθε χώρας παγκοσμίως, για μια μερίδα (ίσως νεοφιλελεύθερη και ηγέτιδα) το να πληρώνονται ηλικιωμένοι, οι οποίοι ως «μονάδες» δεν παράγουν πλέον, άσχετα αν δούλεψαν και τα δικαιούνται, καταλήγουν να απορροφούν ένα παγκόσμιο οικονομικό ποσό, «ξένο» ως προς την ευλαβική προσήλωση και την φιλοσοφία, όχι του καπιταλισμού αλλά της πιο βέβηλης σέχτας του.

Επίσης, έγραφε ότι γίναμε αρκετοί στον ταλαιπωρημένο πλανήτη ώστε ένα κουρασμένο και αμέτοχο σημαντικό κομμάτι απλά θα «αναπαυθεί» νωρίτερα. Κάποιοι το διάβασαν. Πάντως σίγουρα τα θύματα και η ηλικία τους θέσφατα.

ΥΓ. Κακά τα ψέματα. Ποιος εδώ και χρόνια, μεταξύ σοβαρού και αστείου, δεν μονολογούσε: «Πάτα το ρε Κιμ». Δεν είναι παράλογη η υπόθεση ότι στον πλανήτη κάτι δεν πάει καλά. Λόγω εποχών όπου αν αισθανθείς λίγο πατριώτης, θα σε πουν εθνικιστή όπως και αν προβληματιστείς με κάτι πχ όπως ο κοροναϊός, η ταμπέλα του συνωμοσιολόγου θα σε προλάβει. Οπότε, η καταγραφή προβληματισμού πολιτών για τον ιό ως παρατηρητής όπως πχ και πάσας πατριωτικής ή μη ανησυχίας, παρέχει ασφάλεια και αποφυγή περιττού στιγματισμού στον παρατηρητή – γράφοντα.