Δεν είναι δυνατόν να μην αντιδράσουμε

Συμπληρώνεται σε λιγότερο από ένα μήνα, ένας ολόκληρος χρόνος με κλειστά πανεπιστήμια. Με κλειστούς τους χώρους της απόκτησης γνώσεων, της ελεύθερης έκφρασης, της διεύρυνσης των οριζόντων των νέων, της δημιουργικότητας και της κατάκτησης των επιστημών.

Λέξεις: Παναγιώτης Μαυρίδης

Κάποιοι από εμάς, ήμασταν τυχεροί και προλάβαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει Πανεπιστήμιο. Για ποιον λόγο παλεύαμε τόσα χρόνια διαβάζοντας, ελπίζοντας και κάνοντας όνειρα μέσα στις σχολικές τάξεις και στα φροντιστήρια. Δυστυχώς, όμως, όλοι οι πρωτοετείς συμφοιτητές μας, με ίδιους στόχους και όνειρα, και αντίστοιχα τους ίδιους κόπους για να τα πετύχουν, αντί για τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια, αντίκρισαν έναν υπολογιστή, μέσα από τον οποίο, οι καθηγητές, με ότι μέσο και ψυχική δύναμη διαθέτουν, προσπαθούν να διδάξουν και να καθοδηγήσουν, ωστόσο πολλές φορές ανεπιτυχώς.

Το αποτέλεσμα των ηλεκτρονικών μαθημάτων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αυτό που μένει στην τελική, είναι η συνεχής παρουσία μπροστά από μια οθόνη με ελάχιστα μαθησιακά αποτελέσματα. Ο σπουδαίος Χρίστος Τσολάκης είπε κάποτε: «Το κεφάλι του παιδιού δεν είναι δοχείο, για να το γεμίσουμε με γνώσεις. Είναι σπίρτο και φωτιά, για να την ανάψουμε». Και είχε απόλυτο δίκιο… Μπορεί να μην είμαστε ακριβώς παιδιά, αλλά αυτό που μας λείπει και καμία τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να υποκαταστήσει, είναι η επαφή, είναι η σπίθα που δίνει ο εκπαιδευτικός στις φοιτήτριες και στους φοιτητές, για να κυνηγήσουν και να κατακτήσουν νέες γνώσεις. Είναι οι ατελείωτες ώρες στα αμφιθέατρα και στα εργαστήρια, η ανταλλαγή απόψεων, η επικοινωνία. Είναι η επαφή μεταξύ μας, οι ώρες της αποσυμπίεσης, οι συναντήσεις στα κυλικεία, η φοιτητική ζωή.

Έχουμε κουραστεί να βρισκόμαστε κάθε μέρα μπροστά από μία οθόνη. Έχουμε κουραστεί να μας στερείται η δυνατότητα της κοινωνικοποίησης και του μοιρασμού ιδεών. Και μεγαλώνει η αγωνία και πληθαίνουν οι προβληματισμοί, στην απαρχή μόλις, της ενήλικης ζωής μας. Ως πότε θα κρατήσει αυτή η κατάσταση; Τι θα απογίνουμε; Τι θα συμβεί στους ονειροπόλους, αλλά και στα άτομα που έχουν θέσει έναν συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, τι θα συμβεί και σε όσους ψάχνουν ακόμη να τον βρουν; Θέλουμε τη ζωή μας πίσω. Και μπορούμε να την πάρουμε, το ξέρω. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί να θέλουμε να τους βρούμε.

Και μέσα σε όλα αυτά, μέσα στο τούνελ που δεν φαίνεται το φως ούτε και μακριά, με το νομοσχέδιο που επιχειρεί να περάσει βιαστικά (γιατί άραγε;) η κυβέρνηση, απειλείται η ελευθερία της έκφρασής μας, η δυνατότητα για δωρεάν εκπαίδευση, για γνώση, απειλείται η ίδια η ύπαρξη των σχολών μας.

ΩΣ ΕΔΩ. Πατήσαμε πόδι και αντιστεκόμαστε πανελλαδικώς! Ή τώρα ή ποτέ! Από την σπουδαία Αθήνα ως την όμορφη Θεσσαλονίκη. Από τα παγωμένα Γιάννενα έως την αρχόντισσα των κυκλάδων, Σύρο.

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ. Τα φώτα της ηλεκτρονικής επικαιρότητας (γιατί η τηλεοπτική, επιλεκτικά και στοχευμένα αποφεύγει την κατάσταση και όταν το κάνει, αναφέρει υγειονομικές βόμβες) έχουν πέσει στις μεγάλες πανεκπαιδευτικές πορείες που λαμβάνουν χώρα στα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι μόνο.

Στο μικρό και όμορφο νησάκι της Σύρου (εντοπίζεται απέναντι από τη Μύκονο για όσους δεν γνωρίζουν) βρίσκεται το Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων, Πολυτεχνική Σχολή, και ανήκει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Οι φοιτήτριες/τές του, που αγαπάμε τόσο το Τμήμα και τις σπουδές μας, όσο και το μέρος αυτό, δηλώσαμε το παρόν και η φωνή μας ενώθηκε με αυτή των υπολοίπων χιλιάδων φοιτητών και μαθητών που είναι αντίθετοι με το νομοσχέδιο.

Η πανδημία του κορωνοϊού δίνει πάτημα στην κυβέρνηση για κάθε της πράξη. Πολλά τμήματα, κινδυνεύουν τα επόμενα έτη με αφανισμό. Μέσω των προτεινόμενων αλλαγών, όχι μόνο θα υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο η δυνατότητα των φτωχών οικογενειών να σπουδάσουν τα παιδιά τους, αλλά και οι τοπικές κοινωνίες των “μικρών” Τμημάτων θα βρεθούν με τη πλάτη στον τοίχο, καθώς ένα μεγάλο μέρος των εσόδων τους προέρχεται από ποιους άλλους, τους φοιτητές (ενοίκια, επιχειρήσεις κτλ).

Οι πορείες είναι ίσως ένα μεγάλο ρίσκο που παίρνουμε, αλλά το κάνουμε με όλες τις δυνατές προφυλάξεις. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιδράσουμε, ενώ επιχειρούνται αυτές οι πολύ στοχευμένες αλλαγές, τέτοιες στιγμές και με τέτοιο τρόπο. Περίμενε αλήθεια, ωστόσο η κυβέρνηση ότι θα περνούσε απαρατήρητη αυτή της η δραστηριότητα;

Υ.Γ. Οι αγώνες κερδίζονται στους δρόμους και όχι από τον καναπέ. Θέλουμε να είμαστε #foitites_ksana. Βοηθήστε μας!

*Ο Πάνος Μαυρίδης είναι δευτεροετής φοιτητής του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.